Met een treurige blik zit je aan tafel. Je spijkerbroek en je warme trui slobberen om je dunne lichaam. Je staart uit het raam, de boterham op je bord onaangeroerd. Misschien heb je een slangetje in je neus. Mensen kijken bezorgd naar je en ze slaan hun ogen neer. Iedereen ziet dat jij ziek bent en dat er voor je gezorgd moet worden. Je bestaat bijna niet meer. Als je nog iets dunner wordt, zal je haast in de lucht oplossen en verdwijnen…
Misschien heb je je dit wel eens voorgesteld. Jezelf als een mooi, breekbaar meisje of tengere jongen. Tegelijkertijd juist krachtig en gedisciplineerd, omdat je eten kunt weigeren of jezelf kunt dwingen eindeloos te sporten.
Misschien heb jij een eetstoornis. Misschien rommel jij soms met eten. Misschien zit je niet lekker in je vel, voel je je ongelukkig of ongezien en onbegrepen, en houdt deze fantasie je wel eens bezig. Als je zou afvallen, zou iedereen zien dat het niet goed met je gaat. Je zou stilletjes kunnen verdwijnen. Zorg krijgen die je misschien wel heel erg mist in je leven. Zelfvertrouwen krijgen door het bewijs van je discipline op de weegschaal. Misschien houdt een eetstoornis je al tijden in zijn greep, en blijft die je voorhouden dat deze fantasie werkelijkheid kan worden.
Ik wil je vertellen dat dit nooit werkelijkheid wordt. Dat dit niet de manier is om zorg, begrip, liefde of (zelf)respect te krijgen. Een eetstoornis is niet als een tragische figuur in een hoekje zitten, terwijl mensen je zachtjes proberen te overhalen om iets te eten. Een eetstoornis is angst. Blinde paniek om eten, niet eten en de weegschaal. Het is thuis zitten terwijl je vrienden samen iets leuks doen, omdat jij niet mee durft uit angst voor het eten dat er misschien bij komt kijken. Het is je ouders in tranen zien omdat hun kind zichzelf kapot maakt. Het is je een kleuter voelen omdat je niet alleen gelaten kunt worden. Het is niet stilletjes verdwijnen. Het is een dodelijke verslaving.
Een eetstoornis is geen keuze. Maar als jij op dit moment overweegt om te gaan afvallen, pro-ana sites bezoekt, of de fantasie die hierboven beschreven staat herkent, is deze blog voor jou. Vraag hulp aan de mensen om je heen als je je ongelukkig of eenzaam voelt. Dat mag hardop. Dat hoeft niet indirect.
Vertel aan vrienden hoe je je voelt, aan een docent, aan familie. Vertel je verhaal hier op Proud2bme in de chat of op het forum. Er zijn altijd mensen die naar jou willen luisteren, hoe groot of klein de dingen die je dwarszitten ook zijn. Ik hoop dat je de stap durft te wagen en ongezonde verlangens los durft te laten. Ik geloof in je!
Geef een reactie