Eetstoornis en liefdesverdriet

Liefdesverdriet is misschien wel één van de pijnlijkste emoties die er bestaat. Het is namelijk niet alleen verdriet, maar het gaat gepaard met een heleboel verschillende emoties, gedachtes, veranderingen en heeft behoorlijk wat invloed op je leven. Vooral als je lang bij elkaar bent geweest, de relatie erg serieus was of als het op en nare manier tot een einde komt. Heb je een eetstoornis, dan kan het heel lastig zijn met emoties om te gaan. Als je relatie dan ook nog eens over is, hoe zorg je dan dat je op de goede weg blijft of juist niet terug valt?

Mijn eetstoornis is intussen al ruim vier jaar geleden, maar toen ik te maken kreeg met een flinke dosis liefdesverdriet, begon ik best wel even te twijfelen aan mijn herstel. Zou ik nu wel blijven staan of was dit niet gewoon een ‘uitstekend’ moment geweest om terug te vallen? Er borrelde een heleboel vragen in me op toen mijn relatie werd verbroken. Lag het aan mij? Wat had ik anders kunnen doen? Waarom had hij dit gedaan? Hoe ga ik deze leegte in mijn leven opvullen? Krijg ik ooit nog wel een nieuwe relatie? Wil of kan ik dat uberhaupt nog wel? Hoe kan ik ooit weer iemand vertrouwen? Ben ik wel leuk genoeg? Wat is er mis met mij? En hoe zorg ik ervoor dat ik dezelfde fouten niet in een nieuwe relatie weer bega of me niet opnieuw laat overkomen?

De eerste periode dacht ik vooral dat het nooit meer goed zou komen met me. Ik voelde me zo ellendig dat ik dacht dat het altijd zo zou blijven. Andere nare ervaringen in mijn leven werden ineens naar boven gehaald en ik somde ze regelmatig achter elkaar op. Soms zag ik even niet meer hoe het leven weer echt leuk moest gaan worden. Ik voelde me somber en dat gevoel herkende ik heel erg van toen ik nog een eetstoornis had.

Die somberheid en alle twijfels die ik had over mezelf, maakte me enorm onzeker. Het bracht me terug bij gevoelens die ik had tijdens mijn eetstoornis en dat maakte me best wel bang. Ik wilde niet terugvallen, ook al had dit een uitgelezen moment geweest. Maar ik wilde het niet. Dan was mijn relatie verbroken èn had ik ook nog eens een eetstoornis. En dat was wel het laatste wat ik wilde.

Maar toch was mijn eetlust flink verminderd en merkte ik dat ik ietsje afgevallen was door alle stress. Ik schrok. Krijg ik nu een terugval? Zou er een genetisch stukje in mij zijn wat hierop zou reageren en een terugval zou veroorzaken? Ik vond het eng en besloot met mijn moeder en twee beste vriendinnen af te spreken dat ik niet zou afvallen deze periode. Niet omdat ik de behoefte had af te vallen, zoals ik die tijdens mijn eetstoornis had, maar omdat ik het risico niet wilde lopen dat ik misschien die kick weer zou ervaren als ik meer zou afvallen. 

Met extra drinkontbijt, shakes met granen, ijs en vooral nog meer dingen die ik heel lekker vind, zorgde ik ervoor dat mijn gewicht niet daalde. Gewoon voor de zekerheid. Ik wilde hoe dan ook die eetstoornis uit mijn verleden, in mijn verleden houden. En dat is gelukkig ook gelukt. Een verminderde eetlust is helaas nu eenmaal een symptoom van liefdesverdriet, al maakte het mij een beetje huiverig.

Ik denk dat ik vooral bang was voor de ”kwetsbaarheid” die ik in me heb, dan dat die kwetsbaarheid voor een terugval er ook daadwerkelijk was. Het voelde meer als een angst voor herhaling van het verleden, dan dat er uberhaupt ook maar één eetgestoorde gedachte aanwezig was.

En ja, ik heb me tijdens die periode van liefdesverdriet regelmatig lelijk en zelfs dik gevoeld. Een gevoel wat bij mij vooral staat voor emoties, stress, uitputting en onzekerheid. Ik was niet lelijk en dik, maar ik was na de verbroken relatie wel even een periode heel erg onzeker en soms ook negatief over mezelf. Ik moest weer even uitvinden wat er ook alweer zo leuk aan mij was, zonder dat een ander waarvan ik hield dat regelmatig tegen mij zei. En ik moest goed blijven geloven dat ik beter verdiende dan wat er was gebeurd.

