Egoistische aandachtstrekker

Herstellen van een eetstoornis. Om hulp durven vragen. Ruimte innemen. Goed voor jezelf zorgen. Lastig, als je jezelf wegcijfert en niet durft om voor jezelf te kiezen, wanneer jij dat nodig hebt. Herstellen is iets wat je voor jezelf doet, voor jouw leven. Het is een moment waarop jij jezelf voorop zal moeten stellen. Jouw gezondheid komt op de eerste plaats. Je zal voor jezelf moeten opkomen als jij je geluk terug wilt vinden. Ben je dan egoïstisch?

Ben je egoïstisch als je durft te vragen om hulp? Ben je zelfzuchtig, als je aangeeft waar je behoefte aan hebt of bepaalde eisen stelt aan je omgeving? Als je een eetstoornis hebt kunnen dit vragen zijn waar je mee zit. Je wilt anderen niet tot last zijn en ze niet opzadelen met jouw problemen, maar je hebt de steun uit je omgeving wel hard nodig. Om beter te worden zal je moeten gaan veranderen en dat kan betekenen dat je meer ruimte in zal moeten gaan nemen en dat sociale contacten hierdoor kunnen veranderen….

foto bron

Toen ikzelf een eetstoornis had vond ik het erg lastig om te praten over mijn problemen, terwijl het vaak juist heel erg opluchtte als ik het wel deed. Ik had het gevoel dat ik altijd leuk moest zijn en mijn kwetsbare of verdrietige kant niet mocht laten zien. Deed ik dat wel, dan voelde het alsof ik iemand anders mijn problemen opdrong en daarmee de ander tot last was.

Ik wilde bovendien niet dat anderen wisten dat het niet goed met me ging, omdat ik niet wilde dat ze zich zorgen om mij zouden gaan maken. Ik voelde me bezwaard als mensen extra aandacht voor mij hadden en cijferde mezelf weg: zo belangrijk was ik toch niet? Het voelde egoïstisch om de aandacht op deze manier naar mezelf toe te trekken. Ik wilde liever dat mensen geen omkijken naar me hadden. Ik zou het zelf wel oplossen, hulp accepteren voelde zelfzuchtig.

In feite zorgde mijn lage zelfbeeld ervoor dat ik niet wilde dat anderen zich zorgen om mij maakten. Ik vond dat ik de tijd van anderen niet waard was en dacht dat ik enkel op een negatieve manier aandacht naar mezelf toe zou trekken als ik om hulp zou vragen of mijn problemen zou delen. Het gevoel een ‘aandachtstrekker’ te zijn hield me tegen om mezelf en mijn problemen serieus te nemen en om goed voor mezelf te zorgen. Hulp accepteren en anderen deelgenoot maken van je problemen is namelijk ook een vorm van zelfzorg, dat is in de verste verte niet egoïstisch.

foto bron

Jezelf op de eerste plek zetten als je aan het herstellen bent van een eetstoornis betekent niet automatisch dat je egoïstisch bent. De mensen die het beste met jou voor hebben zullen je juist aanmoedigen om dit te doen. Meer aan jezelf denken betekent namelijk niet per se minder aan anderen denken. Andersom geldt hetzelfde: als mensen zich om jou bekommeren wil dat niet automatisch zeggen dat ze zichzelf zullen wegcijferen. Ruimte innemen betekent niet noodzakelijk dat de ander daardoor minder ruimte heeft.

Herstellen van een eetstoornis en aan jezelf werken betekent vaak dat je grenzen moet stellen in je doen en laten. Je prioriteiten komen anders te liggen waarbij zelfzorg op de eerste plaats zal moeten staan. Dit kan betekenen dat je in sociale contacten niet meer enkel kan geven, maar ook zal moeten nemen. Het kan betekenen dat je soms afspraken moet afzeggen, in therapie moet gaan, je studie of werk op een laag pitje moet zetten en niet meer hetzelfde kan zijn als vroeger.

Voor jezelf zorgen betekent niet dat je egoïstisch bent, het geeft aan dat jij jezelf respecteert, jezelf serieus neemt en op waarde schat. Het is geen schande om aan jezelf te denken en te kiezen voor je eigen gezondheid. Geven en nemen komt van twee kanten en geven hoort evengoed bij een evenwichtige relatie als nemen. Jezelf openstellen of om hulp vragen is niet egoïstisch, het is een vorm van zelfzorg.

♦ Durf jij ‘egoïstisch’ te zijn in je herstel?

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

3 reacties op “Egoistische aandachtstrekker”

  1. Ik vind het erg moeilijk om hulp te vragen en anderen te ‘belasten’ door hulp te vragen. Ik ben enorm bang om iemand tot last te zijn/een last te zijn. De moeilijkheid om tijd van anderen te vragen (te vragen dat iemand in mijn investeert eigenlijk) wordt nog versterkt door, o.a., mijn gevoel dat ik dat niet waard ben (“zo belangrijk ben ik ook weer niet” – “ik ben echt niet hun meest belangrijke/waardevolle vriendin” – “hoe dúrf ik zoiets, zoveel vragen van iemand!?”), maar ook door de stem in mijn hoofd die daar dan nog eens bovenop komt en zegt “ja, je belast ze dan al – schande n°1 – en dan ook nog eens voor zo’n stomme dingen als ‘ik ben onzeker’ ‘ik ben bang om dit of dat te eten’, ‘ik voel me slecht’”. Ik heb dus eigenlijk geen “recht of reden” om anderen hulp te vragen, van hen een inspanning te vragen, tot last te zijn. Want, bijvoorbeeld eten, “dat is iets stoms, dat is iets dat je eigenlijk niet moeilijk zou mogen vinden dus ze-ker geen goede reden die het rechtvaardigt om tijd van iemand te vragen”.

    … behoorlijk negatief berichtje hé, sorry daarvoor!
    Maar het leeft wel enorm fel.

    Gisteren ben ik daar tegen ingegaan. Ik voelde me diep-rot-slecht. Ik was doodsbang voor dat gevoel. Ik heb dan een sms gestuurd naar mijn beste vriendin (met uiteraard “ik snap het als het niet past!!!”) en heb me daarin heel kwetsbaar opgesteld. Heb haar geschreven of ze misschien ergens een gaatje had, al was het maar om gewoon mee te gaan naar de paardenstal waar ze dagelijks heen moet om haar paard te verzorgen omdat ik me heel slecht voel en bang ben. Mijn vriendin stond klaar voor me!!! Ze heeft me opgepikt van het station en ik ben met haar meegegaan naar de paardenstal. Maar zo werd ik even uit mijn eenzame eetstoornismiserie gehaald. O.N.B.E.T.A.A.L.B.A.A.R. en ook onverwacht … dat iemand zoiets voor me over heeft!

    Het is nog maar de 2e keer ooit dat ik zoiets gedaan heb, zo’n duidelijke schreeuw om hulp. Dat doe ik alleen maar in extreme omstandigheden, als het echt niet meer houdbaar is. Andere gevallen: zie eerste hoofdstuk van mijn veel te lange (sorry daarvoor) epistel … Het is niet echt de bedoeling hé dat ik het zo uitgebreid vertel?

  2. Wat een goede blog!
    Ik voel me ook vaak egoïstisch omdat ik eigenlijk zoveel met mezelf in de knoop zit dat ik amper tijd heb om eens aan anderen te denken. Gesprekken aangaan is dan wel eens moeilijk. Is het toch ergens wel waar: je moet eerst jezelf helpen voordat je iemand anders kan helpen. Lieve mensen hier: zet jezelf nu op nr 1, werk aan jezelf, anders krijgen we later spijt!:)

  3. Wat goed dat je haar een bericht hebt gestuurd, want je bent het waard om geholpen te worden! Je mag het ook vaker doen! Je vriendin wil juist dat het goed met je gaat en waarschijnlijk vind ze het ook fijn als je open bent en als ze kan helpen.
    En als je iets kwijt wil mag het hier vast wel :p daar is het voor
    Houd vol! Mensen willen vaak graag helpen♡

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *