Eetstoornis: weg met de vooroordelen

Het is een fase. Het is een keuze. Het heeft geen gevolgen. Het is voor de aandacht. Als je een gezond gewicht hebt, is het allemaal opgelost. Het komt alleen bij tienermeisjes voor. Het is mooi. Klinkt dit bekent in jullie oren? Iedereen herstellende van een eetstoornis hoort deze wel…. Weg met de vooroordelen!

Weg met het vooroordeel dat het een fase is. Weken, maanden, jaren is het vechten om beter te worden. Elke dag opnieuw. Sommigen zullen nooit herstellen. Dat is geen fase.

Weg met het vooroordeel dat het een keuze is. Wie zou er voor kiezen om constant een stem te horen die zegt dat je niet goed genoeg bent? Wie zou er voor kiezen om maanden van huis weg te moeten zijn, om aan een sonde te hangen en zelfs niet van het ziekenhuis weg te mogen? Wie zou er voor kiezen om belangrijke dingen in je leven te missen zoals de trouw van je ouders? Wie zou er voor kiezen om als tiener kleren te dragen voor 7-jarige? Dat is geen keuze!

Eetstoornis? weg met de vooroordelen!

Weg met het vooroordeel dat het geen gevolgen heeft. Je spieren die worden weg gegeten door uw eigen lichaam, waaronder je hart. Je botten verzwakken door osteoporose. In een rolstoel moeten zitten omdat je lichaam op is. Omdat elke calorie die je verbrandt een calorie te veel is. De gevolgen die blijven voor de rest van je leven, zoals maag– en darmproblemen. Je menstruatie die stopt met gevolg dat er een kans is dat je niet meer vruchtbaar bent. 10% die er aan overlijdt. Dat zijn wel gevolgen.

Weg met het vooroordeel dat het voor de aandacht is. Je afzonderen van alles en iedereen, geen contacten meer, niet meer afspreken met vrienden en afspraken vermijden. Letterlijk proberen te verdwijnen van de wereld. Dat is geen aandacht vragen.

Weg met het vooroordeel dat als je een gezond gewicht hebt je genezen bent. De lichamelijke gevolgen zijn misschien minder, maar de stem in je hoofd blijft. Het blijft een gevecht bij elke maaltijd, je vermijdt nog altijd afspraken, omdat je niet wilt eten met anderen. Dat is geen genezing.

Weg met het vooroordeel dat het alleen voor tienermeisjes is. Het komt vaker voor bij vrouwen, maar 5% zijn jongens. Deze krijgen vaak nog meer onbegrip. Het overgrote deel van de patiënten zijn volwassen vrouwen of mannen van boven de 18 jaar, maar ook jonge kindjes van 8 jaar kunnen een eetstoornis krijgen. De jongste ooit was 5 jaar. Dat zijn niet alleen tienermeisjes.

Weg met het vooroordeel dat het mooi is. Vinden jullie het mooi om een skelet te zijn? Om blauwe handen en vingers te hebben. Om haaruitval te hebben tot kale plekken, om dons beharing te krijgen op je armen. Dat is niet mooi.

We hebben alle hulp en steun nodig. We hebben de moed en energie niet om dan nog te moeten vechten voor begrip. Weg met alle vooroordelen, deze maken het alleen maar moeilijker voor mensen met een eetstoornis.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

12 reacties op “Eetstoornis: weg met de vooroordelen”

  1. Mooi beschreven zeg!

  2. Bedankt voor uw woorden.

  3. Heel mooi geschreven DUT

  4. WoW Thalia! Zo moedig om dat te delen. De veroordelen zijn er maar zijn allesbehalve terecht. Wij weten beter en dat je ze zo open en eerlijk deelt getuigt van kracht en moed. We doen het allesbehalve voor aandacht of voor ons plezier. Het is een bittere strijd en wij moeten vechten om in leven te blijven. Wij stonden niet op met de gedachte om ziek te worden. Het kwam als een vloedgolf op ons af. Wij zijn nog het meest slachtoffer. Laat de mensen die verkeerd denken links liggen. Wij weten dat de diepgewortelde ziekte verder gaat dan het uiterlijke schoonheidsideaal. Wij weten en wij lijden jammergenoeg. Geef niet op lieverd! Samen beklimmen we de top! ❤️❤️❤️

  5. Wat een duidelijke boodschap, heel goed! Ik zeg ook nog: Weg met het vooroordeel dat je als 50+ -er geen eetstoornis kan hebben! Weg met vooroordeel dat je met veel sporten goed en gezond bezig bent! En tenslotte: weg met iedereen die denkt dat het makkelijk is om er een punt achter te zetten en ‘normaal’ te gaan doen!

  6. Mooie blog, en veel ervan zijn inderdaad vooroordelen, maar één ben ik het niet helemaal mee eens, dat het voor de aandacht zou zijn. Ik ben nu al een tijdje hersteld, en in de tijd dat ik met mijn eetstoornis stoeide zou ik het absoluut niet gehoord willen hebben, maar ik voelde me vaak onbegrepen en wilde dat mijn problemen gezien werden, en het was voor mij wel een manier om te laten zien dat het niet goed met me ging zodat ik hulp zou krijgen omdat ik dat niet op een directe manier durfde te vragen. Met aandacht is niks mis, ieder mens heeft aandacht nodig. En ja, je kunt je afzonderen in de hoop dat je daar aandacht voor krijgt. Ik ken een meisje dat nog wel dieper in haar eetstoornis zit, en doordat ik bepaalde dingen zie die zij nu doet kan ik bepaalde dingen beter plaatsen die ik toen deed. Ze roept aan de ene kant heel hard dat ze geen aandacht wil en dat ze niet wil dat mensen zich zorgen om haar maken, en aan de andere kant vertelt ze dat aan iedereen en vertelt ze aan alle studenten van ons jaar dat ze graag Wil afvallen en vraagt aan iedereen of ze haar te dik vinden. Er is niks mis mee, want het komt vanuit onzekerheid en iedereen heeft aandacht nodig, maar je bent dan wel gewoon op een negatieve manier aandacht naar je toe aan het trekken. Als er een auto aankomt waar vijf mensen in passen, en er staan zes mensen langs de weg die graag mee willen, en een van die zes mensen roept heel hard: ik hoef niet mee hoor, laat de anderen maar mee gaan, ik wil wel hier blijven staan. Moet je raden wie er dan voorin komt te zitten, juist die ene persoon. Ik zou hier op zich best wel eens een blog over willen schrijven als ik durf, want ik denk dat je zo iets makkelijker aanneemt van iemand die ook een eetstoornis heeft gehad dan van iemand die er verder van af staat en maar gewoon domweg roept dat het aandacht trekken is, want zo kort door de bocht is het niet.

    1. Hey,
      Ik ben de schrijfster en ben ondertussen al een aantal jaren aan het vechten tegen mijn eetstoornis. Dus ik sta er wel dichtbij. Die soort aandacht bedoelde ik ook niet. Dat is aandacht die je van je eetstoornis moet vragen, om bevestiging te krijgen.
      Ik bedoelde dat ik al veel heb gehoord dat ik mijn eetstoornis heb ontwikkeld omdat ik er voor kies om die aandacht te krijgen. Terwijl dat een coping mechanisme is. Die aandacht bedoelde ik. Niet de gene die jij beschreef

  7. Thalia, zeer mooi geschreven. Op naar mooie aandacht omdat je mooi schrijft. Goed dat je laat aanvoelen hoe jullie zich voelen. Je verwoordt hoe jullie zich vaak voelen en we geven je graag mee dat je een super mooi en warm persoon bent die worstelt met een eetstoornis maar elke dag meer en meer dat gevecht wint. Blijf er voor gaan en doe zo verder zoals je bezig bent. Je wint zeker dit gevecht xxx

  8. wat een goeie en duidelijke blog!

  9. Inzichtelijke, duidelijke blog Thalia! Bedankt om hier over te schrijven!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *