Stilstaan en verdergaan: 12 jaar een eetstoornis, de helft van m’n leven. En als ik zo terugkijk, lijkt het tegelijkertijd alsof mijn leven op alle andere gebieden stil heeft gestaan. De afgelopen 4 jaar heb ik vrijwel aaneengesloten doorgebracht in klinieken. Met een aantal kleine pogingen om weer te gaan studeren maar steeds was ik na een paar maanden weer terug bij af.
Moest ik mijn studie weer stoppen, zei ik mijn eigen studentenkamer weer op en nu ik inmiddels weer thuis ben uit alle opnames, woon ik weer bij mijn ouders thuis.
door Esther
In die jaren stond ik er nooit zo goed bij stil, maar nu ik in mijn laatste opname de ‘knop’ eindelijk om heb weten te zetten en ik eindelijk kan zeggen dat het met het eten best heel goed gaat, ik voor het eerst gezond gewicht bereikt heb, komen de gedachtes en de angsten, vragen. Mensen om me heen zijn in die jaren verder gegaan, gegroeid.
Vriendinnen zijn afgestudeerd. Ik gun het ze zo van harte, maar diep in mijn hart ben ik ook jaloers. Wat was ik graag ook zo ver als zij. In de kliniek kon ik me vrij goed vasthouden aan gedachten dat ‘die tijd voor mij ook wel weer gaat komen’ en dat ‘ik ook hard aan het werk was’ en zo voelde het ook wel, zo samen met andere opnamegenootjes.
Echter, nu terug in de gewone wereld voel ik me iemand met een rugzak vol ervaringen maar met lege handen. Wat heb ik te bieden? Ik heb geen opleiding afgemaakt, ik heb geen baan. Ik voel me sociaal zo onhandig. Wat vertel je aan mensen en hoe ga je dat doen wanneer je straks weer naar school gaat maar je jaren ouder bent dan de meeste studiegenoten? Verdrietig maakt het me, terwijl ik eigenlijk trots zou moeten zijn op het feit dat ik hier weer sta.
Dat ik weer over dit soort dingen na kan denken, daar waar je dag eerst alleen maar draaide om dat getal op de weegschaal. Alleen bang maakt het me ook; Gaat het mij lukken om straks net zo sterk te zijn om ook weer een studie aan te kunnen of misschien te gaan werken? En ga ik dan weer dezelfde studie doen of kies ik iets anders? Kom ik dan weer diezelfde angsten tegen als uit het verleden of is het nu echt anders, ben ik nu écht sterker?
Ik zal het alleen te weten komen door het te erváren en ondertussen te blijven delen, met de mensen om me heen. Het kringetje mensen dat ondanks alle jaren toch is gebleven ook al dacht ik dat ze verder waren gegaan.
Voor mezelf en voor iedereen die in dezelfde strijd zit: ‘your time will come’.
Liesl
Elske DeWall – Chasing the impossible
Another day trying to find my place
Caught in the crowd I’m just another face
Trying to fly, learn how to fall
It’s never enough ,when you want it all
I can’t give up, give up
You gotta believe
Shooting for stars waiting for take off
I’m here in the sun, why do I feel so cold?
I wanna run before I can walk
It’s never enough when you want it all
I can’t give up, give up, give up
You gotta believe
This is for those who are chasing the impossible
this is for everyone who’s lost themselves
Carry on, carry on
Your time will come
Don’t ever stop believing
Don’t ever stop believing
Don’t you stop believing
Don’t you stop believing
Geef een reactie