Herstellen van een eetstoornis. Om hulp durven vragen. Ruimte innemen. Goed voor jezelf zorgen. Lastig, als je jezelf wegcijfert en niet durft om voor jezelf te kiezen, wanneer jij dat nodig hebt. Herstellen is iets wat je voor jezelf doet, voor jouw leven. Het is een moment waarop jij jezelf voorop zal moeten stellen. Jouw gezondheid komt op de eerste plaats. Je zal voor jezelf moeten opkomen als jij je geluk terug wilt vinden. Ben je dan egoïstisch?
Ben je egoïstisch als je durft te vragen om hulp? Ben je zelfzuchtig, als je aangeeft waar je behoefte aan hebt of bepaalde eisen stelt aan je omgeving? Als je een eetstoornis hebt kunnen dit vragen zijn waar je mee zit. Je wilt anderen niet tot last zijn en ze niet opzadelen met jouw problemen, maar je hebt de steun uit je omgeving wel hard nodig. Om beter te worden zal je moeten gaan veranderen en dat kan betekenen dat je meer ruimte in zal moeten gaan nemen en dat sociale contacten hierdoor kunnen veranderen….
Toen ikzelf een eetstoornis had vond ik het erg lastig om te praten over mijn problemen, terwijl het vaak juist heel erg opluchtte als ik het wel deed. Ik had het gevoel dat ik altijd leuk moest zijn en mijn kwetsbare of verdrietige kant niet mocht laten zien. Deed ik dat wel, dan voelde het alsof ik iemand anders mijn problemen opdrong en daarmee de ander tot last was.
Ik wilde bovendien niet dat anderen wisten dat het niet goed met me ging, omdat ik niet wilde dat ze zich zorgen om mij zouden gaan maken. Ik voelde me bezwaard als mensen extra aandacht voor mij hadden en cijferde mezelf weg: zo belangrijk was ik toch niet? Het voelde egoïstisch om de aandacht op deze manier naar mezelf toe te trekken. Ik wilde liever dat mensen geen omkijken naar me hadden. Ik zou het zelf wel oplossen, hulp accepteren voelde zelfzuchtig.
In feite zorgde mijn lage zelfbeeld ervoor dat ik niet wilde dat anderen zich zorgen om mij maakten. Ik vond dat ik de tijd van anderen niet waard was en dacht dat ik enkel op een negatieve manier aandacht naar mezelf toe zou trekken als ik om hulp zou vragen of mijn problemen zou delen. Het gevoel een ‘aandachtstrekker’ te zijn hield me tegen om mezelf en mijn problemen serieus te nemen en om goed voor mezelf te zorgen. Hulp accepteren en anderen deelgenoot maken van je problemen is namelijk ook een vorm van zelfzorg, dat is in de verste verte niet egoïstisch.
Jezelf op de eerste plek zetten als je aan het herstellen bent van een eetstoornis betekent niet automatisch dat je egoïstisch bent. De mensen die het beste met jou voor hebben zullen je juist aanmoedigen om dit te doen. Meer aan jezelf denken betekent namelijk niet per se minder aan anderen denken. Andersom geldt hetzelfde: als mensen zich om jou bekommeren wil dat niet automatisch zeggen dat ze zichzelf zullen wegcijferen. Ruimte innemen betekent niet noodzakelijk dat de ander daardoor minder ruimte heeft.
Herstellen van een eetstoornis en aan jezelf werken betekent vaak dat je grenzen moet stellen in je doen en laten. Je prioriteiten komen anders te liggen waarbij zelfzorg op de eerste plaats zal moeten staan. Dit kan betekenen dat je in sociale contacten niet meer enkel kan geven, maar ook zal moeten nemen. Het kan betekenen dat je soms afspraken moet afzeggen, in therapie moet gaan, je studie of werk op een laag pitje moet zetten en niet meer hetzelfde kan zijn als vroeger.
Voor jezelf zorgen betekent niet dat je egoïstisch bent, het geeft aan dat jij jezelf respecteert, jezelf serieus neemt en op waarde schat. Het is geen schande om aan jezelf te denken en te kiezen voor je eigen gezondheid. Geven en nemen komt van twee kanten en geven hoort evengoed bij een evenwichtige relatie als nemen. Jezelf openstellen of om hulp vragen is niet egoïstisch, het is een vorm van zelfzorg.
♦ Durf jij ‘egoïstisch’ te zijn in je herstel?
Geef een reactie