Eetstoornis in een ander jasje

Al langere tijd had ik het idee voor deze blog, maar toch bleef ik het schrijven ervan uitstellen. Bang voor oordelen, bang dat mensen me raar vinden. Maar ook omdat ik vaak het gevoel heb dat ik de enige ben die deze gevoelens heeft, dat de lezers van Proud dit niet herkennen. Maar ook dit hoort erbij. Dit is ook onderdeel van mijn verhaal, van mijn leven. En het is iets waar ik eigenlijk meer mee zit dan ik durf(de) toe te geven.

Ik ben onzeker over hoe dun ik ben, maar ben ook bang om aan te komen.

Als ik in de spiegel kijk, word ik niet blij: ik vind mezelf te dun, mager en wil graag groter en gespierder worden, maar toch vind ik (vet) aankomen moeilijk en eng: dat er dan straks meer van ‘mij’ is, is lastig. Mijn hele leven heb ik mezelf geprobeerd op allerlei manieren kleiner te maken en om dat nu los te laten, is een heel proces.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.


Bron foto

Naast het ‘enge’ is er ook een heel groot verlangen. Ik vind krachttraining bijvoorbeeld heel leuk, maar dit brengt ook andere kanten met zich mee: het constant slap en klein voelen in de sportschool, heel graag spiermassa op willen bouwen, opkijken tegen bodybuilders en andere mensen met brede en gespierde lichamen. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik mezelf vergelijk met anderen: anderen zijn gespierder, knapper, mannelijker.

Door deze tegenstrijdigheid, voel ik me vaak in de war: wat moet ik doen? Wat is het beste? Wat wil ik écht? Deze vragen gaan constant door me heen, alleen het daadwerkelijk stappen zetten? Dat vermijd ik nog vaak.

Ergens weet ik ook wel dat een ander fysiek plaatje me niet gelukkiger gaat maken, dat geluk van binnen komt en niet door het uiterlijk dat je hebt, maar toch heb ik stiekem nog de hoop dat, als ik een ‘betere’ bouw heb (wat dat ook moge betekenen) ik me zelfverzekerder voel, dat dingen me makkelijker afgaan en dat ik het leven wat beter aankan.

Het is een constante strijd tussen bang zijn om ‘dik’ te worden en het haten om ‘dun’ te zijn. Deze blog schrijven vind ik daarom ook lastig: omdat ik weet dat mensen me zien als dun, dat ik geen recht van spreken heb, dat ik geen ‘echte’ vent ben of dat ik geen competitieve bodybuilder ben.

Maar toch doe ik het. Ik voel me namelijk enerzijds heel erg verbonden met Proud, anderzijds heel erg met de fitness-community, en de grens tussen gezond en ongezond kan zo dun zijn. Muscle dysmorphia en bigorexia zijn termen die regelmatig voorbijkomen en waar ik me ook behoorlijk in herken. Maar nogmaals: het voelt alsof ik geen recht van spreken heb, dat ik me aanstel, om bovenstaande redenen.

Wat ik hier precies mee wil bereiken, weet ik niet precies. Ik denk dat het voornaamste doel was om een ander beeld te laten zien, van hoe eetstoornissen er óók uit kunnen zien. Dat het niet alleen maar gaat om ‘dunner willen worden’.

Ik wil aankomen, heel graag zelfs, maar vind het supereng. Daarom wil ik het toch delen, al moet ik hier zelf mee om leren gaan.

Zelf, maar niet alleen, daar is Proud2bme voor.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

5 reacties op “Eetstoornis in een ander jasje”

  1. Heel herkenbaar Abel, ik ben ook dol op krachttraining.
    Moedig dat je het wil delen, heel moedig.

    Succes en veel plezier in de sportschool!

    1. ik herken het als vrouw ook hoor. Al die mooie lijven en mensen die het uiterste uit zichzelf moeten halen. Haatliefdeverhouding hiermee. Ik doe het ook gewoon niet zo goed op alles wat met getallen en cijfers te maken heeft. Triggert jou dat ook nog Abel? Is er een reden dat je toch blijft gaan of zou jij misschien liever een andere sport willen doen? Dat wil ik wel zoeken straks iig. Al die spiegels zijn ook niet heel helpend he. Ook jij bent dus als man niet alleen hierin hoor. Volg je trouwens Ivo Ruyter op insta ook? Die deelt ook mooie dingen!

  2. Mensen laten zich zo beïnvloeden door de media. Doe de dingen waar echt je hart ligt. Zo’n gespierd lichaam is ook maar een buitenkant. Je voelt je beter als je werkt aan de binnenkant.

  3. Ik ben heel blij dat je dit deelt Abel! Ik herken dit ook heel erg en voor mij persoonlijk heeft gender hier ook echt mee te maken. Het helpt ook niet dat dat ideaalbeeld van "leanness" het ook veel makkelijker maakt om de kleding te kunnen dragen waarin ik mij mijzelf voel (mannenkleding). Het blijft een uitdaging maar een van de dingen die mij het meeste heeft geholpen is mijn (sociale) media te diversifiëren en mij zo veel mogelijk focussen op wat mijn lichaam kan ipv hoe het er uit ziet. Wanneer het wat minder gaat, wissel ik ook wel eens qua discipline en ga ik bijvoorbeeld calisthenics in plaats van krachttraining doen – super cool om te zien wat je met alleen je lichaam kan doen!

  4. Vooral de tweestrijd is herkenbaar. En wat je schrijft: dat "meer van mij" is pijnlijk maar ik voel ‘m zó. Enerszijds wil je een persoonlijkheid vormen, staan voor je idealen, anderszijds wegkruipen, niet gezien worden. Mooie tip hierboven inderdaad om Ivo de Ruijter eens te gaan volgen. Zeer integer persoon die door ervaringsdeskundigheid zaken heel goed kan verwoorden en begrijpen. Ook wat er gezegd werd over een andere sport; bv. met bootcamp werk je ook op kracht maar dan zonder spiegels en lekker buiten. Veel geluk gewenst met jouw proces.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *