De afgelopen jaren zijn op Proud2Bme steeds meer verhalen en interviews van mannen online verschenen. Deze verhalen en ervaringen waren er altijd al, maar stukje bij beetje wordt er meer openheid over gegeven. Toch zijn we er nog lang niet, want er is nog veel onbegrip en stigmatisering rondom eetstoornissen bij mannen. Er is nog veel onwetendheid en er heerst nog veel schaamte. Dat kan het lastig maken om hulp te zoeken en steun te vragen, of zelfs een eetstoornis te herkennen, terwijl dit wel hard nodig is. Eetstoornissen bij mannen…
…worden vaak niet gezien door stigma en stereotypering.
Een eetstoornis is een vrouwenziekte. Nee, dat is niet waar, maar zo wordt het bewust of onbewust wel gezien. Meer vrouwen dan mannen hebben een eetstoornis, maar dat betekent niet dat mannen dit helemaal niet hebben. Door deze misvatting wordt een eetstoornis bij mannen minder snel gezien. Misschien heb je wel het gevoel dat er iets niet helemaal goed gaat, maar dat het een eetstoornis zou kunnen zijn, komt simpelweg minder snel in je op. Niet bij de omgeving, maar ook niet altijd bij de persoon zelf. Schaamte – want je hebt ‘een vrouwenziekte’ – speelt daarin ook een rol, waardoor mannen moeilijker open zijn hierover. Omdat een eetstoornis daardoor niet de aandacht krijgt die het nodig heeft, kan je er veel langer mee rond blijven lopen.
…kunnen zich anders uiten dan bij vrouwen.
Eetstoornissen bij verschillende mensen hebben veel met elkaar gemeen, maar er zijn ook verschillen. Een eetstoornis kan zich bij een man anders uiten dan bij een vrouw. Je ziet bijvoorbeeld vaker dat een man obsessief bezig is met veel spieren kweken en een laag vetpercentage hebben. Dit zie je bij vrouwen ook wel, maar een stuk minder. Het schoonheidsideaal van mannen is ook wat diverser. Waar de een juist heel breed en gespierd wil zijn, voelt de ander misschien meer een druk om slank te zijn. Terwijl het schoonheidsideaal van vrouwen vooral op dun zijn is gericht – al hoor ik steeds vaker termen als ‘sterk is het nieuwe slank‘.
…kunnen zich uiten in de wens om heel gespierd te zijn en een laag vetpercentage te hebben.
Ook mannen dealen dus met een bepaald schoonheidsideaal. Dit zie je bijvoorbeel veel terug in de sportschool. Het is helemaal niet zo dat elke man in de sportschool of elke gespierde man met een laag vetpercentage een eetstoornis heeft, maar een eetstoornis kan zich wel zo uiten. Het lijkt alsof iemand ontzettend goed en gezond bezig is door zo’n afgetraind lichaam te hebben of daarnaartoe te werken, maar in werkelijkheid kan zo iemand ook een eetstoornis hebben en zichzelf fysiek, mentaal en sociaal pijn doen en tekortdoen. Je rent jezelf voorbij met sporten, beschadigt je lichaam, eet veel te weinig of krijgt juist last van eetbuien. Je ervaart veel stress, zelfhaat of komt in een sociaal isolement terecht. Dit zijn slechts een paar symptomen. Dit kan ook bij vrouwen het geval zijn, maar je ziet het vaak bij mannen.
Maar dat hoeft niet per se. Ook bij mannen komen eetstoornissen voor in alle soorten en maten.
Zo komt bijvoorbeeld anorexia ook vaker voor bij vrouwen, maar dat betekent niet dat anorexia niet bij mannen voor kán komen. Een eetstoornis discrimineert niet, het kan iedereen overkomen. Of we het nu hebben over anorexia, boulimia, binge eating disorder of een niet anders omschreven eetstoornis. Deze eetstoornissen zie je ook bij mannen. Dat is helemaal niet gek!
…worden vaak niet gezien omdat symptomen niet als probleem worden herkend of erkend.
“Het is toch gezond als iemand op z’n eten let en naar de sportschool gaat? Wow, die sixpack, die moet zich wel héél goed voelen? Volgens mij is hij gewoon game-verslaafd dat hij zo geïsoleerd leeft en veel is afgevallen? Of hij is misschien wel drugsverslaafd? Ja, die tanden vallen bijna uit z’n mond, dat moet wel. En hij, hij houdt van lekker eten en een biertje. Die dikke buik, daar maken we onder vrienden vaak grappen over. Ach, kan ‘ie wel hebben. ‘t Is toch een vent!” Als er dus al iets opvalt, dan zal het wel een gameverslaving of drugsverslaving zijn; geen eetstoornis, want dat is niet mannelijk… Ook bij die verslavingen is het natuurlijk nodig om aan de bel te trekken, maar het oordeel maakt wel dat ervoor uitkomen een stuk lastiger is.
…worden niet opgelost door simpelweg ‘ballen’ te hebben.
“Man up!”, is de Engelse uitdrukking. Stel je niet zo aan. Praten is voor wijven en huilen is voor mietjes. Mannen zijn stoer, niet kwetsbaar; dat krijgen ze al hun hele leven direct of indirect mee. Dat maakt het lastig om open te zijn over je gevoelens of onzekerheiden, die mannen ook gewoon hebben! Het maakt het lastig om om hulp te vragen bij eetstoornissen en andere psychische problematiek, terwijl ook mannen dat hard nodig kunnen hebben. Gelukkig ontstaan er – in elk geval op sociale media – steeds meer tegengeluiden en doen veel mensen hun best om dit taboe te doorbreken, maar heel veel mannen ervaren dit helaas nog steeds zo.
…daar zijn minder passende behandelingen voor.
Veel behandelingen zijn ingericht op vrouwen met eetstoornissen, terwijl eetstoornissen bij mannen zich echt anders kunnen uiten. Omdat zo weinig mannen hulp zoeken, is de kans ook groot dat je in bijvoorbeeld een groepsbehandeling tussen allemaal vrouwen komt te zitten. Daardoor kan je je best een buitenbeentje voelen. Dit wil overigens niet zeggen dat je als man minder welkom bent, dat mannen en vrouwen met een eetstoornis geen overeenkomsten hebben of dat een behandeling geen zin zou hebben. Maar het zou wel nog beter op mannen afgestemd kunnen worden.
…worden niet gemakkelijk besproken.
Met zoveel onbegrip en gebrek aan kennis over mannen met een eetstoornis kan het lastig zijn om een eetstoornis te herkennen, of is de schaamte groot. Dat maakt het lastig om erover te praten. Dat is enorm zonde, want praten is juist iets wat zo ongelooflijk goed helpt. Praten met mensen uit je omgeving of een professioneel hulpverlener. Praten helpt. Help jij mee? Stuur jouw gastblog in naar redactie@proud2bme.nl – want meer bekendheid en openheid creëren we samen.
Lees bijvoorbeeld het verhaal van Jim, Jaap of Abel. Of lees het interview met Ivo en Ricky, die beiden weer een gezonde relatie met sporten moesten opbouwen en hersteld zijn van hun eetstoornis waarbij restrictief eten en eetbuien ooit aan de orde van de dag waren. En in deze blog lees je het verhaal van Michael, die last had van Binge Eating Disorder en meerdere eetbuien per dag had. Lezen, horen en praten over mentale gezondheid helpt, want je bent niet gek en je bent niet alleen. Hopelijk heeft deze blog ook een beetje geholpen.
Geef een reactie