Eetstoornissen onder Orthodoxe joden

In grote en groeiende orthodoxe joodse gemeenschappen rond New York en elders, luiden rabbijnse leiders de noodklok voor een onverwacht probleem: een golf van anorexia en andere eetstoornissen onder tienermeisjes.

Hoewel niemand precies weet of dergelijke aandoeningen vaker voorkomen bij orthodoxe joden dan in de samenleving erbuiten en hoewel de verzamelde gegevens wat schaars zijn, lijken de studies die zijn gedaan onder orthodox-joodse tieners wel aan te geven dat deze meisjes meer vatbaar zijn voor eetstoornissen zoals anorexia.

Hierdoor zijn ook meer behandelcentra begonnen met het zich aanpassen aan deze orthodoxe meisjes, die koosjer voedsel nemen; een kliniek met speciale catering voor deze jonge vrouwen uit de Verenigde Staten is onlangs geopend in Jeruzalem.

Orthodoxe vrouwen staan bekend om hun eenvoudige, sobere kledingstijl, echter matchmakers hebben geen moeite met het vragen naar de maat van de jurk van de toekomstige bruid – en die van haar moeder – waarop het gewenste antwoord veelal extra small is.

Rabbijnen zeggen dat het probleem vooral moeilijk te behandelen is door de schaamte die al lange tijd om psychische aandoeningen rust bij orthodoxe joden.

“Er is een verbazingwekkend stigma op eetstoornissen”, zegt Rabbi Saul Zucker, directeur voor de Unie van Orthodox Joodse Gemeenschappen van Amerika, of OU. “Maar het verbergen zorgt er niet voor dat het weggaat. Als we niet confronteren, wordt het alleen maat erger.”

Als tiener ontwikkelde Naomi Feigenbaum bizarre eetgewoonten die niets te maken hadden met de joodse spijswetten: choco puffs met melk in de ochtend en de rest van de dag niets dan water en kauwgom.

Aan de koosjere tafel in haar huis in de buurt van Cleveland, vertelt ze dat ze ruzie zocht met haar ouders om zo van tafel te worden gestuurd en niet te hoeven eten. Ze verloor zo snel gewicht op de middelbare school dat ze veiligheidsspelden gebruikt om haar lange rokken rond haar taille vast te zetten.

Tegen de tijd dat haar rabbijn/ Joodse geleerde bij haar op bezoek kwam, was ze uitgehongerd. Hij vertelde haar dat ze moest mee doen aan een behandelings programma dat plaats vond op zaterdagen, de joodse rustdag, zelfs al moest ze hiervoor de religieuze regels overtreden door het rijden in een auto om er te komen. Ze mocht zelfs voedsel eten dat niet koosjer was.

“Toen besefte ik dat het een zaak van leven en dood was,” zegt Naomie in een interview. “Mijn rabbijn is neemt de Joodse wetten niet lichtzinnig op. Maar hij vertelde me dat de Joodse wetten er zijn om naar te leven, niet om door te sterven. En dat het redden van een leven voorrang op al deze wetten.”

Nu 24, heeft Naomie haar memoires opgeschreven in, “One Life”. Het boek gaat over haar herstel van anorexia na behandeling in de Florida afdeling van de Renfrew Center, de landelijke eetstoornissen kliniek.

Er is te weinig onderzoek gedaan om te bepalen hoeveel vrouwen zich in een vergelijkbare situatie als Naomie bevinden.

Israëlische studies vinden in Israel hoge scores van verstoord eetgedrag onder joodse jongeren (niet onder de daar ook wonende Arabische jongeren). Het percentage mensen dat in Israël op dieet is, is één van de hoogste percentages ter wereld – meer dan één vrouw op vier (>25%) – terwijl het aantal mensen met obesitas relatief laag is.

Gegevens over Amerikaanse joden zijn beperkt, maar twee kleine studies hebben een hoge mate van verstoord eetgedrag in bepaalde gemeenschappen gevonden. Een van deze, een onderzoek in 1996 van een orthodox middelbare school in Brooklyn, vond dat 1 op de 19 meisjes een eetstoornis had – ongeveer 50 procent hoger dan in de rest van de bevolking op dat moment. De studie van 1996 werd gedaan met de overeenkomst dat het niet gepubliceerd zou worden.

De andere studie, gedaan in 2008, bekeken 868 joodse en niet-joodse middelbare scholieren in Toronto en concludeerde dat 25 procent van de Joodse meisjes last had van een eetstoornis, waarvoor behandeling noodzakelijk was, vergeleken met 18 procent van de niet-joodse meisjes.

Hierdoor is er vraag naar behandelprogramma’s die geschikt zijn voor orthodoxe tieners om te beginnen door het aanbieden van koosjer voedsel in de klinieken in Philadelphia, New York, Dallas en Florida.

Relief Resources, een geestelijke gezondheid verwijzings bureau dat orthodoxe gemeenschappen bedient, runt een eetstoornissen hot line, en vorig jaar maakte de OU samen met een maatschappelijk werker “Hungry te be heard”, een documentaire over eetstoornissen onder de orthodoxen.

Naast het vervullen van de traditionele rol van moeder en huisvrouw, hebben vele orthodoxe vrouwen ook de rol van de primaire kostwinner, zodat hun man zich fulltime bezig kan houden met religieuze studie.

“Het is te veel,” zegt een 23-jarige vrouw uit de regio New York, die herstellende is van een eetstoornis en vroeg anoniem te blijven om haar privacy te beschermen. Ze is getrouwd en full-time student, maar heeft het krijgen van een baby uitgesteld.

“Veel van mijn vrienden zijn gaan werken en ondersteunen hun echtgenoten,” vervolgde ze, “maar een deel van mijn herstel is om te zeggen dat ik niet alles kan doen. – Ik ben geen supervrouw”

Voedsel speelt een centrale rol in de joodse familie en het religieuze leven. Zowel het vrijdagavond diner, de sabbat maaltijd, alsook vakantie maaltijden, bestaan veelal uit meerdere gangen. De vastendagen – wanneer er geen voedsel of water wordt verbruikt voor 25 uur – zijn verspreid over het hele jaar, vaak voorafgegaan of gevolgd door een grote maaltijd. Voor vrouwen die worstelen met een eetstoornis, kan dit “uitnodigen” tot overgeven en extreem lijnen.

Veel rabbijnse vrouwen komen in conflict met wat de dokter zegt en wat de religieuze leer zegt – zoals de verplichting om te vasten op Yom Kippoer, de Grote Verzoeningsdag – terwijl artsen de patiënten aanraden hun voedselinname onder alle omstandigheden niet te beperken.

“Ze hebben grote moeite hiermee zeg ‘Rabbi Goldwasser” en zij zeggen dan bijvoorbeeld tegen mij: “Maar is het niet zo dat door het vasten je vergeving krijgt voor je zonden?” “Ik probeer de geestelijke strijd te beantwoorden en te zeggen dat God wil dat je eet. “Jouw eten op die dag kan gezien worden als vasten”

Bron foto rechtsboven: flickr.com/photos/bwags

Bron artikel: nytimes.com

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

8 reacties op “Eetstoornissen onder Orthodoxe joden”

  1. Mooi artikel. Ik hoop dat misschien die gemeenschappen ook ingelicht kunnen worden over eetstoornissen en de gevolgen, en dat het taboe op psychische problemen weggenomen kan worden…

  2. Ik ben zelf ook joods, niet praktiserend. Wel wil ik wel zeggen dat vrouwen in de Chaddisem (de strenge joden) strenger worden gecontroleerd dan een moslimvrouw hier. Het is echt vrouwonvriendelijk. Ik denk dat het wel logisch is dat vrouwen dan eetstoornis of iets anders kunnen ontwikkelen. Ook word er in de joodse gemeenschap vaak gelet op eten en heeft heel erge strenge spijswetten. Zelf denk ik ook dat het kan komen door de naweeën van de oorlog. Degene die joodse een joodse grootvader en of grootmoeder heeft (like me het laatste) die word opgevoed met een ouder die nooit echt heeft mogen zijn die hij/zij wilde zijn, ze mochten ook niet praten over hun achtergrond en hun ouder(s) zwegen over de oorlog of spraken er te veel over. Ik denk dat dit ook invloed kan hebben hoe een kind dan opvoed. Vaak is het van dat je niet mag discrimineren of pesten. Mijn broertje schold ooit iemand uit voor homo en mijn moeder werd daar hartstikke kwaad om. Zij wilt bij wijs van spreken liever dat we met kanker vloeken dan met moslim of homo. Daar word ook veel druk op uitgeoefend. Nou dit wou ik toelichten.

  3. Ook ik ben joods, praktiserend, maar niet orthodox. Alhoewel deze groep in het jodendom een niet al te grote vorm is (de liberalen en modern-orthodoxen winnen aan steeds meer terrein, niet alleen in Nederland), is het mij wel opgevallen dat ook in de kleine gemeenschap hier relatief wat stoornissen voorkomen. In mijn jaarlaag op de joodse middelbare school zaten er met mij 4 meisjes met een eetstoornis (van de 50 kinderen die er waren op de mavo, havo en vwo samen). Ik denk deels, zoals scared dat al aankaartte, dit erg te maken kan hebben met de WO II. Vooral in Nederland heeft dit een impact achtergelaten, mede door het feit dat 90-95 % van de joodse Nederlanders weggevoerd is en maar een pietepeuterig aantal terug heeft kunnen en willen keren. Vele families kennen dus ook het gedrag van zwijgen of ‘niks-is-erger-dan-wat-ik-heb-meegemaakt’ syndroom. Alhoewel die oorlog in Israel al veel minder een rol speelt, simpelweg omdat een groot deel van de bevolking daar of niet of nauwelijks er mee te maken heeft gehad, zoals mijn vaders familie (Noord-Afrikaans). Bovendien zijn die spijswetten in eerste instantie bedoeld om te beseffen dat ons voedsel ergens vandaan komt en dat we God en Moeder Aarde daarvoor goed dienen te behandelen en dankbaar zijn voor het feit dat er voedsel op tafel staat (als je bij een joods peroon bent, krijg je geen karig knaakje aangeboden, geloof me ;-)).
    (Gelukkig) Ben ik niet zo thuis in de orthodoxie. Wat ik wel weet is dat de sociale interne controle hoog is en dat de druk en verwachtingen ook hoog zijn. Maar ik denk dat we wel kritisch dit bericht moeten lezen. Het kan heel lang duren voordat een ommekeer plaats vind. Echter, toen ik in het ziekenhuis kwam, kwam ook een rabbijn uit de gemeenschap met mij spreken en ook de allerliefste klassiek hebreeuws docente ooit. Het geloof kan je wel degelijk sterker maken en ik denk (sterker nog: ik ben ervan overtuigd) dat het niet het geloof is wat een eetstoornis triggert. Het is voornamelijk de uitoefening ervan de de omgeving die hier belangrijke rollen in spelen, net als het karakter van het meisje.

    Anyway, lang verhaal dit, maar wil wel even zeggen dat ik een trotse jodin ben en nog trotser ben op hen die het geloof ook voor een goed doel weten in te zetten!

  4. Wat is de bron van dit artikel? Alleen dat boekje? Ik ben ontzettend benieuwd naar dit onderwerp. Ik ben zelf ook joods maar al lang niet koosjer meer en ook niet orthodox. Wel benieuwd naar de onderzoeken.

  5. @Merel het komt uit The New York Times

    lieve groet,
    scarlet

  6. Dankje Scarlet.

  7. @ Vrijdag

    Volgens de thora is het ook verboden om te vasten op tijden die niet mogen van de thora. Je kan minder goed lernen met honger en zo. Daar hebben ze wel mooi voor elkaar gekregen. Je kan nog altijd 40 jaar met wat matzes door de woestijn lopen dan ben je ook snel dun of zo…
    >.

  8. Erg interessant artikel. Ik vind het vooral erg bewonderenswaardig wat ze op het einde zeggen ondanks de regels en wetten: “Ik probeer de geestelijke strijd te beantwoorden en te zeggen dat God wil dat je eet. “Jouw eten op die dag kan gezien worden als vasten”
    Dit is zo waar. (ook voor christenen)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *