Er is licht aan het einde van de tunnel

Hoi, ik ben Lotte, 23 jaar oud en helaas al een aantal jaren ziek. Ik was 13 jaar oud toen ik CVS kreeg (Chronisch Vermoeidheid Syndroom), na de HPV-vaccinatie. Ik kon geen hele dagen op school blijven, waardoor afspreken ook niet zo vanzelfsprekend was. Ik ben daarom ook jarenlang gepest, omdat ik anders was dan de anderen. Ik hoorde nergens bij. Erg eenzaam, moet ik eerlijk zeggen.

Ik kreeg een depressie, ik wist niet hoe ik moest leven. Acceptatie was moeilijk. Daarbovenop heb ik ook te maken gehad met seksueel misbruik. Mijn depressie werd groter en groter hierdoor. Ik voelde schaamte, alsof het mijn hele leven overnam. Ik besloot om in therapie te gaan. Praten vond ik erg moeilijk, vanwege onder andere de schuld/schaamte-overtuigingen, maar het heeft me enorm geholpen om mijn stem te vinden. Uiteindelijk ben ik in opname gegaan, voor 5 maanden, om aan mezelf te werken. Op die plek ben ik ook gaan durven praten over wat mij allemaal is overkomen.

Ik zat opgenomen met meerdere meiden, die een eetstoornis hadden. Ik zag hoe zij omgingen met hun struggles. Niet eten, weinig eten, kloten met eten, eten verstoppen, overmatig bewegen. Elke dag een beetje meer, werd ik ook in die wereld mee gezogen. Het begint als iets onschuldigs, maar in principe leef je met een sluipmoordenaar in jouw hoofd, het wordt van kwaad tot erger, totdat je de controle compleet verliest. Want nee, een eetstoornis laat je geloven dat je het allemaal perfect onder controle hebt, maar in werkelijkheid ben je het compleet kwijt. Ik begon te sjoemelen met eten. Ik dacht eindelijk ergens wel de touwtjes in handen te kunnen hebben. Spoiler alert: ik verloor juist die touwtjes. Steeds een beetje meer liet ik ze, onbewust, zachtjes los.

Ik ontwikkelde bovenop mijn anorexia ook zelfbeschadigings- en bewegingsdrang. Moet je nagaan; Chronisch vermoeid (= geen energie) en een eetstoornis (= ook geen energie) + bewegingsdrang. Jezelf uitputten totdat je lichaam stop zegt. Maar daar kon ik niet naar luisteren, ik moest en zou mijn doel behalen en dan kon ik de volgende dag wel wat rustiger aan doen zei ik tegen mezelf. Again, spoiler: het doel werd juist opgekrikt. Als het gisteren lukte, dan kan ik vandaag nog wel een stukje meer, want dan pas mag ik trots op mezelf zijn. Ondanks de in mijn hoofd geprente doelen die ik ondanks alles toch haalde, was ik verre van trots op mezelf. Ik wilde rust, ik wilde dat het stopte. Maar het lukte niet, het stopte niet. Ik was moe, maar durfde er niet aan toe te geven. Het was een manier om niet te voelen, letterlijk weg te lopen van m’n problemen. Ik was bang dat als ik aan de vermoeidheid toegaf, ik me nog ellendiger ging voelen, zoals vroeger. Dat alles als de bliksem insloeg. Sinds een aantal maanden ben ik vrij van mijn eetstoornis en bewegingsdrang. Ik had nooit gedacht dat ooit te kunnen en durven zeggen.

Wat ik nu ga zeggen, komt waarschijnlijk je strot uit, maar écht: er is licht aan het einde van de tunnel, I promise! Het kan echt beter worden, zolang je dag in dag uit door blijft vechten. Zolang je aan jouw eigen hoofd laat zien wie de baas is, jij in plaats van de eetstoornis, gaat het echt bergopwaarts. Weet je, bij mij is het ook niet in één rechte lijn gegaan. Ik ben de berg op gaan klimmen, ben ontelbare keren er weer vanaf gevallen. Maar zolang je niet opgeeft om het avontuur aan te gaan met jezelf, is er echt hoop voor jou. De reden dat ik het een avontuur noem, is omdat je met deze reis jezelf opnieuw kan gaan leren ontdekken, begrijpen, snappen. Basically op reis gaan met en in jezelf. Sterker te worden dan je ooit was. Nee, niet voor de ander. Voor jezelf.

Ik heb CPTSS gekregen door alle nare dingen die mij zijn overkomen.Onder andere daarvoor heb ik nu 3,5 jaar mijn hulphond in mijn armen kunnen sluiten. Hoe fijn is het dan dat er altijd iemand naast je loopt die je opvangt als je valt, maar ook weer omhoog helpt. Zonder hem was ik nooit gekomen tot waar ik nu ben. Heb jij ook een dier dat naast jou staat en er voor je is, in tijden van nood maar ook in tijden van blijdschap? Ik besef nu: ik was mezelf helemaal aan het kapot maken. Dat heb ik nooit verdiend. En jij ook niet. Zullen we afspreken dat we vanaf nu niet meer streven naar onszelf de grond in werken, maar het compleet tegenovergestelde: zo lief mogelijk voor onszelf te zijn? Je bent niet alleen, ik doe met je mee!

Hoe ben ik dan op dit punt gekomen? Doorzetten, de pijn en emoties voelen, anderen toelaten in mijn strijd, hulp en steun accepteren, luisteren naar de signalen van mijn hulphond en uiteindelijk ook stapje voor stapje durven te gaan luisteren naar de signalen van mijn eigen lichaam. Toen ik dacht dat ik niet meer verder kon, heb ik mezelf het tegendeel weten te bewijzen and so can you! Ik durf nu voor het eerst te zeggen: ik wil leven, ik wil niet dood.

Houd vol, dapper mens. Je bent niet alleen in jouw strijd, wij willen helpen. Laat je ons toe?


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

6 reacties op “Er is licht aan het einde van de tunnel”

  1. Lieve Lot! Jij en Spet doen het top! En datje nu zonder eetstoornis en bewegingsdrang bent is echt geweldig!! Ik weet dat je het nog steeds zwaar hebt maar je kan dit! Samen met spet. Heel veel liefs Nim

  2. Hey Lotte. Wat heb je veel meegemaakt, maar wat ben je er sterk uitgekomen! En wat heb je het mooi verwoord. Fijn dat het nu zoveel beter met je gaat, mede dankzij je hulphond.

    Ik heb zelf ook een hond. Geen hulphond, gewoon een gezinshond, maar ik herken wat je vertelt over hoeveel steun een hond kan geven. Gewoon door structuur te geven en er te zijn zonder oordeel.

  3. wat heftig allemaal, je hebt veel meegemaakt!

  4. Hoi Lotte,

    Wat goed dat je dit verhaal deelt en je er bovenop gekomen bent. Fijn dat je hond je ook zo ondersteund.
    Ik vroeg mij wel af omdat je zegt sinds een aantal maanden ben je vrij van een eetstoornis, dat klinkt alsof er een kantelpunt is geweest. Of er een dag is dat je als herstelt dag ziet, klopt dat? Ik ben benieuwd hoe dat is (gegaan). Dat moment ‘kiezen’ beslissen dat je vrij bent van je eetstoornis.

  5. Hoi Lotte,
    Bedankt voor het delen van je verhaal.
    Ik ben 15 jaar en vergeleken met jou nog niet zo lang ziek. Omdat mijn ouders denken dat een pyppy trainen tot hulphond mij beter gaat helpen dan een kliniek zijn we bezig met een VIP traject bij hond-kat.nl.
    Ik voel me bezwaard en schuldig dat ik waarschijnlijk al zo snel deze hulp ga krijgen. Voor de meeste mensen duurt het jaren. Denk je dat het jou zou hebben geholpen als je Spet al eerder had gekregen?
    (L) Metel

  6. Hey Lotte,

    Ten eerste, hoewel k je niet ken , ben k heel heel trots op jou!
    Ik las je woorden met bewondering en begrip. Het verloop van je innerlijke strijd, het opkrikken van doelen en het verlangen naar rust, heeft een diepe indruk op me gemaakt. Het feit dat je de moed hebt gevonden om deze reis aan te gaan, om te vechten tegen de schaduwen van je verleden, getuigt van een ongelooflijke kracht.

    Je hebt bergen beklommen en diepe dalen doorkruist, en ik wil je laten weten dat jouw verhaal niet ongehoord is. Het is een symfonie van weerstand en overwinning, een testament van zelfreflectie en groei. Het feit dat je nu, na maanden, vrij bent van je eetstoornis en bewegingsdrang, is een triomf waar je trots op mag zijn.

    De angst om toe te geven aan vermoeidheid als een vlucht voor de emotionele storm is herkenbaar. Maar jouw moed om deze angst onder ogen te zien, om te vechten voor een betere toekomst, is bewonderenswaardig. Je bent niet alleen in deze reis; je hebt een kracht binnenin jezelf ontdekt die sterker is dan elke uitdaging.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *