Ineens nam ik afscheid, zoals ik ook ooit kennismaakte. Voor mij voelden de laatste tweeënhalf jaar als een leven binnen kaders waar ik even niet aan mocht komen. Toen ik koos voor herstel, koos ik er ook voor om mijn leven een tijdje anders in te richten. Omdat mijn werkende leven een hoge tol had geëist, terwijl ik m’n lijf nog wel zo hard nodig had om te kunnen zingen. Er was te veel; te veel keus, te veel druk en te veel van mij. In een poging mezelf ergens aan vast te houden, als boei, werd mijn restrictie op eten, en eigenlijk het hele leven, mijn houvast, mijn sturing. Lang hield ik m’n armen over elkaar, en sloot ik m’n ogen voor alles wat ik niet aan durfde te kijken. Tot het tijd werd los te laten, en aan wal te komen. Daar ontmoette ik mensen die van mij hielden, mensen die mijn boei begrepen en mensen die liefdevol mijn hand pakten, en mij mijn pad hielpen herinneren. Ik vond deze gezonde kaders, na een tijd vol verwarring, ontzettend fijn. En liet me, wel pas na een behoorlijke tijd, moeiteloos leiden.
In mijn vorige blog voor Proud, afgelopen februari, schreef ik over de laatste fase van mijn behandeling bij Human Concern. Ik schreef over de seizoenen die nog zouden komen voordat ik af zou ronden, en over afscheid nemen. Nu schijnt de zon, m’n neus voelt warm, en ik voel de zomer haar intrede maken. Wat betekent dat ik door mag. Ik kijk ernaar uit mij aan haar op te laden, voordat ik verder wandel. Als een zachte, welverdiende adempauze.
Tijdens mijn opname in Portugal keek ik vaak uit over de prachtige Algarve. Er lag een steen, naast het meditatieplatform waar ik vaak op zat, waar ik voor mijn vertrek met viltstift op had geschreven: ‘Je mag stilstaan!’ Wanneer een eetmoment moeilijk was geweest, zocht ik na afloop vaak samen met een groepsgenoot een amandelschil en een steen. Om daarmee alle frustratie uit onze lijven te slaan, tot er niets meer van de schil over was gebleven. De steen vond alles goed en hielp ons ontladen. Wanneer ik van mij afkeek zag ik altijd een gemetselde muur, daar waar het terrein ophield. Dit was ook zo’n kader, dat mij liet dromen over het leven áchter die muur, daar waar mijn toekomst woonde.
De laatste fase van mijn therapie ging het vaak over mijn reis naar Kroatië van afgelopen mei. Waar ik tijdens een wandeling ook uitkeek over een prachtig landschap, wat mij deed denken aan het uitzicht in Portugal. Ik zag zo’n zelfde soort steen, ging zitten in de brandende zon en voelde dezelfde verlangens terugkeren, al waren er inmiddels een paar maanden verstreken. Ik voelde dat er iets veranderd was. Toen ik nog wat beter keek, wist ik het: de muur is weg. Ik word weer losgelaten, om het leven te ontdekken. Wat de cirkel rond maakte. Zo voelt uit behandeling gaan, dacht ik, en het leven na een tijd vol met therapie en begeleiding.
Het kaderloze landschap is prachtig en ook ontzettend eng. Vrijheid is veel enger dan beperking, ontdekte ik. Omdat alles open ligt. Ik zie het als de wildernis, waarin we onze eigen wegen mogen ontdekken en leren vertrouwen op ons eigen kompas. Deze zoektocht zal ons krasjes geven, door de doornstruiken die je onderweg tegenkomt, maar ons lijf zal zichzelf ook helen met de juiste verzorging en de juiste tijd. Ik geloof dat we steeds beter zullen leren hoe we zelf ons eigen anker kunnen zijn, om het leven ten volste te durven betreden. En tot die tijd mogen we ons, zolang we dat nodig hebben, omringen door liefdevolle kaders, die ons helpen uiteindelijk weer in het prachtige landschap te durven stappen.
Voor mijn therapeut schreef ik een brief, die ik aan het einde van de laatste sessie aan haar voorlas. Ik schreef dat ik ten diepste heb gevoeld dat het leven in de wildernis, waar ik ooit zo bang voor was, gaat over het leren omgaan met dualiteiten. Het is één grote ketting van oude eindjes en nieuwe beginsels. Van schoonheid, en schaduw. Van alles, en niets. En van samen, en weer liefdevol alleen. Wat mij inmiddels minder bang maakt en het afscheid bitterzoet. Mooi en hartverscheurend tegelijk.
Geef een reactie