Al een tijdje liep ik ambulant bij een psycholoog van de GGZ. Hij had zich gespecialiseerd in persoonlijkheids-problematiek. Hij kon mij tot op zekere hoogte helpen met mijn eetstoornis, maar naarmate de maanden voorbij gingen, werd mijn eetstoornis steeds erger.
Ik had het zelf niet meer echt onder controle en gaf dit ook aan. Mijn psycholoog vond het nogal meevallen, voor hem was het enkel een sympthoom en bleef de persoonlijkheidstoornis de hoofdzaak.
Omdat ik zelf verpleegkundige ben, ben ik gaan inzien dat het zo niet langer kon. Ik was mijn lichaam letterlijk aan het uitputten en vroeg om een verwijzing naar Centrum eetstoornis Ursula. De GGZ gaf aan mij niets te kunnen bieden op eetgebied, dit omdat ik geen ondergewicht heb. De Ursula nodigde mij eind oktober 2009 uit voor een intake. Ik was erg gespannen ik had inderdaad geen onderwicht, mijn eetstoornis zou vast nog wel meevallen?
Ook hoorde ik dat een eetstoornis vaak ruim 7 jaar duurt en ik zat pas aan 3 jaar dus ook dat viel nog wel mee. Ik ging dus erg zenuwachtig het gesprek in. Wat later erg bleek mee te vallen. Ik had aan een paar woorden genoeg. De psychologe van de intake leek mij echt te begrijpen. Ze vond mij niet dik (wat me ook opviel is dat er bij de Ursula niet alleen graatmagere meiden rondliepen) Dat gaf mij meteen een gevoel van opluchting en ook weer extra motivatie om tegen mijn eetstoornis in te gaan. In eerste instantie werd ik afgewezen. Niet omdat mijn eetstoornis niet erg genoeg was, waar ik het toen wel op gooide (ik weet nu dat, dat mijn es was die kans zocht om nog harder te trekken) maar omdat ik zover weg woonde van de Ursula en op en neer reizen erg vermoeiend zou zijn.
Ze vonden dat de GGZ mij eigenlijk gewoon moest aannemen, dat een eetstoornis meer is dan enkel gewicht. Toen de GGZ voet bij stuk bleef houden heb ik uiteindelijk de Ursula gecontacteerd in een soort van paniek. Ik voelde me compleet alleen staan in mijn eetstoornis. Door al die afwijzingen was hij extra hard gaan trekken en was ik in 2 maanden tijd enorm veel afgevallen. Zelf mijn psycholoog van de GGZ schrok ervan. Het werd toen pas zichtbaar hoe erg mijn eetstoornis trok. De Ursula heeft mij meteen weer uitgenodigd voor een gesprek.
Uiteindelijk kreeg ik de 4-daagse deeltijd toegewezen. Ook daar schrok ik wel even van. Ik dacht dat mijn eetstoornis wel meeviel, dit ook omdat mijn psycholoog dat toch wel had laten doorschemeren. Toen ik hoorde 4 dagen in de week, dacht ik bij mezelf, dat is wel erg intensief.
Op 30 maart ben ik gestart in de groep. Mijn groep bestaat momenteel uit 9 vrouwen in de leeftijd van 18 tot eind 40, erg gevarieerd dus. Sommige zijn zelfs al moeder en andere zitten nog op school. Het laat mij zien dat het niet uitmaakt watvoor leeftijd of levensfase je in zit, dat een eetstoornis altijd aanwezig kan zijn. De groep heeft het mij de eerste weken niet makkelijk gemaakt. Ze waren erg direct ik voelde me in het begin totaal niet op mijn gemak en snapte eigenlijk niet waarom? Ik ben altijd erg sociaal en kan het altijd goed vinden met andere mensen en in groepen.
Later kwam ik erachter dat het mijn eetstoornis was. Er was eigenlijk nog nooit iemand echt tegen mijn eetstoornis ingegaan. Niemand lette ooit op wat ik at en wat ik deed. Nu werd er continu tegen mijn eetstoornis ingegaan en werd ik gecontroleerd op wat ik at. Ik moest een eetdagboek bijhouden. Mijn eetstoornis was boos en bleek nog harder te trekken en erger te zijn dan ik aanvankelijk had verwacht. Ik begon steeds meer te beseffen wat hij allemaal van mij had afgenomen. De groep heeft mij daar goed bij geholpen ook de therapieën hebben mij daar goed bij geholpen en gaan mij hopelijk nog verder helpen.
De 4-daagse deeltijd weer ik in zit (4.2) is van dinsdag tot vrijdag van 9:00 tot ongeveer half 4. Iedere dinsdag ochtend moeten we er met heel de groep aan geloven, dan is het tijd om ons te wegen. Dit is en blijft voor ons lastig. Je moet je weer aan een basis eetlijst houden en dat zorgt voor veranderingen in je gewicht. Gelukkig kunnen we ons na het wegen uitspreken bij “eetdagboek”. Daar bespreek je wat je gewicht met je gedaan heeft en hoe het eten het afgelopen weekend ging en op donderdag hoe we het weekend gaan eten. In plangroep bespreek je verder wat je het weekend gaat doe,n zodat je goed voorbereid naar huis gaat. De sociotherapeut is hier bij aanwezig.
Verder hebben we twee keer in de week op dinsdag en donderdag PMT (lichaamsgerichte therapie). Daar kun je een spiegel plan opstellen en voor de groep spiegelen of als je behoefte hebt aan wat ontspanning zijn ontspannings-oefeningen mogelijk.
We hebben op woensdag en vrijdag creatieve therapie. Daar kun je lekker aan de slag met klei, tekenen, schilderen etc.. Alles om je doelen uit je behandelplan te behalen.
Iedere woensdag is er ook psycho. Dit is een gespreksgroep waar je praat over achterliggende zaken. Iedere donderdag is er cognitief waar je gaat kijken naar je denken, je foute gedachtes en deze gaat uitdagen. Ook worden hier de signalen die je eventueel hebt gehad besproken (een signaal krijg je als je, je niet aan de afspraken houdt). Ik krijg bijvoorbeeld een signaal als ik een eetbui heb en braak. Ik maak dan een signaal analyse en bespreek deze in de groep. Zo krijg ik meer inzicht in waarom ik een eetbui heb gehad.
Twee keer in de week op dinsdag en donderdag krijgen we warm eten uit de keuken van de Ursula. We eten dan allemaal hetzelfde en na het eten mag je, je in de groep onder leiding van een sociotherapeut uitspreken over de maaltijd. Op woensdag koken er 2 mensen uit de groep die dan samen boodschappen hebben gedaan van te voren. Op vrijdag hebben we altijd een broodmaaltijd en is het de bedoeling dat je ‘s avonds thuis kookt.
Momenteel bestaan de therapeuten en de groep alleen uit vrouwen. Dat was ook wel even wennen alleen maar vrouwvolk, maar ik heb het idee dat ze het wel allemaal beter begrijpen en dat is fijn. Ik vond mijn eerste weken erg zwaar, maar heb er zeker nu al baad bij gehad. Ik vind het erg prettig hoe de therapeuten voor je open staan en dat ze proberen met je mee te denken in bijvoorbeeld moeilijke eetsituaties.
Ik moet zeggen dat ik het wel erg moeilijk vind hoe streng en direct ze zijn op het gebied van eten. Achteraf gezien was dit een juiste keuze die ik heb genomen en ik heb nog een lange weg te gaan (een behandeling duurt namelijk gemiddeld 9 maanden). Het reizen is wel vermoeiend, maar niet belemmerend, ik heb het er zeer zeker voor over. Ik werk nu aan mijn toekomst en ik verwacht dat ik er beter uit ga komen…
Hopelijk straks helemaal eetstoornis vrij.
Geef een reactie