Toen ik zelf nog een eetstoornis had, was ik eigenlijk niet zo bezig met wat mijn gedrag met mijn omgeving deed. Ik was vooral bezig met mezelf. Ik merkte heus wel dat mensen zich zorgen maakten om mij, maar dit deed mij niet zoveel. Ik denk dat ik pas echt in de gaten heb gekregen wat mijn gedrag met mijn omgeving deed toen een vriendin van mij begon te rommelen met eten. Opeens stond ik aan de andere kant van de lijn en zag ik iemand anders zichzelf langzaam maar zeker kapot maken. Dit was confronterend en moeilijk tegelijk. In deze blog zal ik uitleggen wat ik precies moeilijk vond toen mijn vriendin een eetstoornis ontwikkelde.
Vertrouwen
Ik heb ervaren dat het heel moeilijk is om iemand met een eetstoornis te vertrouwen. Mijn vriendin loog over hoe het met haar ging. Ik merkte aan alles dat het niet goed met haar ging, maar toch beweerde ze altijd dat het wél goed met haar ging. Ook vertelde ze niet de waarheid over de dingen die ze had gegeten of zei ze dat ze zich geen zorgen maakte om iets, maar ik wist dan gewoon dat ze dat wel deed. Dit was heel frustrerend en ik snapte ook opeens hoe dit voor mijn omgeving moest zijn geweest.
Je wilt iemand heel graag vertrouwen, maar dat is moeilijk als diegene dingen doet die het vertrouwen weer breken. Ik probeerde ook altijd het gesprek met haar hierover aan te gaan en ze beloofde elke keer beter, maar keer op keer kwam ik erachter dat dit niet zo was. Het is moeilijk als iemand om wie je geeft tegen je blijft liegen. Je wil de ander toch telkens de kans blijven geven, omdat je van diegene houdt en niet wil dat hij of zij er alleen voor blijft staan. Maar toch wordt dit steeds lastiger als iemand niet goed met dat vertrouwen om kan gaan.
Het gaat inmiddels gelukkig weer beter met mijn vriendin. Toch betrap ik mezelf erop dat ik haar af en toe niet helemaal geloof. Soms wil ze bijvoorbeeld bepaalde dingen niet eten en daar heeft ze dan op dat moment een goede reden voor, maar ik merk dat ik die reden in twijfel kan trekken. Ik ben dan snel geneigd om te denken dat ze dat niet zou willen eten vanwege haar vroegere eetprobleem. Het vertrouwensprobleem is er dus nog steeds. Ik weet uit ervaring dat het vooral veel tijd nodig heeft voordat je de ander weer volledig vertrouwt.
Ik twijfelde aan mezelf
Als iemand in jouw omgeving een eetstoornis heeft, dan kan je enorm aan jezelf gaan twijfelen. Mijn ouders vroegen zich bijvoorbeeld altijd af wat zij anders hadden kunnen doen. Of zij niet gefaald hadden in de opvoeding, omdat ik mezelf opeens haatte en een eetstoornis ontwikkelde. Ze hadden mij zo liefdevol opgevoed, dus waar haalde ik opeens het idee vandaan dat ik stom en niks waard was? Mijn ouders zochten de schuld bij zichzelf en dit vond ik toen heel moeilijk. Ik voelde me weer schuldig dat zij dat deden. Tegelijkertijd snapte ik het ook niet. Ik wist namelijk heel goed dat het niet aan hen lag, maar als ik ze dat vertelde dan geloofden ze mij niet.
Ik ben bovenstaande pas gaan begrijpen toen mijn vriendin een eetprobleem ontwikkelde. Opeens zei ze alle afspraken af. In eerste instantie dacht ik dat ik niet leuk genoeg was of dat ik iets verkeerd had gedaan en ze boos op mij was. Echter kwam ik er al gauw achter dat ze mij af bleef zeggen vanwege haar eetprobleem. Ze wilde geen drankjes meer drinken met mij op een terras, want ze dacht dat ze dik zou worden. Ze wilde niet meer met mij ergens gaan lunchen, want ze was bang dat ze dik zou worden. Ze wilde niet meer met mij Konings dag gaan vieren, omdat ze dan alcohol moest drinken en dat wilde ze niet. Omdat ik zelf een eetstoornis heb gehad, snapte ik dit heel goed en had ik het dus al snel in de gaten, maar als ik die ervaring niet zou hebben, dan zou ik enorm gaan twijfelen aan mezelf en of ik wel leuk genoeg was als vriendin. Misschien vond ze dat ik een slechte vriendin was en zei ze me daarom telkens af. Ik snapte dus opeens dat mijn ouders dachten dat ze slechte ouders waren.
Ik voelde me afgewezen
Naast dat ik aan mezelf zou twijfelen, kan het ook als een afwijzing voelen als iemand voor de eetstoornis blijft kiezen en niet voor jou. Je weet dat het de ziekte is, maar je vat het toch heel persoonlijk op als iemand voor de veilige eetstoornis wereld blijft kiezen en niet naar jou wil luisteren en jou links laat liggen. Als je zelf geen eetstoornis hebt, kan je je haast niet voorstellen dat de eetstoornis “belangrijker” voor iemand is dan leuke dingen doen met jou.
Ben ik tekortgeschoten?
Je vraagt jezelf af of je niet iets anders had kunnen doen en of je de ander misschien niet tekort bent geschoten. Het is pijnlijk als iemand in jouw omgeving zichzelf opeens niet meer goed genoeg voelt. Als iemand zichzelf als dik en lelijk ziet terwijl jij je daar helemaal niet in kan vinden. Ik spreek bijvoorbeeld altijd uit naar mijn vriendinnen wat ik mooi en leuk aan hen vind. Ik vind het belangrijk dat ze zich gezien en gewaardeerd voelen. Dit is volgens mij ook heel normaal om te doen als je om iemand geeft. Het is daarom zo lastig als degene van wie je houdt zichzelf langzaam maar zeker niet leuk genoeg meer begint te vinden. Je vraagt jezelf wat je anders had kunnen doen. Had je misschien vaker moeten zeggen hoe leuk de ander was? Hoe mooi haar figuur is en hoe ze goed is in alles wat ze doet? Had je dingen misschien anders kunnen doen waardoor diegene anders naar zichzelf zou kijken?
Wantrouwen
Wat ik ook heel erg vond, is dat de hele relatie veranderde. Mijn vriendin begon mij en anderen uit haar omgeving te wantrouwen. Ook dat herkende ik heel erg uit mijn eetstoornis periode. Ik was er heilig van overtuigd dat iedereen mij dik wilde hebben. Dat iedereen loog als ze zeiden hoe knap ze mij vonden en dat ik helemaal niet te dik was. Ik dacht altijd dat ze dat alleen maar zeiden om mij een goed gevoel te geven, maar dat ze er dus stiekem helemaal niks van meenden. Ik maakte mijn eigen waarheden en ik zag dat mijn vriendin dat ook begon te doen. Ze vertrouwde mij en de dingen die ik zei niet meer. Het maakte haar ook boos als ik zoiets tegen haar zei, want het was volgens haar niet waar. Dit zorgde bij mij weer voor een hoop frustratie, omdat ze mij niet meer geloofde en omdat ze zo tegen mij deed. Ik kan me voorstellen dat dit ervoor zorgt dat mensen afstand doen, omdat dit ook heel vermoeiend is. Het is vermoeiend om iemand van jouw goede bedoelingen te moeten overtuigen.
Angst en machteloosheid
Ik voelde me heel machteloos toen ik mijn vriendin af zag glijden. Ik wilde alles voor haar doen, maar ik wist dat ik dat niet kon. Ook voelde ik me angstig. Ik was bang dat het erger zou worden, bang dat ze helemaal opgeslokt zou worden door de eetstoornis en dat er niks meer van haar over zou blijven. Mensen gaat dood aan eetstoornissen en ik wilde mijn vriendin niet verliezen.
Toen ik zelf nog een eetstoornis had, maakte het feit dat er mensen dood aan gingen geen indruk op me. Het boeide me niet. Mijn gezondheid en mijn leven konden me gestolen worden. Ik vond het ook niet nodig dat mijn omgeving zich hier wel zorgen om maakte. Ook dit ben ik pas echt goed gaan begrijpen toen ik het bij mijn vriendin zag gebeuren. Ik wilde haar niet kwijt ook al maakte het haar niet uit. Je voelt je compleet machteloos als jij iemand de wereld gunt maar diegene het zelf niet wil.
Door al het bovenstaande is het moeilijk om dicht bij iemand te blijven die een eetstoornis heeft. Ik denk dat het goed is om te blijven onthouden dat een eetstoornis is een ziekte en iemand het niet expres doet om jou pijn te doen. Hoe je iemand met een eetstoornis het beste kan helpen, kan je vinden in deze, deze en deze blogs. Voor degene die een eetstoornis heeft is het denk ik ook goed om te realiseren dat jouw gedrag veel invloed heeft op jouw omgeving. Of je het nou wil of niet: het raakt de mensen die om je geven en ze willen je helpen. Mensen zijn bereid alles voor jou te doen. Sta die hulp ook toe, want dat verdien je.
Fotografie: Martinak15
Geef een reactie