Mijn naam is Nyawile en ik heb sinds 2020 last van anorexia en een depressie, als gevolg van PTSS. Voor die tijd deed ik alles wat ‘normale’ tieners ook deden: studeren, sporten, festivals, koken met vriendinnen, noem maar op. Maar zoals bij veel anorexiapatiënten triggerde de corona-pandemie oude pijn van vroeger, waardoor ik mentaal erg snel achteruitging. Het gevoel geen controle meer te hebben, online te leven en continu in je eigen hoofd gevangen te zijn deed niks goeds. Ik ging mentaal en fysiek achteruit, waardoor ik in januari opgenomen moest worden in een eetstoorniskliniek.
Helaas heeft deze opname meer kapotgemaakt dan opgebouwd. De druk om aan te komen kon ik niet aan, waardoor mijn compensatiegedrag alleen maar meer aanwezig was. En dat terwijl ik voor de kliniek amper last had van compensatiedwang. Binnen de muren van de kliniek was ik voor mijn gevoel continu aanwezig in een zieke omgeving, waardoor ik het echte leven kwijtraakte. Ik werd steeds banger om naar buiten te gaan, waardoor ik drie maanden lang amper zonlicht heb gezien. Omdat ik ook kamp met een depressie, zag ik het nut van het leven niet echt meer in. Want hoezo zou je blijven leven als je niet eens naar buiten durft? Als je geen doel in het leven hebt, behalve aankomen? Want nou ja, dat was ook geen fantastisch levensdoel.
Naarmate mijn ontslagdatum naderde terwijl mijn anorexia nog steeds erg aanwezig was, kwamen de mensen van de kliniek met het plan dat ik als vervolgtraject naar een andere kliniek zou gaan. Hier hebben mijn ouders een stokje voor gestoken, omdat ze zagen dat ik mentaal alleen maar meer achteruit ging. Maar ja, wat zou dan wel helpen? Als de kliniek al niet helpt…
Mijn moeder heeft veel onderzoek gedaan naar mogelijke oplossingen en is uiteindelijk uitgekomen bij professor Peer van der Helm (bijzonder hoogleraar Onderwijs en Zorg aan de Universiteit van Amsterdam). Hij is gespecialiseerd in jeugdzorg en heeft een andere kijk op herstel dan veel ggz-instellingen. Mijn moeder had een afspraak met hem gemaakt, zodat we met ons allen konden sparren over andere herstelmogelijkheden. Hij vertelde dat er drie punten erg belangrijk zijn tijdens het herstellen van een eetprobleem: het ervaren van autonomie, competentie en verbinding. Dat wil zeggen dat je geen dwang ervaart (autonomie), dat je ervaart dat je zelf heel veel kunt (competentie) en dat je je onderdeel voelt van de maatschappij (verbinding).
Deze drie componenten staan eigenlijk haaks op wat er in een kliniek gebeurt. Daar moet je aankomen, er wordt over je besloten en je bent niet in verbinding met de maatschappij. Al snel had hij het over een psychosociale hulphond, omdat zo’n hond ervoor zorgt dat je die drie componenten wel ervaart: het is jouw hond waarmee je op pad kunt (autonomie), jij traint – met begeleiding – de hond zelf (competentie) en knuffelen met je hond geeft een gevoel van verbinding.
Eenmaal weer in de kliniek heb ik het gesprek even goed laten bezinken. Kiezen voor een hulphond lijkt misschien een makkelijke keuze, maar dat was het niet. Het betekende dat ik niet opnieuw een kliniek in zou gaan, maar nog belangrijker: dat ik zou kiezen voor het leven. En dat terwijl ik er nog zo van overtuigd was dat ik niet meer wilde leven. Ook kwam de angst weer naar boven dat ik niet ziek genoeg was. Ik denk dat velen van jullie deze angst wel herkennen. Ik had immers ‘nog maar’ een jaar last van anorexia. Dus wie was ik om te denken dat ik een hulphond nodig zou hebben? Na veel gesprekken met verschillende mensen heb ik toch de knoop doorgehakt om me in te schrijven voor het traject voor een hulphond. Spannend! Ik wilde niet langer overleven, maar leven.
Na veel geregel en gesprekken mocht ik een paar maanden na mijn ontslagdatum eindelijk mijn eigen vrolijke viervoeter thuis verwelkomen. Zijn naam is Mas. Dit voelde zo onwerkelijk. Hij is nu 7 maanden thuis en we zijn volop aan het trainen, zodat hij mij later bij veel dingen kan helpen. Zo kan hij mij helpen tijdens een paniekaanval, ondersteunen bij het doen van boodschappen, bij keuzes maken en ga zo maar door. Maar het allerbelangrijkste is dat ik een doel in mijn leven gevonden heb. Ik heb een reden waarvoor ik moet eten en mijn bed uit moet komen. Zonder Mas weet ik niet of ik het gehaald zou hebben!
Het is jammer dat je soms hoort dat een pup weggedaan wordt als die aan het puberen is. Een puberende pup is namelijk niet altijd makkelijk: ik spreek uit ervaring. Toch helpt ook deze fase met de pup mij bij het herstel van een eetprobleem. Ik kom namelijk lastige dingen tegen die je in het gewone leven ook tegenkomt. Je kunt het dus een beetje zien als een oefen-toets. Slaag je voor het onderdeel puberpup? Dan is de kans groot dat je veel andere obstakels in je leven ook goed aan kan. Al is dat niet leuk, maar wel nodig.
Iets waar ik bijvoorbeeld nu heel erg tegenaan loop met Mas, is mijn perfectionisme. Als ik ergens aan begin, heb ik een ideaalbeeld in mijn hoofd en dat beeld kan ik maar moeilijk bijschaven. Als iets dus niet aan mijn verwachtingen voldoet, is mijn eerste reactie om op te geven. Bij een hond opvoeden is dat geen optie. Ik moet doorzetten! Zo piept Mas best vaak: hij gebruikt bij verschillende dingen zijn stem om bijvoorbeeld zijn zin te krijgen. Wil hij spelen dan piept hij, zit hij in de auto dan piept hij, vindt hij iets niet leuk dan piept hij. Aan het begin van dit traject was ik als de dood dat ik een hond zou krijgen die veel zou blaffen en piepen; want stel nou dat je iemand tot last bent met je hond?! Maar ik realiseer me nu dat je niet altijd alles kunt krijgen wat je in gedachten hebt. Het leven loopt nou eenmaal vaak anders en daar moet je mee om zien te gaan. En door het op een kleinere schaal te ervaren, stoomt het je als het ware klaar voor als je weer de echte wereld instapt.
Een ander belangrijke les is dat ik nu leer om niet weg te zakken in mijn negatieve spiralen. Ik ben er de laatste jaren zeer goed in geworden om alles maar zo zwart en donker mogelijk te formuleren. Die neiging heb ik nu ook bij mijn pup. Hij doet megaveel dingen hartstikke goed: blijven zitten en liggen, mee in de trein, apporteren en nog veel meer. Maar mijn hoofd blijft voortdurend schieten naar het negatieve: hij piept in de auto, hij trekt in de stad aan de riem, dat soort gedachten. Iedere keer dat ik iets negatiefs over Mas zeg, moet ik ook iets positiefs opnoemen en zo train ik mezelf om in te zien dat het allemaal wel meevalt.
En het allergrootste leerpunt voor mij – en ik denk dat ik daar niet alleen in ben – is: zelfverzekerd zijn en staan voor wat ik wil. Met het opvoeden van een hond is het van belang dat jij op een rustige manier de baas bent en duidelijk je grenzen aangeeft. Je kunt niet zomaar liefjes zijn en over je heen laten lopen. Jíj bent de baas. En het leuke is dat je daar je hond ook een onwijs groot plezier mee doet. Die wil jou graag volgen en heeft behoefte aan begrenzingen. Ik weet hoe moeilijk het is om zelfvertrouwen te krijgen, maar met Mas word ik gedwongen om duidelijk aan te geven wat ík wil.
Een tip die ik iedereen wil meegeven als je denkt om ook een (hulp)hond aan te schaffen, is om wel echt voor de trainingen te gaan. Het is een lastig traject en om te zorgen dat je niet volledig wegzakt tijdens de wat lastigere periodes is het hebben van hulp heel erg fijn. Vraag hulp en accepteer die ook! Je hoeft niet alles alleen te doen: daarmee is het meteen een goede les in hulp vragen dus. Als je een hulphond wil, heb je natuurlijk de hulphonden-trainingen, maar als je een ‘gewone’ hond wil, is een puppycursus echt een aanrader. Het liefst wil je ook nog een vervolg daarop, want de moeilijke periode start met 6 maanden. En als je het moeilijk hebt, moet je maar zo bedenken dat het een fase is. Je moet doorzetten en dan komt het uiteindelijk goed!
Als je weer wil gaan voor het echte leven, kan een hond daarbij helpen, maar vergeet niet dat het niet de oplossing is voor al je problemen. Er zullen nog steeds heel lastige momenten zijn en je komt jezelf echt tegen. Maar laat de wat moeilijker kanten je niet tegenhouden, want met een beetje doorzetten en geduld heb je een vriend voor het leven waarvoor jezelf ook weer echt wil leven!
Geef een reactie