Proud2Bme is een Nederlandse website, maar we weten dat deze ook druk bezocht wordt door geïnteresseerden uit België. Ik ben hier zelf eentje van, en ik hoop dat ik door te schrijven vanuit mijn eigen ervaring jullie een beter beeld kan geven van de hulpverlening rond eetstoornissen in Vlaanderen. Want hoe zit dat nu met ambulante zorg, opnames, en terugbetaling?
First things first: naar je huisarts
Toen het voor mijn omgeving en mezelf duidelijk werd dat mijn dieetgedrag uit de hand liep, heb ik samen met mijn ouders beslist in behandeling te gaan. Maar hoe begin je daaraan? Ik ben met mijn moeder naar mijn huisarts gestapt, en dat bleek een goede keuze te zijn. Het is sowieso belangrijk dat je je huisarts vertrouwt en dat je het gevoel hebt dat deze naar je luistert. Is dit niet het geval, dan heb je elk recht om een andere te zoeken.
Ik was erg blij dat mijn dokteres me nog niet te veel overviel: ik hoefde niet meteen de weegschaal op, en er is bij die eerste afspraak nog niet letterlijk het woord ‘anorexia’ gevallen. Maar elke arts is anders, en het kan goed zijn dat jouw dokter een stevige aanpak heeft en zo snel mogelijk je bloed wilt trekken, je vetgehalte wilt meten, … Of je nu in België of in Nederland woont, dit is voor iedereen een beetje eng, maar het is om je te helpen.
En daar kwam je toch voor?
Wat mijn dokteres wel meteen deed, was me vertellen hoe ze een verdere behandeling zag verlopen: ze zou een goede psycholoog met ervaring rond eetstoornissen in mijn buurt uitzoeken, en een even goede diëtist. Ik zelf moest alvast proberen op mijn eigen tempo zo flink mogelijk te eten. Een paar dagen later contacteerde ze mij met de gegevens van mensen die me volgens haar konden helpen: het was aan mij om een afspraak te maken. Ik heb hier niet te lang mee gewacht, en dat raad ik jullie ook aan: hoe langer je je fout gedrag voort zet, hoe moeilijker het wordt uit je put te kruipen.
Zie je het niet zitten om langs te gaan bij je dokter?
Of je omgeving er bij te betrekken? Gelukkig zijn er in Vlaanderen verschillende organisaties die een laagdrempelige vorm van hulp bieden. Zo is er ANBN: deze vereniging heeft een inloophuis in Leuven, waar je op woensdagnamiddagen volledig anoniem kan binnenwandelen en ook meteen weer kan vertrekken. Ook zij kunnen je helpen met het zoeken van goede hulpverlening in je buurt, zonder je ergens toe te verplichten.
Ambulante therapie
Na dit gesprek bij mijn huisarts kon ik snel kennismaken met een erg lieve psychologe en diëtiste. Bij die eerste kon ik wekelijks praten over alles wat er gaande was in mijn leven, bij de tweede ging ik voor het ‘enge’ gedeelte: de weegschaal op, en een maaltijdplanning maken. Ik heb van deze twee dames altijd alle ruimte gekregen, en ze gingen heel constructief en begripvol te werk. Jammer genoeg wou ik gewoonweg nog niet bijkomen in gewicht, ik durfde het niet, en wanneer je je verzet, heeft therapie geen zin. Ik bleef gewicht verliezen, en toen heeft mijn huisarts samen met mijn psychologe en diëtiste beslist dat ambulante therapie niet voldoende was en een opname een betere oplossing zou bieden.
Opname in een kliniek
Er zijn verschillende centra in Vlaanderen waar je in opname kan wanneer je vecht tegen een eetstoornis. Wanneer je google raadpleegt, merk je dat de drie bekendste gelegen zijn in Tienen, Leuven (tot voor kort Kortenberg) en Gent. Deze instellingen richten zich voornamelijk op adolescenten en volwassenen, en de duur van een opname varieert van 3 weken tot 6 maanden. Ik heb zelf 3 maanden in UZ Gent gezeten. Elke kliniek heeft zijn eigen weekendregeling, maar normaal gezien mag je wanneer het beter gaat op vlak van eten gauw wel eens een paar dagen naar huis. Maaltijden zijn in groep, en overdag worden er verschillende vormen van therapie aangeboden: dit gaat van spiegeltherapie tot creatievere dingen, van spelletjes spelen tot praten.
Je kan wekelijks op gesprek bij een dokter of psychiater, en er is altijd een verpleegkundige of psycholoog in de buurt. En het is niet omdat je in een kliniek zit, dat het contact met de buitenwereld verloren gaat: in Gent mocht ik op mijn kamer gewoon mijn laptop installeren en internetten, en er was ook een tv-aansluiting. Bovendien vond ik het heel fijn dat ik mijn kamer mocht aankleden zoals ik zelf wou – zolang ik de boormachine maar niet bovenhaalde. In De Haan, Wilrijk en Jette zijn er centra die uitsluitend bedoeld zijn voor mensen die nog niet volwassen zijn. In Lede en Gent kan je dan weer terecht voor een opname in een groep met enkel volwassenen.
Misschien is een ‘voltijdse’ opname voor jou te drastisch, of niet nodig. De meeste hulpcentra bieden dan ook een dagprogramma aan, waarbij je overdag in therapie komt en de maaltijden samen nuttigt, waarna je ‘s avonds weer naar huis kan. Zo is er in Gasthuisberg in Leuven mogelijkheid tot een dagprogramma van 3 weken.
Na je opname is het natuurlijk nog niet zomaar ‘gedaan’: je schakelt weer over op ambulante therapie, en hoopt dat je deze keer wel gewapend bent voor de moeilijkheden die je onderweg ongetwijfeld tegen zal komen.
Wie betaalt dat?
Hulpverlening is niet gratis. Voor een afspraak bij de voedingsdeskundige betaal je om en bij de 20 euro, een psycholoog vraagt al snel 50 euro per sessie. Het kostenplaatje van mijn opname liep op tot 6400 euro, dat is meer dan 2000 euro per maand. Wie betaalt dit dan?
Eenvoudigweg: jij of je ouders. Hulpverlening is niet gratis. Gelukkig dekken veel mutualiteiten een deel van de kosten. Ikzelf ben aangesloten bij de CM (Christelijke Mutualiteit), waardoor een deel van mijn psychotherapie en afspraken bij de diëtiste werden terugbetaald. Ook werd mijn opname verzekerd. Ik vond het eerlijk gezegd heel fijn om me hier niet te veel mee bezig te houden: hospitalisatieverzekering en zo, dat is iets ‘voor de papa’. Je hebt al genoeg aan je hoofd, en mag gerust hulp vragen van mensen die meer afweten van financiële zaken dan jij. Wees ook niet bang om bij je hulpverleners zelf te informeren, zij zijn verplicht eerlijk te zijn over die dingen.
Ook wanneer je aangesloten bent bij de socialistische of liberale mutualiteit, wordt een deel van je psychotherapie terugbetaald. Net als bij de CM gelden er echter voorwaarden: vaak gaat het alleen om 18 jarigen, of jongvolwassenen met recht op kinderbijslag. Het gaat zelden om het volledige bedrag, en je moet doorverwezen zijn door een arts. Nogmaals: vind je dit allemaal wat ingewikkeld, vraag dan hulp.
Dat laatste is in alle landen van de wereld hetzelfde: vraag hulp wanneer je voelt dat je dit nodig hebt. Niemand mag van jou verwachten dat je het allemaal zelf weet, en hulp aanvaarden is een van de eerste stappen richting beterschap. Een behandeling in gang zetten vraagt heel veel moed, maar als ik het toen kon, kan jij het ook.
Geef een reactie