Ernstige eetstoornis zonder ondergewicht

Je hoeft geen ondergewicht te hebben om te lijden aan een levensbedreigende eetstoornis. Dit hebben deskundigen bekend gemaakt. Tussen 2005 en 2010 is het aantal meisjes dat is opgenomen in het ziekenhuis vervijfvoudigd. Het gaat hierbij om meisjes die voldoen aan alle criteria van anorexia nervosa, afgezien van ondergewicht.

Deze resultaten komen vanuit een onderzoek van het Australische Murdoch Children’s Research Institute. Een grote daling in gewicht moet reden zijn tot ernstige bezorgdheid omdat hij/zij het risico kan lopen op ernstige medische problemen. Uit dit onderzoek blijkt echter dat het aantal adolescenten dat wordt opgenomen in het ziekenhuis zonder ondergewicht is toegenomen. Vijf keer zoveel meisjes zonder ondergewicht maar die verder voldoen aan de criteria van anorexia worden opgenomen. In de studie die 6 jaar duurde werd ontdekt dat adolescenten die niet voldoen aan de lage gewicht criteria van de eetstoornis, wel degelijk lijden aan de acute levensbedreigende medische complicaties van gewichtsverlies.

Bron

Professor Susan Sawyer, directeur van het Royal Children’s Hospital Centre of Adolescent Health geeft aan dat adolescenten die een hoger gewicht hebben maar wel een grote hoeveelheid gewicht zijn verloren een zorgvuldig medisch assessment moeten krijgen. Een eetstoornis kan ontstaan op elk gewicht. Artsen moeten achterdochtig zijn over een mogelijke eetstoornis bij alle patiënten die snel gewicht hebben verloren of een aanzienlijk grote hoeveelheid. Ook als er op dat moment geen sprake is van ondergewicht. Bij hulpverleners, docenten en in families is vaak weinig begrip of wordt niet goed begrepen wat de risico’s kunnen zijn van snelle, ernstige gewichtsverlies op alle gewichten. Veel professionals denken ook direct aan ondergewicht als zij aan anorexia denken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel van deze jongeren erg ziek waren toen ze eenmaal in het ziekenhuis terecht kwamen.

Hoofdonderzoeker Melissa Whitelaw geeft aan dat de dramatische toename van het aantal jongeren in het ziekenhuis zonder ondergewicht ook een stijgende lijn weerspiegelt in het aantal adolescenten met obesitas. Eetstoornissen en obesitas worden gezien als afzonderlijke gezondheidsproblemen met een kleine overlap in de patiëntpopulaties. Wel laat dit onderzoek zien dat we ons veel meer bewust moeten zijn van de risico’s van eetstoornissen die ontstaan bij mensen met overgewicht. Het onderzoek toonde aan dat, terwijl een deel van de patiënten werd geadviseerd om gewicht te verliezen, zij niet professioneel ondersteund werden hierbij op het moment dat zij een eetstoornis ontwikkelde. Volgens de onderzoekers wijst dit op de noodzaak om in de gaten te houden of adolescenten met overgewicht op een juiste manier gewicht verliezen. Het moet duurzaam en veilig zijn.

Bron

Onderzoekers geven aan dat er door een combinatie van factoren zoals de aard van de eetstoornis, het gebrek aan bewustzijn van de ouders, gebrek aan opleiding in de gezondheidszorg en vertraging bij de toegang tot specialistische hulp er vaak laat een diagnose wordt gesteld. Ook als er wel sprake is van ondergewicht.

Susan Ringwood van een liefdadigheidsorganisatie zegt: “Eetstoornsisen zijn complexe psychische aandoeningen die ook ernstige gevolgen hebben voor de fysieke gezondheid. Het is zeer nuttig om mensen bewust te maken van het feit dat eetstoornissen niet alleen te maken hebben met ondergewicht. We weten dat we niet aan de hand van een lichaamsgrootte of figuur kunnen zeggen of iemand ziek is. Daarnaast weten we dat er soms strenge richtlijnen zijn omtrent het BMI die gebruikt worden om te bepalen of iemand in aanmerking komt voor een behandeling. Dit onderzoek toont aan hoe gevaarlijk dat kan zijn”.

Bron: Dailymail.co.uk

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

25 reacties op “Ernstige eetstoornis zonder ondergewicht”

  1. Ik vind het eigenlijk een beetje klinken alsof je in het ziekenhuis moet hebben gelegen om een ernstige eetstoornis te hebben…

  2. Hooo lord, kunnen mensen soms even niet zo veel zeuren astjeblieft!? Super thanks.

  3. Het spijt me dat ik het geplaatst heb. Ik heb heel lang getwijfeld of ik het zou doen, uit angst voor zulke reacties. Dit is echter hoe het artikel/de blog op mij overkomt.

    Ze gebruiken het feit dat er meer mensen zonder ondergewicht in het ziekenhuis terecht komen als bewijs dat je ook zonder ondergewicht een ernstige eetstoornis kan hebben.
    Sorry, maar dat vat ik op als dat je in een ziekenhuis liggen kan gebruiken als een maatstaaf van de ernst. Dat raakt mij. Ik twijfel al vaak genoeg aan mijzelf en mijn problemen en veel mensen met mij.

  4. Goed artikel!!!

    @Nicole; als je al twijfelt aan jezelf kan ik me voorstellen dat je het zo opvat. Maar je kan het ook opvatten als: ook zonder ondergewicht kan je eetstoornis heel ernstig zijn. Ook mensen zonder ondergewicht kunnen in het ziekenhuis belanden. Dat is net even een andere benadering. Dus of je wel of geen ondergewicht hebt zegt niets over de ernst van je eetstoornis. Probeer het eens van die kant te bekijken! Misschien helpt het je om jezelf serieus te nemen en minder te twijfelen!

  5. Dit gebeurde er met mij: Ik was in een paar maand tijd ontzettend afgevallen en mijn gewicht was levensbedreigend, ik kon niet langer, ik was kapot. Alles deed pijn en ik probeerde wel meer te eten maar alles ging direct naar mijn organen omdat die leeg waren. Het lukte me niet om zelf aan te komen want ik had ook nog geen therapie daar moest ik een half jaar op wachten. Ik mocht van de dokter zelfs op xx kilo, lengte 160 cm naar Parijs voor een week. Daarna ging het afvallen gewoon verder, het stopte niet en had hulp nodig want mijn ouders wisten het ook niet meer. Toen ik xx kilo woog zei de dokter dat ik na het weekend weer moest komen om te wegen en dat ik dan dinsdag werd opgenomen, een hele shock maar eindelijk hulp. Hij liet me de afdeling zien en alles. Toen ik na het weekend weer kwam te wegen was ik een paar gram aangekomen en woog xx kilo. Toen zei de dokter in eens dat ik niet hoefde te blijven want ik kon het wel zelf… mijn ouders en ik waren helemaal voorbereid op de opname eindelijk hulp voor mij want ik was kapot en toen hoefde het niet. Die dag erna woog ik thuis en was ik weer xx kilo, het was dus gewoon vocht! Ik kon het niet geloven. Mijn ouders vonden het ook zo raar waarom de dokter mij niet opnam. Zit er een bepaald gewicht aan vast ofzo? Dat slaat toch nergens op! Hij luisterde niet eens naar mijn hart of controleerde mijn bloed, dat is toch veel belangrijker dan gewicht! Mijn ouders belden de dokter want dit was niet normaal. Ik was erg depressief daarna want ik was zo blij dat ik hulp kon krijgen en dan om zoiets kon ik weer naar huis. Ik moest die vrijdag weer wegen om 16.00. Alleen ‘s ochtends woog ik nog even thuis en toen was ik dus gewoon weer afgevallen en woog xx kilo. Mijn vader belde de dokter want er moest nu iets besloten worden, dit kon zo niet langer. We moesten eerder komen en de assistent zei dat we voor de zekerheid maar spullen moesten meenemen. Maar ik was er klaar mee, ik geloofde hem niet meer, ik werd toch niet opgenomen. Rond 13;00 waren we in het ziekenhuis en woog weer xx kilo de dokter nam de beslissing om mij nu wel op te nemen. Ik was in shock, ik was totaal niet voorbereid, had niks kunnen meenemen en geen afscheid kunnen nemen van van mijn honden. Ik vond het vreselijk! Mijn maand in het ziekenhuis was ook verschrikkelijk omdat werkelijk alles mis ging! Sorry voor dit lange verhaal en hoop niet dat het triggerd dat is niet mijn bedoeling maar ik vind de ziekenhuizen van tegenwoordig zo ontzettend slecht! Iedereen zou naar mijn mening gewoon hulp moeten krijgen, wat voor gewicht dan ook!

  6. Eindelllijkkkk, goh, de MEDISCHE wereld is ergens achter gekomen……het duurde even (zeker meer dan 30/40 jaar….).

  7. Goed artikel. Het is zo belachelijk dat een eetstoornis alleen erg is als je ondergewicht hebt. Dat is net zo’n onzin als ‘je moet in het ziekenhuis liggen om een eetstoornis te hebben.’ Ik kan niet wachten tot dit eindelijk bij de hulpverleners doordringt…

  8. Zelfs met ernstig ondergewicht (wat bij mij niet zo op viel omdat ik klein en heel smal ben) kwam er letterlijk uit de mond van mijn huisarts, ach het valt wel mee. Terwijl er bij de hulpinstantie haast werd gemaakt om zo snel mogelijk te kunnen strarten met therapie. Ik vind dat huisartsen echt beter geschoolt moeten worden.

  9. Toen mijn eetstoornis net ontstond hadden mijn lieve ouders het wel door en toen moest ik dus met mijn moeder naar de huisarts omdat mijn moeder vond dat ik niet gezond was (ik had het zelf toen nog niet door en ging mokkend mee), echter de huisarts daar zei dat mijn moeder zich niet zo moest aanstellen en dat er niets met mij aan de hand was, ik had immers geen ondergewicht.. waardoor mijn slechte gedachtes dat ik gewoon gezond was ook werden bevestigd. Een paar weken later had ik wel ondergewicht, terug naar een andere huisarts, die het nu wel serieus nam. Ik neem het die eerste dokter nog steeds kwalijk; mijn ouders waren er op tijd bij, maar wat kun je als ouders doen als professionele hulpverleners zeggen dat er niets aan de hand is.. Ik hoop echt dat hier meer aandacht voor komt; dit is zo belangrijk!

  10. ik denk dat de ernst van je eetstoornis samenhangt met het feit of je nog gewoon in de maatschappij kunt functioneren. Als je door je eetstoornis niet meer normaal in het dagelijks leven mee kunt draaien heb je naar mijn mening een ernstigere eetstoornis dan wanneer je alleen wat gedachten hebt over eten maar nog wel kunt meedraaien. ondergewicht speelt naar mijn mening ook een rol want het hebben van veel ondergewicht is nou eenmaal heel gevaarlijk

  11. ik ben enorm blij met dit artikel

  12. Hehe eindelijk! Te laat voor mij, maar hopelijk niet voor een hoop anderen!

  13. Mijn ervaring is dat je met een gezond gewicht vaak niet serieus wordt genomen

  14. Nou, blijkbaar kan een gezond gewicht ‘nu eenmaal ook gevaarlijk zijn’. En zegt gewicht dus minder dan men eerder dacht.

    Werd tijd dat men dat eens in ging zien. Bij een bekende kliniek vond men bij mij een lichamelijk onderzoek niet nodig (en ik had wél ondergewicht), terwijl ik bij een andere instelling na onderzoek alleen nog maar mocht zitten zo ongeveer (zelfde gewicht, eetpatroon etc.).

    Dus ach. Volgens mij doen sommige mensen/instellingen maar wat. Alleen als je al half dood bent vinden ze het ernstig.

  15. Goed artikel!
    Ik ben een tijdje geleden aangemeld bij rintveld voor opname,
    maar ze wilden mij niet behandelen omdat m’n gewicht te hoog was (ik had wel ondergewicht maar niet heel ernstig), dit vond ik sws al raar want bij m’n vorige opname had ik een gezond gewicht en zat ik minder diep in de eetstoornis.
    2 weken later werd ik opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen en ondervoeding.
    Zo zie je maar dat gewicht niet alles zegt.
    Liefs x

  16. mijn psychiater zei dat ik maar mn gang moest, gaan zolang ik maar geen ondergewicht kreeg was alles prima, maar ondertussen zit ik wel met een (voor mij) enorme eetstoornis. Nee dan voel je je niet echt gehoord…

  17. Jammer dat er alsnog dokters en therapeuten zijn die mensen zonder ondergewicht gewoon niet serieus nemen.. mijn vorige therapeut zei zelfs dat ik geen eetstoornis had alleen door mijn gewicht!
    Hopen dat daar iets meer begrip en hulp voor,komt in de toekomst!

  18. Ook ik ben vorig jaar oktober bij Rintveld aangemeld voor opname maar dat ging niet door omdat ik wel ondergewicht had maar het was volgens hun niet levensbedreigend. Uiteindelijk helemaal geen behandeling gekregen daar

  19. Mijn huisarts zei ook dat het allemaal wel meeviel en nu zit ik 2 maanden later in de kliniek.

  20. Al blijft ondergewicht natuurlijk ook altijd een risicovolle factor, het is in mijn ogen idd niet het enige. Ik wil niet ontkennen dat toen ik ondergewicht had, het ook gevaarlijk was, maar dat ik me écht zorgen begon te maken, was eigenlijk pas toen ik last van eetbuien kreeg en die op een gevaarlijke manier ging compenseren. Het deed ontzettend pijn en kreeg dan hartkloppingen en zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik was soms echt bang dat ik dan ergens neer zou vallen en niet meer op zou staan. Toch jammer dat ze dat tot op de dag van vandaag in mijn therapie nog steeds niet serieus nemen… Laten we hopen dat er ook voor iedereen met de minder zichtbare eetstoornis nu écht meer begrip gaat komen…

  21. Weet je, het is super naar maar het is wel gewoon een feit dat er met ondergewicht eerder aan de bel getrokken wordt. Voorheen, toen ik nog ernstig ondergewicht had, werd ik wat mijn eetstoornis betreft misschien iets “serieuzer” genomen als ik mij niet goed voelde.
    Echter, nu ik weer een gezond gewicht heb maar nog steeds een eetstoornis heb, wordt er nog altijd naar mijn lichamelijke klachten gekeken en word ik nog steeds serieus genomen. Ik vind het naar voor de mensen die het zo moeilijk vinden om een gezond gewicht te hebben met een wel degelijk ernstige eetstoornis, maar ik denk ook: “accepteer” het en leg het zo goed mogelijk uit. Deze discussie en frustratie loopt naar mijn idee enigszins uit de hand, en ik word er ook een beetje moe van eerlijk gezegd.

  22. Even een kritische noot:

    “Bij hulpverleners, docenten en in families is vaak weinig begrip of wordt niet goed begrepen wat de risico’s kunnen zijn van snelle, ernstige gewichtsverlies op alle gewichten.”

    Wat ik mis in dit artikel zijn die risico’s waarvan blijkbaar niemand op de hoogte van is. Met welke klachten wordt deze groep dan opgenomen in het ziekenhuis? Hartklachten? Darmklachten? Uitdroging? Iets anders?
    Waar moeten hulpverleners, docenten, families, en niet te vergeten: mensen met een eetstoornis zonder ondergewicht, dan waakzaam voor zijn?

    Goed dat er aandacht wordt besteed hieraan, en dat er wordt gewaarschuwd… maar waarvoor eigenlijk? Dank voor de aandacht, maar ik mis duidelijke informatie!

  23. Vind het vooral erg dat ik in de praktijk merk -al heb ik wel ondegewicht- dat bij huisartsen maar ook bij ggz instellingen eetstoornissen nog totaal niet serieus worden genomen. En dat zelfs bij anorexia/ondergewicht, laat staan bij een “gezond” gewicht. Snap dat echt niet.

    Bij een eetstoornisinstelling zou ik alleen nog klinisch behandeld mogen worden en rustprogramma krijgen, en de huisarts kijkt er verder niet naar en bij mijn ggz mag je tot een ernstig laag bmi gaan. Sorry kan daar zo kwaad over worden.

  24. Misschien iets om namens proud extra lezingen te geven bij instanties?

  25. Ik bedoel ‘6 december tot 17 januari’**

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *