Mijn eetstoornis was amper overwonnen toen de kanker als een sluipmoordenaar mijn leven binnensloop. Een eetstoornis hebben, jezelf eten ontzeggen is afschuwelijk. Een dokter horen zeggen dat je een kwaadaardige ziekte hebt, doet alles op zijn grondvesten schudden. Het zet je leven op z’n kop. Toen ik hoorde dat ik uitgezaaide borstkanker had en niet lang meer had te leven, gebeurde er iets vreemds met mij. Het eerste dat bij me opkwam was: ga ik terugvallen in mijn oude gedrag en gedachten zoals ik die bij mijn eetstoornis had? Kan ik dit wel aan? Het was een goede gedachte, want ik betrapte me op drie dingen die mijn gedrag veranderden na het horen van die afschuwelijke boodschap.
Het eerste. Tijdens het onder de douche staan, betrapte ik mezelf erop dat ik de kraan maar even opendraaide en zo snel mogelijk weer dichtdraaide. Dat ik me snel afdroogde en niet in de spiegel keek. Ik wilde en kon niet van mijn lijf genieten. Het was ziek.
Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag ‘Elisabeth blogt‘. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier. Dit is deel 2 van haar vierdelige reeks over het gevecht tegen kanker alsmede een eetstoornis. Deel 1 vind je hier.
Het tweede waar ik me op betrapte was de vreemde gedachte die ik kreeg bij de bestralingen. Dertig keer moest ik bestraald worden. Zes weken lang, iedere dag op en neer naar het ziekenhuis, zestig kilometer. Mijn man en de mensen om me heen brachten mij daar graag naartoe. Niemand had daar moeite mee. Zelf had ik er wel veel moeite mee. Ik worstelde met de gedachte dat ik het de mensen moeilijk maakte met mijn gedoe. Achterin de auto kroop ik zielig in elkaar en maakte me zo klein mogelijk. Ik veroorzaakte last.
Het derde punt waar ik me op betrapte was het contact met de huisarts. Hij stond erop dat ik, na de operatie en de kuren, hem elke dag zou opbellen of appen. Ook daar had ik veel moeite mee. Was ik het wel waard dat ik hem steeds belde. Hij had een drukke praktijk. Moest ik hem steeds storen?
Bij deze drie voorbeelden kwam het oude gedrag van mijn eetstoornis om de hoek kijken. Wat ging ik doen? Bleef ik mij zo vreemd gedragen en negatief denken? Gaf ik toe aan mijn oude patroon van mijn eetgestoord gedrag? Ik werd gelonkt. Ik had genoeg redenen om mezelf dat te gunnen. Maar ik wist ook dat het mijn valkuil was. Gelukkig kende ik mijn eigen kwetsbaarheid en wist dat deze patronen van denken en voelen mij de verkeerde kant opduwden. Ik moest me resetten. Dat was mijn eerste en grote strijd. Ik hoefde mij niets te onthouden. Juist nu ik kanker had kwam het erop aan dat ik er durfde te zijn. Dat ik mezelf met het zieke lichaam durfde te omarmen. Pas dan zou ik aan de vraag toekomen of er overeenkomsten of verschillen zijn tussen eetstoornis en kanker.
Dat kanker bij ieder mens anders verloopt, laat mijn leven zien. Door de eetstoornis heb ik een verlaten lijf opgelopen. Verlaten in de zin dat het niet kreeg wat het nodig had. De noodzakelijke voedingsstoffen werden door het braken niet in mijn lijf gehouden. Het gevolg was dat mijn lijf kwetsbaar bleef. In het herstel van de eetstoornis leerde ik dit patroon te onderkennen. Dit patroon mocht ik niet gebruiken bij het kankerproces.
Ik draaide de knop om en begon respect te hebben voor mijn lijf. Het was net op tijd. Dit respect had ik nodig bij de kanker. Toen ik tijdens de bestraling en bij de chemo moeilijk kon eten, koos ik voor eten. Ik koos voor eten dat ik lekker vond en telde niet hoeveel kcal ik verbrandde. Ik wilde genezen. Het werd een lang proces. De eetstoornis heeft mij geleerd hoe ik met kanker moest omgaan. Door hoogten en diepten heen heeft het mij geleerd mijn lijf te omarmen en mijn hart te openen.
Het had gemakkelijk gekund dat de kanker het anorexiaherstel zou ondermijnen. Dat ik een enorme val naar beneden zou maken. Door mijn resetknop gebeurde dat niet. Wat er in mijn kankerperiode gebeurde, wat de verschillen en de overeenkomsten zijn tussen kanker en een eetstoornis zal ik in de volgende blogs over kanker en eetstoornis schrijven. Wat ik wel vast wil zeggen is dat het een wonder is dat ik nog leef. De diagnose van de artsen dat ik nog een half jaar te leven had is inmiddels in acht jaar veranderd. Ook zal ik het wonder beschrijven wat mij ten deel is gevallen. Ik leef!
Geef een reactie