Eetstoornisherstel met een hulphond

Mijn naam is Nyawile en ik heb sinds 2020 last van anorexia en een depressie, als gevolg van PTSS. Voor die tijd deed ik alles wat ‘normale’ tieners ook deden: studeren, sporten, festivals, koken met vriendinnen, noem maar op. Maar zoals bij veel anorexiapatiënten triggerde de corona-pandemie oude pijn van vroeger, waardoor ik mentaal erg snel achteruitging. Het gevoel geen controle meer te hebben, online te leven en continu in je eigen hoofd gevangen te zijn deed niks goeds. Ik ging mentaal en fysiek achteruit, waardoor ik in januari opgenomen moest worden in een eetstoorniskliniek.

Helaas heeft deze opname meer kapotgemaakt dan opgebouwd. De druk om aan te komen kon ik niet aan, waardoor mijn compensatiegedrag alleen maar meer aanwezig was. En dat terwijl ik voor de kliniek amper last had van compensatiedwang. Binnen de muren van de kliniek was ik voor mijn gevoel continu aanwezig in een zieke omgeving, waardoor ik het echte leven kwijtraakte. Ik werd steeds banger om naar buiten te gaan, waardoor ik drie maanden lang amper zonlicht heb gezien. Omdat ik ook kamp met een depressie, zag ik het nut van het leven niet echt meer in. Want hoezo zou je blijven leven als je niet eens naar buiten durft? Als je geen doel in het leven hebt, behalve aankomen? Want nou ja, dat was ook geen fantastisch levensdoel.

Naarmate mijn ontslagdatum naderde terwijl mijn anorexia nog steeds erg aanwezig was, kwamen de mensen van de kliniek met het plan dat ik als vervolgtraject naar een andere kliniek zou gaan. Hier hebben mijn ouders een stokje voor gestoken, omdat ze zagen dat ik mentaal alleen maar meer achteruit ging. Maar ja, wat zou dan wel helpen? Als de kliniek al niet helpt…

Mijn moeder heeft veel onderzoek gedaan naar mogelijke oplossingen en is uiteindelijk uitgekomen bij professor Peer van der Helm (bijzonder hoogleraar Onderwijs en Zorg aan de Universiteit van Amsterdam). Hij is gespecialiseerd in jeugdzorg en heeft een andere kijk op herstel dan veel ggz-instellingen. Mijn moeder had een afspraak met hem gemaakt, zodat we met ons allen konden sparren over andere herstelmogelijkheden. Hij vertelde dat er drie punten erg belangrijk zijn tijdens het herstellen van een eetprobleem: het ervaren van autonomie, competentie en verbinding. Dat wil zeggen dat je geen dwang ervaart (autonomie), dat je ervaart dat je zelf heel veel kunt (competentie) en dat je je onderdeel voelt van de maatschappij (verbinding).

Deze drie componenten staan eigenlijk haaks op wat er in een kliniek gebeurt. Daar moet je aankomen, er wordt over je besloten en je bent niet in verbinding met de maatschappij. Al snel had hij het over een psychosociale hulphond, omdat zo’n hond ervoor zorgt dat je die drie componenten wel ervaart: het is jouw hond waarmee je op pad kunt (autonomie), jij traint – met begeleiding – de hond zelf (competentie) en knuffelen met je hond geeft een gevoel van verbinding.

Eenmaal weer in de kliniek heb ik het gesprek even goed laten bezinken. Kiezen voor een hulphond lijkt misschien een makkelijke keuze, maar dat was het niet. Het betekende dat ik niet opnieuw een kliniek in zou gaan, maar nog belangrijker: dat ik zou kiezen voor het leven. En dat terwijl ik er nog zo van overtuigd was dat ik niet meer wilde leven. Ook kwam de angst weer naar boven dat ik niet ziek genoeg was. Ik denk dat velen van jullie deze angst wel herkennen. Ik had immers ‘nog maar’ een jaar last van anorexia. Dus wie was ik om te denken dat ik een hulphond nodig zou hebben? Na veel gesprekken met verschillende mensen heb ik toch de knoop doorgehakt om me in te schrijven voor het traject voor een hulphond. Spannend! Ik wilde niet langer overleven, maar leven.

Na veel geregel en gesprekken mocht ik een paar maanden na mijn ontslagdatum eindelijk mijn eigen vrolijke viervoeter thuis verwelkomen. Zijn naam is Mas. Dit voelde zo onwerkelijk. Hij is nu 7 maanden thuis en we zijn volop aan het trainen, zodat hij mij later bij veel dingen kan helpen. Zo kan hij mij helpen tijdens een paniekaanval, ondersteunen bij het doen van boodschappen, bij keuzes maken en ga zo maar door. Maar het allerbelangrijkste is dat ik een doel in mijn leven gevonden heb. Ik heb een reden waarvoor ik moet eten en mijn bed uit moet komen. Zonder Mas weet ik niet of ik het gehaald zou hebben!

Het is jammer dat je soms hoort dat een pup weggedaan wordt als die aan het puberen is. Een puberende pup is namelijk niet altijd makkelijk: ik spreek uit ervaring. Toch helpt ook deze fase met de pup mij bij het herstel van een eetprobleem. Ik kom namelijk lastige dingen tegen die je in het gewone leven ook tegenkomt. Je kunt het dus een beetje zien als een oefen-toets. Slaag je voor het onderdeel puberpup? Dan is de kans groot dat je veel andere obstakels in je leven ook goed aan kan. Al is dat niet leuk, maar wel nodig.

Iets waar ik bijvoorbeeld nu heel erg tegenaan loop met Mas, is mijn perfectionisme. Als ik ergens aan begin, heb ik een ideaalbeeld in mijn hoofd en dat beeld kan ik maar moeilijk bijschaven. Als iets dus niet aan mijn verwachtingen voldoet, is mijn eerste reactie om op te geven. Bij een hond opvoeden is dat geen optie. Ik moet doorzetten! Zo piept Mas best vaak: hij gebruikt bij verschillende dingen zijn stem om bijvoorbeeld zijn zin te krijgen. Wil hij spelen dan piept hij, zit hij in de auto dan piept hij, vindt hij iets niet leuk dan piept hij. Aan het begin van dit traject was ik als de dood dat ik een hond zou krijgen die veel zou blaffen en piepen; want stel nou dat je iemand tot last bent met je hond?! Maar ik realiseer me nu dat je niet altijd alles kunt krijgen wat je in gedachten hebt. Het leven loopt nou eenmaal vaak anders en daar moet je mee om zien te gaan. En door het op een kleinere schaal te ervaren, stoomt het je als het ware klaar voor als je weer de echte wereld instapt.

Een ander belangrijke les is dat ik nu leer om niet weg te zakken in mijn negatieve spiralen. Ik ben er de laatste jaren zeer goed in geworden om alles maar zo zwart en donker mogelijk te formuleren. Die neiging heb ik nu ook bij mijn pup. Hij doet megaveel dingen hartstikke goed: blijven zitten en liggen, mee in de trein, apporteren en nog veel meer. Maar mijn hoofd blijft voortdurend schieten naar het negatieve: hij piept in de auto, hij trekt in de stad aan de riem, dat soort gedachten. Iedere keer dat ik iets negatiefs over Mas zeg, moet ik ook iets positiefs opnoemen en zo train ik mezelf om in te zien dat het allemaal wel meevalt.

En het allergrootste leerpunt voor mij – en ik denk dat ik daar niet alleen in ben – is: zelfverzekerd zijn en staan voor wat ik wil. Met het opvoeden van een hond is het van belang dat jij op een rustige manier de baas bent en duidelijk je grenzen aangeeft. Je kunt niet zomaar liefjes zijn en over je heen laten lopen. Jíj bent de baas. En het leuke is dat je daar je hond ook een onwijs groot plezier mee doet. Die wil jou graag volgen en heeft behoefte aan begrenzingen. Ik weet hoe moeilijk het is om zelfvertrouwen te krijgen, maar met Mas word ik gedwongen om duidelijk aan te geven wat ík wil.

Een tip die ik iedereen wil meegeven als je denkt om ook een (hulp)hond aan te schaffen, is om wel echt voor de trainingen te gaan. Het is een lastig traject en om te zorgen dat je niet volledig wegzakt tijdens de wat lastigere periodes is het hebben van hulp heel erg fijn. Vraag hulp en accepteer die ook! Je hoeft niet alles alleen te doen: daarmee is het meteen een goede les in hulp vragen dus. Als je een hulphond wil, heb je natuurlijk de hulphonden-trainingen, maar als je een ‘gewone’ hond wil, is een puppycursus echt een aanrader. Het liefst wil je ook nog een vervolg daarop, want de moeilijke periode start met 6 maanden. En als je het moeilijk hebt, moet je maar zo bedenken dat het een fase is. Je moet doorzetten en dan komt het uiteindelijk goed!

Als je weer wil gaan voor het echte leven, kan een hond daarbij helpen, maar vergeet niet dat het niet de oplossing is voor al je problemen. Er zullen nog steeds heel lastige momenten zijn en je komt jezelf echt tegen. Maar laat de wat moeilijker kanten je niet tegenhouden, want met een beetje doorzetten en geduld heb je een vriend voor het leven waarvoor jezelf ook weer echt wil leven!


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

31 reacties op “Eetstoornisherstel met een hulphond”

  1. Ik ben zelf best wel bang voor honden. Maar ik heb ook een eetstoornis waar ik heel graag vanaf wil. Ik zit wel in therapie 1-2 x per week.

    1. Ik ben van mening dat iedereen over hondenangst heen kan groeien. misschien is er wel een nestje pups in de buurt waar je langs kan gaan om laagdrempelig wat meer in contact te komen met honden, en er zijn ook nog super veel andere leuke dieren die hetzelfde kunnen bieden als een hond. Een kat misschien ")

  2. Wat heb jij een mooie bijzondere naam!

    1. Wat lief haha!

  3. Wat schrijf je ontzettend duidelijk en mooi wat je aan hem hebt. Dit geeft echt een inzichtelijk beeld wat voor jou moeilijk is en hoe de hond jou hiermee helpt

    1. Dankjewel voor je berichtje!

  4. Prrrrachtige blog. En wat een schitterende glimlach heb je. Wat een mooie wil om het leven aan te gaan heb jij in jezelf… en het woordje ‘wil’ zit zelfs in je naam. 🤍Bedankt voor je mooie woorden, je verhaal en wat je aan ons geeft met de inhoud van jouw verhaal. Vind er veel kracht in en herkenning. Ik wens je alle liefs en goeds samen met jouw vriendje Mas. Jullie hebben zo ik het las alles in huis om samen het leven te omarmen met alle ups en downs die daarbij horen. 🙏🏻💋

    1. Awh wat lief dankjewel voor je lieve woorden! Mas en ik gaan er voor :))

  5. Fijn dat het je zo goed helpt. Zelf heb ik er altijd een beetje een probleem mee als hulphonden hiervoor ingezet worden. Zeker gezien het beperkte aantal die beschikbaar is en de financiering en wildgroei. Ben van mening dat een therapiehond of een huishond opgevoed met extra vaardigheden wellicht ook voldoende was geweest in veel situaties. Vind dat een psychosociale hond alleen ingezet moet worden als er echt geen andere keuze of opties meer zijn, het is een duur, vaak niet vergoed, middel, waar men zuinig mee om moet gaan. Als men regulier uitbehandeld is en er geen zicht meer is om te genezen kan een hulphond zeker uitkomst bieden het kan wat een mens niet kan namelijk 24 per dag verplegen. Men is dan ook 24/7 van de hond afhankelijk en kan niet zonder.

    Een hulphond is een beetje een modeding geworden een hebbedingetje. Je krijgt/neemt een Assistentiehond als je daar 24/7 van afhankelijk ben, en je de zorg en noden van de hond kan dragen, voor de rest van zijn of haar werkend leven. En niet om hem te pas en te onpas thuis te laten, en als je geneesmiddel te gebruiken ipv strikt noodzakelijk hulpmiddel.

    1. Ik snap je punt, maar het is lastig/onmogelijk om te oordelen over iemands situatie via een schermpje natuurlijk 😉

    2. Hey Hey! bedankt voor je berichtje met je mening. De beste manier om te herstellen is natuurlijk voor iedereen anders. En een hulphond moet niet zomaar ingezet worden voor iedereen die maar gezellig knuffels wil ontvangen of als hebbe dingetje zoals je schrijft. Wel ben ik van mening dat men niet eerst door de hell hoeft te gaan voordat ze aansluitende hulp kunnen krijgen. Ik heb zelf lang getwijfeld of een hulphond de oplossing voor mij ging zijn. Ik heb immers ‘maar’ een klinieke opname gehad. Ik voelde me niet ziek genoeg. Maar een vriendin van mij die er meerdere klinische opnames achter de rug heeft gehad zei tegen mij dat het natuurlijk onzin is dat je niet pas passende hulp mag krijgen als je eerst jaren hulp aangeboden krijgt die niet aansluit bij wat je nodig hebt. Je hoeft niet eerst te strijden voor je mag accepteren wat je daadwerkelijk gaat helpen.

    3. Ik snap je punt wel hoor. Alleen uiteraard weet ik niet wat er zoal bij Nyawile speelt en wat de reden is voor een hulphond in plaats van een ‘normale hond’. Ik denk dat dat een vraagstuk is wat belangrijk is alvorens te ‘kiezen’ (je moet het ook toegewezen krijgen natuurlijk) voor een hulphond: "Wat kan een hulphond bieden, wat een normale hond mij niet kan bieden?" Waarbij je je ook kunt afvragen of er wellicht verschillen zitten tussen bepaalde rassen en/of er bepaalde hondentrainingen zijn, mensen in je omgeving die je kunnen helpen (zeker als je geen ervaring met honden hebt) en/of je een aantal dingen zelf kunt aanleren. Een huisdier an sich en zeker een hond (die vraagt nou eenmaal meer van je en zorgt ook dat je er wel uit moet) kan sowieso heel goed bijdragen aan herstel. Dat zal inderdaad lang niet altijd een hulphond te hoeven zijn. En soms is een ‘normale hond’ net iets minder ideaal, maar nog steeds een prima keuze. (Zonder oordeel richting Nyawile haar situatie!!)

      En Nyawile,
      Ik vind het mooi om te lezen dat je veel aan je hond hebt en welke inzichten je dit brengt/welke lessen je hieruit trekt.
      Ook mooi dat jullie verder zijn gaan kijken dan ‘de kliniek’ en inzagen dat ‘dat het niet was’ voor jou (op zijn minst op dat moment). Spannend: want ja de kliniek voelt toch wel als het maximale aan hulp. Maar meer hulpverlening hoeft niet altijd meer helpend te zijn.

    4. Ik heb zojuist al op een andere reactie van je gereageerd, maar wil op deze reactie ook nog even ingaan. Hoe kom jij aan de informatie dat je alleen een hulphond mag hebben als je 24/7 afhankelijk bent van de hulphond?

      Rondom de screening of iemand wel of niet in aanmerking komt voor een ‘kant en klare’ hulphond of voor de teamtrainingen om een eigen hond op te leiden tot psychosociale hulphond, is het juist belangrijk dat de hond ook hond mag en kan zijn. Om in aanmerking te komen voor een hulphond of hulphondentraject hoeft de hond dus niet 24/7 aan het werk te zijn. Een hulphond moet ook gewoon hond kunnen zijn, indien iemand 24/7 continu hulp zou vragen aan de hond, dan is er iets anders nodig en zou een hulphond veel te erg overvraagd worden.

      Een psychosociale hulphond wordt opgeleid om de eigenaar te ondersteunen daar waar die dat nodig heeft. Iemand hoeft niet chronisch ziek te zijn voor de rest van zijn/haar leven om in aanmerking te komen voor een psychosociale hulphond. De hond kan juist heel veel binnen herstel en het opnieuw participeren binnen de maatschappij betekenen. En dit kan ook betekenen dat iemand op den duur een hulphond niet meer altijd naast zich nodig heeft en weer alleen de deur uit kan. Mooier kan niet toch?

      Een hulphond is ook absoluut geen ‘modeding’. Echter is de laatste jaren de bekendheid enorm gestegen omdat een psychosociale hulphond heel veel kan betekenen voor mensen daar waar reguliere hulp soms te kort schiet of niet aansluit. Dit heeft niets met mode te maken zoals jij beweert, maar alles met nieuwe inzichten en bekendwording van de kracht van psychosociale hulphonden. Dit gaat op voor heel veel ontwikkelingen/inzichten binnen de zorg.

      Een mooie ontwikkeling zou zijn als de financiering voor psychosociale hulphonden ook beter geregeld zou zijn zodat nog veel meer mensen baad kunnen hebben bij een psychosociale hulphond. De kracht is namelijk al bewezen en onderbouwt doordat veteranen met PTSS wel in aanmerking komen voor vergoeding van een hulphond.

      1. Wauw Anouk wat heb je het mooi verwoord!

  6. Wauw Nya, wat super mooi omschreven! Ik ben zo trots op je, waar je vandaan komt en hoe je er nu in staat, is echt super motiverend (voor velen denk ik) en echt super sterk! Blijf volhouden, blijf vechten, jullie komen er wel!!

    1. Je bent een lieverd Sietse dankjewel X

  7. Rebekka

    juist goed dat ze dit nu al doet i.p.v. jaren later na wellicht vele behandelingen in de reguliere ggz waar ze wellicht tegen dezelfde punten aanloopt die ze duidelijk benoemt. Misschien had ze zichzelf dan al wel helemaal opgegeven.

    Ik vind dit heel preventief en zo te lezen is haar diagnose een hele duidelijke en plausibele en terechte om een hulphond aan te schaffen.

    Echt een prachtig hoopgevend verhaal. Ze heeft er duidelijk goed over nagedacht met de juiste mensen. Tenminste dat is mijn mening maar goed iedereen mag natuurlijk een mening hebben.

    1. Het hele punt is dat een Assistentiehond niet als doel zou moeten hebben om preventief ingezet te worden. Dan gaat de waarde van een hulphond voor diegene die hem echt nodig en er afhankelijk van zijn achteruit. En daarmee ook het begrip en respect voor onze Assistentiehonden in de maatschappij.

      To naomi: volgensmij hou ik het algemeen en niet persoonlijk….

      1. Ik vind dit een hele bijzondere en tevens misplaatste reactie. Een psychosociale hulphond is er om te ondersteunen. En zo te lezen is dat ook precies wat Mas doet en waarvoor hij wordt opgeleid. De opmerking dat hij ‘preventief’ is ingezet is ongegrond en niet kloppend. Uit het verhaal haal ik dat ze al diverse soorten hulp heeft gehad waaronder een opname. Daarbij lees ik dat ze de keuze tot een psychosociale hulphond heel goed heeft overwogen. En dat dit niet een ‘impulsieve’ aankoop is ( of een ‘modeding’ zoals je in een eerdere reactie schreef ). Dit ging om een giga grote keuze die gelijktijdig inhield dat ze zou kiezen voor het leven.

        Hiernaast is het kiezen voor een psychosociale hulphond niet bedoeld als ‘laatste redmiddel’ zoals jij schrijft. Ik ben zeer benieuwd hoe jij aan al je ‘informatie’ bent gekomen? Een psychosociale hulphond is er ter ondersteuning en is ook absoluut geen kant en klare ‘oplossing’ voor je problemen. Het kan wel een mega steunende en helpende factor zijn binnen het herstel en/of participeren in de maatschappij.

        @Nyawile: super dapper dat je de keuze hebt gemaakt om een hulphonden traject te starten. Heel veel succes samen met Mas. Zet hem op! 🙂

        1. geen idee of je op mij reageert Anouk, maar misschien was preventief een verkeerd woord. Ik bedoel te zeggen dat door te kiezen voor een hulphond nu maakt dat ze wellicht voorkomt dat het slechter met haar gaat. Dat is wat ik bedoel. Verder ben ik alleen maar positief over haar keuze en gun ik het haar. Soms kunnen woorden verkeerd overkomen ik vind het altijd wat jammer dat je dan direct een hele volle laag over je heen krijgt online en het niet meer gaat over de inhoud van het prachtige verhaal wat ze schrijft.

          1. @mink nee, die was zeker niet voor jou. Sorry! 🙂 Ik was er vergeten bij te zetten op wie ik reageerde. Mijn reactie was op het bericht van @rebekka.

  8. Fijn dat het jou zo helpt.
    Mag ik vragen hoe je het zo snel voorelkaar hebt gekregen om een hulphond te krijgen? Wordt het vergoed door je zorgverzekeraar?
    Lees altijd dat het zolang duurt.
    Heb je naast je hond nog wel therapie voor eetstoornis en/ of ptss?
    Sorry, veel vragen

    1. Ik heb de helft van het geld opgehaald met een crowdfunding en de rest heeft de gemeente betaald. Ik weet dat ik daar echt mega veel geluk mee heb gehad en ik kan er echt boos om worden dat veel gemeentes het vertikken om het te vergoeden…

      En ik heb zeker therapie dat is een van de belangrijkste dingen die je nodig hebt in herstel. Toen ik net uit de kliniek was heb ik PRI gevolgd en dat heeft heel veel nieuwe inzichten gegeven en nu heb ik meer hulp nodig bij mn omliggende problemen en niet de eetstoornis. Dus dat doe ik met mn oom die psychiatrisch verpleegkundige is

    2. Bij mij heeft het geld wel meer dan een half jaar moeten wachten dus ze waren er niet bepaald snel mee

  9. WAuw wat een mooi verhaal! En wat mooi dat je gekozen hebt voor een hulphond. Ik kreeg ook een hond omdat het bij mij niet lukte in de kliniek, en dat heeft mijn leven gered. Je kan er zo veel van leren! Heel mooi hoe jouw traject is gegaan en gaat!

    1. Honden kunnen soms net wat meer dan mensen he 😉

  10. wat heftig zeg je verhaal! fijn dat je die hulphond hebt. hoe gaat het nu met je, merk je verschil nu met je hond?

    1. Hi! Het gaat momenteel op eetstoornis gebied erg goed 🙂 kan weer uiteten en kan gezellig mee eten in de avond met mn familie. Heb als houvast wel nog een eetplanning maar dat is meer zodat ik weet de de eetstoornis geen ruimte kan pakken. Mas heeft hier een grote rol ingespeeld. Voor hem had ik energie nodig dus moest ik wel de stap zetten om meer te eten en om aan te komen. Ook ga ik weer naar de stad en in het openbaar vervoer. Boodschappen doen en omringd zijn door eten is ook geen probleem omdat hij mee kan en ik me dus op hem kan focussen 🙂

      hij is nu wel volop aan het puberen dus ik kan niet alleen zeggen dat het mega goed gaat want dan zou ik liegen. Ik heb het er wel heel moeilijk mee omdat er in mn achterhoofd heel veel onzekerheid komt kijken omdat ik bang ben da hij niet geschikt gaat zijn om mij te ondersteunen als ik volgend jaar bijvoorbeeld weer ga studeren. Maar met de hulp van mn trainer gaat het goed komen! Lief dat je er naar vraagt

  11. fijn om te horen, succes verder!

  12. Ik vind dit een mooi verhaal, wel erg om te lezen dat een opname je zo van de regen in de drup heeft geholpen. Ik schrik toch altijd weer van dat soort ervaringen.
    Mas is een prachtbeest, labradoodle?

    Ik heb een eetstoornis en depressieverleden, het gaat nu best goed maar dit blijven wel lastige kwetsbaarheden, nog steeds (helaas). Ik heb een gewone hond, en ook dat is al een gigantische steun! Naar buiten om te wandelen, structuur, voor haar zorgen en op de bank knuffelen… één brok liefde. Ik grap wel eens dat zij meer voor mij doet dan sommige therapeuten, maar eigenlijk is dat geen grapje…

    Heel veel mooie en helpende momenten met Mas gewenst, alle goeds voor jullie!

    1. Heel herkenbaar! Een hond kan vaak toch meer dan wat mensen kunnen. Fijn om te horen dat je zo veel steun haalt uit dat beestje. En ja klopt Mas is een labradoodle 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *