Hoe ik deze blog moet beginnen? Geen idee. Ik wil zoveel zeggen maar tegelijkertijd weet ik niet goed hoe ik het moet verwoorden.
Ik ben eetstoornismoe. Daar komt het op neer.
Sinds ik op mijn zestiende een eetstoornis heb ontwikkeld, is er geen dag voorbijgegaan waarop ik niet met eten en bewegen bezig ben geweest. Niet alleen met mijn eigen voeding en beweging, ook die van anderen. Via kanalen als Instagram, YouTube, TikTok, noem ze maar op: overal word je gebombardeerd met ´What I Eat in a Day´ en allerlei informatie rondom voeding. Met wat gezond voor je zou zijn, wat goed is, wat slecht is, je kan het zo gek niet bedenken.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
En hoewel ik altijd heb gezegd dat ik niet snel getriggerd ben, merk ik toch dat het me wat doet. Ik krijg er een naar gevoel van, maar ga me er ook steeds meer aan ergeren. Eten is gewoon eten, het is een levensbehoefte. Iedereen neemt voeding tot zich, maar iedereen doet het op zijn eigen manier.
Ik word er gewoon niet vrolijk van als ik zie hoe (of hoe weinig) een ander eet: het heeft geen enkele zin om je met iemand anders te vergelijken. Het voegt niks toe, heeft geen enkel nut. En toch krijg ik er een vervelend gevoel van en ga ik onbewust aan mezelf twijfelen.
De een eet vegetarisch, de ander niet.
De een vermijd gluten, de ander niet.
De een is allergisch voor pinda’s, de ander niet.
En ga zo maar door.
Mijn manier van eten is niet te vergelijken met die van jou en onze relatie met voeding is ook totaal verschillend. Daarbij is ook ieders definitie van herstel anders: voor jou kan herstel er heel anders uitzien dan voor mij en ik heb het gevoel dat er via social media steeds meer commentaar komt op elkaars ‘manier van herstellen’. Er lijkt een goed en slecht te zijn, terwijl herstel geen one size fits all is. Wat voor de een misschien eetgestoord is, is het voor de ander niet.
We zouden elkaar juist aan moeten moedigen, in plaats van elkaar naar beneden halen.
Maar ook: het gaat helemaal niet over het eten. Natuurlijk, het is een belangrijk en nodig onderdeel van volledig herstel, maar niet de oplossing voor alles.
Ik voelde de behoefte om deze blog te schrijven omdat ik er zelf veel over nadenk: wat komt er na een eetstoornis?
Het voelt alsof ik mijn eigen identiteit aan het herontdekken ben. Ontdekken wat ik leuk vind, fijn vind, maar ook wat ik wil doen.
Op dat laatste heb ik momenteel geen antwoord. En dat is lastig, maar ook oké: jezelf herontdekken kost tijd. Wat ik echter wel weet, is dat ik mezelf niet meer wil identificeren met de eetstoornis die ik heb of had. Mezelf los zien van de dingen die er zijn gebeurd in het verleden, met een blanco pagina beginnen, een nieuw hoofdstuk.
Je bent zoveel meer dan enkel een eetstoornis. Je bent ook gewoon een mens, met sterke kanten en valkuilen.
Laten we online wat liever voor elkaar zijn en met elkaar op ontdekkingstocht gaan. Zelfontwikkeling is lastig, maar ook heel mooi en bijzonder.
Geef een reactie