Een jaar geleden waren wij beste vrienden. Jij gaf mij geluk, waar ik wel iets voor moest doen. Ik moest liegen tegen mensen van wie ik hield, ik moest zo min mogelijk eten en zo veel mogelijk bewegen. Dan zou ik gelukkig zijn, want dan zou ik dun worden. Maar het was nooit genoeg, elke keer moest er weer wat meer af. Uiteindelijk dacht ik alleen maar aan jou, aan eten en aan calorieën. Elk hapje dat ik door mijn keel moest krijgen was een groot gevecht. Toch hield ik van je, en de ‘controle’ die je me gaf. Ik wilde niet meer normaal gaan eten.
Iedereen om me heen wilde zo graag dat ik at, maar ik dacht alleen maar aan jou. Jouw stem was zo luid en ik kon niks anders dan naar jou luisteren. Als ik naar anderen zou luisteren, dan ging er iets verschrikkelijks gebeuren. Dan zou ik aankomen en dat mocht absoluut niet. Toen ik eenmaal in behandeling zat moest dat wel. Dat ging zo lastig, want je schreeuwde naar me dat alles wat de hulpverleners en mijn ouders zeiden fout was.
Als ik naar hen zou luisteren zou ik dik worden en zou niemand me leuk vinden. Ik was haast niks meer, een skelet zo noemden mensen me. Ik was eng om naar te kijken. Ik gooide met eten en schreeuwde dat ik het niet wilde, daar genoot jij van. Het was een erg pijnlijk gevecht. Uiteindelijk heb ik het geaccepteerd dat het zo niet meer verder kon. Ik was moe van het leven lijden samen met jou. Langzaam aan met veel steun van mijn gezin ging ik weer meer eten, dat vond jij vreselijk.
We spraken elkaar steeds minder en soms boeide het me ineens niet meer wat je zei. Het werd zomer en ik voelde me vrij, dat was echt een tijd waarin je haast niet aanwezig was. Zwemmen kon nog niet, want ik haatte m’n nieuwe lichaam. Ik kon en kan het nog niet accepteren. Ik GENOOT wel voor de eerste keer weer van eten en ik voelde me goed.
Nu ben je ineens weer tegen me gaan praten. Ik hoor je stem weer. Het is heel lastig om niet naar je te luisteren, omdat je zegt dat je me rust kan geven en je zegt dat ik niet meer verdrietig hoef te zijn als ik naar je luister. Ik wil je vriend niet meer zijn. Ik ga vechten om helemaal vrij van jou te zijn. Je kan oprotten. Ik ga toch niet meer naar je luisteren, ik weet wel beter nu.
Met heel veel haat,
Femke
Geef een reactie