Ik heb 15 jaar gedanst, waarvan, nu ik erop terug kijk 10 jaar ECHT met plezier. De laatste 5jaar waren anders, meer vanzelf sprekend. Dansen, hoorde bij mij, het definieerde mijn naam. Ik had heel veel gegeven voor het dansen, dus zonder het dansen wist ik niet zo goed waar ik mijn tijd anders aan moest besteden.
Fotografie: Leo Hidalgo
In de familie van mijn beide ouders zijn alle dames aardig vol geschapen, mijn zus heeft dat dna-gedeelte maar even overgeslagen. Ik was de gelukkige die het wel mocht erven, ik werd op mijn elfde ongesteld en kreeg alle hormonige-gedoetjes die daarbij kwamen kijken en dan nog wat extra; welgevormde borsten en billen. Ik heb me er nooit mee bezig gehouden, zo was ik nou eenmaal. Ik bleef lekker eten, veel eten. Ik trainde onwijs veel en zat ook op een andere sport, dus het eten had ik nodig.
Rond mijn 13de nam ik een korte danspauze van een paar maanden. In die periode bleef ik hetzelfde eten, maar lag ik dagen in mijn bed. Guess what happend? Ik kwam aan…dit beviel me voor geen meter! Door het aankomen, gebeurtenissen die ik buiten beschouwing laat en opmerkingen als ‘oh, je begint wel een beetje dikjes te worden’ voelde ik me walgelijk vies, dik en lelijk. Een eetpatroon had ik niet, ik heb altijd alles kunnen eten, wat en wanneer ik maar wilde en verbruikte de energie toch weer tijdens het dansen.
Toen ik wilde afvallen had ik dan ook geen idee hoe het verstandig aan te pakken. Een meisje uit mijn dansklas had anorexia en was in een korte periode veel afgevallen, ‘makkelijk’ dacht ik…dan eet ik gewoon een paar weken weinig en daarna kan ik weer eten wat ik wil……
Ik kwam weer terug op de dansschool en het eerste wat ik te horen kreeg van een dansdocent was:
‘Wauww, je bent zoveel afgevallen, echt heel mooi, je hebt nu het perfecte danslichaam’
Ik had toen duidelijk ondergewicht. Ik snap niet dat ze dat heeft kunnen zeggen tegen een meisje van 13 jaar. En WAT is een ‘perfect danslichaam’? Ik ken mensen met heel wat kilo’s meer die mij eruit dansen dusss…?
Zomaar stoppen met afvallen zat er niet in. Ik vond het geweldig, de complimentjes en vooral ook controle over mezelf, en de kracht die ik had om dit te doen. Het ging van kwaad tot erger tot het hoofd van mijn dansschool het zo erg vond dat ze me schorste, ik mocht terug komen als ik 5 kilo aangekomen was.
Dansen was mijn leven en het me afpakken was toen de beste ‘straf‘. Binnen een maand zat ik weer op dansen met het gewicht dat zij wilde dat ik had. Ik voelde me onwijs, tussen alle dunne meisjes daar en ik zag dunne meisjes die als tip meekregen een paar kilootjes af te vallen. Ik begreep dat niet; zij waren immers ZO dun, zij moesten afvallen, maar IK, veel dikker, (in mijn ogen) moest aankomen!
Toch probeerde ik afstand te doen van het idee af te willen vallen en hield in mn hoofd; ‘als zij het zeggen zal het wel kloppen’ …dit ging aardig goed..tot ik ong 16 was. In een les kwam een strenge docent met als motto ‘pijn is fijn'(true story)
Ik weet nog goed; de dag voor een optreden, werd er iets veranderd in de dans en vervangen door een pasje die mij niet 1,2,3 lukte. Ze werd ongeduldig en begon vervelende dingen te zeggen. Ik KON het echt niet, maar zij wilde perse dat ik het deed. Uiteindelijk liep ze weg, draaide zich nog even om en zei: ‘ik snap ook wel waarom het niet lukt’ en keek me van top tot teen flink afkeurend aan, het schuddend hoofdje erbij niet te vergeten. Misschien bedoelde ze iets anders dan dat ik dacht..maar dat boeide me op dat moment niet..‘Ik wist het wel, ik was te dik’
Na de les probeerde mijn klasgenootjes het goed te praten, maar die opmerking bleef erg zitten. Meteen besloot ik weer dat ik moest afvallen.
Een paar maanden later deed auditie voor een mbo-dansschool. Ik was al erg met afvallen bezig, maar de week ervoor moést ik nog wat extra afvallen van mezelf. De auditie heb ik volledig verknald, de spanning, de energie die ik nodig had, maar niet had, werden me teveel en ik kreeg een complete black-out.
De laatste 5 jaar van mijn dansperiode waren niet leuk, alles draaide om presteren, beter worden, trainen, oefenen, dansen, dansen, dansen…ik werd voorbereid op de dansacademie en moet dus in topvorm zijn…
JA! Er was ERGENS in de school een coach die je hierin kon begeleiden, ergens… Moest je die wel even opzoeken. Ik durfde niks te zeggen, laat staat hulp te vragen. Ik vind dat als zij vinden dat je moet afvallen, ze je verplicht moeten doorsturen naar die coach. Ik vind dat je gewicht of hoe je eruit ziet NIKS zegt over je talent en dat ze dus minder bezig zouden moeten zijn daarmee én ik vind dat dansen niet alleen maar moet draaien om je ‘kunnen’ ..
Ik moet eerlijk zeggen dat het steeds meer verbeterd. Docenten zijn steeds meer op de hoogte van eetproblemen i.c.m. dansen en grijpen ook serieus in.
Zo ben ik voor de zomer van 2009 weer begonnen met lijnen, laxeren, kotsen en ander soort troep. Ik werd weer geschorst. Met een gezond gewicht mocht ik terug komen. Die keer hebben ze me meer steun geboden. In de tussentijd is mijn gewicht blijven schommelen. Toen ik uiteindelijk bijna elke les wel flauwviel en (hun woorden) ‘in de gevaren zone’ zat hebben ze me uitgelegd dat het beter is als ik mijn toekomstdroom als danseres laat varen. Klinkt cru, maar het is zo, ik begin bij elk beetje inspanning, niet alleen met dansen maar ook daarbuiten, meteen weer te kloten met eten. Ik ben nu ongeveer een half jaartje gestopt met dansen.
Onlangs probeerde ik toch weer een auditie voor een dansschool. De 2 weken ervoor heb ik geleefd op water en rijstwafels, soort van om ‘wat strakker’ te zijn en dus beter te kunnen presteren. ONZIN ofcourse.
De nacht ervoor verging ik van de honger, dus ik nam nog een sultana …achteraf moest die er toch maar uit. De auditie heb ik totaal verpest!
Ik moest een stuk zingen, maar dat ging niet helemaal vlekkeloos met een zere keel na het kotsen. Mijn lichaam was op en deed pijn, maar die verbeet ik.
Wonder boven wonder, kreeg ik het nieuws toch aangenomen te zijn. Ze hadden alleen nog wat medische gegevens nodig en een testje voor de medische goedkeuring, dat moet ik nog steeds doen, ookal weet ik de uitkomst daarvan al…
Het dansen heb ik dus laten gaan. Ik zou makkelijk eens in de week kunnen gaan voor de lol, maar ik weet dat de drang om weer verder te groeien te groot gaat worden. Dit kan ik momenteel fysiek en mentaal niet aan. Ik heb nog steeds de struggles, maar ik merk zeker wel dat zonder die extra druk, constant te moeten presteren, het een stuk makkelijker is.
Geef een reactie