Liefdesverdriet doet zeer. Het maakt je een beetje ziek van binnen. En ook van buiten was het zichtbaar bij mij. Ik had ineens puistjes, wallen en wist niet wat ik voor kleren aan moest trekken. Ik voelde me even een tijdje heel ongelukkig in mijn eigen vel. Er waren zoveel tranen, er was zoveel pijn. Ik voelde me gekwetst, afgewezen en voorgelogen. Maar ondertussen was ik ook bang voor de toekomst zonder hem. Want hoe zou mijn leven nu verder gaan? Dat was natuurlijk sowieso altijd al onzeker, maar nu was een stuk zekerheid in mijn leven ook nog ineens helemaal weg; hij was er niet meer. 

Mijn hele leven stond op zijn kop en was alles was na al die jaren onbewust om hem heen gebouwd. Het beeld wat ik had van de toekomst had, was met hem aan mijn zijde. Samen en absoluut niet alleen of zonder hem. Dat idee was best wel even wennen. Zelfs als ik naar de supermarkt ging bedacht ik me nog wat hij allemaal lekker zou vinden. En nu moest ik denken; Wat wil ik? Zonder te bedenken of hij dat ook wel leuk zou vinden.

Ineens kon ik terugkijken en zien hoe ik zelf in de relatie stond en vooral zag ik wat ik anders zou willen in een volgende relatie. Een heeeeleboel. Ik vind het intussen heerlijk om alleen voor mezelf te denken, alleen voor mezelf boodschappen te doen en elke dag van lichtroze servies te eten. Maar in het begin was het nog best even wennen om alles alleen voor jezelf te hoeven doen. Toen vond ik het juist heel zielig voor mezelf en vond het iedere dag weer goed van mezelf dat ik niet terugviel in mijn eetstoornis.

Ik had namelijk na mijn herstel bedacht dat als er iemand dood zou gaan, de relatie met hem kapot zou gaan of er iets anders ergs zou gebeuren, ik nog wel terug zou kunnen vallen eventueel. Maar hoe langer het geleden was en hoe meer ik overwon zonder eetstoornis, hoe minder die kans erin zat. En toen het dan zover was dat mijn relatie naar de knoppen ging, wist ik eigenlijk best wel zeker dat ik nu kon blijven staan wat mijn eetstoornis betrof. Die eetstoornis zou alles juist alleen maar erger hebben gemaakt in plaats van dat ik er steun aan had kunnen hebben.

Want stel je voor dat ik teruggevallen was. Dan was mijn werk voor Proud2Bme niet meer mijn werk, waren de relaties met mijn vriendinnen er echt niet van gegroeid zoals nu wel het geval was. Dan had ik nooit mijn eigen huis op kunnen knappen en sowieso niet kunnen betalen. Ik zou alles zijn kwijtgeraakt en weer in therapie moeten gaan, misschien zelfs weer bij mijn ouders moeten gaan wonen. Alleen maar omdat één persoon in mijn leven mij in de steek gelaten had op een rottige manier? Nou, echt niet!

Alles uiten
Wat mij vooral geholpen heeft is het tegenovergestelde doen van wat ik tijdens mijn eetstoornis altijd deed. Ik heb juist al mijn gevoel er zoveel mogelijk uit gegooid, in plaats van het te onderdrukken. Misschien ook wel uit voorzorg. Ik wilde die tranen huilen, die pijn voelen en die boosheid afreageren. Het moest eruit, voordat ik het zou gaan zitten wegstoppen.

Ik heb dan ook liters gehuild. Soms vroeg ik me zelfs af of ik niet extra moest drinken, omdat er zoveel tranen bleven komen iedere dag. Ik heb gehuild en veel ook. En het verdriet er gewoon maar uit laten gaan en maanden lang mijn emoties er ‘laten zijn’. Want ik wilde niet meer wegdrukken, verstoppen en uitstellen. Ik heb heel lelijk zitten huilen, lappen zielige teksten geschreven, de oren van het hoofd van mijn vriendinnen gepraat, zielige liedjes geluisterd, lelijke brieven (onverstuurd) aan hem geschreven, verliefde foto’s bekeken en gewoon echt heel veel pijn gehad. Maar het hoorde er allemaal bij en wordt minder met de tijd.

Dingen doen en ademhalen
Verder was het belangrijk om afleiding te hebben en dingen te blijven doen. Ik had er dan misschien erg weinig behoefte aan om de deur uit te gaan, toch zorgde het voor afleiding. Ik ging naar mijn werk en deed dingen met vriendinnen. Natuurlijk was ik minder vrolijk als we iets gezelligs gingen doen, maar ik was er wel bij en kon even vergeten dat ik zin had om te gaan zitten huilen en me bedrogen voelde. Afleiding werkte voor mij heel goed om even op adem te komen, tussen het piekeren, boos, verdrietig en gekwetst zijn door.

Praktisch maar handig
Gooi niet alles wat je van je ex nog in huis hebt weg. Dat soort dingen doen misschien zeer als je ze tegenkomt, maar alles weggooien is ook niet altijd goed en kan altijd nog. Bewaar een aantal dingen in een doos ver weg in de kast of onder het bed. Zo hoef je er niet naar te kijken, maar kun je er op een ander moment afstand van doen of juist nog over nadenken wat je wilt bewaren en wat je liever toch echt weg wilt gooien.

Contact verbreken
Blijf niet constant in contact, maar neem echt even afstand. Het beste is het om toch echt het contact met je ex te verbreken voor een paar maanden. Wetenschappelijk is bewezen dat het helpt om elkaar een tijdje niet te zien om er op die manier voor te zorgen dat de gevoelens die je voor hem (of haar) hebt, minder heftig worden en er meer ruimte in je leven en hoofd komt voor andere mensen en nieuwe ervaringen. 

Maar ook als er veel boosheid is richting je ex, is het goed om afstand te nemen. Je kunt geen boze briefjes blijven sturen. Uiteindelijk is het beter om hem of haar los te laten. Of je ex nu wel of niet beseft wat hij fout heeft gedaan of niet, dat maakt niet uit. Het gaat nu om jou en je moet verder. 

Oren van het hoofd praten
Ik voelde me wel eens een zeur, vooral toen het liefdesverdriet na een maand natuurlijk nog helemaal niet over was. Verdriet van een breuk van een jarenlange relatie heb je niet zomaar een plekje gegeven, dat kost tijd. Maar toch ben ik blijven praten en heb ik mijn vriendinnen misschien wel overladen met analyses over mijn gevoelens en relatie. Maar ik heb er zoveel aan gehad dat ik die gesprekken aan ben gegaan. Hulpvragen en veel, heel veel praten over je gevoel is heel belangrijk als je liefdesverdriet hebt.

Mocht je bang zijn terug te vallen, stel dan gerust samen met iemand een plan op om dat te voorkomen. Pak dingen anders aan of juist zoals je die hebt geleerd in therapie. Neem voorzorgsmaatregelen, zelfs ook al denk je dat dat niet nodig is. Een psycholoog kan je tijdens een periode van heftig liefdesverdriet goed ondersteunen en het is helemaal niet raar daar aan de bel te trekken als je (een verleden met) een eetstoornis hebt. Dat getuigd alleen maar van zelfinzicht en motivatie om niet weer of zieker te worden. 

Trots en weer blij
Ik weet nog goed hoe trots ik was toen ik mijn behandeling had afgerond en van mezelf durfde te zeggen dat ik van mijn eetstoornis af was. Zo trots, en misschien nog wel meer trots, ben ik ook nu ik merk dat ik mijn liefdesverdriet overwin. Natuurlijk zal ik er nog wel eens verdrietig op terugkijken of boos zijn, maar dat mag en zal veel minder heftig zijn. Het bepaald in ieder geval niet mijn toekomst. Ik zal niet inhoudelijk op mijn relatie of ex ingaan, maar de overwinning die je voelt als je weer uit een dal klimt zoals dit, wil ik graag delen en is het waard om niet toe te geven aan je eetstoornis of gedachtes over een terugval.

Het is goed zoals het is -misschien is dat een stukje mindfulness uit mijn behandeling- en ik zal me zonder deze relatie juist alleen maar beter voelen. En weet je hoe fijn het kan zijn om te leren het leuk te hebben met alleen jezelf? Ik denk dat dat een goede voorwaarde is voor een volgende relatie. Eerst ik gelukkig in mijn eentje en de rest komt later. En gelukkig ben ik in ieder geval!

Hoeveel liefdesverdriet je ook hebt, die eetstoornis heb je echt niet nodig. Ook niet nu, misschien wel juist niet nu. Ben je verdrietig, waarover dan ook, zorg dan dat je praat en huilt. Stop niets weg en ga het aan. Uiteindelijk heb je daar het allermeeste aan. Want echt, het komt ook na deze breuk en deuk in je hart, weer goed. Ook met jou.

♥