Ik heb een eetstoornis gehad. Niemand had het zien aankomen. Het is er als het ware ingeslopen. Ik heb een fijne jeugd gehad, maar rond m’n puberteit kreeg ik problemen met mijn zelfbeeld en alles daaromheen. Ik vond mezelf niet goed genoeg, niet leuk genoeg, niet slim genoeg, niet mooi genoeg. Ik was best onzeker, maar zijn we dat niet allemaal in deze periode van ons leven? Hoe het ook zij, mijn eetstoornis bood mij houvast in dit alles. Ik kwam er echter pas veel later achter welke prijs ik daarvoor betaalde en toen kon ik niet zomaar terug.
Een eetstoornis, daar kies je niet voor. Ik zeg het zelf vaak en ik heb het ook vaak horen zeggen. Toch kon ik het mezelf wel eens kwalijk nemen dat ik een eetstoornis had. Ik wil toch zelf graag afvallen? Ik ben toch zelf begonnen met compenseren? Ik ga toch zelf naar de supermarkt? Ik stop toch zelf al dat eetbuivoedsel in m’n mond? Ik heb hier toch zelf aan toegegeven? Ook mijn omgeving leek het niet altijd te snappen. Kan je niet gewoon stoppen? Kan je niet gewoon eten? Kan je niet gewoon één portie nemen? Dat is toch helemaal niet lekker? Zorg gewoon wat beter voor jezelf!
Ik heb me vaak afgevraagd wat er mis met me was. Waarom ben ik toch zo? Wanneer mensen vroegen hoe het kwam ik een eetstoornis had zei ik vaak gewoon dat het erfelijk was. “Ja, m’n moeder had het, dus nu heb ik het ook. Het zit gewoon in m’n genen.” Hoe vaker ik bleef zeggen dat ik nu eenmaal zo was, hoe meer ik daar ook in ging geloven. Ik wist het zeker, er was gewoon iets mis met mij, daar kon niemand iets aan doen. Op een gegeven moment verloor ik daardoor ook behoorlijk de hoop in mogelijk herstel, want ja, zo ben ik nu eenmaal.
“Het zijn gewoon chemicaliën in je hoofd die nu niet goed werken.” Zei iemand ooit tegen me. Dit vond ik kwetsend. Gewoon chemicaliën? Misschien, misschien niet. Alleen dat? Of nog meer? En dan? Weet ik veel! Die avond zat ik thuis te overpeinzen op de bank en ik brak in huilen uit. Ik haatte mezelf. WAAROM BEN IK ZO?! Ik vond altijd al dat ik geen goede reden had voor mijn eetstoornis en nu kon ik het al helemaal niet meer bedenken. Wanneer ik de verhalen van mijn therapiegenootjes hoorde vond ik mezelf maar een aansteller. Ik heb een fijne jeugd gehad en kon altijd veel vrienden maken. Alles was altijd prima totdat ik die stomme eetstoornis kreeg.
Toch wilde ik er vanaf en ik zag geen andere optie dan braaf doorgaan met therapie en na elke val weer op te staan. Ik moet toegeven dat ik af en toe wel eens ben blijven liggen, dan kon het me niks meer schelen, gaf ik de hoop op, maar uiteindelijk verzamelde ik weer wat moed en krabbelde ik op. Dit deed ik opnieuw en opnieuw en opnieuw en nu sta ik hier. Sterk, met beide benen op de grond.
Nog altijd weet ik niet de precieze aanleiding van mijn eetstoornis. Tenminste, er was niet één moment waarop het gebeurde. Ik weet wel welke dingen er allemaal met de maken hebben gehad. Perfectionisme, weinig zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld, eventuele aanleg, een concentratiestoornis en hier en daar een kwetsende opmerking waren bij elkaar opgeteld een aantal van de redenen waardoor ik een eetstoornis heb ontwikkeld. Onder anderen zitten al deze eigenschappen al in mijn karakter, maar ze zijn versterkt door bepaalde situaties waar ik in terecht was gekomen. Op het oog vrij normale situaties die bij iedereen in de puberteit voor kunnen komen, maar voor mij waren dit net de triggers om die eetstoornis te ontwikkelen.
Ik had geleerd mijn eetstoornis in te zetten wanneer ik tegen lastige dingen in het leven aan liep. Het zou dus best wel eens zo kunnen zijn dat de redenen van mijn eetstoornis in de jaren dat ik hem had veranderden. Misschien zette ik hem wel eerst voor het ene in en vervolgens voor het andere. Er is nooit één enkele reden aan te wijzen voor een eetstoornis en soms kom je er nooit helemaal achter, maar dat is niet erg. Als je maar leert hoe je moet functioneren als de persoon die je nu bent en obstakels die je nu tegen komt op een constructieve manier weet op te lossen. Deze obstakels kunnen overigens ook het accepteren van of plek geven aan emoties over gebeurtenissen van vroeger zijn.
Het belangrijkste dat ik je met het schrijven van deze blog wil meegeven is dat er niks mis met je is. Er is je iets overkomen en dat is waardoor jij een eetstoornis hebt. Soms is het heel duidelijk wat jou overkomen is en soms is het wat minder duidelijk, maar dat betekent niet dat je eetstoornis niet echt is of dat je nu eenmaal zo bent. Probeer er zo naar te kijken en geef jezelf niet de schuld van deze rotsituatie. Jij hebt hier niet voor gekozen. Jij verdient zorg, liefde en steun om hiervan te herstellen.
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie