Door mijn verhaal met jullie te delen wil ik geen aandacht trekken of het gevoel opwekken dat ik zielig ben. Nee dit is mij overkomen. Vier jaar geleden kwam jij in me leven en wilde je letterlijk en figuurlijk alles voor mij gaan bepalen. Stapje voor stapje sloeg je steeds meer toe. Ik kreeg in mijn toenmalige relatie de ene na de andere blaasontsteking en besloot een dieet te gaan volgen die een natuurarts mij had aangeraden. Zo begon de controle over het eten. Ik voelde mij er goed bij en de blaasontstekingen bleven weg. Het was niet genoeg. Mijn lichaam besloot op slot te gaan. Dit hield in dat ik geen gemeenschap meer kon hebben: Ik kreeg last van vaginisme.
Ik liep rond met veel pijn. Ik ging hiervoor in therapie en voelde me zo alleen, alsof niemand mij begreep. Zo voelt dat tot op de dag van vandaag nog steeds. Ik voel me geen volwaardig vrouw meer. Er stroomde duizenden gedachtes door mijn hoofd: “Welke man wilt nou een vrouw die geen seks kan hebben. Wat ben ik nou nog waard. Wat heb ik een man nou te bieden. Ik ben niet sexy genoeg meer.” Mijn relatie toen die tijd ging uit en ik voelde me zo alleen. Toen kwam jij en werd je mijn allerbeste vriend. Je kreeg grip over mij en mijn eten. Ik ging nog meer sporten en dacht als ik maar zorg dat ik mooi en slank ben zien mannen mij misschien wel staan en mag ik er zijn. Ik wilde ergens bij horen.
Tot een jaar geleden. Toen werd je zo heftig en nam alles over. Ik wilde niks meer voelen, geen pijn, verdriet, boosheid en door jou besloot ik nog strenger te zijn. Ik wilde doorgaan. Het gevoel hebben ergens goed in te zijn en elke kilo meer die eraf kon gaf me kracht. Nee!! Het gaf jou kracht. Hierdoor werd mijn gevoel uitgeschakeld en verdoofd. Tot ik besloot in therapie te gaan, want zo kon het niet langer. Sinds 4 maanden zit ik nu in therapie en het is loodzwaar maar wat ik wel weet is dat ik wil doorgaan om zo op een dag bij mijn echte ik te komen. Het is de zwaarste strijd en weg waar ik tot nu toe mee bezig ben. Het is ook heel eenzaam. Je raakt veel mensen kwijt of voelt je onbegrepen. Dag in dag uit gedachtes over eten compenseren en ga zo maar door… Het is nooit goed genoeg en je streeft altijd naar meer!
Je raakt geïsoleerd en verschuilt je achter een masker van mooi weer spelen. Altijd proberen een lach op je gezicht te hebben. Altijd maar zeggen dat het goed gaat, want ik wil niet zwaar op de hand liggen. Gevoelens verbloemen, want als mensen dichterbij komen kunnen ze mij raken, pijn doen of in de steek laten en dan word jij weer gevoed en komen de gedachtes vrij: Zie je wel, je doet het weer fout. Je bent niet goed genoeg. Je mag er niet zijn. Je bent niet mooi genoeg. Wel weet ik dat deze gedachtes allemaal niet kloppen, maar toch komen ze dagelijks terug… Het raakt mij enorm hoe gedachtes kunnen zijn en dat jij zo heftig aanwezig bent in mij.
Het raakt mijn intens dat mensen denken dat het goed gaat als iemand een normaal gewicht heeft en vrijwel al snel wordt gezegd: Maar het gaat nu toch goed met je. Een eetstoornis gaat niet over eten of over hoeveel je weegt. Het gaat over pijn verdriet boosheid en vooral een vertekend zelfbeeld. Wanneer is iemand goed genoeg?
Het mooie is dat ik dit wel aan andere mensen kan geven en kan zeggen hoe ik over ze denk of wat ik van ze vindt. In mijn ogen is ieder mens uniek. Prachtig zoals ze zijn. We zijn allemaal op de wereld gekomen met een reden, om zo individueel ons eigen pad te bewandelen met pieken en dalen. Ik ben ervan overtuigd dat ik op een dag bij mijn ik kom. Ik wil nu vol de strijd aangaan om het monster in mij te verslaan. Wel weet ik dat door dit alles ik zoveel mooie mensen heb mogen ontmoeten waar ik me gelijkwaardig bij voel. En dat de mensen die je kwijt raakt of je ineens laten vallen, je niet meer nodig hebt.
Hetgene wat mij tot nu toe helpt is de natuur. Die is zoals die is: Hij veroordeelt niet. Bekritiseert niet en geeft je niet het gevoel te moeten streven naar wat er voor je gevoel van je wordt verwacht. De wind die je liefde geeft. De zonnestralen op je gezicht. De vogels die naar je fluiten en langs vliegen. De prachtige bloemen die in de lente en zomer heerlijk ruiken. En de bomen die stevig geworteld staan in de grond en alle seizoenen weer iets anders van zichzelf laat zien.
Every path you take, leads to another choice. And some choices, could change everything. Everybody is amazing just the way we are ♥ You were born to be real, not to be perfect.
Veel liefs Manon ♥
Geef een reactie