Eetstoornis kliniek Antwerpen

Toen ik 15 was, ben ik voor anorexia nervosa opgenomen in de eetstoorniskliniek in Antwerpen: Het Universitair Centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie Antwerpen (UKJA). Het is een kliniek die zich enkel richt op kinderen en jongeren. Ik zal proberen een goed beeld te schetsen van de kliniek.

Allereerst moest ik op intakegesprek. Ik werd opgehaald uit de wachtzaal door een vrouw. Later bleek dit de psychiater van de afdeling te zijn. Ze praatte met mij en mijn ouders. Iedereen samen in één kamer, er was ook nog een leerling psychiater bij. Wij moesten uitleggen wat de hulpvraag was, nadien vertelde zij wat ze te bieden hadden. Ik kreeg ook even de tijd om iets alleen te vertellen. Met de leerling psychiater ging ik naar beneden, wegen. Daar werden mij wat vragen gesteld, zonder mijn ouders. In het intakegesprek zelf werd beslist dat ik zou worden opgenomen, dringend. Ik kon tot mijn opname op de afdeling terecht in het kinderziekenhuis (omdat ik sondevoeding moest krijgen). Normaal ga je na je intake gewoon weer naar huis en wacht je af tot ze je bellen. De week voor mijn opname kreeg ik nog een rondleiding op de afdeling.

Twee weken later werd ik opgenomen in de kliniek. Op de afdeling waren negen slaapkamers, iedereen had zijn eigen kamertje. In je kamer had je een bed, kast, lavabo, bureautje en TV. Je mocht het wat aankleden met spullen van thuis, dat was wel gezellig. De douches waren apart. Er waren dus ook constant (tijdens mijn opname toch) negen mensen in je groep. Wel was het zo dat ik veel meisjes heb zien vertrekken & veel heb zien bijkomen (al proberen ze een groep wel redelijk constant te houden). Er zat ook een jongen in mijn groep, dat was wel apart. Naast deze negen plaatsen, was er nog één plaats voor een patiënt die dagbehandeling kwam volgen. Deze was echter bijna nooit ingenomen.

Als je aankomt in de kliniek, kijkt men eigenlijk eerst naar je lichamelijke toestand. Aan de hand daarvan gaat men dan beslissen in welk programma je terecht komt. Ze stellen dan een minimaal gezond gewicht voorop. Dat wordt voor iedereen afzonderlijk bepaald. Het hangt dus van het aantal kilo’s ondergewicht af in welk programma je terecht komt. De meeste mensen beginnen bij het begin en komen dus in programma 1 terecht. In deze fase van de behandeling mag je echt niks. Je mag niet lopen (rolstoel), je mag niet naar school, je moet elke ochtend wegen, eten wordt voor je opgeschept,… vanaf dat je minder ondergewicht hebt, mag je naar een volgend programma, programma 2. Daarbij krijg je al iets meer vrijheid. Bv.: zelf je boterhammen smeren, ook het wegen wordt hier afgebouwd. Programma 3 is eigenlijk de ontslagfase. Je mag alles gewoon meedoen.

Als je met zoveel mensen samenwoont, zijn er natuurlijk wel enkele regels. Na de maaltijd moet je verplicht rusten op een ligzetel, 3 kwartier. Je mocht dan echt niks doen, enkel TV kijken of wat lezen. Als ik bewoog met mijn voet, kreeg ik al commentaar. Ook mocht je niet naar het toilet gedurende die 3 kwartier. Je mag niet van de afdeling zonder het te zeggen, veel moet besproken worden. De deur van onze kamer mocht niet helemaal toe, omdat ze moesten kunnen zien of we geen oefeningen deden. Het slapen gaan was ook bepaald. Voor de jongere 22 uur, voor de iets oudere een halfuurtje later. Je moest je warm aankleden, op tijd aan tafel zijn,…

