Hoe meer ik hier schrijf, hoe meer ik leer over de functie van mijn eetstoornis. Elke keer als ik denk dat ik alles weet en het helemaal doorheb, leer ik weer iets nieuws. Naast het weg willen maken van mijn gevoelens spelen er nog zoveel andere factoren mee. Het gaf mij het gevoel alsof ik ergens vat op had, ik was ergens goed in. Maar dat is lang niet het enige.
In therapie kwam ik erachter dat ik in die tijd een strijd voerde tegen mijn lichaam. Mijn lichaam veranderde. Ik ging van kind naar vrouw. Voorzien van alle ongemakken die dit met zich meebracht, want zo zag ik het. Als een groot ongemak. Borsten komen met zorgen vond ik.
Mijn vriendinnen waren euforisch toen ze voor het eerst ongesteld werden. Nu hoorde ze bij de grote mensen. Ik daarentegen vond dit vreselijk. Mijn lichaam veranderde en ik kon het niet stoppen. Bij elke merkbare verandering voelde het minder van mij. Langzaam ontwikkelde ik een afkeer tegen mijn lijf. Dit was mijn lichaam allang niet meer.
Verstoppen
Ik was bijna 15. Mijn moeder had het al een jaar over het kopen van een BH. Elke keer begon ik over iets anders of werd ik boos. Hier wilde ik echt nog lang niet aan. Zo nodig was het toch niet? Bij de Hema had ik 5 strakke topjes gekocht die ik over elkaar heen droeg. Zo werden mijn borsten platter en viel het niet op. Dacht ik tenminste. Natuurlijk hield dit de groei niet tegen.
Uiteindelijk was het moment daar, het was tijd voor mijn eerste BH. Wat een vreselijke dag was dat. Die ochtend probeerde ik er nog onderuit te komen maar helaas zonder succes. Samen met mijn moeder stapte ik aan het eind van de ochtend een lingeriewinkel binnen. Er was niemand, op de dame na die daar werkte. Al snel kwam ze naar me toe gesneld met een meetlint. Ze wilde meteen mijn bovenlichaam meten en vertelde dat ik mooie, grote borsten had. Dit kwam hard binnen. Ik wilde helemaal geen mooie, grote borsten. Tijdens het passen vocht ik tegen de tranen, maar naar huis gingen we nog lang niet.
Na bijna twee uur waren we eindelijk klaar. Ik had een BH. Eentje maar, een zwarte zonder al te veel gedoe. Eigenlijk leek het wel op al die 5 topjes die ik al had. Ik weigerde om een BH te kiezen die eruit zag als een BH. Dan gaf ik toe aan al die commotie en dat vond ik echt niet nodig. Toen we de winkel uitliepen stond mijn kleinere zusje al buiten te wachten. Trots vertelde mijn moeder dat we geslaagd waren. Mijn zusje greep al naar de tas om hem te bekijken. Met een rood hoofd liep ik weg: ik schaamde me enorm. Ik voelde me oud en volwassen. Daar was ik nog helemaal niet klaar voor.
De BH zelf heb ik denk ik maar drie keer gedragen. Het wende gewoon echt niet. Elke keer als ik ernaar keek kwam het gevoel wat ik had in de winkel weer terug. Schaamte en walging.
Terug naar vroeger
Ook toen ik ongesteld werd maakte ik hier een groot punt van. Dit was het moment dat mijn lichaam aangaf dat ik geen klein meisje meer was. Ik kon er niet meer omheen. Mijn moeder vertelde dit meteen aan mijn familie. Eindelijk was het zover, ik was een vrouw. Elke keer als het woord vrouw viel kromp ik ineen. Ik kreeg een hekel aan dat woord. Voor mijn gevoel moest ik mij gedragen naar dit woord, maar ik had geen idee wat dit inhoudelijk betekende. En dat wilde ik ook niet weten, ik wilde niet veranderen.
Ik wilde terug naar de kleine Lonneke, onbezorgd. Ik wilde terug naar ons oude huis, waar mijn opa liedjes voor me zong. Waar ik in de tuin kon fietsen in mijn oude spijkerbroek vol gaten. Ik wilde terug naar die grote schommel voor de deur en de koekjes bij de thee. Geen rare reacties over mijn brede heupen. Geen mannen die naar mijn borsten keken of aanraakten als ik dat zelf niet wilde. Een vrouw zijn stond in mijn ogen gelijk aan aandacht krijgen, aandacht die ik niet wilde. Aandacht waar ik niet om vroeg. Ik wilde terug naar mijn onaangeraakte lichaam, alleen van mij. Puur en niet besmet door andere handen.
Mijzelf klein maken
Ik wilde dit opgroei proces vertragen, gewoon nog even uitstellen. Het voelde voor mij heel logisch om mijzelf dan nog kleiner te maken. Te verdwijnen als het even kon. Hoe meer ik afviel hoe minder borsten ik had. Ik voelde me steeds minder vrouwelijk maar ook minder aantrekkelijk. Dat was precies wat ik wilde. Ik wilde lelijk zijn. Mensen moesten me met rust laten. Na een tijd werd ik ook niet meer ongesteld. Dit was voor mij het doel wat ik wilde bereiken. Ik was weer de oude, ik was weer klein.
Hoe zieker ik werd, hoe rustiger ik mij voelde. Ik hoefde niet volwassen te worden. Ik kon hier blijven in mijn eigen veilige bubbel. Laat ze maar lekker. Ziek zijn betekende dat niemand iets van mij verwachtte en dat had ik het liefst. Verwachtingen vond ik maar eng, ik kon deze toch niet waarmaken.
Het kind in mij achterlaten
Tijdens mijn herstel groeide ik weer terug van meisje naar vrouw. Mijn borsten begonnen weer hun oorspronkelijke vorm aan te nemen en ik werd weer ongesteld. Naar mijn eigen verbazing was ik blij verrast toen ik voor het eerst weer tampons kon halen. Ik voelde me weer normaal. Mijn lichaam werkte nog.
Tijdens EMDR heb ik geleerd dat wat er in het verleden gebeurd is met en tegen mijn lichaam buiten mij om ligt. Het is niet normaal dat anderen aan je zitten zonder jouw toestemming, nooit. Het kind in mij heeft hier een grote klap van gehad en dat doet mij nog steeds pijn. Ik kon er niks aan doen, ik was een kind, ik heb niks fout gedaan. Ik hoefde niks op te lossen, ook al wilde ik dat nog zo graag. De oplossing was niet aan mij.
Ondertussen heb ik er geen moeite meer mee dat ik rondingen heb. Ik weet nu waarom ik zo’n moeite had met volwassen worden en dat maakt het voor mij makkelijker om dit te accepteren.
♥
Geef een reactie