Eetstoornis: ineens is de schade zichtbaar

Op sommige momenten zou ik willen dat ik de afgelopen tien jaar terug kon draaien. Als ik in de spiegel kijk en zie hoe het nu met mijn gebit gesteld is, denk ik, kon ik nou maar eens terug gaan in de tijd. Wanneer ik weer ontzettend veel last van mijn darmen heb en bijna niet meer kan lopen van de pijn, denk ik, ik had gewoon geen flauw idee, tien jaar geleden.

Ik had geen flauw idee waar ik aan begonnen was en hoe dit het begin was van het ruïneren van mijn lichaam.

Ineens is de schade zichtbaar, net nu het beter gaat

Het begon onschuldig, zoals vele jonge meisjes wel eens een poging doen om een paar kilo kwijt te raken. Achteraf gezien was de intentie van mij wel meteen al fout. Ik was nooit dik, ik ben altijd slank geweest. Ik was gewoon niet tevreden en voelde mij continue onrustig. Er moest iets meer, er moest iets beter in mijn leven. Dit lijnen ging verbazingwekkend goed. Toch haalde ik er nooit voldoening uit. Het moest minder, het moest dunner, het moest beter… ###

Dit was het begin dat van een 10 jaar lange strijd waarin het einde zoek was. Ik begon zo destructief te worden, en had het zelf nog niet eens door. Iedereen om me heen overdreef. Zo erg is het niet met mij dacht ik keer op keer. Zelfs toen ik in het ziekenhuis sondevoeding toegediend kreeg, deden ze dit alleen maar om mij bang te maken, dacht ik. Met mij was het allemaal niet erg. Ik voelde me prima en gezond! Niet wetende, dat deze sluipende ziekte me lichamelijk kapot aan het maken was, ik merkte hier immers nog niks van!

Met dit berichtje wil ik eigenlijk alleen maar waarschuwen. Een waarschuwing aan iedereen die denkt: zo erg is het niet bij mij, ik merk nog niks, ik doe het nog niet zo lang, nog 1x maakt niet uit, enz. Zo heb ik namelijk ook jarenlang gedacht, sterker nog, een half jaar geleden dacht ik nog zo.

Als allereerst, wil ik jullie waarschuwen voor wat je je tanden aandoet. Je hebt vast wel eens gehoord dat je tanderosie krijgt van braken en gedacht dat dit bij jou nog niet zo erg is, dat je nog niks ziet aan je tanden, en dat dit jou niet overkomt. Ik heb ook altijd zo gedacht. Ik kreeg altijd complimenten over mijn mooie gebit. Zelfs tot voor kort was er nog niks te zien en had ik een perfect ‘Prodent reclame’ gebit. Maar dat je niks ziet, zegt niks…

Toen ik een jaar geleden aan de tandarts vroeg hoe het met mijn glazuur gesteld was, zei hij dat het niet zo best was en dat ik behoorlijk wat tanderosie had. Toch zag ik, toen ik in de spiegel keek, zelf nog helemaal niks, ik geloofde dus absoluut niet dat het zo erg was. Ook hij, wilde me gewoon bang maken. Natuurlijk zijn mijn tanden wat doorzichtiger als je er met zo een fel licht op schijnt! Thuis zag ik zelf niks. Zolang ík niks zag, was het er voor mij niet en was het niet zo erg.

Nu heb ik er spijt van dat ik er niet eerder gestopt ben met braken, dat ik hier überhaupt ooit aan begonnen ben. Altijd heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik geen tanderosie door het braken zou krijgen. Ik heb mezelf zelfs wijsgemaakt dat mijn braaksel niet zuur is, dit proefde ik zelf namelijk niet zo. Toch is er een reden voor, dat mijn gebit er nu uitziet zoals het er nu uitziet. Ook frisdrank, heeft hierin zeker een grote rol gespeeld. In plaats van dat ik at, dronk ik liters cola light per dag en/of vele blikjes energydrink, wat natuurlijk funest is voor je tanden!

De laatste maanden is het ineens hard gegaan. Mijn tanden gaan ineens erg snel achteruit. Nooit zag of merkte ik er iets aan, tot de afgelopen paar maanden. Ik kan nu zelf door mijn tanden heen kijken, en mijn voortanden zijn behoorlijk afgebrokkeld, mooi is het absoluut niet meer. Dat terwijl het met mij de afgelopen maanden dus een heel stuk beter gaat! Ik braak al een meer dan een half jaar niet meer, drink geen frisdrank meer, eet gezond en gevarieerd, sport, ik kan haast wel zeggen dat ik eetstoornisvrij ben. En toch, toch gaat het ineens heel hard met mijn tanden.

Mijn glazuur heb ik zo verwaarloosd de afgelopen jaren, dat het ineens over is. Nooit merkte ik iets, nooit zag ik iets en nu ineens is het te laat. Mijn beschermlaag is eraf, mijn tanden zijn niks meer waard. Niks kun je hier meer aan doen. Het enige is kronen zetten, maar ja, dat is ook niet iets wat fijn is, en het kost handen met geld!

Ik wil jullie allemaal gewoon waarschuwen. Iedereen die denkt dat het wel mee zal vallen omdat je niks ziet, dat zegt niks!!! Ineens is het te laat, en ben je je mooie gebit kwijt!!!

Wat ook ooit eens onschuldig begon, en totaal uit de hand is gelopen, is het gebruiken van laxeermiddelen. Ik weet nog heel goed de eerste keer. Ik zat al diep in mijn eetstoornis, maar was nooit van plan om hier ooit aan te beginnen. Ik wist dat dit geen hulpmiddel is om af te vallen en wist dat dit meer schade dan goeds met zich mee zou brengen.

De eerste keer dat ik het in mijn hoofd haalde om te gebruiken, was dan ook, gewoonweg, omdat ik al 3 weken niet naar de wc was geweest. Wat achteraf gezien logisch was met mijn eetgewoontes. Toch dacht ik toen, jong en naïef als ik was, dat 1x niet uitmaakte. Je kan het toch gewoon in elke drogist kopen? Zo erg is het dan toch niet? Voor dit gebruik (het niet naar de wc kunnen) is het toch ook bedoeld? Dat ik een eetstoornis zou hebben en daarom moeilijk naar de wc kon, was nog nooit in mijn hoofd opgekomen.

Voor mij was het gebruiken van laxeerpillen hetzelfde als dat ik een paracetamol zou nemen voor hoofdpijn. Toch kwam ik er al snel achter, dat dit wel heel erg verslavend werkte. Mijn buik was plat, wat een geweldig gevoel dacht ik. Ik wist dat het slecht voor me was en wist dat ik er niet van af zou vallen. Toch bleef ik het slikken omdat het zo goed voelde.

Op een gegeven moment voelde het helemaal niet meer goed, maar kon ik ook niet meer zonder. Het was eigenlijk hetzelfde verhaal als dat van een alcoholist. De reden dat een alcoholist drinkt, is niet omdat dit hem zo een fijn gevoel geeft, maar omdat hij niet meer weet hoe hij moet leven zonder, het is een ontzettend naar gevoel zonder, om het leven nog enigszins dragelijk te maken, drinkt hij.

Om diezelfde reden nam ik op een gegeven moment laxeerpillen. Aan het begin voelde het goed, op een gegeven moment was de angst om te stoppen zo groot dat ik het alleen maar bleef doen om me niet nog rotter te voelen dan dat ik me al voelde. Het einde was zoek. Van één keer, omdat ik dacht dat het nodig was, slikte ik het nu dagelijks in grote hoeveelheden en wist niet meer hoe ik hier ooit nog mee kon stoppen. Dit duurde jarenlang, elke dag nam ik mezelf voor dat het moest stoppen, maar elke dag dacht ik ook weer dat die ene dag extra niet uitmaakte. Al die ene dagen bij elkaar, maakte bij elkaar echter wel jaren. In die jaren, ben ik wel een paar keer even gestopt, als ik weer opgenomen was.

Doordat ik moest stoppen tijdens opnames, maakte ik mezelf wijs, dat ik er dus wel vanaf kon, het lukte toch? Terugvallen met laxeerpillen wilde ik eigenlijk niet, maar het hield me ook niet enorm tegen, omdat ik dacht dat het niet zo erg was aangezien ik toch keer op keer kon stoppen in de klinieken.

Tot het moment dat ik mijn eetstoornis leven achter me wilde laten, een half jaar geleden. Ik stopte met de laxeerpillen, niet omdat ik opgenomen was, maar gewoon omdat ik het meer dan zat was. Ik wilde gaan leven, niet meer overleven! Ik was vastbesloten, ik wilde mijn leven oppakken, verder gaan met mijn leven, me bezig houden met nuttige dingen, niet meer mijn tijd verspillen!

Zo blij was ik toen ik er vanaf was! Wat een opluchting, nooit meer hoef ik me druk te maken over het kopen van die rotzooi, het inplannen per dag wanneer ik het het beste kon nemen, de paniek wanneer er niet echt een juist moment is op de dag, omdat ik bijvoorbeeld niet thuis ben, etc. Heerlijk om me hier nooit meer druk over te maken!

Toch heb ik helaas nooit meer normaal naar de wc kunnen gaan. De ene keer kan ik drie weken niet naar de wc, de andere week zit ik 24 uur per dag op de wc… Ook zit ik vast, aan door de huisarts voorgeschreven zakjes, ‘natuurlijk middel’, om naar de wc te kunnen. Zonder dit middel, kan ik op dit moment niet meer naar de wc. Ik heb dit vaak geprobeerd, maar voel me na een paar weken dan zo beroerd omdat het gewoon niet ‘lukt’.

Of dit goed gaat komen? Ik hoop het! Ik heb geen onderzoeken gedaan, dus ook niet officieel gehoord dat mijn darmen niet meer goed zijn. Wel is het erg vervelend hoe het nu is, en hoop ik dat het goed komt. Ik heb gewoon continue last van mijn buik.

Wat ik met dit alles wil zeggen, is dat het gewoon te laat kan zijn, op het moment dat het goed met je gaat en je je leven aan het oppakken bent. Ja, ik ben gelukkig nu, ik ben tevreden met het leven dat ik nu leidt, ik doe leuke dingen en streef mijn ambities met plezier na.

Ik heb ineens zo veel tijd en energie over, die ik nu in veel nuttigere dingen stop. Zo werk ik weer, doe ik daarnaast ook nog eens vrijwilligerswerk, volg ik een deeltijd opleiding, en wil ik volgend jaar weer gaan studeren aan de Universiteit. Al deze dingen kon ik met mijn eetstoornis niet doen, daar had ik helemaal geen tijd voor!

Wat wel erg vervelend is, dat ik mijn lichaam zo verwaarloosd heb, in de belangrijkste 10 jaar van mijn leven (11-21 jaar). Ik vind dit zo jammer! Zo zonde! Mijn gebit ziet er niet meer uit, en mijn darmen heb ik continue last van. En beiden, ben ik pas gaan merken toen het juist een stuk beter met me ging!!!

Wat me nog het meest beangstigd, hoe zal het met de rest van mijn lichaam zijn? Osteoporose zal ik zeker hebben, kan haast niet anders als je in 10 jaar tijd bij elkaar ongeveer maar 1 jaar ongesteld bent geweest, en 10 jaar lang geen melk/ kaas producten hebt gehad. Tanden en darmen zijn zichtbaar voor jezelf, maar wat er verder in je lichaam gebeurt kun je niet altijd meteen merken.

Hoe zullen mijn nieren zijn? Mijn lever? Mijn hart? Dit is toch wel iets waar ik anderen ook voor wil waarschuwen! Je verwoest je lichaam met een eetstoornis, ook al kun je dit niet meteen aan de buitenkant zien.

Ineens is het onomkeerbaar en is het dus te laat! Als je nu nog niks ziet aan de buitenkant, wil het niet zeggen dat het over een maand ineens te laat is en het wil al helemaal niet zeggen dat je van binnen nog niks kapot aan het maken bent!

Liefs, Daisy

Bron foto, is niet degene van dit verhaal: flickr.com/photos/anathea/