Hoe ging het er nu aan toe in de kliniek?
Om 7.30 uur kwamen ze ons wakker maken. Dan moesten we allemaal in een zetel gaan zitten. Daar kon je dan opschrijven wat je voor ontbijt wou (cornflakes of …). Maar we zaten daar nog voor een andere reden. Één voor één werden we binnengeroepen in ‘het kotje’. Daar werd je gewogen, bloed geprikt, temperatuur genomen,… Ook moesten we elke ochtend plassen in een bekertje, zelfs dat werd onderzocht. Nadien kon je douchen en je aankleden. Om 9 uur werden we een tafel verwacht. Om 10.30 uur was het dan tijd om ons tussendoortje te nemen en om 12 uur aten we warm. Tussendoor ging je ofwel naar school, ofwel hield je je rustig bezig. Om 15 uur stond ons volgend tussendoortje op ons te wachten. Om 17 uur aten we avond. Tot aan het avondmaal had je dan alle therapieën staan. Hierover leg ik hieronder nog meer uit. Meestal, bijna alle werkdagen kregen we bezoek van 18.30 uur tot 21.00 uur. Ons laatste tussendoortje stond om 20.30 uur. Na dat tussendoortje moest iedereen naar zijn kamer en afhankelijk van de leeftijd had je een vast uur waarop je moet gaan slapen.

Programma 2 en 3 kunnen in het ziekenhuis zelf naar school gaan, maximum 4 uurtjes per dag, in de voormiddag. Therapieën missen die mensen niet, omdat elke therapie in de namiddag staat. Diegene die niet naar school kunnen, die moeten zichzelf bezighouden. We speelden spelletjes enzo. Het is de bedoeling dat je overdag de hele tijd in de gezamenlijke ruimte bent. Je mag wel dingen halen in je kamer, maar je moest samen zitten met de groep. Enkel tussen 14 en 15 uur en na 21 uur moesten we in de kamer zijn.

We kregen verschillende therapieën. Op maandag hadden we nabespreking van het weekend, werd er een dessertje gekookt voor in de avond en hadden we groepstherapie. Bij deze therapie kwam iedereen samen. We kozen dan een bepaald thema uit en hadden het daar dan over. Dit werd begeleid door 2 of 3 psychologen.

Op dinsdag was onze dag wat drukker. We hadden eetgroep in de voormiddag. Daarbij zit je samen met je diëtiste en bespreek je eventuele problemen rond voeding, in groep. Ook hadden we die dag onze wekelijkse afspraak met de spiegel. Daarbij moesten we ons uitkleden en voor een spiegel gaan staan. We deden oefeningen en op het einde was het de bedoeling dat iedereen zei: ‘ik ben de moeite waard’. Woensdag stond er niet zoveel op het programma. Op donderdag hadden we PMT. Meestal speelde we dan wat rollenspellen, deden vaak de touwoefening,… Ook hadden we koken met de diëtiste die dag. Op vrijdag kregen we SOVA. Hierbij ga je je sociale vaardigheden oefenen. Nadien kregen we nog een halfuurtje relaxatie. 2 keer in de week had je ook nog individuele therapie en 1 keer in de week gezinsgesprek. Dat heeft geen vast moment, omdat de behandelaren dat beslissen.

De afdeling kent ook bezoekuren. Dinsdag, donderdag, vrijdag heb je bezoek van 18.30 uur tot 21 uur. Maandag heb je geen bezoek. Op woensdag heb je bezoek van 14 tot 17 uur. In het weekend heb je bezoek van 14 tot 17 uur en van 18.30 tot 21 uur. Je kunt met je bezoek naar je kamer ofwel in de gang gaan zitten. Enkel op woensdag en in het weekend mag je naar de cafetaria van het ziekenhuis.

Hoe ging het eten?
Per week werd er van je verwacht dat je 500 gram zou zijn bijgekomen. Als je die niet had gehaald, dan kon je dat weekend niet naar huis gaan. Bovendien kwam de diëtiste dan ook langs om te bespreken waar je nog iets extra kon eten. De eetlijst werd dus op maat van de patiënt opgesteld. Hoe verder je komt in het genezingsproces, hoe meer ze ervan uitgaan dat je zelf de diëtiste kan aanspreken om menuverhoging te vragen. De maaltijden werden gebracht in een grote kom. Daaruit schepte de verpleegkundigen dan eten op. Ze legde het op tafel bij jouw naamkaartje. Wij mochten pas komen als alles al stond.

Het eten zelf… Bij onze tussendoortjes kregen we 20 minuten om die op te eten. Dat was je eigen verantwoordelijkheid. Als die niet op was, dan pakte ze het gewoon weg. Bij de hoofdmaaltijden ging het wel anders. We zaten telkens met 2 psychiatrisch verpleegkundigen aan tafel. Je bord staat klaar en je krijgt voor boterhammen een half uur en voor warme maaltijd 20 minuten. Als het niet op was in die tijd, dan had dat grote gevolgen. Onder het mom van groepsdruk, werd dan de dag verschoven met een kwartiertje. Dit deden ze telkens als het mislukte. Zo kon je op een dag dus aan 3 kwartier verschuiving komen. Wat houdt dat net in? Alles begint later, maar eindigt op hetzelfde uur. Als je bijvoorbeeld therapie hebt van 14 tot 15 uur en de ochtend en middagmaaltijd zijn niet gelukt, dan begint je therapie pas om 14.30 uur, hij stopt wel op dezelfde tijd. Dus eigenlijk straft die ene die dan zijn bord niet leeg eet, heel de groep.

Mijn ervaring
Voor mij is het heel goed geweest dat de psychiater bereid is geweest om mij voor te laten op de wachtlijst, ik kon bijna onmiddellijk worden opgenomen. Dat vond ik wel fijn, want ik wou echt hulp.

Hoe ik de opname zelf ervaren heb dan? In het begin was ik nog wat afstandelijk, moest ik nog wat wennen. Maar als ik er nu op terugkijk, dan vind ik het een goeie kliniek. De professionals zijn heel erg kundig, ze weten echt wat ze doen. Ze willen je echt helpen om uit die rotziekte te komen.

Er waren wel 2 dingen die me stoorde. Het eerste was het feit dat ik al te oud was om daar nog te gaan zitten. Ik had een hele fijne groep, maar allemaal meisjes van 13 jaar. Ikzelf was 16. Dat wrong wat. Daar heb ik wel wat last van gehad. Ook bij de hulpverleners zelf, je merkt dat ze niet gewoon zijn om met iets oudere kinderen te werken. Dus soms verliepen er wel dingen moeilijk.

Mijn ander klein puntje van kritiek is die op het verschuivingssysteem. Oké, het werkt heel goed en het heeft me opnieuw leren eten, je doet het voor de groep. Maar langs de andere kant. Als iemand anders zijn bord niet opat (dat gebeurde vaak), dan hing mijn genezing daar onrechtstreeks ook vanaf. Ik kan dan minder therapie krijgen, minder bezoek,… Dus dat vind ik een zwakke schakel in het hele systeem. Het heeft zijn voor en nadelen om met een verschuivingssysteem te werken.

De psychologe die ik had tijdens mijn opname, dat klikte niet goed. Met mijn ontslag heb ik dan iemand anders gekregen (de psychiater, big boss) en dat ging heel goed.

Ik ben nog 2 jaar bij haar ambulant in therapie geweest, geweldige vrouw. Ik heb enorm veel van haar geleerd, ze heeft me erg hard geholpen. Jammer dat ik te oud werd en daardoor niet meer welkom was.

Over het algemeen vind ik het dus een heel goeie instelling. Zeker voor wat jongeren meisjes. Ik ben er echt verder mee gekomen.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

47 reacties op “Eetstoornis kliniek Antwerpen”

  1. Allemaal heel herkenbaar. Ben ook in die kliniek opgenomen geweest. Echt een heel goeie kliniek!!! Ben blij dat ik daar opgenomen geweest ben alleen had ik dit nooit gekunt. Sondevoeding heb ik wel nooit gehad, maar ik heb ook wel twee weken op pediatrie gelegen.

  2. Klinkt mij echt dwingend, pushend en niet echt ‘motivatie uit mezelf’.

  3. Mooi hoe je, je ervaring hier deelt meid.
    Ik hoop dat je er heel veel aan hebt gehad en je er heel snel de vruchten van plukt!

  4. ben het eens met groentetuin eigenlijk, maar het zou best kunnen dat deze aanpak voor sommige meiden (/jongens) kan helpen..

  5. Ja maar ik vraag me af in hoeverre.. Je doet het dan eigenlijk niet voor jezelf, maar voor anderen/begeleiding/angst. Ik zou dan denk ik uiteindelijk alleen maar meer in verzet gaan?

  6. Das niet echt waar want je bent maar in een hele kleine groep waardoor je elkaar zeer snel goed kent! Je deelt al je problemen met elkaar en vraagt hulp.

  7. Jeetje dat klinkt echt superstreng, je eten word afgewogen, je mag alleen met de deur open in je kamer…
    Ik ben nou juist iemand die soms graag alleen is, ik denk niet dat zoiets zou helpen voor mij.

  8. Heb net te horen gekregen dat ik moet worden opgenomen, en door dit te lezen maakt mij dat echt bang.. Zie het echt niet zitten..

  9. Lieve Rozie, ik lees dat deze kliniek jou heeft geholpen om verder te komen en daar ben ik blij mee en het is je van harte gegund! Wel denk ik al lezend alleen maar: wat vreselijk, is dit een aanpak (controle, straf) die nodig is om tot vrijheid van een eetverslaving te komen?

  10. Vol bewondering las ik jou verhaal.
    Dat verschuivingsproces lijkt me inderdaad een moeilijkheid.

    Het lijkt me toch een heel helpende opname.
    Je bent zoveel verder geraakt.

  11. Ik heb zelf erg nagedacht vroeger over deze behandeling en het dwingend karakter op sommige punten. Ik geloof echter dat deze aanpak voor jonge(re) patiënten wel degelijk erg goed is. Er zijn veel regels, maar het kan naar mijn idee ook erg beschermend en veilig zijn. Ik denk dat de leeftijd zeker bepalend is voor de wijze van behandeling. Wat ik ook wel soms gek vind is het puntje dat je zoveel doet voor de groep en minder voor jezelf. Hoe dan ook, zelf ben ik vrij lang ambulant in Antwerpen geweest en ik kijk daar met héél goede ervaringen naar terug.

  12. Ik denk inderdaad dat dit voor jongere meiden en voor sommige wat oudere meiden een onwijs goede aanpak is!

  13. Ik ben opgenomen geweest in Tienen en daar is het nog veel strenger! Daar moet je elke week minstens 700 g bijkomen en als je drie opeenvolgende dagen onder deze lijn zit wordt je gewoon buiten gegooit! En je mag er niks kiezen wat eten betreft. Op maandag ochtend is het gewoon voor iedereen cornflakes en qua beleg valt er ook niks te kiezen. Er zijn gewoon twee menu’s een gewone en een versterkte.

  14. Hey allemaal,
    Met mijn verhaal wou ik vooral de hulpverlening in België wat meer bekend maken. Bij ons is het niet zo dat je kan kiezen uit tig verschillende klinieken, opties, dagbehandelingen. Het is dit, zeker als je onder de 16 bent. Zoals ik ook zeg in mijn verhaal heb ik er heel veel aan gehad. Het is streng, dat is waar, echt waar. Het was hard, maar uiteindelijk de moeite waard. Ik snap dat het voor sommige van jullie heel dwingend overkomt. Maar ik ben wel van mening dat dat voor sommige echt noodzakelijk is. Je moet ook zien naar de leeftijd, zoals Krol zegt. Hier zitten vaak hele jonge kinderen (ik was bij de oudste), waardoor een meer controlerende aanpak wel helpt. Kinderen zijn nog heel beïnvloedbaar, hun gedrag kan nog meer vervormd/gevormd worden.

    Ånoniempje: Zelf heb ik in Antwerpen niet op pediatrie gelegen, ik lag steeds in Leuven. Maar ik heb er wel al dingen van gehoord ;). Fijn dat jij het ook zo positief ervaren hebt! Wanneer was jij er opgenomen? X

    Honeybee, groententuin, lief aapje en Simone: Ik kan begrijpten dat jullie zo denken hoor :). Maar ik zeg het, hierboven in mijn uitleg, ik vond het een goeie kliniek. Ik denk niet dat ik op dat moment beter had kunnen zitten. Ik besefte het helemaal niet. Als ze mij hadden gestoken in een kliniek waar je het zelf moet doen, dan was ik niet verder gekomen. Ik had die druk echt nodig om wat vooruit te komen. Nu, nu denk ik ook wel, dat ik beter in een kliniek kan zitten die wat ‘vrijer’ is, maar iedereen zijn situatie is anders he ;).

    A: Ik weet niet waar je wordt opgenomen. Elke plaats is anders, overal gelden andere regels. Dus maak je maar geen zorgen. Als je naar Antwerpen moest gaan en je hebt vragen, mag je me steeds een PB sturen (rozie–x). Sterkte! In het begin is het eng, maar het komt wel goed. X

    Krol: Je hebt helemaal gelijk meid. X

    Giraffe: Weet niet wat net het strengste is. Je moet alles in zijn context zien. Je moet in Tienen misschien 200 gram meer bijkomen per week, maar daar zitten ook oudere meiden, die vaak al uit de groei zijn. In Antwerpen zitten heel jonge meisjes, die nog moeten groeien. Dan is het vaak onmogelijk om meer dan 500 gram bij te komen op een week, omdat er ook energie naar de groei gaat. Het is niet zo dat wij mochten kiezen wat we aten. Alles werd ook beslist in samenwerking met een diëtiste, dus je had zelf geen keuzevrijheid. Maar iedereen, dat is anders dan Tienen, kreeg wel een persoonlijke menu opgesteld. Goed of niet, daar zijn de meningen verdeeld over. X

    Sorry voor de lange reactie ;).

  15. Ik moet hoogstwaarschijnlijk binnenkort naar Tienen, er was nog twijfel of ik naar Antwerpen zou gaan, maar daar geraakten we niet zo makkelijk binnen en ze zouden nog ‘terugbellen’. Maar als ik dit zo lees, lijkt dit voor mij een betere aanpak, en ook omdat ik hoor dat er jongere meisjes zitten (ik ben 14). Maar ik denk dat ze me dus gewoon niet zullen laten opnemen omdat ik niet zo’n extreem ondergewicht heb, ik heb wel ondergewicht, maar gewoon niet superextreem. Kan het zijn dat het daardoor komt?xx

  16. @Elle:
    Je twijfel gaat dus tussen Tienen en Antwerpen? En Antwerpen lijkt je beter? Wel, ik ben ervan overtuigd dat Antwerpen een zeer goeie kliniek is. Ik zou niet twijfelen en daar weer contact mee opnemen. Het feit dat ze niet terugbellen ligt niet aan je gewicht lieve meid. Ze hebben het misschien gewoon druk. Ik zou maandag even contact opnemen met dr. S. dan. Als je nog vragen hebt, je mag me steeds PB’en (rozie–x). Ik zal proberen antwoorden :). Succes alleszins. X

  17. Ik heb er ook gezeten, maar ik kon het echt niet vinden met de begeleiding en het heeft me niks geholpen. Ik heb er 3 maanden voor niks gezeten tot mijn ouders me naar huis haalden.

  18. maar toen ik er zat was de afdeling ook al verplaatst, dus geen tv’s meer enzo.. en de eerste weken dat ik er zat, hadden we onze gsm nog tot 9u en onze laptop tot 10, later werd dat veranderd naar kwart na 9. (dus je had je gsm en laptop maar van 19.15 tot 21.15, dus tijdens het bezoek uur). later kwamen er ook 4 mensen met obesitas bij de groep, daar had ik het ook heel moeilijk mee. ook was ik 17 en de rest max 15 jaar, dus ik voelde mee erg alleen daar. Ik ben blij dat ik daar weg ben ook al gaat het nog steeds echt niet goed met me.

  19. @cynthia,
    Wanneer heb jij er net gezeten? Want volgens mij, hetgeen jij nu zegt (van laptop en gsm) is dat van VOOR mijn tijd. Nuja, niet alle begeleiding was even fijn. Maar dat heb je overal wel. Wel zo jammer om te horen dat je er niet zo veel aan gehad hebt. Bij mij was dat ook wel een probleem, ik was 16, maar zat met mensen van 13. Dat is een minpuntje bij mij. XX

  20. ik zit er nu, en wat Cynthia zegt over laptop en gsm etc is nu idd zo. de 4 obeesjes zijn ondertussen 2 weken op ontslag 🙂 (ofja, 3, 1tje had het opgegeven)
    ik en 17 en het is idd heel moeilijk om aan al die regeltjes etc te wennen. ik voel me soms echt een kleuter… niet fijn!

  21. @E:
    Wat droevig om te horen dat jij er nu zit meid. Ga er maar voor, het is daar echt goed. Je gaat nog wel wennen. Je kan het. Ik was ook bijna 17. het is moeilijk, maar het kan, echt waar. Over pc en gsm weet ik niet zo veel meer. Ik weet alleen dat ik daar NOOIT op het internet mocht, dat mocht enkel in P3. Maar GSM kregen we wel gewoon in de avond. Ik denk dat het dus nog altijd hetzelfde is hoor. Nuja, anders zullen ze wel een goeie reden hebben gehad om dat te veranderen. Vertrouw maar op de dokters en therapeuten daar, ze weten wat ze doen. Succes! X

  22. weet er iemand goede ambulante hulpverlening voor +20 in de buurt van Antwerpen?

  23. @Hanna,
    Nee sorry, ik ben niet van die streek… X

  24. ik zou doodgaan… chapeau voor wie dit aankan!!

  25. Ik heb daar eveneens gezeten, tweemaal, en ben allesbehalve positief over de werkwijze daar.

  26. @Hanne:
    Dat went wel hoor ;). Als ik het nu zo lees denk ik ook ‘wtf’, maar toen was ik heel tevreden. Je moet er gewoon middenin zitten om dit te begrijpen. X

    @Anke: Jammer dat jij het niet zo ervaren hebt. Ik denk dat het voor iedereen anders is, dus ik vind het niet raar dat er mensen zijn die negatief zijn over de werking daar. X

  27. Hee,
    Gaat het hier over Middelheim? Daar ga ik namelijk op intakegesprek op 13 aug, dus zocht ik er hier wat over op. Het is nog niet zeker of we naar opname gaan, maar ze willen me op een wachtlijst.
    Ik vind het allemaal best eng en wou eens de ervaringen van een ander persoon horen

  28. Hey Unicornity,
    Ja, het gaat over het Middelheim, maar dat weet je intussen al. Ik ben blij dat je met je vragen bij mij bent terecht gekomen! X

  29. Ik heb in t-Tienen , UZ leuven , UZ Gent , Antwerpen en Kortenberg gezeten. Geloof mij , Antwerpen is het ergste en strengste regime om in terecht te komen. Een ware hel en bijkomen, willen of niet… Je zult er bijkomen! Hier kon je echt amper iets verbergen of valsspelen, ze weten alles. Na 10maanden had ik mijn ‘mimimum gezonde gewicht’ bereikt. En niet met mijn goesting

  30. @Ana,
    Wat erg dat je ervaring er zo negatief was…
    Ik heb ook zo overal gezeten: UZ Leuven, UZ Jette,… En ik vond het echt waar het enige wat mij al die tijd heeft geholpen. Oké, ze zijn streng, maar zonder hun methode was ik er nu niet meer geweest… Jammer dat het voor jouw niet zo kon zijn… X

  31. Ik moet op 7 Juli op intake in Antwerpen.. Maar als ik jullie reacties lees word ik alleen maar bang… Ik weet niet wat ze gaan doen… Kan je daar ook ambulant in therapie gaan ? Zoals groepstherapie ofzo? En vanaf wanneer word je op een wachtlijst gezet?

    Ik heb ondergewicht maar niet zo extreem dat ik aan de sonde moet. Ik ben echt bang dat ze daar teveel op gewicht baseren en dat ze me al te dik gaan vinden

    X.

  32. @Lisi
    Ik zal je even een PB sturen met wat antwoorden op je vragen 😉

  33. Ik moet morgen binnen in UZ Leuven. Ik kwam eerst terecht bij Bonheiden waar ze al een gesprek met me gehad hadden maar mij dus niet konden helpen aangezien zij geen eetkliniek zijn. Ik zou daar terechtkomen tussen mensen met depressies. Maar een speciaal eetprogramma en sessies in groep deden ze niet. De psychiater heeft toen rondgebeld en is uitgekomen bij Leuven. Waar ik direct binnen mocht. Hij verschoot er zelf van. Maar nu weet ik dus heel erg weinig. Ik heb echt schrik dat ze me snel terug naar huis gaan sturen, maar ik kan het dus niet alleen en wil echt beter worden.. ik moet echt gecontroleerd wordrn want veel bij mij gebeurt dus ‘s nachts. Ook hoop ik heel erg dat ik gewoon mijn gsm en laptop mag want die kan ik niet missen !

  34. Dag Sarah,
    In Bonheiden hebben ze inderdaad niet echt een specifieke eetstoornisafdeling. Mijn verhaal hierboven gaat over de eetstoornisafdeling in het middelheim, maar is enkel tot 18 jaar. Ik weet niet of je ouder of jonger bent?

    Met het UZ heb ik zelf heel slechte ervaringen. Toen ik er was opgenomen waren ze totaal niet gespecialiseerd, maar dat is ondertussen een hele tijd geleden. Blijkbaar zit de eetstoornisafdeling van Kortenberg daar nu. Daar heb ik zelf geen ervaring mee. Ik vrees dat ik je niet ga kunnen helpen met je vragen.
    Hopelijk helpt het UZ jouw wel op weg.

  35. Ik zit nu al een paar maanden in Antwerpen (nu nog steeds) & ik moet zeggen dat ik echt wel heel tevreden ben ! Ja, soms is het ook wat minder maar over het algemeen ben ik heel tevreden ! Ik ben ook direct voorgelaten op de wachtlijst.. Ook denk ik omdat m’n hart en lichaam er echt extreem aan toe was (mijn hart was enorm traag, veel vocht,…)
    Juist doordat ze zo streng zijn helpt het om tegen de Anorexia stem te vechten ! Ik ben zelf ook al ouder dan de meeste meisjes hier maar er zijn er nog die ong mijn leeftijd zijn.

    En inderdaad werken ze hier echt enkel rond gewicht en eetprobleem en niet aan het onderliggende. Maar als ze merken dat er meer aan de hand is zoeken ze wel mee naar een oplossing om daarna ook verder te kunnen werken aan de andere dingen !

    Ik ben hen nu al enorm dankbaar dat ik hier terecht ben gekomen, ze hebben letterlijk m’n leven gered, en qua streng zijn valt het echt wel enorm mee ! Ja, er zijn wel regeltjes maar dat heb je overal wel… En de andere meisjes zijn ook een enorme hulp in het genezingsproces !

    Ik ben heel tevreden !

    Groetjs

  36. Dag Lisi,
    Wat fijn om te lezen dat je zo tevreden bent over je behandeling in Antwerpen en het je ook helpt om effectief tegen je anorexia te vechten. Zoals je hierboven kan lezen, zijn mijn ervaringen ook grotendeels positief (ook al is het intussen al een hele tijd geleden en er zal ongetwijfeld veel veranderd zijn). Ik kan net als jij zeggen dat ze mijn leven gered hebben, ook al ben ik misschien nog niet helemaal genezen.

    Blijf zeker tegen je eetprobleem vechten!
    Dikke kus

  37. ik ben daar ook opgenomen geweest maar ik zat in een rolstoel omdat ik heel zwal was kon niet meer op mijn benen staan maar na 2weken ben ik daar moeten vertrekken de dokter had gezegd dat ik niet har genoeg mijn best deed en ik uitvluchten zocht omdat ik in een rolstoel zat was razend ben dan vanuit daar eerst naar een revalidatie centrum gemoeten en ook daar hebben ze sonde voeding gestart heb er 4maanden verbleven toen ik terug kon stappen hebben ze me dan naar kortenberg gedaan ondertussen was ik sondevoeding gewoon maar in kortenberg mocht ik het niet verder krijgen huilen dat ik heb gedaan wat betekende dat ik terug moest eten ben daar 3jaar geweest tot ik mijn bmi 18 had mocht ik terug weg en nu gaat het nog steeds met ups en downs braak nog regelmatig na elke maaltijd en ben verschillende keren terug in opname gemoeten omdat ik er echt onderdoor zat .ik vrees dat ik met mijn ziekte moet leren leven omdat het percies iets van mij geworden is kan niet meer zonder eten en braken

  38. Mimi
    Wat vervelend dat jouw ervaringen minder positief waren… Nuja, zo’n aanvoelen is voor iedereen anders… Ook vreselijk om te lezen dat je al zo lang vecht tegen een ernstige eetstoornis. Zo te horen ben je eindelijk wat op goede weg. Moed houden en blijven vechten, dan komt het goed!

    Rozie–x

  39. Ben er in dagopname geweest en ben er echt heel tevreden over!
    Zonder die opname had ik nooit de motivatie gevonden om echt te vechten tegen die gedachten en te herstellen. Ze zijn inderdaad wel streng, maar op zich vind ik dat wel goed. Wanneer je teveel vrijheden krijgt, zal die anorexiastem in je hoofd altijd wel maniertjes vinden om stiekeme dingen te doen en ‘vals te spelen’, dus ik denk dat het wel nodig is dat er strenge regels worden toegepast. Ik was zelf ook 17 toen ik werd opgenomen en ik ondervond enkel op school soms problemen omdat mijn leerstof soms ‘te moeilijk’ was voor de leerkrachten daar. Met de groepsgenootjes had ik totaal geen problemen en ik heb er echt leuke vriendschappen gesloten! De groepsdruk heeft mij juist enorm geholpen. Dus voor mij niets dan positiefs 🙂

  40. Wie van jullie heeft al ooit gezien dat er een lagere school kind opgenomen werd in Middelheim? 10 jaar …

    1. Ik zat met een meisje van 11 in de groep!

  41. Mijn dochter van (net 13) wordt er morgen opgenomen. Ben erg benieuwd of ze er gaat herstellen. Of het werkelijk gaat lukken.

    1. Beste

      Heeft de opname je dochter geholpen?

  42. ik heb beinge eating ik weeg honderd kiloen overal ord ik geweigerd niet mager genoeg niet dik genoeg ik vind het al extreem ik wil hulp dringend zo haal ik mijn vijftig niet binnen twee jaar ook al wil ik vermageren het lukt niet alleen ik overeet me zelf en vrete en vreten overeten niet normaal maak mijn lijf kapot ik wil dringend hulp maar iedereen lacht me uit en zgt ge hebt geen probleem jawel hoor ik wil zo rap mogelijk hulp wie wet raad voor mij ben 48 jaar en woon in Eeklo oveal neemt men mij niet serieus waar krijg ik hulpj weet iemand raad voor mij mag mij gelijk waar zijn maar niet in gent men helpt mij niet

  43. Ik kan me door dit wat meer voorstellen wat mijn vriendin daar heeft meegemaakt. Het lezen van je ervaring die klinkt als een gevangenis laat me nog minder begrijpen hoe de opname effectief helpt op lange termijn. Je wordt blijkbaar inderdaad te oud om naar je vertrouwenspersoon terug te keren.

  44. Ik ben opgenomen geweest in Antwerpen en ik raad dit zeker niet aan. De meisjes waarmee ik zat en ik zelf voelden ons echt niet geholpen. Therapie hielp ook echt niet en geraakte zo echt niet vooruit…

  45. Ik raad Antwerpen niet aan aangezien ze heel hard verplichten om dingen te doen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *