Eetstoornis hulpverlening in Belgie

Proud2Bme is een Nederlandse website, maar we weten dat deze ook druk bezocht wordt door geïnteresseerden uit België. Ik ben hier zelf eentje van, en ik hoop dat ik door te schrijven vanuit mijn eigen ervaring jullie een beter beeld kan geven van de hulpverlening rond eetstoornissen in Vlaanderen. Want hoe zit dat nu met ambulante zorg, opnames, en terugbetaling?

First things first: naar je huisarts
Toen het voor mijn omgeving en mezelf duidelijk werd dat mijn dieetgedrag uit de hand liep, heb ik samen met mijn ouders beslist in behandeling te gaan. Maar hoe begin je daaraan? Ik ben met mijn moeder naar mijn huisarts gestapt, en dat bleek een goede keuze te zijn. Het is sowieso belangrijk dat je je huisarts vertrouwt en dat je het gevoel hebt dat deze naar je luistert. Is dit niet het geval, dan heb je elk recht om een andere te zoeken.

Ik was erg blij dat mijn dokteres me nog niet te veel overviel: ik hoefde niet meteen de weegschaal op, en er is bij die eerste afspraak nog niet letterlijk het woord ‘anorexia’ gevallen. Maar elke arts is anders, en het kan goed zijn dat jouw dokter een stevige aanpak heeft en zo snel mogelijk je bloed wilt trekken, je vetgehalte wilt meten, … Of je nu in België of in Nederland woont, dit is voor iedereen een beetje eng, maar het is om je te helpen.

En daar kwam je toch voor?
Wat mijn dokteres wel meteen deed, was me vertellen hoe ze een verdere behandeling zag verlopen: ze zou een goede psycholoog met ervaring rond eetstoornissen in mijn buurt uitzoeken, en een even goede diëtist. Ik zelf moest alvast proberen op mijn eigen tempo zo flink mogelijk te eten. Een paar dagen later contacteerde ze mij met de gegevens van mensen die me volgens haar konden helpen: het was aan mij om een afspraak te maken. Ik heb hier niet te lang mee gewacht, en dat raad ik jullie ook aan: hoe langer je je fout gedrag voort zet, hoe moeilijker het wordt uit je put te kruipen.

Zie je het niet zitten om langs te gaan bij je dokter?
Of je omgeving er bij te betrekken? Gelukkig zijn er in Vlaanderen verschillende organisaties die een laagdrempelige vorm van hulp bieden. Zo is er ANBN: deze vereniging heeft een inloophuis in Leuven, waar je op woensdagnamiddagen volledig anoniem kan binnenwandelen en ook meteen weer kan vertrekken. Ook zij kunnen je helpen met het zoeken van goede hulpverlening in je buurt, zonder je ergens toe te verplichten.

Ambulante therapie
Na dit gesprek bij mijn huisarts kon ik snel kennismaken met een erg lieve psychologe en diëtiste. Bij die eerste kon ik wekelijks praten over alles wat er gaande was in mijn leven, bij de tweede ging ik voor het ‘enge’ gedeelte: de weegschaal op, en een maaltijdplanning maken. Ik heb van deze twee dames altijd alle ruimte gekregen, en ze gingen heel constructief en begripvol te werk. Jammer genoeg wou ik gewoonweg nog niet bijkomen in gewicht, ik durfde het niet, en wanneer je je verzet, heeft therapie geen zin. Ik bleef gewicht verliezen, en toen heeft mijn huisarts samen met mijn psychologe en diëtiste beslist dat ambulante therapie niet voldoende was en een opname een betere oplossing zou bieden.

Opname in een kliniek
Er zijn verschillende centra in Vlaanderen waar je in opname kan wanneer je vecht tegen een eetstoornis. Wanneer je google raadpleegt, merk je dat de drie bekendste gelegen zijn in Tienen, Leuven (tot voor kort Kortenberg) en Gent. Deze instellingen richten zich voornamelijk op adolescenten en volwassenen, en de duur van een opname varieert van 3 weken tot 6 maanden. Ik heb zelf 3 maanden in UZ Gent gezeten. Elke kliniek heeft zijn eigen weekendregeling, maar normaal gezien mag je wanneer het beter gaat op vlak van eten gauw wel eens een paar dagen naar huis. Maaltijden zijn in groep, en overdag worden er verschillende vormen van therapie aangeboden: dit gaat van spiegeltherapie tot creatievere dingen, van spelletjes spelen tot praten.

Je kan wekelijks op gesprek bij een dokter of psychiater, en er is altijd een verpleegkundige of psycholoog in de buurt. En het is niet omdat je in een kliniek zit, dat het contact met de buitenwereld verloren gaat: in Gent mocht ik op mijn kamer gewoon mijn laptop installeren en internetten, en er was ook een tv-aansluiting. Bovendien vond ik het heel fijn dat ik mijn kamer mocht aankleden zoals ik zelf wou – zolang ik de boormachine maar niet bovenhaalde. In De Haan, Wilrijk en Jette zijn er centra die uitsluitend bedoeld zijn voor mensen die nog niet volwassen zijn. In Lede en Gent kan je dan weer terecht voor een opname in een groep met enkel volwassenen.

Misschien is een ‘voltijdse’ opname voor jou te drastisch, of niet nodig. De meeste hulpcentra bieden dan ook een dagprogramma aan, waarbij je overdag in therapie komt en de maaltijden samen nuttigt, waarna je ‘s avonds weer naar huis kan. Zo is er in Gasthuisberg in Leuven mogelijkheid tot een dagprogramma van 3 weken.

Na je opname is het natuurlijk nog niet zomaar ‘gedaan’: je schakelt weer over op ambulante therapie, en hoopt dat je deze keer wel gewapend bent voor de moeilijkheden die je onderweg ongetwijfeld tegen zal komen.

Wie betaalt dat?
Hulpverlening is niet gratis. Voor een afspraak bij de voedingsdeskundige betaal je om en bij de 20 euro, een psycholoog vraagt al snel 50 euro per sessie. Het kostenplaatje van mijn opname liep op tot 6400 euro, dat is meer dan 2000 euro per maand. Wie betaalt dit dan?

Eenvoudigweg: jij of je ouders. Hulpverlening is niet gratis. Gelukkig dekken veel mutualiteiten een deel van de kosten. Ikzelf ben aangesloten bij de CM (Christelijke Mutualiteit), waardoor een deel van mijn psychotherapie en afspraken bij de diëtiste werden terugbetaald. Ook werd mijn opname verzekerd. Ik vond het eerlijk gezegd heel fijn om me hier niet te veel mee bezig te houden: hospitalisatieverzekering en zo, dat is iets ‘voor de papa’. Je hebt al genoeg aan je hoofd, en mag gerust hulp vragen van mensen die meer afweten van financiële zaken dan jij. Wees ook niet bang om bij je hulpverleners zelf te informeren, zij zijn verplicht eerlijk te zijn over die dingen.

Ook wanneer je aangesloten bent bij de socialistische of liberale mutualiteit, wordt een deel van je psychotherapie terugbetaald. Net als bij de CM gelden er echter voorwaarden: vaak gaat het alleen om 18 jarigen, of jongvolwassenen met recht op kinderbijslag. Het gaat zelden om het volledige bedrag, en je moet doorverwezen zijn door een arts. Nogmaals: vind je dit allemaal wat ingewikkeld, vraag dan hulp.

Dat laatste is in alle landen van de wereld hetzelfde: vraag hulp wanneer je voelt dat je dit nodig hebt. Niemand mag van jou verwachten dat je het allemaal zelf weet, en hulp aanvaarden is een van de eerste stappen richting beterschap. Een behandeling in gang zetten vraagt heel veel moed, maar als ik het toen kon, kan jij het ook.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

19 reacties op “Eetstoornis hulpverlening in Belgie”

  1. He mathilde, ik zat met jou in Gent en blij verrast een bericht hier te zien van je . Ik hoop dat alles goed gaat en wens je nog veel succes .
    Liefs x

  2. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een cggz (centrum voor geestelijke gezondheidszorg) waar je ook ambulante therapie kan volgen en waar je betaald volgens inkomen. Ik ging daar vroeger als student en moest heel weinig betalen. Later als ‘werkende mens’ stapte ik over naar een psycholoog en dan betaal je inderdaad 50 euro zonder er iets van terug te krijgen omdat je bij alle mutualiteiten niet meer voldoet aan de criteria tot terugbetaling. Maar als je dit dus niet meer kan betalen is cggz een optie.

  3. Ik volg al heel lang psychotherapie bij een psychiater. Dat is ook een mogelijkheid. De kosten hiervan vallen lager uit doordat je mutualiteit een (flink) deel terugbetaald.

    Verder heb je inderdaad de centra voor geestelijke gezondheidszorg (cggz). Sommige psychologen vond ik nogal onbekwaam. Ze kwamen net van school af en wisten zich duidelijk geen raad met mijn ernstige problematiek. Mijn huidige psychiater heb ik via daar leren kennen. Maar al gauw zag ik hem enkel nog in zijn eigen praktijk. Een heel bekwame psychiater waar ik enorm vooruit ben gegaan.

  4. Het is fijn iets te horen vanuit ervaringen in België. Ikzelf ben ook van België. In west-vlaanderen had ik altijd het gevoel alsof er niets tot amper herkenning of steun en hulp was. Vaak werd ik door de hulpverleners steeds verder doorverwezen, maar waren mijn ouders er niet mee akkoord. Nu ben ik bijna 21 en zou ik eerder zelf keuzes moeten en willen maken. Met als grote vraag, het financiele en de ‘nood’. In hoeverre heb ik het ‘nodig’, en durf ik stappen te maken. Ik heb me eergisteren aangemeld op anbn. Ben al meer dan 2 jaar lid op Proud, maar vaak botste ik tegen het feit dat er in Nederland heel veel andere regelingen zijn dan bij ons in België. Blij dat ik mezelf heb aangemeld op het forum van anbn.be Zelf zou ik graag eens het inloophuis binnengaan,al is Leuven enorm ver vanwaar ikzelf woon. Dat maakt de drempel ook hoger.
    Hoe dan ook. 🙂 ….

    Fijn deze ervaring te lezen en ik wens je heel veel succes en moed om door te zetten.
    Liefs x

  5. @Puoli: er bestaat sinds kort ook een praatgroep van AN-BN in Kortrijk. Misschien is dat ook een optie? De volgende bijeenkomst is op 26 augustus (op onze Facebookpagina verschijnen alle nieuwe data, of je kan je aanmelden voor de nieuwsbrief). Volgende zaterdag is er een creatieve sessie: misschien een fijne kans om andere mensen te leren kennen 😉

  6. Lieve dappere Mathilde 🙂
    Fijn dat je dit geschreven hebt. Zal heel wat mensen wat meer duidelijkheid geven!
    Tot hoors en hopelijk ook snel weer es tot ziens! 🙂
    Liefs x

  7. Goed artikel. Fijn dat hier ook wat aandacht aan geschonken wordt. Zelf ga ik naar het CGG. Hier betaal ik eigenlijk helemaal niets omdat het zonder het medeweten van mijn ouders is. Anders zou het iets van 11 euro per sessie kosten.

  8. Zelf zat ik in Antwerpen!

  9. Ik heb ervaring met opnames in NL en BE, en moet eerlijk zeggen dat ik over de hulp in belgie meer tevreden ben, ik heb in Tienen 2x gezeten en kon allebei de keren direct terecht, zonder wachtlijst, ik hoefde ook niet duizenden vragenlijsten of testen te doen bij mn intake zoals in NL. Ik zit nu in het UZ gent en ben daar ook zeer tevreden over.

  10. Ik kan niet vergelijken met Nederland maar ik heb in Belgie wel al heel wat gezien
    eerst opnames in Duffel (1996) en Antwerpen (1997-1998),
    dan Gent (2003), Tienen (2004), Tienen (2006), Gent (2011) en Tienen (2014)
    en tussendoor heel wat ambulante therapie, gaande van gratis-via-OCMW tot behoorlijk duur. Ook ambulante groepstherapie (CGT) gedurende ongeveer een schooljaar.

    Naar mijn ervaring zijn er verschillende behandelmethoden die allemaal op een bepaald punt in je (eet)stoornis een grote hulp kunnen zijn. De kunst is om op het juiste moment de juiste behandeling te vinden. En daar dan ook meteen terecht te kunnen, want er zijn soms wel eens wachtlijsten – oke niet noemenswaardig in vgl met wat ik soms lees over Nederland- maar als je heel diep zit qua gedachten kan je soms echt niet meer lang wachten.
    Wat ik fijn vind in Belgie is dat er niet, zoals in sommige klinieken in Nederland, een ondergrens is van ‘je moet boven dit bmi zitten om in behandeling te mogen gaan’. Want waar zou je de moed vandaan moeten halen om die eerste en moeilijke stappen alleen te zetten?

    Ik heb in alle behandelingen al positieve en negatieve punten gezien.
    En ik ben me ook steeds meer bewust geworden van het feit dat je ook buiten de klinische setting hulpbronnen kan vinden. Van familie moet ik het niet hebben maar mijn vrienden, mijn huisdokter, zelfs mijn baas en mijn collega’s zijn belangrijke steunfiguren. Ze hebben dan misschien niet de ‘professionaliteit’ van hulpverleners allerhande, maar ze kennen me wel ‘ruimer’ waardoor ze me niet herleiden tot mijn probleem. Hun luisterende oren en bemoedigende glimlachjes betekenen voor mij soms veel meer dan welke sessie ook. En dat kost niets 🙂

  11. CGG is inderdaad een optie die ik helaas mis in dit overzicht.. misschien nog even toevoegen?

  12. Hoe zit in het in Belgie met aanpakken van achterliggende problematiek? Iets wat veel ontbreekt bij nederlandse eetklinieken..

  13. @Me
    Ik vind dat ze in belgie wel veel aandacht besteden aan de achterliggende problematiek, vooral in Tienen, in Gent iets minder. Wat ik wel heel fijn vind in Gent is (wat marleen al zei) dat ze in vooral Gent niet de focus leggen op het aankomen, wel op het eten, en eetgedrag etc. Maar ze zijn niet zo strikt met x Gram per week aankomen, wat in NL wel heel erg is vind ik.

  14. @ElsvanANBN
    Hm.. Ergens zou het wel een stapje kunnen zijn. Ik zal eens even afwegen ivm volgende week zaterdag. Creatief bezig zijn doe ik uberhaupt wel graag, al zal het spannend zijn. De 26ste zal moeilijker zijn, gezien mijn herexamens.
    Sowieso volg ik de fb-pagina al. En ben ik lid van het forum. Dus ik probeer wel hele kleine stapjes. Bedankt voor tips iig..
    Liefs

  15. Zelf heb ik een aantal maal in opname gezeten in Nederland, mijn gewicht herstelde daar maar het is jammer dat er weinig aandacht was voor echte onder liggende problemen waardoor ik niet voldoende handvatten had om nadien stand te houden. Toen ik wedenom erg diep in de Eetstoornis mee ging, en thuis het zelf oplossen geen optie meer was, ben ik buiten de grenzen gaan zoeken naar een kliniek dat mij echt verder kon helpen. Ik kwam uit in Tienen, het hele traject sprak mij aan en ben er heen gegaan voor een lange behandeling van 6 mnd. Super! Totaal geen spijt van. Echt de hulp gekregen die ik nodig had. Ik ben dan ook vol lof over deze kliniek en de begeleiders, zo liefdevol en behulpzaam , maar vooral ook het feit dat er echt gekeken word waar de kern ligt, en welke stappen er nodig zijn om er uit te komen.

  16. hallo iedereen,
    Ik ga binnenkort in opname in lede, in de hoop mijn boulimia onder controle te krijgen.
    Heeft iemand van jullie ervaring met deze kliniek?
    Alvast bedankt

  17. Onze dochter kampt al 13 jaar met anorexia, als kind traumatische ervaring door dwangopname Nederland, 13jaar later wint nieuwe huisarts vertrouwen en motiveer haar om vrijblijvend op intake gesprek te gaan ziekenhuis Maastricht. Daar begint de ellende, zij is volgende week jarig, volgende maand laatste examen bestuurskunde, reist graag, liefdevol en vrolijk. In Maastricht wordt ze onder valse voorwendselen opgenomen, onder dwang, haar traumatische ervaring van vroeger komt naar boven, ze loopt weg, politie pakt haar op, straf in ziekenhuis, vastgebonden, kans op hartritmestoornissen, kalium niet in orde, als je dan vraagt hoe en wat precies, zeggen ze jaaa maar er is een onderliggend probleem, de eetstoornis, tja daar ging ze ook vrijwillig voor kijken, en ze was met huisarts in overleg over medische problemen. Als zij voorstelt ambulante hulp te willen, onder regie huisarts, wordt niet geluisterd. Morgen rechtszitting, de advocaat hoort bij een groep advocaten die alleen bij dit soort zittingen mogen zijn en de rechter heeft al alle stukken van de heren professoren psychiaters, die al jaren psychiater zijn maar de zorgvraag van Rachelle niet naleven, dit werkt averechts. Het vertrouwen en de motivatie daar zijn weg. Wie heeft een gouden tip. Het moet via mij, haar moeder, zij heeft geen toegang meer tot ook maar iets liefs allemaal

  18. Ik heb heel lang op een te laag gewicht geleefd, en was er aan gewend en het voelt vreemd als het hoger is. Als mensen je grenzen schenden levert dat spanning op en ze zeggen dat je bij een bepaald gewicht het honger en verzadingmechanisme uit evenwicht raakt. Je hebt vanzelf geen honger meer Het eten gaat traag en krijgt het moeilijk naar binnen. Honger heb je eigenlijk niet meer en raakt er aan gewend. Ik ken die eetstoornisklinieken niet en daar hoorde ik pas later van. Ursula is de oudste kliniek. Ik dacht dan moet je er erg aan toe zijn. Je moet dat eten en in gewicht aankomen en dan moet je een MBI van 16 halen om vervolgens in behandeling te komen. Dit is de beperkte visie van eten en aankomen en nu willen ze de brede visie invoeren met wat er achter zit aanpakken. De achterliggende oorzaken aanpakken. Ik heb ook boeken gelezen over de eetstoorniskliniek. Er hangt daar een competatieve sfeer met dat ze naar een ander kijken en zich meten met die ander. Er zou iemand toezicht moeten houden maar ik weet niet of dat wel gedaan wordt. .

  19. Hoe heet de kliniek in Tienen?
    Wij zijn zoekende vanuit Nederland Limburg naar een goede kliniek voor eetstoornissen met aandacht voor onderliggende problematiek
    Kan iemand me de naam van deze kliniek geven, wat ik er over lees spreekt me dit erg aan
    Bij voorbaat dank

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *