Voordat ik bij het azM terecht kwam liep ik al 2 jaar bij een psychologe en psychiater. Ook daar hielpen ze me goed met mijn problemen, maar helaas waren ze niet zo gespecialiseerd in eetproblemen en na lange twijfel bij mezelf heb ik uiteindelijk toestemming gegeven en verwezen zij me door naar het azM. (ook met toestemming van mijn ouders).
Ondanks de verwijzing moest IK ook mezelf aanmelden op de poli, maar ik durfde toch niet. Mijn vader belde, maar hem werd verteld dat ze hem helaas niet konden helpen. Alléén als ik zelf zou bellen konden ze me verder helpen. En dat heb ik uiteindelijk gedaan. (Dat doen ze omdat je zelf gemotiveerd moet zijn om er naar toe te gaan, een buitenstander kan wel willen dat je er in behandeling gaat, maar zolang je zelf niet wilt heeft het ook geen zin.)
Toen ik alle moed bij elkaar had geraapt heb ik de telefoon gepakt en mezelf aangemeld. Ik werd telefonisch meteen doorverwezen en kreeg een psychologe aan de lijn. Deze nam een vragenlijst bij me af (soort van telefonische intake). Aan de hand van die vragenlijst kijken ze dan of ze je een mogelijke behandeling kunnen bieden.
Wel werd ook met héél veel nadruk gevraagd of ik zelf wel écht aan mijn eetprobleem wilde werken, want het zou bij voorbaat al geen zin hebben om de behandeling te starten als ik zelf eigenlijk helemaal niet wilde. Ik liet mijn twijfel erover los want ik wilde er wel aan werken, maar ergens toch ook nog steeds niet.
Ik mocht op intakegesprek komen, die duurt 2 uur maar liep bij mij uit tot bijna 3 uur. Erg slopend, en ik werd ook meteen bestookt met directe vragen en moest natuurlijk ook wegen en meten. Gelukkig voelde ik me wel een beetje op mijn gemak bij de psychologe en was ik immers ook wel wat gewend omdat ik al 2 jaar in de hulpverlening zat, maar dat was natuurlijk anders dan een poli in het ziekenhuis.
Klinische opname bij het AZM kan alleen als het lichamelijk niet meer gaat (omdat het ook echt een ziekenhuis is, en niet echt een kliniek). Als ik in klinische opname wilde in een kliniek die écht is gespecialiseerd in E.S. dan zou ik naar Bergen op Zoom (De viersprong) moeten gaan. (dat is me ook al voorgeschoteld) maar klinisch wil ik niet. Ik wil het graag echt zelf proberen!
Helaas is hier in Limburg niet echt veel soeps voor eetstoornissen. Alleen het azM en het Mondriaan in heerlen, waar je terecht kan. Voor langere opnames in klinieken zul je dus al buiten Limburg moeten gaan zoeken…. Er zijn geen groepstherapieen in het azM.
Het azM richt zich het meest op mensen die kampen met anorexia. Andere eetstoornissen worden daar niet zo snel behandeld. Jammer, want bijvoorbeeld een meisje die ik ken uit mijn naaste omgeving heeft juist boulimische klachten, is er ook heen gegaan, maar ze denken niet dat ze haar kunnen helpen. Ze willen haar naar een gewone psycholoog sturen of naar een diëtist, maar echt hulp in het ziekenhuis willen ze niet geven.
En de wachttijden zijn verschrikkelijk lang… Ik heb geluk gehad, maar als ik het zo hoor…rampzalig gewoon hoor. Wat betreft het hulpaanbod in Limburg, had ik misschien beter in het midden van het land kunnen wonen… Want als ik nu in opname zou willen gaan, (wat ik niet wil, maar wat wel nog altijd als vangnet voor me vast staat) dan moet ik dus al een eindje reizen….!!
Vervolgens kreeg ik na de intake 4 brieven thuis met verschillende onderzoeken die ik zou krijgen, zodat ze een zo breed mogelijk beeld van me konden vormen en daarbij ook een aansluitende behandeling konden opstellen.
Ik kreeg 4 afspraken: 1 bij een internist, 1 bij een diëtiste, 1 bij een psychiater en 1 psychologisch onderzoek waarvoor er een dagopname zou zijn. Bij de internist kreeg ik een lichamelijk onderzoek, werd ik gewogen en gemeten en werd er kort gepraat over de hoeveelheid groente/zuivel/fruit dat ik op een dag binnen kreeg. Daarna moest ik ook nog 7 buisjes bloedprikken om te kijken of mijn bloedwaardes goed waren. Bij de diëtiste werd er besproken wat ik zoal op een dag at en niet at en zij vertelde me ook wat het voor gevolgen zou hebben (zowel op korte als lange termijn) als ik mezelf zou blijven inperken qua eten en het compenseren daarvan.
Bij de psychiater werd puur gepraat over gevoelens, bij mij dus vooral ook over mijn somberheids klachten. Voor het psychologisch onderzoek werd er een hele dag uitgetrokken en kreeg ik dus een dagopname. Van ‘s morgens tot ‘s avonds heb ik vragenlijsten moeten invullen en opdrachten moeten doen. De vragenlijsten gingen over verschillende aspecten zoals mijn sociale leven, thuis, school, vroeger, eten, onzekerheid en depressiviteit.
De opdrachten die ik met de psychologe deed waren schoolse opdrachten om mijn intelligentie niveau vast te stellen en mijn reactietijd te meten. (Blokkencreaties nabouwen (inzicht), synoniemen van woorden geven (taal), plaatjes bekijken en de ontbrekende delen opnoemen etc.) Er zat ook een opdracht bij waarbij er een begin van een zin stond gegeven die vervolgd werden door een stippellijn en waarbij ik moest invullen wat het allereerste in mij opkwam. Voorbeeld: “Ik hou van …..mijn ouders…..”
Nadat ik deze onderzoeken had gehad en de verslagen ervan bij de psychologe binnen waren, zou ik een nieuwe uitnodiging krijgen om op evaluatiegesprek te komen en tevens ook de eventuele behandeling te bespreken. Helaas ging het tegen die tijd veel slechter met me en trok ik het haast niet meer, ik kreeg een time-out en werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis (niet in Maastricht) voor 2 weken.
Pas daarna kwam dat evaluatiegesprek in het azM. De tijd die verstreek tussen de onderzoeken en het uiteindelijke evaluatiegesprek waren ongeveer zo’n 2 maanden. Ik kreeg excuses aangeboden voor het (eigenlijk veel te lange) wachten, maar er werd wel netjes met me besproken wat uit de uitslagen was gekomen. Ook werd er een soort behandelplan opgesteld waarmee ik met twijfel akkoord ging.
Ik kreeg als opdracht een eetdagboek bij te houden, en die bespraken we iedere week. Ook kreeg ik een stapel stencils mee naar huis om door te lezen (daar stond alles in over eetstoornissen, de gevolgen, over voeding etc.) Omdat mijn motivatie er nog niet echt was kreeg ik nog meer huiswerk: Ik moest een brief schrijven aan mijn toekomst (over 10 jaar), dat heb ik ook gedaan en ik moet zeggen dat heeft bij mij ook wel degelijk effect gehad.
Ik stel verwachtingen aan mijn toekomst en wil ontzettend graag gelukkig worden en een gezin stichten. De brief is een soort van houvast voor mij, op de momenten dat ik het heel moeilijk heb, werp ik een blik op de brief en dan weet ik weer waar ik het ook alweer voor doe.
Ik heb nog meer oefeningen gekregen, zoals een brief schrijven aan mijn eetstoornis, de voor en nadelen ervan tegen elkaar afwegen, en dan kom ik vaak tot de confronterende conclusie dat mijn eetstoornis mij niet gelukkig zal maken als ik me er niet tegen ga verzetten. Het zijn ontzettende confronterende gesprekken bij het azM en dat maakt het ook nog vaak moeilijk om erheen te gaan, ze duwen je echt met de neus op de feiten maar af en toe heb ik dat ook echt hard nodig.
Ik weet dat iemand niet KIEST voor een eetstoornis, maar je hebt wel zelf de KEUS in handen met hoe je ermee omgaat, en ik begin langzamerhand toch meer te vechten ertegen. Ik heb me er vaak aan overgegeven maar ik wil voor mijn toekomst knokken en later een goede moeder zijn. Ik werk momenteel aan een opbouwende eetlijst en ik heb een streefgewicht opgekregen zodat ik weer op een minimaal gezond gewicht kom.
De strijd in mijn hoofd is er nog steeds, en ik ben ook nog lang niet klaar met de behandeling, maar beetje bij beetje krabbel ik omhoog, ik leer om te relativeren en ik probeer zo vaak mogelijk stil te staan bij hetgeen waar ik het voor doe.
Want uiteindelijk wil ik niet meer overleven, maar wil ik gaan leren leven!
Geef een reactie