Van kleins af aan voel ik het verlangen in mij branden. Wat leek het mij prachtig om moeder te zijn en een mensje van mij te hebben. In mijn hoofd fantaseerde ik erop los. Het liefst wilde ik een meisje. Ik zou haar liefhebben met heel mijn hart. Ik zag al voor me hoe ik haar stevig in mijn armen sloot. Hoe ik haar koesterde en haar liefde en warmte bood. Mijn mensje, mijn meisje, het was een grote droom …
Die droom heb ik nog steeds. Nu ben ik volwassen, ik heb een leeftijd waarop ik haar had kunnen hebben en als mijn leven anders was gelopen, was dat misschien wel zo geweest, maar zo is het niet gelopen. Met de jaren heb ik veel problemen in mijn leven ontwikkeld. Een eetstoornis, een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, een depressie en een hoop angst. Op deze manier voel ik me niet in staat om een kind op te voeden. De angst om tekort te schieten en niet goed genoeg te zijn, is te groot.
Een kind komt natuurlijk niet vanzelf. Een relatie met een man zie ik niet zitten, los van de gedachte dat niemand mij wil. Laat staan geslachtsgemeenschap. Gelukkig kun je ook op andere manieren zwanger raken. Een kind adopteren of een pleegkind nemen, zijn ook opties die mij aanspreken, maar een kind dat ikzelf heb gebaard, blijft voorop staan. Wat lijkt het mij bijzonder om leven in mij te dragen en het na negen maanden op aarde te zetten.
Een huilende baby in mijn armen. Tranen over mijn wangen van geluk. Zo stel ik het mij voor na de bevalling, en als het een jongetje is, zal ik er even veel van houden hoor. Voor het gemak blijf ik echter ‘haar’ schrijven ;-). Ik wil haar met voldoende zorg en aandacht opvoeden. Ik wil haar meenemen op reis en samen de wereld ontdekken. Ik wil haar zien opgroeien, het liefst gezond en gelukkig, maar als er problemen zijn, wil ik haar helpen en er voor haar zijn. Ze kan alles aan mij kwijt. Ik wil haar troosten waar nodig. Ook als zij volwassen is en op eigen benen staat, wil ik haar steun en toeverlaat blijven, zolang ik leef. Ik wil een mama zijn die alles geeft.
Misschien zou ik deze droom als motivatie kunnen gebruiken. Ik heb het vaak te horen gekregen en het is een mooi doel, maar waarom voelt de weg ernaartoe toch zo onbewandelbaar? Waarom voelt elke stap tussen mij en een kind te groot? Ja, ik ben vreselijk bang, ik ben zo onzeker als maar kan, maar ik ben ook een mens van vlees en bloed met natuurlijke wensen en behoeftes. Is het terecht om daar door mijn problemen niet aan toe te geven en in stilte te blijven verlangen, of zou ik keihard moeten vechten om die stappen wel te zetten en uiteindelijk mijn kind te bereiken? Mijn eigen gezinnetje…
Mijn zus heeft vier kinderen. Ze was er vroeg bij! De meisjes zijn momenteel 10 en 8 jaar. De jongens 3 en 1. Het zijn stuk voor stuk schatten. Mijn hart smolt bij elke geboorte. Ik heb ze hun eerste woordjes horen zeggen en ik heb ze hun eerste stapjes zien zetten. Steeds iets zelfverzekerder. Ik zie ze opgroeien van klein naar steeds iets groter. Ik zie hoe ze leren en hoe ze zichzelf ontwikkelen. Ik ben blij dat ze er zijn, ze betekenen veel voor mij en als ik zelf nooit een kind krijg, blijf ik dankbaar, want ik vind het ook prachtig om tante te zijn.
Heb jij een kinderwens?
Geef een reactie