Eetstoornis om geen vrouw te zijn

Hoe meer ik hier schrijf, hoe meer ik leer over de functie van mijn eetstoornis. Elke keer als ik denk dat ik alles weet en het helemaal doorheb, leer ik weer iets nieuws. Naast het weg willen maken van mijn gevoelens spelen er nog zoveel andere factoren mee. Het gaf mij het gevoel alsof ik ergens vat op had, ik was ergens goed in. Maar dat is lang niet het enige.

In therapie kwam ik erachter dat ik in die tijd een strijd voerde tegen mijn lichaam. Mijn lichaam veranderde. Ik ging van kind naar vrouw. Voorzien van alle ongemakken die dit met zich meebracht, want zo zag ik het. Als een groot ongemak. Borsten komen met zorgen vond ik.

Mijn vriendinnen waren euforisch toen ze voor het eerst ongesteld werden. Nu hoorde ze bij de grote mensen. Ik daarentegen vond dit vreselijk. Mijn lichaam veranderde en ik kon het niet stoppen. Bij elke merkbare verandering voelde het minder van mij. Langzaam ontwikkelde ik een afkeer tegen mijn lijf. Dit was mijn lichaam allang niet meer.

Verstoppen

Ik was bijna 15. Mijn moeder had het al een jaar over het kopen van een BH. Elke keer begon ik over iets anders of werd ik boos. Hier wilde ik echt nog lang niet aan. Zo nodig was het toch niet? Bij de Hema had ik 5 strakke topjes gekocht die ik over elkaar heen droeg. Zo werden mijn borsten platter en viel het niet op. Dacht ik tenminste. Natuurlijk hield dit de groei niet tegen.

Uiteindelijk was het moment daar, het was tijd voor mijn eerste BH. Wat een vreselijke dag was dat. Die ochtend probeerde ik er nog onderuit te komen maar helaas zonder succes. Samen met mijn moeder stapte ik aan het eind van de ochtend een lingeriewinkel binnen. Er was niemand, op de dame na die daar werkte. Al snel kwam ze naar me toe gesneld met een meetlint. Ze wilde meteen mijn bovenlichaam meten en vertelde dat ik mooie, grote borsten had. Dit kwam hard binnen. Ik wilde helemaal geen mooie, grote borsten. Tijdens het passen vocht ik tegen de tranen, maar naar huis gingen we nog lang niet. 

Na bijna twee uur waren we eindelijk klaar. Ik had een BH. Eentje maar, een zwarte zonder al te veel gedoe. Eigenlijk leek het wel op al die 5 topjes die ik al had. Ik weigerde om een BH te kiezen die eruit zag als een BH. Dan gaf ik toe aan al die commotie en dat vond ik echt niet nodig. Toen we de winkel uitliepen stond mijn kleinere zusje al buiten te wachten. Trots vertelde mijn moeder dat we geslaagd waren. Mijn zusje greep al naar de tas om hem te bekijken. Met een rood hoofd liep ik weg: ik schaamde me enorm. Ik voelde me oud en volwassen. Daar was ik nog helemaal niet klaar voor. 

De BH zelf heb ik denk ik maar drie keer gedragen. Het wende gewoon echt niet. Elke keer als ik ernaar keek kwam het gevoel wat ik had in de winkel weer terug. Schaamte en walging. 

Terug naar vroeger

Ook toen ik ongesteld werd maakte ik hier een groot punt van. Dit was het moment dat mijn lichaam aangaf dat ik geen klein meisje meer was. Ik kon er niet meer omheen. Mijn moeder vertelde dit meteen aan mijn familie. Eindelijk was het zover, ik was een vrouw. Elke keer als het woord vrouw viel kromp ik ineen. Ik kreeg een hekel aan dat woord. Voor mijn gevoel moest ik mij gedragen naar dit woord, maar ik had geen idee wat dit inhoudelijk betekende. En dat wilde ik ook niet weten, ik wilde niet veranderen.

Ik wilde terug naar de kleine Lonneke, onbezorgd. Ik wilde terug naar ons oude huis, waar mijn opa liedjes voor me zong. Waar ik in de tuin kon fietsen in mijn oude spijkerbroek vol gaten. Ik wilde terug naar die grote schommel voor de deur en de koekjes bij de thee. Geen rare reacties over mijn brede heupen. Geen mannen die naar mijn borsten keken of aanraakten als ik dat zelf niet wilde. Een vrouw zijn stond in mijn ogen gelijk aan aandacht krijgen, aandacht die ik niet wilde. Aandacht waar ik niet om vroeg. Ik wilde terug naar mijn onaangeraakte lichaam, alleen van mij. Puur en niet besmet door andere handen.

Mijzelf klein maken

Ik wilde dit opgroei proces vertragen, gewoon nog even uitstellen. Het voelde voor mij heel logisch om mijzelf dan nog kleiner te maken. Te verdwijnen als het even kon. Hoe meer ik afviel hoe minder borsten ik had. Ik voelde me steeds minder vrouwelijk maar ook minder aantrekkelijk. Dat was precies wat ik wilde. Ik wilde lelijk zijn. Mensen moesten me met rust laten. Na een tijd werd ik ook niet meer ongesteld. Dit was voor mij het doel wat ik wilde bereiken. Ik was weer de oude, ik was weer klein. 

Hoe zieker ik werd, hoe rustiger ik mij voelde. Ik hoefde niet volwassen te worden. Ik kon hier blijven in mijn eigen veilige bubbel. Laat ze maar lekker. Ziek zijn betekende dat niemand iets van mij verwachtte en dat had ik het liefst. Verwachtingen vond ik maar eng, ik kon deze toch niet waarmaken.

Het kind in mij achterlaten

Tijdens mijn herstel groeide ik weer terug van meisje naar vrouw. Mijn borsten begonnen weer hun oorspronkelijke vorm aan te nemen en ik werd weer ongesteld. Naar mijn eigen verbazing was ik blij verrast toen ik voor het eerst weer tampons kon halen. Ik voelde me weer normaal. Mijn lichaam werkte nog.

Tijdens EMDR heb ik geleerd dat wat er in het verleden gebeurd is met en tegen mijn lichaam buiten mij om ligt. Het is niet normaal dat anderen aan je zitten zonder jouw toestemming, nooit. Het kind in mij heeft hier een grote klap van gehad en dat doet mij nog steeds pijn. Ik kon er niks aan doen, ik was een kind, ik heb niks fout gedaan. Ik hoefde niks op te lossen, ook al wilde ik dat nog zo graag. De oplossing was niet aan mij. 

Ondertussen heb ik er geen moeite meer mee dat ik rondingen heb. Ik weet nu waarom ik zo’n moeite had met volwassen worden en dat maakt het voor mij makkelijker om dit te accepteren. 

 

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

12 reacties op “Eetstoornis om geen vrouw te zijn”

  1. Bedankt Lonneke. Mooi en kwetsbaar geschreven.
    Wat is het allemaal héél herkenbaar… Ik kon bijna net hetzelfde geschreven hebben. Het is mij een raadsel waarom ik toen nog geen eetstoornis ontwikkeld heb. Of had ik die wel maar dan geuit in teveel eten?

  2. wauw Lonneke, wat een heftige blog. rakend en herkenbaar. dankjewel dat je dit met ons durft te delen. dit is een link die ik zelf nog niet had gelegd, maar dit is wel iets wat ik bij mezelf kan onderzoeken en waar ik misschien weer wat wijzer en het hoe&waarom van mijn eetstoornis kan worden

  3. Dit is zo herkenbaar!! Super fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit hebben of hadden.

  4. Hoi Lonneke,
    Wat een mooie blog zeg! Heel herkenbaar. Ik wil(de) ook nooit vrouwelijke vormen krijgen. Al had dit bij mij ook te maken met dat ik mij soms meer jongen dan meisje voel. Nu ik weer wat ben aangekomen en de vormen weer terugkomen, wil ik het liefst weer in mijn oude patroon vallen. Geen (grote) borsten, geen heupen, niet meer ongesteld zijn. Ik ben op weg naar acceptatie, maar het zal nog wel even duren voordat ik die gevonden heb.
    Bedankt voor deze blog.

    1. Hoi Dees,
      Misschien weet je hier al van, maar als je last hebt van genderdysforia (in meer of mindere mate) (ofwel als je je niet (altijd) het gender voelt dat je lichaam is), zijn er producten, zoals (veilige!!!) binders waarmee je je borst platter kan maken e.d. Belangrijk hierbij is dat je goede producten kiest, vandaar de uitroeptekens, want zelf gaan improviseren met afbinden is gevaarlijk.
      En ik zou je willen aanraden om hierover te praten met professionals/andere mensen met deze worsteling! Je bent zeker niet de enige, en goddank leven we in een samenleving waar hierover gepraat kan worden en zelfs producten online te bestellen zijn die je hiermee kunnen helpen. 🙂
      Natuurlijk lost dit alle moeilijke gevoelens/problemen niet zomaar op die onder een ES schuilgaan o.i.d., maar het kan een steuntje in de rug zijn. 🙂

    2. Hee Dees,
      Wat jij beschrijft is heel herkenbaar voor mij. Ik voel me meer jongen dan meisje en zal mijn vrouwelijke lichaam nooit kunnen accepteren. Daarom heb ik de stap gezet naar het genderteam in Groningen. Dat is niet iets dat je zomaar moet doen, maar het is misschien wel heel goed voor je als je eens met iemand over deze gevoelens praat. Ikzelf zit tussen man en vrouw in en ga ook niet aan de mannelijke hormonen. Wel zullen binnenkort mijn borsten verwijderd worden. Dit onderliggende genderprobleem is bij de oorzaak geweest van mijn eetstoornis en mijn eetstoornis zal ook niet weggaan zolang ik mog borsten heb, precies door wat jij zegt. Als je aankomt krijg je rondingen en je menstruatie en dat is iets dat ik absoluut niet wil. Voor de operatie moet ik natuurlijk wel op gezond gewicht zitten en dat is moeilijk maar het wel helemaal waard. Wat ik hiermee maar wil zeggen is dat er opties zijn. Je kan erover praten met een hulpverlener en eventueel binders proberen om daarmee je borsten plat te drukken. Er is voor mij een wereld open gegaan toen ik over deze gevoelens ben gaan praten en meer mezelf kon zijn. Er is zoveel mogelijk en je hoeft het niet meteen te weten, je mag hierin zoeken en ontdekken. Heel veel succes!

  5. Herkenbaar Lonneke, dankjewel! Ik ben nu in de veertig, maar voel me nog steeds vaak geen ‘vrouw’. Iets in mij wil er nog niet aan dat ik echt geen meisje meer ben. Dit heeft met meerdere dingen te maken, maar oa wel met de dingen die jij in je blog beschrijft.

  6. Heel herkenbaar! Voor mij was het ‘breekpunt’ dat ik geen kleding van de kinder-afdeling meer paste. Ik ben (nu) 1.76 lang…dus op mijn twaalfde moest ik eigenlijk al over op volwassen-maten. Maar ik weigerde, en bleef in veel te korte truien en shirts lopen. Wat ook iets met die borsten te maken kan hebben…nu je het erover hebt :p

    10 jaar later ontwikkelde ik mijn eetstoornis en viel af. Was als een kind zo blij dat ik weer in een kindermaat pastte. Al bleef dat eerlijk gezegd ook proppen. Pas nu ik hersteld ben zie ik hoe achterlijk dit was…een vrouw van 22 op de kinderafdeling. Maar toen kon ik dat niet zien.

    Achteraf besef ik me dat ik al mijn hele leven niet volwassen wil worden. Bang voor verantwoordelijkheden…omdat alles té perfect moet bij mij. Lichamelijk klein blijven doet daar natuurlijk helemaal niets aan. Maar dat zag ik helaas niet in op mijn twaalfde.

  7. Om volwassen te worden, vrouw te worden, moet je, mijns inziens, eerst kind mogen zijn. En dan niet door jezelf uit te hongeren, wat ik zelf op een andere manier deed, met veel eten en braken, maar door het innerlijk kind toe te laten. Denk dat daar veel te weinig aandacht voor is in de hulpverlening.
    Moet zeggen dat ik ook nog beetje meisjesachtig, tenger ben maar niet dat extreme dunne. Toch voel ik me vrouw en ook geen moeite met de menstruatie. Zou alleen geen grotere borsten willen.

  8. Zo herkenbaar al sinds ik een kind ben was ik ‘one of the guys’ een bh dragen vond ik maar gedoe want ik wilde niet ‘anders’ zijn dus lekker tot de derde van de middelbare zo’n soort bralette, zo heet dat tegenwoordig het waren een soort korte topjes die leken op een bandeau met spaghettibandjes, gedragen en lekker gedaan wat ik zelf wilde 🙂

  9. Wat herkenbaar. Het ‘niet volwassen willen worden’, geen afscheid kunnen en willen nemen van het kind zijn. Opzien tegen de verantwoordelijkheid van je eigen leven leven.

    Er is een liedje met deze regel:’Ik voelde de pijn, toen je niet meer kind kon zijn’

    Die pijn wilde ik niet.
    Nu is dit alles zo lang geleden. En ik begrijp ook de pijn van het opgroeien. Dat ik als kind geen nare gevoelens mocht voelen. Dat mijn moeder mij het liefst gelukkig en onbezorgd zag. Wat ik ook vaak was, maar dat andere was er ook. En dat mocht er niet zijn.
    En daar heb ik nu nog steeds last van. Mogen nare gevoelens er zijn? Je niet lekker voelen, verdrietig voelen, iemand missen, moe zijn etc. Of moet je altijd maar door.

    Ik probeer nu wel om mezelf erkenning te geven voor deze gevoelens en mezelf te steunen om dan niet helemaal bij de pakken neer te gaan zitten, wel iets te gaan doen, maar niet zulke hoge eisen te stellen. Dat is een hele klus.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *