Eetstoorniskliniek Ruyterstee in Smilde

Toen ik 16 was werd ik voor 7 maand opgenomen bij de Ruyterstee van Accare. Dit is een kliniek waar jongeren worden opgenomen met een eetstoornis. Om een goed beeld te geven ga ik uit ervaring vertellen over mijn opname in deze kliniek en wat er allemaal bij komt kijken.

Aanmelding bij Accare Ruyterstee
Tot op de dag van vandaag weet ik het nog heel goed hoe alles in een razend tempo verliep. Ik had nog maar mijn tweede gesprek bij GGZ Mediant en daar konden ze mij niet meer verder helpen. Er werd contact gelegd met Accare in Smilde en kreeg daar een aanmeldingsgesprek met een rondleiding op de kliniek waar ik waarschijnlijk heen ging. Nog geen twee weken later had ik een gesprek om met spoed te worden opgenomen in de kliniek.

De kliniek
Toen ik eenmaal in de kliniek zat kwam er heel veel over mij heen. Ik moest erg wennen aan de nieuwe omgeving, de leiding en groepsgenoten. De leiding ving mij goed op en de sfeer in de kliniek was wel fijn. Ik had niet het gevoel dat ik in een kliniek zat. De woongroep zag er gezellig en vrolijk uit met kleurrijke meubels en decoraties op de ramen. De kliniek gaf mij een veilig gevoel maar echt wennen kon ik de eerste weken niet. Ik had heel veel heimwee naar huis en miste alles wat ik achter moest laten. Maar ook daar werd veel aandacht aan gegeven door groepsleiding, wat ik erg prettig vond.

In de eerste dagen van mijn opname kreeg ik te maken met de huisarts en de diëtiste. Bij de huisarts krijgt iedereen standaard een lichamelijk onderzoekt. Hoe alles nog functioneert en wat je huidige gewicht is en wat je minimaal moet wegen. De huisarts rekent en zoekt dat voor je uit. Daarvoor moet je gaan aankomen op een goede en gezonde manier. Ik kreeg te maken met een diëtiste die met mij een basislijst ging opzetten en vanuit die basis het ging opbouwen. Ik had elke vrijdagmiddag een gesprek met de diëtiste. Mijn gewicht werd besproken, of ik was aangekomen, afgevallen of stabiel was gebleven. Aan de hand daarvan werd mijn voedingslijst aangepast door een uitbreiding of niet. Ik vond het erg lastig om elke week een uitbreiding te nemen omdat ik niet aankwam, maar de groepsleiding was er ook van op de hoogte zodat ze je extra konden steunen en motiveren. Ik vond een gesprek met de diëtiste en een uitbreiding nemen op vrijdag niet zo fijn en handig. Want als ik zaterdags of soms vrijdags al op weekend mocht, vond ik het lastig om voor het eerst mijn uitbreiding thuis te nemen.

De regels die er toen golden
In de kliniek waren toen ook een aantal regels waar ik mij aan moest houden. Ik kan niet zeggen of die regels nu nog hetzelfde zijn of dat er wat is veranderd of bij gekomen. Toen ik opgenomen was kreeg ik ineens met veel regels te maken. Ik kreeg een voedingslijst en daar moest ik mij aan houden. Onder het eten moest ik datgene eten wat op mijn lijst stond. Als je er nog niet zo lang bent opgenomen, wordt alles voor je bepaald. Ik kon dus niet naar de veilige producten grijpen. Ik kreeg mijn boterhammen in een mandje naast mijn bord met kuipje boter en kuipjes beleg of plakjes vleeswaren/kaas erin. Het avondeten kwam in portiebakken uit de oven.

Wat in mijn bak zat, moest ik allemaal op mijn bord scheppen. En ook de tussendoortjes, zoals fruit, koeken, sap werd allemaal voor mij gekozen en klaargemaakt. Alle controle werd van mij afgepakt, maar zo leerde ik wel weer de normale producten eten en mijn angsten aan te gaan.

Toen ik al wat verder in mijn behandeling was mocht ik mijn eigen eten pakken en opscheppen. Zelf bepalen wat ik op mijn brood deed aan beleg en wat voor stuk fruit of koek ik nam tussendoor. Verder waren er nog wat regels rondom het eten. Voor het ontbijt, middageten en het avondeten kreeg ik 30 minuten de tijd om het op te eten en voor de tussendoortjes 20 minuten. De tijden voor de maaltijden en tussendoortjes waren elke dag op hetzelfde moment. In het weekend mochten we langer blijven liggen, dus schoof het ontbijt een uur op en het tussendoortje ook een kwartier/half uur. Na de hoofdmaaltijden moest er veel af gewassen worden. Als je geen rustprogramma had mocht je een taak doen zoals voorspoelen, afwassen of afdrogen. Daarna moest je bij de rest van de groep zitten aan tafel of op de bank in het zicht van de groepsleiding. Dit was het uurtje toezicht na de maaltijd. Je moest een rustige activiteit gaan doen en je mocht niet naar je kamer en onder begeleiding naar het toilet. Dit was om te voorkomen dat je teveel gaat bewegen (bewegingsdrang) of gaat braken op de wc.

Als je in rustprogramma zat mocht je geen taak doen. In de kliniek hadden we 2 programma’s; rustprogramma heb je als je 25% tot 30% ondergewicht hebt en bedrustprogramma als je 30% of meer ondergewicht hebt. Dat betekend dat je op bepaalde momenten moet rusten op de bank of op bed liggen. Ook mocht je niet wandelen maar moest je in een rolstoel en met bedrust mag je niet naar school en met rustprogramma een halve ochtend. Als je geen rustprogramma hebt mag je 2 keer per dag een stukje wandelen en een hele ochtend van half 9 tot 12 uur naar school. Als je aankomt waardoor je percentage ondergewicht daalt, krijg je steeds meer vrijheid zoals een stukje fietsen, potje voetballen en vanaf 10% of minder mag je je sport weer oppakken.

Het wegen gebeurde elke maandag en donderdag ochtend om 07:00 uur, dan moest je op de gang klaarstaan. Je gewicht op donderdag was bepalend. Van donderdag op donderdag werd er gekeken hoeveel gewicht erbij of eraf was. Daarbij kreeg je een gewichtsgrafiek waar een rechte ronde lijn op stond die elke week 500 gram omhoog gaat. Het was de bedoeling dat je elke week minimaal 500 gram aankwam. Als je eronder schoot is het nog niet erg, als je de week erop maar weer boven zat. Als je er wel onder bleef zitten volgen er gesprekken. Dan moest je opnieuw in behandeling met een nieuwe rode lijn. Ook werd er dan gekeken naar je motivatie en waardoor je niet aankomt. Bij mij is dat in het begin 2 keer gebeurt, dat ik onder de rode lijn bleef en ver achter ging lopen. Ik ben verder gegaan met de behandeling omdat ik het begin moeilijk aankwam en wel mijn best deed om mijn voedingslijst te volgen.

Elke dag, behalve de vrijdag, hadden we voor het avondeten een maaltijdbespreking. Deze besprekingen gingen over je doelen, nieuwe doelen maken, hoe je dag was, waar je moeilijkheden liggen en vooral wat je dwars zit. In deze bespreking kwam iedereen aan het woord en kon je alles kwijt. Op donderdag werd je gewicht besproken, wat je ervan vind, hoe je erbij voelt en of de dag daardoor anders verliep. Ook had ik 1 keer in de 2 maand een evaluatiebespreking met mijn systeemtherapeut, die ik regelmatig sprak over mijn behandeling, met mijn mentor van de kliniek en mijn ouders. Daarin werd besproken welke doelen ik had behaald, wat er goed gaat, waar ik nog aan moet werken en of mijn gewicht in die 2 maand voldoende was gestegen. Eventueel werden er doelen aangepast of verlengt en vervolgens nieuwe stappen gaan zetten de komende tijd. Ook heb ik een keer op time-out gemoeten. Dat ik een week naar huis moest om na te denken. Mijn motivatie was ver te zoeken. En door thuis veel gesprekken te voeren en een plan op te stellen met doelen, ben ik weer terug gegaan naar de kliniek. en ben weer verder gegaan met mijn behandeling.

In het begin van mijn opname bleef ik het eerste weekend in de kliniek. Daarna mocht ik van zaterdag tot zondag naar huis en na een tijdje werd het verlengt van vrijdag tot zondag. Toen ik richting mijn ontslag ging, mocht ik vaak donderdags al naar huis of was ik maandag thuis. Ook kwam ik toen in de actie-fase terecht. Ik heb paar keer een test gedaan of ik naar de actie-fase kon. Dit is een fase waarin je veel meer vrijheden krijgt en meer los wordt gelaten door groepsleiding. Hierin ga je ontdekken wat je nog erg lastig vind en uit jezelf het aangaat.

Ik mocht naar mijn kamer toe wanneer ik wilde en had geen toezicht meer na het avondeten, er werd van mij verwacht dat ik niet ging toegeven aan mijn drang, en dat ging goed. Ook mocht ik zelf bepalen hoeveel eten ik opschepte en op mijzelf vertrouwen dat het goed is. Ik ging mijn angsten aan met bepaalde gerechten en situaties, bijvoorbeeld uiteten bij de Mc Donalds. En ook ging leren om alleen te eten zonder dat iemand mij in de gaten hield. Daardoor ging ik de verleiding met het smokkelen aan. Door mijzelf in de hand te houden om niet te smokkelen met eten door eten weg te moffelen en weg te gooien. Deze fase vond ik in het begin wel eng, maar het is wel goed geweest en vooral een goede voorbereiding voordat ik met ontslag ging.

Andere therapieën naast mijn opname
Naast dat ik opgenomen was, had ik ook veel therapie en gesprekken. Ik mocht op een gegeven moment naar Psychomotorische therapie (PMT). Dat is een therapie waarin je vooral veel dingen doet in de vorm van beweging en hoe je naar jezelf kijkt. Waar je goed in bent en wat je leuk vind om te doen. Je grenzen leren kennen en stoppen wanneer het goed is. Ook werd ik geconfronteerd met mijn lichaamsbeleving en de realiteit.

Later toen ik er lichamelijk en geestelijk wat beter aan toe was, ging ik ook Psychosociale therapie volgen. Hier ging ik vooral met mijn problemen aan het werk door verder te kijken. Welke gevoelens krijg ik als ik iets eet wat ik van mijzelf niet mag. Waar komen de gedachten vandaan en welk gedrag vertoon ik en wat is het gevolg. Dit moest ik registreren in een G-schema en dat werd besproken. Voor deze therapie kregen wij eerst nog een voorlichting van de diëtiste over gezonde voeding. Waarom bepaalde stoffen belangrijk zijn en wat de gevolgen zijn van een tekort aan bepaalde voedingsstoffen.

De sfeer in de kliniek
In die 7 maand dat ik er opgenomen was, was er een fijne sfeer. Ik kreeg er warmte en werd begrepen. Ook was de groep steunend en werd iedereen vooral gemotiveerd en niet gedemotiveerd. Naast dat het een moeilijke tijd was, heb ik er een goed gevoel aan overgehouden en waren er naast al die zware moeilijke momenten ook leuke en gezellige momenten. Af en toe een uitstapje met de groep naar de bioscoop of een middagje naar Assen, wat dichtbij de kliniek ligt.

Wat was mijn ervaring met Accare?
Ik kijk er met een goed gevoel op terug en heb er toen veel dingen geleerd en eruit gehaald wat ik eruit wilde halen. Ook al was ik het wel eens helemaal zat al die discussies, dat ik mij ging opsluiten, afzonderen of weglopen omdat iedereen er mee bemoeide en in de weg stond. Maar ik heb op een gegeven moment gemerkt dat het er vooral om gaat hoe je in de behandeling staat. Als je er niet voor jezelf zit en niet wilt herstellen dan kan de hulp die je krijgt heel anders voor je zijn als je wel beter wilt worden en eraan wilt werken.

Ik heb er een goede ervaring mee en ik vind het een goede instelling. Persoonlijk zou ik het anderen zeker aanraden.

Heb jij ook ervaring met een hulpverlenings instantie? Mail deze dan naar redactie@proud2Bme.nl. Jouw ervaring kan ook anoniem worden geplaatst.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

34 reacties op “Eetstoorniskliniek Ruyterstee in Smilde”

  1. Gelukkig zijn er dus ook mensen die wel fijne ervaringen hebben met Smilde. 🙂

    1. Weet iemand ook hoe het er nu is?

  2. De regels zijn erg verandert!
    Je hebt geen mandjes meer met kuipjes beleg. Je pakt je eigen brood en beleg enz. , geen kuipjes-je smeert zelf. Ook mag je, je eigen tussendoortjes klaar maken/drinken inschenken enz. Je hebt natuurlijk je eigen lijst en je wordt daarin wel gecontroleerd, maar je maakt het zelf klaar.

    Meer dan 30% onder je streefgewicht zitten is idd bedrust, maar je mag wel lopen. Als je op het terrein bent moet je in een rolstoel en je mag dus niet even wandelen. Ook wordt er gekeken hoe je er lichamelijk aan toe bent, als je gaat douchen dat, dat veilig is.

    Met 25% mag je volgens mij 20/30 min lopen, en naar afspraken of school ook. Ook hier wordt gekeken hoe het lichamelijk met je gaat.

    Er zijn sinds kort ook veel meer therapieën!
    Zelf heeft Smilde mij niet geholpen, maar super fijn dat het jou zover heeft gebracht!

  3. Ik word hier morgen opgenomen.. Dit komt echt optijd!!

  4. Is dit enkel voor mensen met ondergewicht? Of ook voor mensen met andere eetstoornissen? tot welke leeftijd is het hier mogelijk? Groetjes!

  5. Dit is niet enkel voor mensen met ondergewicht, ik ben er zelf 3 keer opgenomen geweest en heb meerdere keren mee gemaakt dat er iemand op gezond gewicht binnen kwam. Niet alleen mensen met anorexia, maar ook boulimia werden er behandeld. Al moet ik eerlijk toegeven dat het grootste deel anorexia heeft met ondergewicht, dat kan best een trigger zijn.
    Officieel is de Ruyterstee tot 18 jaar, maar soms maken ze ook uitzonderingen voor 19 jarigen. Het valt onder de kinder- en jeugdpsychiatrie.

  6. Dank je wel voor het antwoord! 🙂

  7. heeft iemand van jullie al gehoord van empathie? Ik ben namelijk ambulant in therapie bij empathie en ik zou het ook zeker kunnen aanraden. Niet alleen hebben we een keilieve voedingsmaster, bijna een vriendin van ons (ze heeft niet graag het woord dietiste), maar we hebben er een echte vriendschapstherapie. 2 keer per week hebben we dagtherapie, dat is in de eerste fase. Dan mag je niet meer naar school en ga je daar naartoe. Dan zit je daar samen met allerlei meisjes en doe je allerlei leuke dingen zoals toneel, spelletjes, praten over je weekend en hoe het gaat met eten (minder leuk maar is ook nodig), … Alles is trouwens gebaseerd op therapie, om je goed in je vel te doen voelen. In het begin toen ik er was, was ik helemaal depressief en angstig. Daar leerde ik nieuwe mensen kennen, ondervond dat het leven helemaal niet zo zwart is en zat na een paar weken weer super in mijn vel. Ook letten ze de eerste maand niet zo op je gewicht. Als het niet zo goed gaat, straffen ze je niet, maar zoeken naar een oplossing en vragen waarom het niet zo goed gaat. In de tweede fase is het gedaan met thuis te zitten en mag je naar school. Ook heb je nog altijd 1 keer therapie per week, dat is dan bij een dokter die we met de voornaam mogen aanspreken. Ze is heel direct en kent je helemaal waardoor je hard schrikt en in het begin huilde ik ook veel bij haar. Maar ook raakte ze iets in mij, ze heeft een hart van goud en als ze me doet huilen is het omdat ze me confronteerd met mijn ziekte, met mijn problemen. Als het niet goed gaat en je doet toch je best, troost ze je, maar vraagt ook waarom. Meestal weet ze het al, ze ziet het heel goed, en dat is best ‘scary’, maar het is ook nodig. Met de meisjes daar heb ik enorme vriendschappen overgehouden, veel diepere dan ik ooit heb gehad (ik heb niet zo’n goeie vrienden). Met hen kan ik altijd praten over mijn problemen en ze luisteren en motiveren me echt. Ik kan dit echt aanraden. Je leert je eigen verantwoordelijkheid te dragen over je lichaam en het gevoel achter de anorexia te ontdekken. Mensen die het niet meer zien zitten en die denken alles geprobeerd te hebben, kunnen dit uitproberen want het is een heel nieuwe methode van denken over anorexia.

  8. Lieve anoniem, je hebt het over Empathie die hulp biedt, waar je positieve ervaringen over deelt. Waar is dat, en hoe kan ik dat vinden op internet?

    Ik heb gegoogeld, maar met enkel het woordje ’empathie’ kom ik niet ver. Zou je wat meer daarover kunnen delen, een plaats bijvoorbeeld en / of een website?

    Bij voorbaat dank. Ik wil er graag eens naar kijken. Lieve groet, One Desire.

  9. vzw empathie in gent heb je er een, dat is waar ik ga. Het is nog niet zo groot maar het is wel iets wat opkomt

  10. er is ook een in brussel, het is wel in Belgie ik ben belgisch :s

  11. Eindelijk! Iemand die ook goede ervaringen heeft met Smilde!
    Ik ben net een week weer thuis van opname.
    Mij heeft het ook zeker geholpen en iedereen is er super lief!

  12. ik heb een verschrikkelijk tijd gehad in smilde, maar idd fijn dat sommige mensen er veel aan gehad hebben

  13. Ik heb hier ook 2 opnames gehad. Toen waren de regels inderdaad nog wel zo dat er uit kuipjes werd gesmeerd, rolstoel etc. Ik werd daar de eerste keer opgenomen toen ik 14 was voor een korte opname, maar daarna viel ik binnen 3 weken weer terug, en kwam ik na een ziekenhuisopname daar weer voor 5 maanden. Ik kijk met gemengde gevoelens terug op die 5 maanden, want uiteindelijk ben ik daar weggegaan omdat de sfeer op dat moment echt niet fijn was onderling in de groep, en ik alleen maar mee werd getrokken. Ik heb er achteraf kijken niet heel veel aan gehad, want ik ben nog harder teruggevallen toen. Ik denk dat het heel erg zoeken is naar welke therapievorm voor jou helpend is, want er zijn inderdaad ook meiden wel goed weggegaan daar. Ik ben na mijn opname in Smilde nog 4,5 maand opgenomen geweest in Rintveld, en daar ging het een stuk beter. Het is gewoon per kliniek heel verschillend welke regels en maatstaven ze hanteren, en ik denk dat het echt zoeken is wat passend is. Ik wil helemaal niet zeggen dat Smilde per sé een slechte kliniek is, ik heb er zelf alleen niet hele goede ervaringen mee gehad, maar ik denk dat dat ook voor een groot gedeelte aan mijzelf lag.

  14. Ze behandelen er trouwens tot en met 21 jaar tegenwoordig hoor. Tenminste toen ik er weg ging 1,5 jaar geleden. Ik was er toen ik 18-20 was. Ik heb ambulant therapie gevolgd maar voor mij heeft het weinig opgeleverd.
    Heb zeker aardige behandelaars gezien daar,, maar ook minder positieve ervaringen helaas. Ik ben zelf gestopt met de therapie.

  15. Ik ben er 7 jaar geleden 9 maanden opgenomen geweest en kijk hier heel positief op terug. Na de eerste moeilijke tijd werd het zelfs best gezellig. Het is echt een goede instelling.

  16. @anoniem. Zou je er eens een stukje over kunnen schrijven?

  17. ok zal ik doen 🙂

  18. Ik ben super positief over Smilde, zorg is echt op maat en mij hebben ze heel veel verder geholpen. Nu 1,5 jaar na opname ben ik nog steeds op de goede weg :).

  19. Jep, ik beaam dit. Ik ben ook superpositief, ik heb alleen maar hulp gehad bij hun en ik ben nu genezen 🙂 Tja, wat ik nog op Proud doe? De blogs lezen want die zijn zo leuk! hihi.
    Maar toen ik er was was er géen fijne sfeer, maar het ligt er aan wat je zelf wilt ook. Ik wilde me daar niet in laten meesleuren en heb samen met een ander meisje wel lopen knokken, wat me ontzettend veel heeft opgeleverd. Als ik mee was gegaan was ik nu niet zo ver geweest als dat ik nu ben! Dan had ik misschien nog steeds van kliniek naar kliniek gelift.. Maar ik moet toegeven dat het natuurlijk niet altijd zo goed ging haha.
    Maar toch ben ik wel echt positief over Smilde, hoewel ze soms ook regels hebben waar ik het niet mee eens ben. Maargoed, dat heeft iedereen. 🙂

  20. Ik heb helaas een vreselijke ervaring met smilde. Ik ben er ook weggegaan omdat ik nog zieker werd door de sfee die er hing: iedereen haalde elkaar naar beneden en niemand wilde echt beter worden… Dat was in 2009, geen idee of het nog steeds zo is daar…

  21. ik heb een stukje doorgestuurd over empathie
    anoniem :p

  22. Ik heb in smilde de meergezinsdagbehandeling gevolgd. Ja ik werd ‘beter’, beter in de zin van gewicht. Maar toen het jaar om was, heb ik nooit weer wat van ze gehoord, ik miste begeleiding in het dagelijks leven. Ik kwam aan, raakte het overzicht kwijt en ben nu 6-7 jaar later pas aan het leren om ECHT normaal te eten…. Had veel eerder gekund.

  23. Ik herken het verhaal heel erg. Ik heb mijn opname daar alleen heel anders ervaren. Ik was 17/18 en werd echt gek van alle regels en had er heel veel moeite mee dat ik erg onvolwassen werd behandeld. Voor mijn gevoel was er ook alleen aandacht voor het herstel van mijn gewicht en niet voor mijn psychische herstel. Ik kreeg alleen pmt de hele week aan therapie en af en toe een gesprek met psychiater of systeemtyherapeut. Verder gebeurde er helemaal niets anders dan je vervelen en eten. Van de groep leerde we eerder hoe je de boel kon saboteren dan hoe je weer gezond kon worden. Ieder moment dat je even kon wandelen of iets te doen had was al een uitje. Ik ben met een redelijk gezond gewicht naar huis gegaan, maar zij hebben me niet geholpen van mijn eetstoornis af te komen. 2,5 jaar later heb ik in Groningen bij Lentis een deeltijdbehandeling gedaan waar ik gelukkig wel heel positief over ben en zij hebben me echt geholpen mijn leven terug te krijgen. Aan de Ruyterstee denk ik nog vaak terug in nachtmerries.

  24. Wel fijn om dit te lezen als tegenhanger voor mijn eigen ervaringen. Ik ben hier zelf 12 jaar geleden opgenomen geweest en het heeft voor mij heel hertraumatiserend gewerkt; Gelukkig om te lezen dat er nu dingen veranderd zijn!

  25. Ik word dinsdag in smilde opgenomen en ben nu 12 jaar ik heb al in het huisje gekeken en het zag er heel gezellig uit er is niemand van mijn leeftijd maar ze waren heel aardig nu wachten tot dinsdag spannend heb er goed gevoel over

  26. Ik ben nu opgenomen in Smilde. Op zich is de begeleiding lief en aardig, er blijven mensen die je niet mag.
    Op zich vind ik het er wel fijn, maar het ligt ook aan de groep waar je je in bevindt.

  27. Ik heb geen ervaringen met dit soort dingen, maar mijn beste vriendin ligt nu in het ziekenhuis en gaat als ze weer een beetje is aangekomen direct naar smilde. Ze is heel erg koppig en ze wil niet geholpen worden. Dit maakt me heel erg bang. Toen ik laatst bij haar kwam had ze een zonde (zo’n slangetje) in haar neus. Het ging dus nog slechter met haar. Ik weet niet meer wat ik hiermee moet.

  28. Bij toeval kom ik op deze site terecht.
    In 1981 heb ik ook op de ruyterstee gezeten toen was ik 10 met hele andere klachten. Ik heb daar 2 jaar gezeten Heb de foto`s bekeken. Er is veel veranderd Woningen en de ligging is allemaal nog het zelfde. wist eigenlijk niet dat het nu een kliniek is voor eetstoornissen. Ook al zat ik toen voor hele andere problemen. Ik heb daar een moeilijke maar ook een hele leuke tijd gehad waar ik met plezier op terug kijk.

  29. Het is toch wel duidelijk dat het stuk geschreven is door iemand van de Ruyterstee zelf en niet door iemand die daar opgenomen geweest is.
    Die reclame voor zichzelf hebben ze blijkbaar nodig.

  30. morge word hier en vriendin van me opgenomen en ben best bezorgt na wat ik hoor dat het zo verschilt van persoon tot persoon met zowel slechte als goede ervaringen khoop dat ze hier echt goed geholpen word want dat verdient ze net als zo velen maar veel steun zal ze nodig hebben

  31. Weet iemand hoe het nu gaat met Deborah en Debora gaat? Ze waren beide opgenomen in de Ruyterstee ivm anorexia en werden vriendinnen. Dit was in 2002 -2003??? Ik wil heel graag weten hoe het met ze gaat.

    1. Hoi anoniem
      Ik ben nu toch wel erg nieuwsgierig geworden wie jij bent. Per toeval ben ik op deze site terecht gekomen en zie dus ook nu pas jouw berichtje.
      Ik ben Deborah en was inderdaad heel goed bevriend met Debora. Helaas geen contact meer mee. Met mij gaat het inmiddels erg goed.

      Ik hoop een reactie te krijgen.

      Groet
      Deborah

  32. ik heb hier een tijdje gezeten, 2 maanden, heeft iemand hier oprecht behandeling gehad?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *