Enjoying life

23:00 uur, zondagavond. Een uur geleden pakte ik mijn gevulde koek. Hij is op, zoals het hoort. En ook nog eens binnen ‘het gestelde tijdslimiet’ van een kwartier. Sinds 3 maanden woon ik op mezelf, met een eetstoortnis van 3 jaar.

Vaak moet ik uitleggen hoe het allemaal is begonnen. Of wanneer. Het blijft altijd weer graven in mijn geheugen, aangezien ik het niet precies kan zeggen. Mijn eerste herinnering over bewust bezig te zijn geweest met eten, was rond mijn 8ste, of 9de.

Ik liet chips staan, want mijn buurmeisje was dunner dan ik en at het niet. Zij smeerde ook geen boter. Zij at geen hagelslag. Zij speelde heel veel buiten. Ik niet; ik vond de computer minstens zo interessant, chips ontzettend lekker, smeerde wel boter en at heel veel hagelslag. ###

Op mijn 10de verhuisde ik naar Amersfoort. Een hele nieuwe stad en klas. Dat liep al gelijk niet lekker; ik voelde me eenzaam, sloot me af, pestte mensen, werd zelf gepest en deed rare en domme dingen. Ik kon gewoon mijn draai niet vinden. Ook speelde mee dat ik erg vroeg een volwassen lichaam kreeg; op mijn 11de was ik ongesteld en had ik al flinke borsten, in tegenstelling tot andere meisjes uit mijn klas. Ik voelde vreselijk en kon totaal niet voor mezelf zorgen.

De middelbare school was een opluchting, een verademing. Alles was ander, maar een stuk beter. Ik had veel meer vriendinnen en had ontzettend veel plezier. Mijn cijfers waren goed en ik straalde weer. Totdat we in de 2de klas bij de schoolarts moesten komen. Ja, ik was iets te zwaar, maar ik at gezond en bewoog genoeg. Er was dus niets aan de hand. Aanvankelijk deed het me weinig, maar haar opmerkingen bleven toch hangen. Daarom besloot ik in de 3de klas te lijnen.

Ik mocht van mijn ouders Sonjabakkeren. Dit sloeg om, na de zomervakantie. In de 4de klas was al druk aan het tellen en uitstippelen wat ik wel en niet ging eten. Wanneer en waar, hoelang ik er over mocht doen en dat soort rare dingen. Ik was al zeker een half jaar de kokkin in huis, maar mijn ouders hadden niets door. Ik wilde controle, en dat ene magische gewicht bereiken. Ik had voor mezelf een doel gesteld, en die moest en zou ik halen ook. Dit ging helemaal mis na oud&nieuw in 2008. Dat jaar, ging alles heel, heel, heel erg hard. Als ik toen wist waar ik aan begonnen was, was ik, denk ik, al lang gestopt.

Mijn eetpatroon begon drastisch te veranderen. Hier een boterham minder, geen tussendoortjes, meer fruit, geen boter, uiteindelijk geen lunch meer, geen toetjes, nog minder boterhammen en ja uiteindelijk had ik ook het braken ontdekt.

Ik viel veel af, maar na verloop van tijd ging het niet meer zo hard. Ik wilde meer, meer afvallen, meer dan goed voor me was, meer dan überhaupt nodig was. Met braken kon ik én eten én afvallen. Ideaal! Hierdoor heb ik wel mijn 16de verjaardag flink verpest. Ik kan me alleen maar nare dingen herinneren aan die periode, wat eigenlijk een van je leukste periodes moet zijn geweest.

Ondertussen begonnen mijn ouders mij te wantrouwen en stuurde mij naar de huisarts. Die kon niets ‘geks’ vinden en stuurde mij weer terug. Dit gebeurde 3 keer. Totdat ik in mei 2008 instortte bij een vriendin. Ze had wel door dat het niet goed ging. Ik had een flink ondergewicht, braakte, laxeerde, at niets of juist extreem veel. Ik was geobserdeerd door alles wat met eten te maken had. Ik was een controlefreak, maar was eigenlijk overgenomen door mijn eetstoornis. Mijn vriendin beloofde mij te helpen mits ik het aan mijn ouders vertelde. Dat deed ik. Het was een geweldige opluchting, maar nog lang geen oplossing.

Na weer een bezoek aan de huisarts werd ik doorgestuurd naar een diëtiste en Symfora (een instelling voor geestelijke gezondheid). De intake duurde lang, heel erg lang. Te lang. In die tijd ging het nog harder dan in die maanden daarvoor. Ik weigerde normaal te eten, met de smoes dat alles er even hard uitkwam. Mijn maag zou ingekrompen zijn. Dat klopte voor een deel ook wel, maar ik overdreef veel te erg. De diëtiste maakte het niet veel beter wat er op neer kwam dat ze me opgaf en door stuurde naar de kinderarts in het ziekenhuis.

Die was verbaasd. Ten eerste dat ik nog leefde, ten tweede dat ik nog naar school ging en ten derde dat ik nu pás bij haar kwam. Ze schreef mij in bij Rintveld en nam mij in behandeling. Na een maand ging het thuis echt niet meer: ik had woede aanvallen, beet mezelf, kon niet alleen zijn en had permanente bewaking nodig Ik heb handdoeken kapot gescheurd, deed uren over het eten, en kon eigenlijk niets meer. Mijn ouders moesten thuis werken voor mij, want ik kon niet meer naar school. Ik had medicatie gekregen om te kunnen slapen, want liggen deed zeer. In die tijd heb ik er vaak aan gedacht er een eind aan te maken, maar ik ben blij dat ik door heb gezet.

In juli werd ik opgenomen in het ziekenhuis met een belachelijk laag gewicht. Achteraf hoorde ik van mijn ouders dat de doktoren bang waren dat ik het niet meer ging redden. Ik heb 2 weken aan de hartbewaking gelegen en bloedonderzoek gehad. Maar, ik at weer. Dat was de eis: óf je gaat eten, óf terug naar huis. Op dat punt kon ik niet meer. Mijn ouders had ik huilend bij de behandelaren gezien, ik kon niet meer praten, ik was geen mens meer.

In het ziekenhuis hielden de woede-aanvallen op. Ik kon terecht bij Rintveld, 1 keer per week. Daar had ik de afspraken gemaakt omtrent het braken. In 1 week ben helemaal gestopt met braken. Trots dat ik was! Ik werd minder bang voor eten, ik mocht dagdelen naar huis. Het ging goed!

Mijn ouders waren blij, ik voelde me stukken beter, ik had weer energie. In die tijd dat ik naar huis mocht heb ik veel gefietst met mijn moeder. Ze probeerde mij te laten zien hoe mooi het leven eigenlijk was. Alhoewel ik nog heel erg bezig was met de eettijden (het mocht niet te laat!) kon ook weer genieten van de omgeving.

Na 1 maand ziekenhuis, ging ik door naar Rintveld. Daar heb ik 3 maanden gezeten en ik was heel erg blij dat ik weg mocht. Helaas wel met de verkeerde instelling: afvallen. Ik wilde niet meer. Ik zou naar de Deeltijdbehandeling gaan, waar ik absoluut geen zin in had.

Een vriendin zei tegen mij: “Je moet er gewoon open voor staan!” Na 2 maanden zonder enige behandeling en grote spanningen tussen mij en mijn ouders, kwam ik er terecht. Na 1 maand was ik om: de deeltijd was stiekem heel erg fijn! Het hielp niet met aankomen, maar wel met angst voor eten. Ik kon weer proeven, genieten en zelfstandiger eten.

Helaas ging het die zomervakantie (2009) weer mis op mijn vakantiewerk. Ik kon niet 3 weken voor mezelf zorgen. Wel trok ik op tijd aan de bel, wat ook een hele stap is. Na de zomervakantie stopte ik na 10 maanden met de deeltijd. Ik was niets aangekomen in die tijd, zelfs afgevallen! Maar mijn angst voor eten was een stuk minder.

In december startte ik een nieuwe behandeling; individuele therapie. Er werd meer gekeken op het verleden en toepassing in verschillende situaties. Ik werd steeds meer zelfstandig maar aankomen gebeurde niet. Ik viel heel langzaam nog meer af. In mei zou ik worden opgenomen voor een flexopname. Ik weigerde uiteindelijk, omdat ik mijn examens belangrijker vond.

Die heb ik gehaald; alhoewel ik de afgelopen 3 jaar halve weken heb gedraaid, was ik in 1 keer geslaagd. Met mijn examenreis ging ik naar Ibiza, waar ik de eettijden en limieten totaal heb losgelaten. Ook kreeg ik na 2 jaar mijn hongergevoel weer terug.

Wat een overwinning!

Weer ging ik hetzelfde vakantiewerk doen, maar het ging stukken beter. Ik viel wel weer wat af, helaas, maar stukken minder dan het jaar daarvoor. Ik at heel veel meer dan voorheen en voelde me goed.

Vlak daarna ging ik op kamers. Heel spannend en heel eng, maar ook vooral heel erg leuk. Tot nu toe vermaak ik me hier prima: ik zit bij een studentenvereniging en heb heel veel vrienden. De behandeling hier zet ik voort, omdat ik nog steeds niet aankom. Ik heb nog steeds moeite met eten, maar ik EET. Ik EET. Ik kan studeren, dansen, uitgaan, zoenen, schreeuwen, sporten, fietsen, feesten, en (het allerbelangrijkste) genieten! Ik leef weer. Dit is mijn motivatie; studeren en leven. Ik ben er trots op dat ik tot zover ben gekomen en ik ga niet stoppen. No way.

Het leven is veel te leuk. Daar wil ik best voor eten 😉