In 2015 is mijn moeder hertrouwd. Voor velen en leuke en spannende dag. Op dat moment zat ik zo diep in mijn eetstoornis dat ik eigenlijk alleen nog maar weet hoe ik de hele dag door alle vormen van paniek probeerde te onderdrukken.
Het was 9 uur ’s ochtends. Met tegenzin trok ik het jurkje aan wat ik een aantal maanden daarvoor trots in de winkel had uitgezocht. Stiekem had ik hem al een maat kleiner genomen dan nodig, als een soort ‘stok achter de deur.’ Ik voelde de stof geruisloos over mijn botten vallen. Ondanks dat de jurk veel te groot was, voelde ik mij helemaal niet trots of gelukkiger. Ik voelde me ellendig, en ik verdrong een huilbui. Ik voelde me bloot, en ondanks het warme mei weer, trok ik een aantal dikke vesten uit de kast. Het paste niet bij de jurk, maar ik voelde me zo wel meer beschermd. Ik koos het dikste vest uit dat er tussen lag, trok hem aan, en voelde de golf paniek iets zakken.
De rest van de dag bestond vooral uit familie weerzien. Mijn familie woont niet in de buurt, dus eigenlijk zie ik ze alleen bij begrafenissen en bruiloften. De laatste jaren waren er meer begrafenissen dan bruiloften geweest, dus deze ietwat andere sfeer was voor velen een verademing. Sommigen wisten van mijn eetprobleem, maar veel mensen zouden mij na lange tijd weer zien en hadden geen idee. Ik had hier zelf ook geen protocol voor, moest ik ze eerst waarschuwen?
Een mailtje rondsturen met de boodschap ‘schrik niet, maar vraag er ook maar niet naar’? Want erover praten wilde ik echt niet. Toch kreeg ik de hele dag door goedbedoelde kneepjes in mijn zij en klopjes op mijn rug, met de boodschap ‘de volgende keer als ik je zie zit, hier wel iets meer vet op, hoor!’ Ik kreeg nog nooit zoveel eten aangeboden. Ik glimlachte dit allemaal weg, maar van binnen deed het pijn. Als het echt zo simpel was, zat ik er nu niet zo bij, maar dat leek niemand echt te begrijpen. Terwijl iedereen van de zon genoot, verdronk ik steeds iets meer in mijn dikke vest.
De gemiddelde leeftijd van het feestje lag rond de 60. Niet echt een probleem, maar ik merkte wel dat hoe ouder mijn gesprekspartner, hoe meer onbegrip richting mijn eetstoornis. Ik heb dan ook vaak de vraag gehad of ik mijzelf niet mooi vind. Elke keer als ik probeerde uit te leggen dat de manier hoe ik mijn eetstoornis inzette vooral als een soort coping mechanisme fungeerde, keek ik vooral naar een gezicht vol vraagtekens. Hoe meer gesprekken ik had, hoe eenzamer ik mij voelde.
Tijdens het eten, voelde ik ontzettend veel ogen in mijn rug prikken, terwijl ik bij het buffet stond. Een vrouw, die ik helemaal niet zo goed ken, legde zelfs een extra broodje op mijn bord, en glimlachte hierbij liefkozend naar mij. Hoe lief dit ook bedoeld is, zo voelde het echt niet. Ik merkte dat ik een beetje boos werd, en hoe meer ogen ik voelde prikken, hoe minder ik begon te eten.
Wat ik achteraf heel jammer vind aan een situatie als deze, is dat ik van de dag zelf vrij weinig weet. Ik kan precies vertellen wat ik heb gegeten, hoeveel ik heb gegeten en waar ik zat aan tafel, maar wat voor muziek er gespeeld is tijdens de dienst, geen idee.
Ik begrijp heel goed dat iemand met een eetstoornis zien niet prettig is, misschien zelfs een beetje ongemakkelijk. Gedurende de dag voelde ik mij waanzinnig schuldig. Deze dag moest niet om mij draaien, en toch had ik het gevoel dat het veel om mij ging, al heb ik daar zelf niet voor gezorgd. Ik had het prettiger gevonden als mensen mij met rust hadden gelaten, tijdens het eten vooral. En dat ze naar me toe waren gekomen op momenten dat het rustig was, niet aan een volle tafel zonder privacy. Op dat moment was ik daar zelf te zwak voor om dat aan te geven, maar een aantal jaar verder, en ik wou dat ik daar toen zelf een grens in had getrokken.
Zo diep als ik toen in mijn eetstoornis zat, kan ik mij nu eigenlijk niet meer echt voorstellen, dus een situatie zoals deze zal bij mij ook niet heel snel meer voorkomen, verwacht ik. Wat zou jij fijn vinden op zo’n dag, dat mensen naar je eetgedrag vragen of juist niet?
Geef een reactie