Eetstoornis op school: tips voor leerkrachten

Veel van de mensen die een (beginnende) eetstoornis hebben zitten op de middelbare school. Dit betekent ook dat leraren op deze scholen de eetstoornissen zouden kunnen signaleren en ermee te maken krijgen. Ook ik kreeg een eetstoornis tijdens de middelbare school. Toch zijn het niet de leraren geweest die de problemen signaleerden, maar ik heb wel steun gehad aan mijn docenten toen ik eenmaal in behandeling ging. In dit blog zal ik mijn tips en ervaring delen voor leraren.

Maar ook als jij zelf met problemen met eten worstelt is het belangrijk hier over te praten met iemand die je vertrouwt. Het kan fijn zijn om het aan je vriendinnen, je ouders, docent of vertrouwenspersoon te vertellen. Dit kun je doen door een brief, e-mail of juist door een gesprekje aan te vragen op school.

Soms is het echter lastig om op het punt te komen dat je er over wilt en durft te gaan praten. Misschien voelt je eetstoornis nog niet ernstig genoeg, heb je het idee dat je je aanstelt of denk je dat het allemaal wel meevalt. Je vraagt je misschien wel af; Heb ik een eetstoornis? En ondertussen stel je het praten over de problemen die jou lastigvallen steeds weer uit. Misschien wacht je ergens ook wel op de dag dat iemand het aan je ziet en zelf vraagt of het wel goed met je gaat.

Voor leraren is dat natuurlijk een moment waarop goed ingespeeld kan worden. Als je als leerkracht ziet dat een leerling problemen heeft op school of slecht presteert, is het misschien voor de hand liggend om met deze leerling in gesprek te gaan. Maar niet iedereen die een eetstoornis heeft, heeft zichtbare problemen, opvallend gedrag of slechte cijfers. Dus hoe kun je het als leraar dan signaleren bij een leerling?

Ik denk dat ik zelf niet gemakkelijk te vangen was in die tijd. Ik wist zelf amper wat ik nou helemaal aan het doen was met dat eten. Waar ik wel tegenaan liep was een enorme onzekerheid. Niet perse de faalangst waarmee het weggewuifd werd, maar meer de onzekerheid en spanning die ik ervoer over het mee kunnen komen op school met andere leerlingen. Pauze hebben in de aula, je leuk voordoen, jezelf zijn, bang zijn voor wat anderen van mij dachten, piekeren over het leven en omgaan met gevoelens.

Als leerkracht is het dus niet alleen mooi als je het probleem met eten of cijfers op school kunt signaleren, maar wat ook fijn is voor een leerling met een eetstoornis, is begrip, vertrouwen en de mogelijkheid om te praten over wat er speelt. Wat dat ook is. En wat doe je als leraar wanneer een leerling je vertelt dat ze zich dik voelt, slecht eet of eetbuien heeft? Hieronder zal ik een aantal tips geven.

Betrouwbaarheid en openheid
Wat ik vooral prettig vond tijdens mijn eetstoornis, was het praten met leerkrachten die open waren over zichzelf en open stonden voor leerlingen. Natuurlijk is een professionele afstand belangrijk, maar betrokken zijn bij de leerling en laten weten dat je openstaat voor hun meningen, hun belevingen en problemen zorgt ervoor dat een leerling gemakkelijker over haar problemen zal praten. Laat de leerling dus goed weten dat je er bent wanneer ze ergens tegenaan loopt. Sommige leerlingen voelen zich snel tot last en zullen zonder dat je hen uitnodigt, niet uit zichzelf naar je toe komen. 

Interesse
Laat de leerlingen blijken dat je oprecht geïnteresseerd bent. Vraag niet alleen naar cijfers en huiswerk, maar vraag ook eens naar hobby’s, thuissituatie, hoe het gaat en of ze het leuk vinden in de klas en op school. Veel leraren doen dit, maar een aantal die ik tegenkwam tijdens mijn schoolcarrière leken dit persoonlijke stukje interesse wel eens te vergeten. Door meer informatie over de leerling te verzamelen, kun je niet alleen aan de cijferlijst of storend gedrag in de klas afmeten hoe het met de leerling gaat. Niet alleen daarom is interesse in de leerling belangrijk, een leerling zal ook sneller praten over problemen als hij of zij weet dat de leraar of lerares oprecht geïnteresseerd is in meer dan alleen prestatie op school.

Foute opmerkingen?
Veel leerkrachten zijn bang dat ze een foute opmerking maken als het over eetstoornissen gaat. Moet je nou zeggen dat iemand er beter uitziet als ze aangekomen is of juist niet? Moet je zeggen dat ze niet dik is of heeft dat geen zin? En waarom is de tip ‘’Misschien moet je weer gewoon wat beter gaan eten” geen goede tip? Ik denk dat dat soort situaties altijd voor kunnen komen als je weinig weet van het probleem. Wat je als eerste kunt doen is je verdiepen in eetstoornissen of wat blogs en artikelen lezen over eetstoornissen op Proud2Bme. Tevens zijn er documentaires te bekijken over eetstoornissen en helpt dat misschien om beter inzicht te krijgen in wat jouw leerling zo bezig houdt.

Wat je juist niet moet doen
Als een leerling vertelt dat ze problemen heeft met eten, is het goed om dit niet meteen aan de hele klas, alle leraren of haar ouders te vertellen. Natuurlijk is het zorgelijk dat een leerling ongelukkig is en worstelt met haar zelfbeeld en eten en is het goed om daar zo snel mogelijk over in gesprek te gaan met ouders, mits de leerling minderjarig is. Maar wees hier niet te snel mee en bespreek dit goed met de leerling.

Probeer eerst te kijken hoe de leerling er zelf tegenover staat. Wil hij of zij er met ouders over praten en waarom wel of niet? Misschien kun je samen een brief schrijven aan de ouders of vindt hij of zij het fijn om het met haar mentor of de vertrouwenspersoon erbij aan de ouders te vertelen. Probeer vooral samen te werken en te laten weten dat je begrijpt dat het spannend is, maar dat dit wel belangrijk is om eventueel hulp te zoeken voor de problemen. Niets doen betekent bij een eetstoornis vaak enkel achteruitgang. 

Wat je ook beter niet kunt doen, is doen alsof het wel meevalt. Neem het probleem van de leerling heel serieus. Rommelen met eten kan uitgroeien tot een gevaarlijke eetstoornis en tot grote psychische- en gezondheidsproblemen leiden. Geeft een leerling aan hier problemen mee te hebben, dan is het goed dat deze problemen op tafel liggen. En als de situatie nog redelijk meevalt, is het juist goed dat jullie er ‘op tijd’ bij zijn.

Een eetstoornis is niet enkel buitenkant en eetgedrag. Als je samen met een leerling luncht hoef je daar aan niet perse te zien dat zij een eerstoornis heeft. Ook aan gewicht is dit niet af te meten. De meeste mensen met een eetstoornis hebben een normaal gewicht. Dit noemen we ook wel de onzichtbare eetstoornissen. Je kunt daarover onder andere de documentaire ‘’Mij Niet Gezien” bekijken.

Als leerling denk ik dat het vooral belangrijk was voor mij om aan de bel te trekken. Ik heb er toen ik enkel ‘’rommelde” met eten niet aan gedacht dit te doen. Ik vond dat het wel meeviel, zag niet dat ik problemen had en vond mezelf gewoon een sukkel. Als ik nu terug kijk, wil ik de leraren niet de schuld geven van het niet zien van signalen. Ik denk dat er voor beide partijen een leerpuntje in zit.

Als jij een leerling bent die worstelt met eten, zelfbeeld, negatieve gedachtes, depressie, faalangst of angst, praat er dan over. Als ik in de tijd dat ik op school zat ergens op een super leuke website had kunnen lezen dat ik mezelf serieus moest nemen, wat en hoe groot of klein mijn problemen ook waren, had ik daar waarschijnlijk veel aan gehad en was ik misschien wel eerder gaan praten. Denk dus niet dat je problemen wel meevallen en trek aan die bel! Er is vast wel een leraar, lerares of vertrouwenspersoon op jouw school waar je je verhaal kwijt kunt. En begin anders eerst met een vriendin.

Ik hoop in ieder geval dat leerkracht en leerling samen op een prettige manier kunnen samenwerken en begrip kunnen hebben voor elkaar. De leerling soms wat begrip voor het onbegrip en de leraar wat begrip voor de problemen. Samen kunnen jullie ervoor zorgen dat de tijd op school haalbaar en leuk blijft en dat de problemen met eten bespreekbaar worden gemaakt of er wordt gekeken naar gepaste hulp.

Heb jij nog een tip voor leraren, laat je reactie dan achter.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

21 reacties op “Eetstoornis op school: tips voor leerkrachten”

  1. Supergoede blog!!!

    Liefs.

  2. Goede blog! Bij mij was het een docent die aan de bel getrokken heeft, me geconfronteerd heeft en heel open is geweest in wat ze vermoede. Hierdoor heb ik toen ook voor het eerst uitgesproken wat er speelde.
    Eerst vond ik het ontzettend naar dat iemand er van af wist, vooral omdat het iemand was van wie ik les had. Achteraf is het onwijs goed geweest en praten we nog steeds heel veel, over veel leukere dingen.

    Waar ik erg veel aan heb gehad is dat deze docent heel duidelijk aangaf wanneer ze het niet begreep, of er zich moeilijk een beeld bij kon voorstellen. Door vragen te stellen kreeg ik het gevoel serieus genomen te worden.

    Goed artikel!

  3. Pff wauw dit had mijn mentor op de middelbare moeten lezen toen. Die zei inderdaad: gewoon normaal eten.
    Sindsdien trek ik er bijna nooit meer mijn mond over open :’)

    Goede blog!!

  4. Goed artikel! Mijn eetstoornis werd ook pas echt zichtbaar in mijn eindexamenjaar. Ik blijf het ergens toch apart vinden dat ik mezelf (wat betreft gewicht) letterlijk heb gehalveerd voor de ogen van docenten en mijn mentor destijds, maar niemand er ooit ook maar iets van heeft gezegd. Terwijl ik achteraf wel hoorde dat het ze opviel. Maarja, dan heb je er niks aan…

    Waarschijnlijk omdat mijn cijfers altijd goed bleven en ik er toch nog maar een paar maandjes op school zou zitten, voordat ik eindexamen zou doen.

  5. ik heb al een heel aantal keer als ik het aan een nieuwe mentor, decaan of vertrouwenspersoon vertelde te horen gekregen ‘oh, nou je ziet het niet aan je’ misschien bedoelen ze het als compliment of iets maar het komt bij mij altijd heel verkeerd binnen. Er zou meer aandacht moeten zijn voor onzichtbare eetstoornissen!

  6. Lillie; ik vind dat altijd zo naar om te lezen. Mijn school en vooral mijn mentor hebben me heel serieus genomen, me gesteund en me door dit jaar heen gesleept. Ik mocht altijd bellen en had elke week een gesprekje met haar. Bij mij was het wel te zien, maar ik kan er zo kwaad om worden dat mensen puur op gewicht afgaan als het gaat om het serieus nemen van eetproblemen. En ik vind dit een goede blog! Zouden een hoop scholen veel aan hebben (zoals de school van Aafke!).

  7. Leraren: Maak de gesprekken aub ergens ‘grappig’ , dat maakte mij altijd al een stuk gemakkelijker op mn gemak!

  8. Mijn mentor zei een keer dat hij zag dat ik wat was aangekomen.. Dat was echt een heel verkeerde opmerking.

  9. Ik stond een keer te wachten voor het klaslokaal met mijn hele klas. Kwam er opeens een leraar, die ik nooit heb gehad of spreek, gewoon een gesprekje beginnen over dagelijkse dingen. Zegt hij na een minuut waar iedereen bij was: ik maak me zorgen om je. Je ziet wel erg magertjes. Dat was zo awkward. Na een maand had school naar huis gebeld, maar ik praat er nooit over met leraren.

  10. Vorig jaar wilde ik van opleiding veranderen, en toen zij mijn mentor ‘misschien moet je dietiste worden, daar ben je immers goed in.’ Ook niet echt een fantastische opmerking.

  11. Tijdens mijn eetstoornis heb ontzettend veel gesprekken gehad met mijn mentor op de middelbare school. Op die momenten kon ik het soms wel wat aandoen, maar nu (achteraf) ben ik zo blij met die man, want hij heeft altijd geluisterd en niks gedaan zonder overleg. Die gesprekken waren zeker niet makkelijk, maar ook als hij minder tactische opmerkingen maakte was er ruimte om dat te zeggen.
    Door hem ben ik bij professionele hulp terecht gekomen en daar ben ik nu dankbaar voor!

  12. Goed voor welwillende leraren, in mijn tijd waren leraren helaas niet zo betrokken in dit opzicht… en eentje was ronduit onhandig, liet vertrouwelijke info (over iets anders overigens) uitlekken naar klas- en parallelklasgenoten… niet echt fijn.

  13. Bij mij was het ook een lerares die het grote vermoeden had dat ik anorexia had. Ook wel logisch aangezien we op reis waren en ze me twee weken lang had zien eten, ofja, niet had zien eten. Na twee maanden was ze mijn ouders tegengekomen en heeft ze aangekaart dat ze zich zorgen maakte. Ik ben blij dat ze dat gedaan heeft aangezien ik hier anders niet meer gezeten had volgens mijn dokter en psycholoog. Ik praat er met haar bijna nooit over, maar ze steunt me nog wel enigzins. Door naar mij te glimlachen als ik eet, of n kneepje in mn schouder te geven ofzo. Ik wil er verder zo min mogelijk mensen mee lastig vallen en dus praat ik er nooit over. Verder weet niemand het naast mijn ouders, toch wel moeilijk als je er soms over praten wil maar ik wil ook niet dat veel mensen het weten.

  14. Ontzettend bedankt voor dit mooie artikel. Als docent zijnde heb ik hier heel veel aan. Ik ben ook bevestigd in het idee dat “mijn aanpak” in ieder geval een poging in de goede richting is. Docenten die niet openstaan voor leerlingen zouden, vind ik, beter een andere baan kunnen zoeken.
    Ik heb “Mij niet gezien” ook gekeken met mijn leerlingen en dat maakte veel indruk. Echt een aanrader.

  15. Ik doe de richting zorg en welzijn en we gingen het over Anorexia en eetstoornissen hebben ik raakte een beetje in paniek en vroeg of ik naar de wc mocht, ze zei nee dat had je in de pauze moeten doen.
    Ik zei ik wil hier niet naar kijken (filmpje over anorexia) ze zij oh loop maar ik loop met je mee. We hebben een tijdje gepraat en dat was fijn ze vertelde wel dat we een PowerPoint moesten maken over het onderwerp voor een cijfer zet daar maar prcoes in wat je er over weet en wat je voelt het was lastig maar ook een opluchting ze wil me helpen en iemand regelen die er verstand van heeft om mee te praten ik weet nog niet of ik dat wil. Maar ik weet wel dat mijn leraren altijd voor mij klaar staan! Sommigen dan.

  16. Mijn lerares vertelde me dat ze het knap van me vond dat ik niet toegaf aan me eetstoornis waarschijnlijk zei ze dat omdat je dat niet aan mijn lichaam kan zien.
    #vervelende opmerking wand dat is dus niet het geval

  17. Hallo Dames,

    Allereerst wil ik graag zeggen dat ik het heel fijn vind dat er in dit artikel ook rekening gehouden word met de docent en wat zij beter kunnen doen. Hadden wij deze tips maar voor elk onderwerp.

    Ik ben aan het leren voor docent en schrijf nu als scriptie een mentorprogramma waarbij een docent een leerling die moeilijk te bereiken is toch kan helpen. Voornamelijk via creatieve therapie op een signalerende manier.

    Nu zijn jullie experts en wilde ik graag vragen wat jullie ervaringen zijn bij het doorsturen. Indien je dan eenmaal hebt verteld wat er aan de hand is, wat gebeurd er dan? Waar ga je heen? heb je ingestemd met alles wat er gebeurd? Is er overlegd met je ouders?

    Alvast bedankt, Groetjes

  18. ik denk dat ik een eetstoornis heb en een docent heeft me daarop aangesproken maar ik klapte dicht en ik heb het maar ontkent. daar heb ik spijt van. hoe kan ik zelf een gesprek met die docent beginnen?

  19. Hallo allemaal. Wat een ontzettende mooie blog. Ik heb zelf heel veel last van die gefachten dat ik niet mag etem en dat ik te dik ben enz. Een paar vriendinnen van mij zagen dit en hebben dit aan mijn mentor verteld. Ik moest toen een gesprek met hem,maar hij luisterde zo goed en ik kan zo open bij hen zijn dit vond ik vooral heel fijn. M’n vriendinnen hebben het wel gezegd tegen mijn me to zonder te overleggen met mij. Dit vons ik dan minder leuk maar ik ben achteraf wel blij dat ze het gezag hebben anders zou het nu veel minder goed ggaan met mij.

    Ik ben ze daar heel da klaar voor

  20. Letterlijk: oh maar je telt nog geen calorieën zoals x dus zo erg zal het wel niet zijn.

    Okeee en bedankt dat was ook de laatste keer dat ik er tegen wie dan ook iets over zeg. Vanaf toen calorieën gaan tellen, paar jaar later in opname.

  21. ik wil zelf wel naar mijn docent gaan maar ik heb geen idee hoe je dat moet beginnen en geen idee of t echt serieus is want k val niet af tenminste. ik wil gewoon dat een of andere docent het merkt en mij naar haar roept en dat ik alles kan vertellen zonder dat er gevolgen zijn van mijn ouders.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *