Emma wil leven, jij ook?

Na het kijken van de trailer en voorstukjes over de documentaire Emma Wil Leven ben ik geschokt en geraakt. Ik denk aan deze lieve, grappige jonge vrouw en aan een aantal andere lieve meisjes en jonge vrouwen die ik heb gekend en die hun eetstoornis niet hebben overleefd. Maar ik breng vooral veel tijd door met jou in mijn gedachten. Jij die dit nu leest. Al een paar dagen voor deze documentaire uitgezonden zal worden ren ik als een soort verwarde moeder eend in paniek rond om mijn kuikentjes in veiligheid te stellen. Maar ik kan niks doen. Ik heb geen nest en ik kan ze niet beschermen tegen de grote boze buitenwereld vol dingen waarvan ik zou willen dat ze ze niet hoefden te zien. Ik wil niet dat ze van streek raken.

Als je nu op een goede weg bent, bezig bent met je herstel of juist nog nooit iemand hebt verteld over jouw worsteling met eten, wil ik niet dat je van je pad wordt gebracht. Dan wil ik dat je de ernst van jouw eigen eetstoornis in blijft zien. Dan wil ik dat je niet aan het twijfelen wordt gebracht door je destructieve denken, de confrontatie met je eigen problemen door triggers in televisieprogramma’s zoals de aangrijpende documentaire van vanavond. Ik wil je het liefste even in een doosje doen met oordoppen en een lekker zacht dekentje. Ik haal je er dan wel weer uit als het voorbij is en je niet meer geraakt kunt worden. Door confrontatie met je eigen situatie, door het schokkende en verdrietige verhaal of omdat je op bepaalde stukjes getriggerd wordt, omdat die verrekte eetstoornis er nog stiekem zit. Maar dat kan ik niet en zo werkt het niet. 

Tegelijkertijd vind ik het mooi dat er weer even aandacht is voor eetstoornissen. Veel mensen denken het te begrijpen, maar zien niet in dat een eetstoornis veel meer is dan mager zijn of je dik voelen. Een eetstoornis is een overlevingsmechanisme, wat zo op het randje leunt dat het heel soms zelfs niet meer te overleven is. Een eetstoornis gaat niet over eten, het gaat over een strijd met jezelf, het leven en alles wat je daarin niet meer durft te voelen. Dat daar weer even een stevig gesprek over wordt gevoerd vanavond vind ik goed en belangrijk.

En dan denk ik weer aan jou. Ik weet hoe kwetsbaar je soms bent. Ik weet dat ikzelf door het minste of geringste weer omver lag, zeker in het begin van mijn herstelproces. Er hoefde maar een dunnere vrouw voorbij te lopen, iemand aan tafel minder te eten, een nieuwe dieettrend voorbij te waaien op internet of een gewicht genoemd te worden dat lager was dan mijn laagste gewicht en ik was weer helemaal in de war. Het confronteerde me met mijn eigen gedachtes die ik kort geleden nog had en ook nog steeds wel eens had, maar waar ik steeds minder naar probeerde te leren luisteren. Ik maakte weer plannen om af te vallen, minder te eten en voelde mezelf een aansteller. Ik was niet ernstig genoeg. Ik zag de ernst van mijn eigen eetstoornis niet in en vergeleek mezelf altijd met anderen.

Waarom ik liever anorexia wilde dan een andere eetstoornis, begreep ik eigenlijk niet zo goed en ik schaamde me voor de gedachte. Vanuit mijn eetstoornis leek het wel gewoon logisch. Als je anorexia had, had je controle, -tenminste dat dacht ik- en dat wilde ik ook. Ik miste die controle, ik had het gevoel dat het leven me overkwam en ik het helemaal niet aan kon. Ik, vanuit mijn eetstoornis, was ook wel eens jaloers op meisjes die ondergewicht hadden of opgenomen werden in het ziekenhuis. Ik wilde ook zo zijn en snapte niet meteen waarom. Waarom wilde ik zieker worden dan ik was, dat is toch een hele rare gedachte?

Inmiddels heb ik er wel verklaringen voor. Ik denk onder andere dat ik ook graag die zorg, liefde en steun wilde. Want die had ik op dat moment in mijn leven zo hard nodig. Ik wist alleen niet hoe ik op een gezonde manier moest aangeven dat ik nog maar aan een zijden draadje hing. Ik dacht dat ik dat misschien met ernstig ondergewicht wel duidelijk kon maken. Ik wilde gezien worden, want ik hield het leven bijna niet meer vol. Of nee, ik ‘wilde’ dat niet. Ik had het nodig. Een paar kilo minder, een beetje ondergewicht en dan zou het genoeg zijn. Dan had ik de controle, dan kon ik mezelf eindelijk serieus nemen en mocht ik hulp vragen.

Maar ik ging te ver. Ik werd opgezogen. Ik dacht dat ik de touwtjes wel in handen had. Dat ik enkel onder dat ene getal zou gaan zitten met mijn gewicht. Maar ik zat gevangen en ging te ver. Het was lelijk, ik voelde me lelijk. Er was amper wat van mijn echte ‘ik’ over. Psychisch was ik een wrak. Ik schaamde me en heb me nog nooit zo dik gevoeld als op het moment van mijn laatste gewicht. Het loste blijkbaar helemaal niet op wat ik hoopte. Ik voelde me alleen maar meer onbegrepen, geleefd en was alle controle juist kwijt. Als ik anderen zag die ook een eetstoornis hadden, werd ik geraakt en vond ik dat heel confronterend.

Ik hoop nooit meer te komen waar ik toen ben geweest in mijn leven. Ik heb spijt van wat er is gebeurd, ook al kon ik er op dat moment weinig aan doen. Voor Emma is helaas geen ruimte meer voor spijt al had ze dat misschien wel liever gehad dan wat er nu is gebeurd. Een eetstoornis maakt zoveel meer kapot dan je lief is en niet alles daarin is nog te herstellen als je eenmaal opgezogen wordt. Je hebt geen controle, je eetstoornis heeft de controle. Het enige wat jij kunt doen is hulp zoeken, vragen en blijven praten en vooral jezelf en alles wat er in je omgaat serieus nemen.

Gelukkig is er veel goede hulp voor iedereen met een eetstoornis en herstellen de meeste mensen. Maar helaas is herstelt niet iedereen die aan een eetstoornis lijdt en overlijden er ook nog steeds mannen en vrouwen aan deze psychische ziekte. Ik dacht zelf ook wel eens dat ik toch nooit beter zou worden. Maar ik sta vandaag waar ik nu sta en ik ben dankbaar. Dankbaar als ik kijk naar een verhaal zoals dat van Emma. En tegelijkertijd verdrietig om dat zij het niet heeft gered. Alsof we samen renden voor ons leven en Emma ergens in de verte als een stipje aan de horizon verdween achter mij. Ik zag het, maar ik kon niets doen. Zo ontzettend oneerlijk!

Dat vrouwen die erg mager waren voor mij ooit een trigger zijn geweest, zoals dat dit misschien voor jou nu ook zo is, kan ik mij niet echt meer voorstellen. Ik kijk daar nu weer op een gezonde manier naar en vind het vooral naar en verdrietig om te zien. Toch weet ik hoe ik me voelde en hoe fragiel mijn herstel was in bepaalde periodes in het begin. Het kan confronterend en moeilijk zijn om andere mensen met een eetstoornis te zien, als je er zelf aan lijdt. Die confrontatie kan je in de war of bang maken, maar ook aan het denken zetten of motiveren. Het kan je van slag maken, omdat je zo goed begrijpt wat de ander doormaakt. Het kan je eetstoornis aanspreken, zelfs ook al wil je dat helemaal niet.

Ik wil jou dan ook heel graag beschermen, maar dat kan ik niet. Jij moet het doen. Jij moet je niet gek laten maken door eetstoornis gedachtes of minderwaardigheidsgevoelens. Jij moet een keuze maken om vanavond te kijken, of niet. Jij, samen met mensen om jou heen, moet gaan staan voor jouw eigen proces en je niet van de wijs laten brengen door informatie die niet verwarrend of triggerend bedoeld is, ook al komt het wel zo over op jou vanwege je eetstoornis.

Ik hoop dat je mijn woorden serieus neemt en daarmee ook jouw eigen situatie. Wat jouw gewicht ook is. Hoe zeer je nu wel of niet in een hokje past of lijkt op die van een ander met een eetstoornis. Jouw situatie, hoe die er op dit moment ook letterlijk en figuurlijk uit ziet is rot genoeg. Of je nu wel of geen opname en sonde hebt gehad of je nu wel of niet anorexia hebt en of je nu wel of geen ondergewicht hebt. Of je nu een zichtbare of onzichtbare eetstoornis hebt. Een eetstoornis is meer dan gewicht. De ernst ervan is niet af te lezen aan de buitenkant, ook al lijkt dat soms zo te zijn. Ja, Emma had een hele ernstige eetstoornis, maar die had ze ook op haar gezonde gewicht al. In haar hoofd. Doe niet zo onverschillig of twijfelachtig over je eigen situatie. Zichtbaar of onzichtbaar, het is oorlog in je hoofd en dat is rot genoeg.

Hoe graag ik je ook zou willen behoeden voor triggers of de heftige confrontatie met jezelf, het is uiteindelijk niet mijn taak en ook niet iets wat ik kan doen. Want triggers en confrontaties zul je tegenkomen in het leven. Of het nu is in de vorm van een documentaire over eetstoornissen, zelfbeschadiging, psychische problemen of een talentenjacht over topmodellen met maatje 34. Het is er. We schreven al meerdere blogs over triggers bij eetstoornissen, die je hieronder in de getagde blogs ook kunt bekijken. Ik hoop dat je daar mee aan de slag gaat en je mannetje of vrouwtje gaat staan. Hoe hard die eetstoornis ook trekt, jij bent sterker en samen zijn we al helemaal sterk! 

Ik kende Emma niet persoonlijk, maar ik denk dat ook zij niet zou willen dat je je naar beneden zou laten halen door deze documentaire. Ze had waarschijnlijk liever gehad dat je hem dan niet zou kijken, een goed plan zou bedenken hoe je hem zou kijken of dat je extra vechtlust zou halen uit de film. Dat laatste is ook wat jouw gezonde kant wil. Laat je niet meeslepen door je eetstoornis. 

Als je het fijn vind, zie ik je graag vanavond in een themachat rondom de documentaire Emma Wil Leven. We kunnen daar praten over wat de documentaire voor jou betekent, of je hem wel of niet gaat kijken en hoe je daar het beste mee om kunt gaan. De chat is open van 20:00u tot 21:00u. Je kunt ook bij ons op het forum terecht om hierover te praten. 

Fotografie: Screenshot Trailer Emma Wil Leven, Cristian Bortes

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

63 reacties op “Emma wil leven, jij ook?”

  1. het lijkt mij een prachtige documentaire, dus ik ga hem zeker kijken. twee vriendinnen van mij vechten al jaren tegen deze rotziekte en ik vind het mooi, maar ook erg heftig om documentaires hierover te zien. ik snap het dus ook als anderen besluiten er niet naar te gaan kijken, dat kan ook een hele goede beslissing zijn denk ik. maar dit soort dingen hebben mij wel geholpen om mijn vriendinnen beter te kunnen begrijpen in sommige situaties.

  2. Heel fijn deze blog. Ik loop er ook al een paar dagen weer mee rond in mijn hoofd dat mijn eetstoornis niets voorstelt. Maar je hebt gelijk Nouska, het gevecht in mijn hoofd is ook zeker wel aanwezig, alleen het ondergewicht niet.

  3. Nouska, je weet precies de goede woorden te vinden. Zelf ben ik al lang hersteld van een eetstoornis en na het nieuws over de docu speelde dit ook door mijn hoofd. Mooie boodschap en ik hoop dat veel bezoekers dit lezen en aannemen!

  4. Wauw, dank je wel Nouska! Ik voelde me even veilig en geliefd, omarmd door jouw woorden..
    Je raakt me soms zo diep door jouw woorden!
    Ik bid en vecht, en dat zal ik ook doen voor allen die met mij worstelen..
    Stay Strong and Believe!

  5. Op welke zender?

  6. Wat een prachtig geschreven blog Nouska, het roept veel emoties op!
    En zo herkenbaar ook.
    Dit zal ieder onderons goed doen die gevoelig reageren op triggers wat betreft de eetstoornissen. Je hebt met deze blog velen, waaronder ik zelf, aan het denken gezet.
    Relativeren is de truc bij het bekijken van de docu over Emma.
    Wat zonde dat ze het niet heeft gered!

  7. Mooie blog Nouska! Ik ga zeker kijken vanavond, of terugkijken morgen. Ik heb wel een flinke terugval sinds een paar weken, maar ik denk dat ik het wel aankan.

  8. Dankjewel Nouska, voor je woorden! Helpt wel 🙂

  9. Dankjewel Nouska!
    Gelukkig ben ik 100% hersteld, toch blijft dit een trigger. Deze blog geeft mij even erkenning en kracht. Dankjewel.

  10. Je verwoord de exacte gedachten en gevoelens die er vandaag in mij omgaan. Ik kon ze niet plaatsen. Nu wel. De moedereend zonder nest… Dat. Dank je wel. Liefs, Marion (ervaringsdeskundige IOVM)

  11. Mijn moeder heeft gisteren avond RTL Late Night gekeken en heeft het op een gegeven moment uitgezet, ze vond het te confronterend. Ik heb zelf ook besloten om vanavond niet te kijken. Misschien later, maar nu ben ik er niet aan toe. Ik kijk wel op tegen de reacties aankomende week na de documentaire. Reacties op social media, of reacties van mensen die ik ken en van mijn verhaal weten. Zullen ze mijn situatie dan minder erg vinden etc etc.

  12. Ik vond het mooi hoe er gisteren bij ‘RTL late night’ aandacht aan werd besteed ook.

  13. Ik heb gisteren ook late night gezien en de voorstukjes van de docu over Emma.
    Zoals ze er voor haar overlijden uitzag was schrijnend en beslist geen trigger.
    Zo wil niemand er uitzien.

  14. Ik ga ‘m zéker (terug)kijken. Ben niet bang dat het triggert, hoop eerder dat het me wakker schudt, eindelijk eens. Wel heel goed dat er nadien over gepraat kan worden voor degenen die daar behoefte aan hebben. Mooie blog overigens, Nouska!

  15. Prachtig en treffend geschreven weer Nouska. Wàt een talent heb je en wat ben je een mooi mens. Dat wilde ik even gezegd hebben!

  16. Ik blijf me verbazen over de kracht van de eetstoornis. Ik ben hersteld, wil absoluut niet weer ziek worden e toch blijft er die andere kant, die getriggerd word en die toch stiekem tegen me zegt dat ik terug moet. Ik weet wel beter hoor, daar niet van.. maar dat blijft zo hangen..Wanneer werd dat bij jou minder Nouska?

  17. Mooie woorden Nouska! Precies wat ik nu zelf ervaar als hersteld ervaringsdeskundige ook

  18. Prachtig geschreven, bedankt voor je woorden.
    Door je blog heb ik besloten naar huis te gaan en samen met familie te kijken in plaats van alleen.
    Je eerlijkheid is dus al genoeg om je kuikentjes een beetje veiliger te stellen. 🙂

  19. Het lijkt mij een erg mooie maar ook een aangrijpende documentaire

    Ik zelf worstel met boulimia en ik moet eerlijk zijn dat er toch vaak gedacht wordt dat anorexia erger is dan boulimia. En dat de ernst van de eetstoornis vaak bepaald wordt door het gewicht. Ik zelf met boulimia voel mij vaak alleen en onbegrepen en ik zal dan graag ook dan eens willen zien dat er een documentaire komt over boulimia ipv anorexia. Ik ervaar boulimia echt als eenzaam en een lijdensweg en veel buitenstaanders zien niet de ernst ervan in door het vaak gezonde gewicht maar vooral het psychische gevecht… ik denk dat daar het grootste gevaar schuilt dat deze mensen onderschat worden mentaal… Tenminste ik dan want ik heb ook anorexia gehad en nu met boulimia en gezond gewicht heeft iedereen weer verwachtingen van mij en zal ik alles weer aan moeten kunnen..

  20. Echt een mooi stukje dit! Ben er zelf nog niet helemaal uit of ik het wil kijken… Vond gister dat stukje bij RTL late night ook wel mooi, en ook mooi dat er nog even gezegd werd door die therapeut dat iedere eetstoornis erg is, of je nou wel of geen ondergewicht hebt.

  21. @Lovexdancing vond het idd ook heel goed dat die Charlotte expres niet het gewicht van Emma noemde en benadrukte dat elke eetstoornis ernstig is… alleen wel weer jammer dat ze op het laatst wel bed en bulimia noemde, maar niet NAO … of kennen ze die diagnose niet bij human concern?

  22. Ik vind de trailer van de documentaire erg triggerend. Gewoon omdat ik 2 jaar geleden ook bijna dood was door mijn eetstoornis.

    Ik durf de docu niet kijken. Ik vind het verschrikkelijk om anderen te zien lijden.

  23. wauw! deze blog geeft zoveel kracht! en ik hoop dat de documentaire dat ook gaat doen vanavond!..

  24. Heel mooie blog Nouska! Het raakte me!

  25. Dank je Nouska voor je ware en lieve woorden. Sterkte en kracht voor allen.

  26. Mooie blog Nouska, dankjewel!

  27. Wat een super (lieve) blog Nouska. En wat helpt het! Ik loop al dagen met deze docu in mijn hoofd. Vind het stom dat het me zo beïnvloed nog steeds en dat al voor ik er naar heb gekeken. Ik ga het kijken en hoop dat ik het dan weer los kan laten. Ik zie continu mezelf en lotgenootjes voor me als ik Emma zie, toen wij op ons slechtst waren. Sommigen hebben het ook niet gered. Sommigen wel. Ik probeer mezelf altijd maar voor te houden dat ik dankbaar moet zijn voor het leven dat ik nu heb al betekent dat nog wel elke dag vechten.
    Maar bedankt voor deze blog. Voelt toch een beetje als warm dekentje in een doosje.x

  28. Een echt rakende blog!

  29. Heel erg mooi. Ik twijfel heel erg of ik hem zo ga kijken. Het gaat al een tijd goed qua eten. Ik voel me ook rot dat het goed gaat. En het triggerd mij wel die docu. Want dan stelt mijnn eetstoornis niks voor. Maar door deze blog is dat dus niet zo en is iedere eetstoornis bij ieder persoon anders. Ik vind het heel moeilijk

  30. Enorm lang zitten twijfelen maar kan het niet op brengen te kijken te moeilijk voor de fase waarin ik nu zit. Midden in traumaverwerking aan het strijden met mezelf. Te moeilijk om dit te zien maar wel opgenomen mocht ik er over … maanden beter voor staan hoop ik de stap te durven zetten en te kijken. Want ja ik wil leven en daar ben ik hard voor bezig

  31. Fijne blog Nouska! Lief dat je iedereen zo probeert te waarschuwen en probeert duidelijk te maken dat het echt heel ernstig is. Ik ben blij dat het nu beter met je gaat en ik hoop dat je ook nooit meer terugzakt in de eetstoornis! heel veel liefde voor deze blog! liefs

  32. Dat heb ik ook Amanda, precies wat jij zegt.
    Ik ga hem niet kijken.

  33. @Franka: ik zit in dezelfde schuit en hoop op hetzelfde.

    Voor de rest vind ik dit een hele fijne blog. Ik ben de docu nu aan het kijken en het raakt me heel er, om veel verschillende redenen.

  34. Pff… Net de documentaire gekeken.. Echt heel heftig. Aan de ene kant heb ik spijt dat ik gekeken heb, want ik krijg de beelden niet van mn netvlies af :'( Heb er zelfs om moeten huilen.

    Ik heb zoveel respect voor alle mensen die erbij betrokken waren en voor emma zelf. Hoe hard ze probeerde te vechten. Zo vreselijk dat ze het niet heeft gewonnen…

    De documentaire was wel erg triggerent maar ik moest em zien… Ik voel me echt even ellendig nu, maar aan de andere kant is dit wel een voorbeeld hoe het kan eindigen. Emma wilde ook nog leven maar haar kansen waren op. Wij hebben de kans nog…

    Iedereen die in deze vreselijke strijd zit, geef niet op! STAY STRONG

  35. Goed geschreven. Bij RTL Late Night werd ook gezegd dat het volgens hen (Jessica Villerius en die andere vrouw) helpend zou kunnen zijn voor mensen met een eetstoornis, omdat ze dan zullen zien hoe fataal het kan aflopen. Maar ik denk eerder dat veel mensen door deze documentaire gaan denken dat het bij hun wel meevalt… en dat kan ik dan goed begrijpen ook, want vergeleken met Emma (laten we zeggen, de categorie extreem ernstig ondergewicht – meer dood dan levend) lijkt zelfs iemand met ‘gewoon’ ernstig ondergewicht nog ‘dik’… (waarmee ik niet bedoel te zeggen dat die gedachtegang klópt, maar ik kan hem me heel goed voorstellen, en eerlijk gezegd kan ik me nauwelijks voorstellen dat deze beelden echt helpend zullen zijn voor mensen met een eetstoornis. En de omgeving, tja, die wordt alleen maar bevestigd in het stereotype van mensen met anorexia.

  36. ik heb hem niet gekeken. de voor stukjes waren al triggerend voor mij waar ik enorm van baal. het gaat eigenlijk heel goed met me, maar deze week weer even wat minder, vandaar dat ik het niet aandurfde

  37. Het begint inderdaad in het hoofdje. En ieder eetstoornis is erg. Ik ben bang dat meiden en jongens nu denken dat het bij hun wel meevalt. Dat is niet zo.
    Ik heb de docu gezien… ik blijf bij mijn mening dat ik het onverantwoordelijk vindt dat ze haar naar Portugal hebben laten gaan.. waar ze ook een longontsteking heeft opgelopen. Iemand die zo ver heen is… iemand die zo lang niet heet gegeten.. de lichaam raakt in schok zodra ze weer gaat eten.. en eten bevat niet alles wat een lichaam dan nodig heeft. Iemand die zo ver heen is moet bedrust hebben en dat mensen met haar lopen.. wauw ik zou zoiets nooit kunnen doen. Pijnlijk om te zien.

  38. @Franka, @Dongel, helemaal eens!

    Wat een heftige, maar mooie documentaire was dat. Tuurlijk lijken de verschillende eetstoornissen veel op elkaar en ik vond het dan ook een erg waardevolle documentaire en ook wel inzicht gevend over het algemeen.

    Een documentaire over andere eetstoornissen zou naar mijn idee niet de functie hebben van een schreeuw om aandacht, maar vooral ter voorlichting en informatie voor mensen die nog worstelen met een eetstoornis maar niet in behandeling durven, hun omgeving etc. Om ook de ernst van een andere eetstoornis te laten zien en te laten weten dat het ook ok is om hulp te zoeken als je geen ondergewicht hebt.
    Ik weet dat er op internet ook documentaires te vinden zijn, maar naar mijn idee bereikt een dergelijke tv documentaire nog altijd een groter en ander publiek.

    Desondanks hoop ik toch ook dat deze mensen de weg naar Proud2Bme vinden, omdat er hier wel aandacht voor alle eetstoornissen is. Dank daarvoor!

    Misschien ben ik nu te nieuwsgierig, maar hebben jullie er misschien over nagedacht om, indien mogelijk, ook een verwijzing naar jullie website op te (laten) nemen in de documentaire of in de uitzending? Wellicht zou het mensen helpen die de eerste stap naar hulp lastig vinden.

  39. Super heftige docu. Maar een erg mooi geschreven blog. Dank daarvoor. Bedankt dat je alle mensen zo steunt. Echt bijzonder!! Ik heb hem gekeken en vond het heftig. Helemaal omdat ik Emma ooit heb leren kennen als een bijzonder meisje, vol humor..op weg naar haar herstel. ..of in ieder geval om haar leven weer op te pakken.
    Ik weet niet of de docu nu een goed beeld geeft van haar struggle…en die van vele anderen. Ik weet wel dat het me raakt als hulpverlener, dat ik het ontzettend klote vind dat deze @$%& ziekte Emma, maar ook zoveel meer en anderen kapot maakt. Maar dat het me goed doet dat een blog als dit bestaat…

  40. Als ik eerlijk ben werkt het voor mij juist niet als een trigger maar als motivatie om door te gaan!

  41. @kritisch 100% eens met jou
    Ik kreeeg vanavond van familieleden te horen : jij was ook heel erg mager maar niet zo erg mager als Emma.
    Helaas gaat er nu wel zo gedacht worden. Dat mensen niet even licht wegen als Emma…

  42. Emma was buitencatoregie… laten we eerlijk wezen

  43. Ontzettend aangrijpende docu. Wat ik sterk vind is dat het heel duidelijk laat zien dat anorexia echt geen keuze is, wat veel mensen denken. Wel ben ik van mening dat de tafeldiscussie rondom de docu veel teveel ging ovee heftige gevallen als dwangvoeding. En waarom was het nodig foto’s van de ervaringsdeskundige op haar laagste gewicht te laten zien? Het voelde uiteindelijk een beetje kortzichtig. Er werd in mijn ogen teveel gedaan alsof Emma de norm was, wat helemaal niet is. Ik moet toegeven dat deze insteek me erg slecht liet denken over mezelf. Ik ben al een jaartje zo goed als hersteld, maar ik kreeg gistee weer ernstig het gevoel dat ik geen goed genoege patient was. Gelukkig heb ik mijn behandeling gehad, maar hoe moeten meiden die nog geen hulp hebben zich voelen? Ik kan me goed voorstellen dat doordat elke keer maar weer de extreme gevallen in de media worden vertoond, dat het beeld van anorexia word en de meer gemiddelde gevallen al niet meer serieus genomen worden…

  44. Wat een heftig verhaal en een sterke meid! Ik vond het alleen wel jammer dat ze na de tijd niet wat meer op de onderliggende problemen, andere vormen van eetstoornissen en succesverhalen in zijn gegaan. Ik heb zelf anorexia en ondergewicht, maar kan mij niet helemqql in haar herkennen en er zijn meiden in mijn groep die dat beter kunnen maar gelukkig geen ondergewicht hebben.. Er wordt helaas altijd zo’n eenduidig beels geschetst. Neemt niet weg dat het een heftige documentaire was waarin haar strijd goed in beeld is gebracht. Heel veel sterkte aan de nabestaanden en een groot compliment aan haar lieve sterke ouders.

  45. @ Franka: die opmerkingen kreeg ik dus ook. Het stereotype beeld van ernstig ondergewicht wordt helaas weer eens bevestigd. Met mijn ondergewicht valt het mee. Ik stel me aan. Anorecten haten eten, ik niet dus ik heb geen probleem. Etc.etc.

  46. Eens met Franka.

  47. Ik vond het hele aangrijpende documentaire.
    Ik werd nog verdrietiger over de dicussies erna, wat een hoop geblabla….
    er zit zoveel verdriet rondom anorexia…ik hoop dat daar meer aandacht aan gegeven wordt ipv dwangvoeding, gedwongen gesloten opnamens…met dwang bereik je helemaal niets. Het maakt je nog ongelukkig dat je al bent…
    Gelukkig begrepen een paar mensen die aan het woord waren het wel, dat zeker een knuffel en aanraking zo belangrijk is bij herstel….

  48. Mooi, heftige en ook confronterende documentaire. Eentje die vele mensen heeft geraakt.. ergens alleen ook wreed, dat dit soort aangrijpende beelden nodig zijn om de ernst van een eetstoornis over te kunnen brengen..

    Ik denk dat eigenlijk iedereen wel wil leven,
    met de nadruk op leven.. want wat velen doen is niet meer leven te noemen, dat is overleven.. en ik denk dat dát niet meer is wat ze willen.. ze willen wel leven, juist leven, alleen willen en kunnen niet meer overleven..

  49. @ Isa je omschrijft precies wat ik dacht toen ik de docu zag.

  50. Ik heb een ‘dubbel gevoel’ overgehouden aan deze docu. Ja, ernstig ondergewicht kan bij de ziekte horen en ja, het kan extreme vormen aannemen. Zeker goed om met professionals hierover te spreken en te kijken wat nu echt goede behandelopties zijn. Ook mooi dat aan de orde komt dat de juiste benadering zo belangrijk is in alle vormen van behandeling (al ging het soms wat ver bij Emma en miste ik hierin de ouders/zussen/vriendinnen in het laatste stukje).

    Tegelijk erg lastig, want ik zag meer ziekte en wilsonbekwaamheid dan een meisje wat echt wil leven. Kan je in een dergelijke toestand echt willen leven? Ik vraag me dat sterk af en heb zelf ook ervaren dat je denkvermogen en realiteitszin toch echt sterk afgenomen is (ook al lijkt het soms niet of denk je dit niet).
    Daarnaast heb ik onderliggende problematiek nauwelijks aan de orde zien komen.

  51. Hoi XX dat denk ik ook. Ik vond het ook heftig dat haar ouders en vriendinnen, zussen vua de telefoon afscheid moesten nemen. Of via facetime? Ik vind dat heel erg dubbel. En t lijkt me super eenzaam. Ik zag vooral een eetstoornis die tot het allerlaatst aanwezig was.

  52. Ik heb hem net bekeken
    geen woorden voor
    ik heb de hele tijd staan huilen
    wat heb ik een geluk gehad

  53. Ik twijfel over een reactie….

    Ooit was ik ook zo extreem dun, met alle lichamellijke aftakeling die daarbij hoort. Ik vond het heel confronterend deze documentaire te zien. Het was alsof ik in een spiegel keek van jaren geleden. Toch vond ik het ook bijzonder om een keer herkenning te vinden…

    Ik ben het eens met het idee dat een eetstoornis niet over gewicht en eten gaat. Toch is het meemaken van zulk extreem ondergewicht een heftige, misschien wel traumatische ervaring. Het lichamelijk herstel heeft lange tijd ook al mijn aandacht gevraagd, en pas heel veel later kwam er ruimte voor het psychische deel. Ik kreeg ook al snel applaus voor beoogde resultaten en een blijvend wat te laag bmi leek voor mij al snel goed genoeg. Ik kwam van zo ver…

    Dat laatste heeft me geholpen, en in de weg gestaan. Want het belemmert volledig herstel.

    Ik leef nog! Ben zelfs zwanger van een tweede kindje, en daar ben ik heel erg dankbaar om.

  54. Ik vond de docu heel respectvol, confronterend en toch ook mooi. Zeker in combinatie met het gesprek erna, waarin benadrukt werd dat het niet om gewicht gaat, maar om de strijd en waar ook benadrukt werd dat ook Emma pas zo laat zag dat ze dit keer echt te ver was gegaan.
    Vooral dat laatste neem ik mee uit de docu. Ik ben nooit zo dun geweest als Emma, niet eens in de buurt, maar ik had tijdens mijn ondergewicht echt niet door hoe slecht het met me ging (zowel mentaal als fysiek), dat zie ik nu pas. Ik wist de feitelijkheden, maar het kon me niet zoveel schelen en iedereen overdreef.

    En als dat zo is… misschien… misschien kan mij dit ook overkomen.. en dat wil ik niet. Dus hoe hard ik de kilo’s die ik er de laatste maanden heb bijgegeten heb ook haat… misschien moeten ze toch blijven…

  55. Prachtige docu en ik wens iedereen zulke lieve fantastische behandelaars (van HC) toe, kan er niet over uit 😉

    En ja ik ben het wel met Franka eens, dat een docu over andere vormen van een eetstoornis ook nuttig zou kunnen zijn. De focus ligt nog altijd op Anorexia Nervosa. MAAR dit was het verhaal van Emma en zij wilde graag haar verhaal doen voor een stukje bewustwording en dat alleen vindt ik driedubbeldwars genoeg reden dat de docu is gemaakt en uitgezonden.

    En voor alle lieve meiden en jongens die het nu extra moeilijk hebben… een hele grote knuffel

  56. Ik heb een traan gelaten op het moment dat haar vader zei hoe moeilijk hij het vond dat Emma hem op het eind zodat niet durfde te zeggen dat het moment eigenlijk daar was. De emotie in zijn stem kwam bij mij volop binnen. Het raakte me, alsof ik even kon voelen hoe mijn omgeving de afgelopen jaren zich gevoeld heeft. Machteloos, verdrietig, boos en uiteindelijk het ultieme toppunt van liefde voor het kind… Loslaten. Ontroerend. En tegelijkertijd een gevoel van nog meer kracht en trots nu ik dit overwonnen heb.

  57. Raar en ontzettend naar maar toch ‘fijn’ dat in de docu duidelijk wordt dat een eetstoornis niet alleen met uiterlijk te maken heeft. Ik zag doorzettingsvermogen, zowel vanuit de eetstoornis als Emma zelf die wil leven. Een sterke meid met een sterke eigen wil en heel veel kracht. Helaas heeft de kracht van haar eetstoornis van haar gewonnen, maar ze heeft tot het laatste moment niet opgegeven. Moeilijk om te zien hoe zo’n jonge vrouw er zo ernstig aan toe is. Ik had zelf de behoefte haar een dikke knuffel te geven en haar te vertellen hoe trots ik op haar ben dat ze de strijd zo lang en heftig heeft volgehouden (net als de rest van de mensen die deze strijd dagelijks meemaken) Heb huilend de aflevering bekeken. Een enorme trigger maar tegelijkertijd een ontzettende eye-opener. Ik ben het met jullie eens dat er ook meer aandacht moet zijn voor andere eetstoornissen, maar ik denk dat in we ons allemaal een beetje verbonden voelen met Emma en haar verhaal. Super goede blog, bijna precies zoals ik het zou willen schrijven! Heeft me vanavond weer een klein beetje meer met beide benen op de grond gezet. X

  58. Beste Nouska,

    Ik had gewild dat ik je bericht eerder had gelezen, voor het zien van de documentaire.
    Precies wat jij hierboven omschreef wat zou kunnen gebeuren, gebeurde ook. Het leek wel alsof de eetstoornis direct tegen mij sprak vanuit de documentaire, juist nu ik zo hard en goed aan het opkrabbelen was. Mijn motivatie is even zoek en daar baal ik van, want deze heb ik juist zo hard nodig in de herstelfase. De docu was voor mij echt een trigger, en kan me (nog) niet voorstellen dat dit ooit minder wordt. Ik hoop dat ik erin kan geloven dat dat ooit wel minder wordt, net zoals bij jou, maar dat komt pas nadat het is overwonnen waarschijnlijk. Dus ik zou de meisjes die in dieselfde herstelfase zitten als ik toch graag willen waarschuwen, overweeg heel goed of je op dit moment sterk genoeg bent om het aan te kunnen, of de anorexia al klein genoeg is hiervoor. Je moet niet kijken, er is niks dat je moet, en als je over een jaar nog nieuwsgierig bent en er sterk genoeg voor bent kun je hem altijd nog kijken, Denk nu aan jezelf en je herstel.

    Bedankt voor de fijne woorden Nouska, fijn om herkenning te lezen!
    Liefs

    Ps: 2 dagen later zie ik Emma nog steeds voor me en doe ik s’avonds in bed een gebedje voor haar.

  59. Als je eenmaal op zo”n laag gewicht zit dan is het moeilijk om er weer boven op te komen. Op mijn 24 ste woog ik xx kilo, en op mijn xx ste woog ik xx kilo, en op mijn 54 ste woog ik xx kilo, en nu xx kilo op mijn 55 ste leeftijd. Ik heb het nooit met opzet gedaan. Met op zet koekjes weigeren maar ik had geen zin in eten. Ik kreeg ook decadurabolin injecties om de stofwisseling op gang te brengen. Dat hielp wel enigszins maar na een tijdje kon ik terug vallen en dan ging het weer beter. Ik weet nu de oorzaak namelijk mijn zus. Ik had wel blauwe handen en het zitten deed zeer en dan moest ik op een kussen zitten. Ze hebben mij aangeraden in een andere gemeente te gaan wonen verder bij mijn zus vandaan. Het heeft helemaal geen goede invloed op mij gehad. De internist zei dat het meer aan de stofwisseling lag. Van ik wou wel maar ik kon haast niets doorkrijgen door de zenuwen. Als je eenmaal op zo”n laag gewicht zit dan is het heel moeilijk om daar weer boven op te komen. Wat frustrerend is is dat je terug kan vallen. Ik fixeer mij niet zo op eten. Ik hoop de leuke dingen op te zoeken en wat leuke dingen te kunnen doen. Het moet alleen nog verwezenlijkt worden. Geen negatieve beinvloeding meer want dat doet geen goed. Zo dun als Emma ben ik nooit geweest maar sommigen keken me wel eens na. Ik was ook te afhankelijk. Co depenencyrelaties zijn nooit goed. Ook de kliniek in Portugal trok z”n grens. Het was alles of niets. Je blijft je altijd nog vastklampen aan de laatste strohalm of wat er dan maar is. Ik weet niet wat zandbak eten precies is. Ik vind het hard om je handen er van af te trekken. ik heb veel bewondering voor diegenen die in die kliniek met veel inzet en toewijding Emma terzijde hebben gestaan. Ze waren er dag en nacht. Het doet je wat als zij hun verhaal doen. .

  60. Mijn idee na het zien van de documentaire is net als hoe Black Tiger het verwoordt; wat heb ik geluk gehad. Enorm geluk.

    Niet met de eetstoornis, maar met dat ik er weer vanaf kon komen.
    Ik ben geen mislukkeling omdat ik niet zo mager ben geworden, niet ben opgenomen, geen sondevoeding heb gehad en meer van die dingen. Nee, ik heb ontzettend geboft met een lichaam dat niet zo snel mager werd, met lieve mensen om me heen die ik durfde te vragen mij te helpen en ik heb bovenal het geluk gehad dat ik weer op kon bouwen wat ik kapot heb gemaakt voor het te laat was.

    Want ik had net zo makkelijk een Emma kunnen zijn.

    Voor de buitenwereld heb ik geen eetstoornis gehad of in ieder geval niets ernstigs, was ik gewoon mooi dun. Maar wanneer er iets anders was gelopen had ík dood kunnen zijn. Triest genoeg was het nu Emma, en vele anderen met haar.
    Dat heeft deze documentaire volgens mij goed laten zien. Wanneer je eenmaal in de eetstoornis zit doet het er niet meer toe hoe je lichamelijke staat is. Je hebt een probleem met jezelf of met iets uit je verleden of omgeving NIET met je gewicht. Dat komt daarna wel, en dan wordt het enkel lastiger.

    Ik heb geluk gehad. Nu jullie nog.

  61. Ja dat is goed

  62. Voor wie is deze documentaire eigenlijk?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *