Ervaring de Ruyterstee kliniek

Arriveren bij de Ruyterstee was een vreemde gewaarwording. Het zag er huiselijk uit en ik had geen kliniek gevoel. De leiding ving me goed op en mijn vader en ik mochten de boel gaan uitpakken. Maar uiteindelijk blijf je ‘alleen’ achter. Huilend zit je dan op je bedje. Na een kwartiertje werd ik opgehaald, het was tijd voor een tussendoortje. Ik mocht kijken hoe ver ik kwam.

Je krijgt een vaste eetlijst. Eentje die iedereen krijgt die daar binnenkomt. Met die lijst kijken ze of je meer of minder moet eten om aan te komen. In diezelfde week krijg je een lichamelijk onderzoek. Je wordt gewogen, je bloeddruk wordt gemeten, je hart wordt beluisterd. Ook worden je darmen gevoeld, om te kijken of ze nog goed goed actief zijn. En natuurlijk, je streefgewicht wordt vastgesteld. Het klinkt allemaal doodeng. En dat was het ook.

Je krijgt ook een anamnese. Ik had daadwerkelijk nog nooit van dit woord gehoord, dus ik dacht dat dit een ernstig gesprek zou worden. Maar eigenlijk gaan ze gewoon je klachten langs, en kijken ze hoe je geschiedenis en je heden eruit zien. Wanneer het mij teveel werd, mocht ik stoppen en gingen we een dag daarna weer verder.

De eerste week mocht je niet naar school. Dit is altijd zo. Ze willen kijken hoe je het in de kliniek doet. Of je veel last hebt van je ondergewicht en of je het psychisch aankan. Uiteindelijk mag je steeds iets vaker naar school. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik school geen bal aan vond.

Het eten was verschrikkelijk moeilijk. Er zijn tijden waarbinnen je je bord leeg moet krijgen. Het gekke was, niet iedereen had moeite met de duur van het eten. Sommigen konden gewoon op een normaal tempo eten. Toch merkte je dat de groep zich snel aan elkaar ging aanpassen; al snel at niemand meer binnen de tijd.

Qua eten was het wel goed geregeld. Je mocht 2 of 3 dingen opgeven die je niet lust. En ook nog het voedsel waar je niet tegen kan. (Allergie bijvoorbeeld.) Het avondeten was toch een ramp. Je kreeg plastic bakjes met een folietje eroverheen, die ongeveer drie kwartier in de oven moesten. Dan was het warm genoeg en mochten we eten. Het smaakte chemisch. Maar ik zal niet liegen, na een lange tijd zo slecht gegeten te hebben, smaakte alles stiekem toch wel lekker.

Op je eetgedrag wordt erg goed gelet. Eet je de dingen netjes door elkaar, of heb je er een neurotisch ritme in? Laat je de vette dingen liggen voor het laatst? Hoe klein zijn de hapjes die je neemt. Hoe lang kauw je op je eten. En ga zo maar door. Ik ergerde me hier dood aan, maar achteraf begrijp ik het volkomen. Je boterham in 30 stukjes snijden heeft weinig nut. Daarom mocht je je boterham maar in acht stukjes snijden.

Je hebt na het eten een rustuurtje. Of eigenlijk een uurtje dat je verplicht beneden moet blijven en iets rustigs moet doen. Vaak deden we dan een spelletje. Maar er was na het eten ook corvee. Dit deden ongeveer drie mensen. In het begin begreep ik niet waarom iedereen dat zo graag wou, afwassen is helemaal niet leuk. Toch merkte ik dat ik het toch maar ging doen, uit angst dat ze mij een slechte anorect vonden.

Het is moeilijk in een groep te zitten met jongeren die allemaal ondergewicht hebben en er alles aan doen om toch af te vallen. Je voelt duidelijk de rivaliteit, ookal wordt dit erg lief vertolkt. Heb jij wel donshaar op je huid? Heb je wallen? Hoe dun is jouw haar? Wat doe jij op je boterham? Hoe groot zijn jouw scheppen cruesli en kun jij de jouwe kleiner maken?

Aan tafel steunden alle meiden elkaar. Je kunt het wel, neem maar een hap. Je wordt er beter van. Dit was erg fijn om te horen, maar ik nam het alleen aan van de meiden die zelf ook goed aten. De meiden die nog maar 2 happen op hadden voor de tijd om was, nam ik niet serieus.

De leiding was erg fijn. Natuurlijk heb je je eigen voorkeuren. Maar meestal was het erg gezellig. Ze waren spontaan en hadden humor (oké, de meesten.) Ook was het na een tijdje duidelijk dat het eten toch je eigen verantwoordelijkheid is. Je kunt er vaak tegenin gaan en ze kunnen je tegenhouden als je naar de wc rent om over te geven, maar uiteindelijk is het aan jou. Het is jouw keuze. Het was daarom ook best moeilijk te merken dat ze mij plotseling niet meer tegenhielden als ik naar de wc rende. Ik hoopte altijd dat zij ervoor zorgde dat ik de mist niet inging.

Je hebt 1 tot 2 keer per week een gesprekje met je mentor. Je kunt altijd om meer vragen. Ze konden erg lief, maar ook streng zijn. Ook heb je gezinsgesprekken. Hoe gaat het nu? Wat zou je fijn vinden van je ouders als je thuis bent. En wat vinden je ouders fijn als jij thuis bent? Op een gegeven moment zul je op weekend moeten. Dit werd in de groep gezien als ‘zwak’. Want op weekend gaan houdt in dat je sterk genoeg bent en goed aankomt.

Het begint vaak van zaterdag tot zondag. En als dit goed gaat mag je vanaf vrijdagmiddag tot zondagavond wegblijven. (Stiekem vond ik het heerlijk. Mijn ouders verwenden me en we deden veel leuke dingen.) Ook is er de mogelijkheid dat jouw ouders eens in de week een gesprek hebben met andere ouders. Hier praten ze over ervaringen en hoe zij het aanpakken. Helpt dit juist wel of niet? Mijn ouders vonden dit erg fijn en begrepen mij iets meer.

‘s Middags had je een tijdje vrij. Dan mocht je iets voor jezelf doen. (Als je niet naar school ging, had je nog meer tijd voor jezelf, maar de vrijheden waren meer beperkt.) Vaak gingen de meiden wandelen. Dit was wel gezellig. We roddelden dan over de leiding. Maar vaak was het ook opscheppen over het afvallen. En de snelheid van het lopen was zo snel, dat het moeilijk bij te houden was!

Het afscheid was leuk. Je kreeg kaartjes en cadeautjes. En ‘s avonds mocht jij bedenken wat jullie gingen doen. Alleen de die-hards bleven op en ging niet naar hun slaapkamer om spieroefeningen te doen. Na het afscheid heb je nog gesprekken met je psycholoog. Meestal zitten je ouders hierbij. Ook had je eens in de week een dag met therapie. Dan kreeg je psychotherapie en PMT. En ondertussen zelfstandig je tussendoortje doen. Dit was fijn, want als je nog ondergewicht hebt, heb je die energie wel nodig. Maar het bij elkaar zitten en elkaars tussendoortje vergelijken was rampzalig.

Uiteindelijk zorgt de psycholoog ervoor dat je een goede plek krijgt om dit ritme vol te blijven houden. En ook om aan verdere problemen te werken. Al met al heb ik veel aan de Ruyterstee gehad.

Al blijf ik bij het feit: voor je kamerdeur wachten in je badjas en om de beurt naar het ‘kamertje’ lopen om te wegen is en blijf een ramp! Hoeveel woog jij? Ah, ben je aangekomen? Wat rot, maar dat is toch juist goed? Nee, ik ben afgevallen. Hier mogen ze van mij een heel ander systeem voor vinden en pillen geven zodat elke meid een dag lang haar mond over het gewicht houdt!

N.b. wil jij ook jouw ervaringsverhaal vertellen, mail dit dan naar info@proud2Bme.nl

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

35 reacties op “Ervaring de Ruyterstee kliniek”

  1. Ik ben ook twee dagen opgenomen geweest in de Ruyterstee kliniek.
    Ik vond het daar echt verschrikkelijk.
    Wat uit dit verhaal ook wel blijkt is dat er veel negatieve concurrentie is. Op een normaal tempo eten doe je niet, dan lijk je een vreetzak. Als je geen spieroefeningen doet op je kamer ben je abnormaal. Als je geen corvee doet ook (want dat is weer mooi een excuus om extra lang te staan/te bewegen).
    Al dit soort dingen hadden een heel negatieve invloed op mij.
    Het enige wat de Ruyterstee voor me heeft beketent is dat ik na die twee dagen wel gezien had dat ik nog niet “zo ver afgezakt was” als de meisjes daar, en dat ik dat ook zeker niet wilde laten gebeuren.
    Ik denk serieus dat ik een trauma heb opgelopen aan deze kliniek. Nog steeds word ik af en toe zwetend wakker door een nachtmerrie hierover. Maar dat is wel een motivatie voor mij geweest om weer te gaan eten 😉

  2. Een trauma door twee daagjes kliniek vind ik wel heel extreem hoor. de vraag is ook of je goed kan oordelen over een hulpinstantie als je er maar twee dagen hebt gezeten. Bijna iedereen vind de eerste dagen verschrikkelijk….

  3. Heb je er uiteindelijk wel iets aan gehad? 🙂 het lijkt me verschrikkelijk dat concurrentie gevoel.. serieus.. logisch dat het dan een hell word. je bent daar om beter te worden maar volgens mij komen sommige meisjes er beschadiger uit dan dat ze erin zijn gegaan.

  4. In de kliniek waar ik heb gezeten hielpen we elkaar juist en was het niet ‘zwak’ als we op weekend gingen! maar waren we juist blij voor elkaar en we hielpen elkaar er doorheen!

    Ik vind het ook erg negatief klinken! die concurrentie!

    ik hoop dat je er wel iets aan gehad hebt!

  5. @Melissa,

    was dat ook in de ruyterstee?
    Want ik ben daar aangemeld,
    alleen door al deze negatieve reacties weet ik niet of het nog zo’n goed idee is.. -.- xd

  6. @Rooie,

    ik ben er ook geweest en heb juist goede ervaringen. Als jij je zelf inzet om beter te worden kan je er echt heel veel aan hebben hoor! Iedereen zal wisselende ervaringen hebben met instanties, daarmee is de instantie nog niet slecht!
    Ga nou eerst maar eens voor hulp!

  7. Ik ben er ook geweest, jarenlang zelfs, en ik hoop nog altijd op de dag dat die plek afgefikt wordt. Ga alsjeblieft alleen naar de Ruyterstee als je alleen een eetstoornis hebt, niet nog een persoonlijkheidsstoornis of ernstige trauma’s of andere complexe problematiek. Reken er niet op dat je diepgaande therapie krijgt, je moet er leren eten en aankomen, dat is het enige doel. Heb je geen verdere verwachting en geen andere problematiek? Dan is de Ruyterstee een prima keus.

    P.S. Genoeg motivatie is ook zeker aan te raden, anders garandeer ik dat je er slechter uit komt dan je erin ging.

  8. Even een reactie op pindakaas;

    Ik zit op dit moment in de Ruyterstee en ben juist wel heel hard bezig met mijn achterliggende problematiek! Je hebt gelijk dat het voor het grootste gedeelte om aankomen en leren eten gaat, maar als je een duidelijke hulpvraag hebt (in mijn geval dus om de achterliggende problematiek aan te pakken) wordt daar ook absoluut werk van gemaakt!

  9. Ik heb ook twee opnames gehad op de Ruyterstee. Ik ben er de eerste keer niet beter uitgekomen, maar ik wilde ook niet beter worden. De tweede keer, vorige zomer, ben ik er wel veel sterker uitgekomen. Ik ben nog nooit zo ver gekomen. En dat komt vooral door de kliniek in combinatie met cognitieve therapie. Als je gemotiveerd bent, en je hebt een duidelijke hulpvraag, dan is de Ruyterstee echt fijn. Maar er is inderdaad wel concurrentie. Iedereen doet aardig en behulpzaam, maar zelf doen ze het tegenovergestelde..
    liefs

  10. zelf heb zelf ook in de kliniek gezeten bij de ruyterstee..
    ik heb het gezien als iets positiefs ze konden je goed helpen en de leiding was aardig en begripvol en soms ontzettend irritant! ik had geen ondergewicht het ging bij mij puur om het normaliseren van mijn eetpatroon en enge dingen te leren eten. oke eerlijk is eerlijk ik viel daar alleen maar af en werd soms echt banger van het eten. de groep was wel gemotiveerd. 2 mensen niet maar de andere 4 gelukkig wel! en op weekend gaan was bij ons juist ontzettend goed. niemand werd gezien als zwak of onanorectisch.

  11. Deze kliniek staat niet zo goed bekend onder therapeuten en clienten.

    Gr. Sanne

  12. Ik vond het werkelijk waar verschrikkelijk!
    Ik ben er 3 keer opgenomen geweest, 2 keer 3/4 maanden en 1 keer een flexopname van 2 weken.
    Het heeft helemaal niks geholpen. Ik werd gek van de rivaliteit tussen de meiden en ik vond dat ik behandeld werd als een aanstellerig klein kind terwijl ik toch echt al 17 was en tijdens mijn 2e en 3e opname zelfs 18.
    Het enige wat ik er opstak waren nog meer tips van de andere meisjes om af te vallen of eten te verdoezelen.

    Ook vond ik sommige van de begeleiding (ik zal geen namen noemen) ronduit gemeen en sommige wisten echt niet hoe je iemand met anorexia moet behandelen.

    Ik kan wel zeggen dat ik daar de meest akelige momenten van mijn leven heb doorgemaakt. Ik zal het geen trauma noemen, maar als ik eraan terugdenk krijg ik altijd weer een heel akelig gevoel van binnen.

  13. Ik ben hier ook 3 keer opgenomen geweest, en ik kijk er positief op terug. Er zijn momenten geweest dat de meeste meisjes die daar opgenomen zaten echt negatief waren en dus elkaar daar in mee sleurden. Maar dat was hun keuze, hun wouden niet beter worden. En dan kan je nog zoveel zeggen, als je het niet wil heeft het geen zin.
    Zelf heb ik nooit zoveel gepraat over wat ik lastig vond, maar ik weet zeker als ik dat wel had gedaan dan hielpen ze je wel. Ik voelde me hier thuis, ondanks de vele moeilijke momenten. Ze helpen je waar het kan, als je het zelf tenminste wilt.

  14. Ik moet hierheen, sta sinds vorige week vrijdag op de wachtlijst. Maar ik heb geen ondergewicht, ik laxeer en sport heel veel en eet weinig, en volgens mijn ouders en de psych krijg ik dan wel ondergewicht, maar ik heb niet echt een probleem. Het is meer dat zij een probleem hebben met wat ik doe. Herkennen jullie dat?

  15. @ Kipje,
    Hihi, ik ben stiekem een beetje benieuwd naar wie je bent, want ik zit ook opgenomen @ Ruyterstee. Alleen niet op unit E

  16. Ik heb daar in 2006 gezeten voor mijn ondergewicht. Eerste weken waren een hel. mijn darmen en buik deden zo zeer omdat ik dat vele eten niet meer gewend was. je bouwde het steeds meer op. ik trok dat niet en ging er flink tegenin. Dan moest ik net zo lang aan tafel blijven zitten tot ik het op had. Dat deed ik dan ook, alleen werd de lijst dan over de hele dag steeds groter. De dingen die ik niet had gehad bleven gewoon staan als nog niet gehad. Die moest ik dus nog nemen.Ik heb echt wel eens een halve dag aan tafel gezeten. Ook werd ik helemaal gefrustreerd van die rot grafiek, die we bij moesten houden en op de muur hing. Elke keer als ik dat ding zag werd ik gek. Ik mocht eerst vaak niet op weekend, omdat het niet goed ging en dat was wel balen. Maar gelukkig bedacht de leiding dan wel leuke dingen om met ons te doen. Wij hadden er ook geen bedtijd ofzo, dus dat was wel relaxt. En het was ook leuk dat je naar het dorp mocht, boodschappen doen etc.

    uiteindelijk ben ik er wel goed uitgekomen. Ik vond de leiding altijd heel lief. Ik deed erg leuke dingen met ze, zoals in het busje naar de BIM rijden om dvd’s te huren. Naar de bioscoop en dat soort dingen. En naar de recre. School had ik ook niet echt motivatie voor, omdat het totaal andere lesstof was dan die ik had. Ik vond het maar ”muffe” oude boeken haha. Terwijl bert, de leraar, het zo goed met mij voor had.

    Maar natuurlijk was de leiding ook wel eens boos , maar dat had ik ook aan mezelf te danken .ik was heel koppig, maar toch is het me gelukt om aan te komen. En daar ben ik nog steeds heel erg blij om 🙂

  17. Ik heb ook op de Ruyterstee gezeten, en het was VERSCHRIKKELIJK! Afdeling D en E heb ik gehad… Nooit meer!

  18. Ik heb 20 jaar geleden op de Ruyterstee gezeten, ondertussen heb ik heel wat gezien van de wereld en ben ik fotografie gaan studeren. Soms denk ik had ik maar een camera gehad 20 jaar geleden om al m’n ervaringen vast te leggen, de mensen die ik heb ontmoet, de verhalen die ik heb gehoord en de onderlinge spanningen. Nu ben ik opnieuw benieuwd naar de mensen die nu op de Ruyterstee zitten. Als documentaire fotograaf wil ik graag jouw verhaal in beeld brengen. ****oproepen hier niet toegestaan****

  19. ik heb een aantal keer op F west gezeten wat volgens mij niet meer bestaat, tenminste wat ik laatst hoorde. mijn psych van een aantal jaren geleden had mij zonder overleg aangemeld bij E, waar ik dus nooit ben heen gegaan omdat ik zoveel slechte dingen hoorde en ik F nou ook niet bepaald goed vond!

  20. Ik heb vier jaar geleden op de ruyterstee gezeten en heb dat als positief ervaren. Tuurlijk was de sfeer op de groep af en toe wel negatief, maar de leiding probeerde die altijd weer positief te krijgen. Concurrentie en een negatieve sfeer komt volgens mij in alle klinieken en dagbehandeling groepen wel eens voor. dat kun je niet voorkomen.
    Ik heb zelf veel aan mijn opnames gehad. De leiding heeft mij erg gesteund en geholpen net als mijn groepsgenoten. Ik vond het vooral fijn dat het terrein er niet als een “kliniek” uitzag. Het was voor een paar maand je thuis, waar je je veilig en thuis kunt voelen. iets dat ik erg nodig had om aan mijn problemen te kunnen werken. De ruyterstee en accare zijn in mijn ogen een goede instantie die alles doet wat ze kan. Je moet er alleen wel zelf voor open staan, maar dat is overal zo…

  21. Ik heb van me Vijfde tot aan me zevende op die groepen gezeten, En ik wil dan ook alleen maar duidelijk maken dat
    er hier net gedaan word alsof het een of ander sonja bakker
    project is voor anarectia patcienten. Ik was niet dik of dun. Ik was verwilderd door verwaarlosing. Dit heeft zoals veel mensen hier al geschreven hebben, duivelse trouma’s
    botvergroeing door onmenshoeveel heden medicatie opgeleverd.
    Als de ouders er zijn is alles koek en ei
    maar gaan de ouders weg word je gebrainwashed en volgespote met medicatie operaties en alles. Ik zou mijn kind nooit naar dat duivelse gesticht sturen en ik snap niet dat nederland dat toelaat dit is onmenselijk. Maar een ding scheelt ze dachten dat ik een 5 jarige phygopaat was en ik ben nu 20 heb huisje boompje beestje zelfstandig DUS WIE IS WAT …. ENNE RYTERSTEE OVER EEN JAARTJE KOM IK DE VERANDWOORDELIJKE HALE MET SNELHEID VAN HET LIGT.
    DENK DAAR MAAR EENS OVER NA

  22. Ik heb in 1995 ook op de ruyterstee gezeten.
    Huisje b..
    vreselijk!! heb er aan aantal trauma’s bij gekregen!!!

  23. Jeetje, al die negative berichten maken me wel bang hoor. Ik wordt overmorgen daar opgenomen, omdat ik anorexia heb. Niet de extreme variant, maar alleen kom ik er niet bovenop. Komt ook door problemen en spanningen thuis, dat ik uiteindelijk heb gezegt: ‘Haal me hier weg, hier wordt ik niet beter!’
    Resultaat: opgenomen in huisje A of B. Ik zie zo tegen het warme eten op. Moet je zo’n heel bakje leeg eten??? Je hebt toch een eetlijst. Als je 1,5 schep groente moet, hoef je toch niet zo’n heel bakje opeten? Er zijn toch wel opscheplepels, en borden?
    Ik zie er nu zó tegenop 🙁

  24. zo jammer. als ik alles lees… ik zou WILLEN dat me kleine zusje daar was opgenomen. dan had ze maar traumas wees blij dat je erg zat meiden! ik ben 17. mijn kleine zusje kim stierf aan anorexia-nervosa toen ze nog maar 14 was. ze had het al sinds haar 11e. heel gek. dus wees blij, het had ook net zoals me kleine prinsesje had kunnen aflopen. we hebben als gezin therapie. om erover te komen. (kim is bijna 3 maand overleden.) IK VIND HET VVRESELIJK ENIK MIS ME KLEINE ZUSJE!

  25. ik heb opgenomen gezeten in ruyterstee. A F S C H U W E L I J K ik heb medelijden met iedereen die hier zit! :(. over 30 jaar ben ik het nog niet vergeten. het is nu 4 maanden geleden en ik denk er nog elk uur aan afschuwelijk dit vergeet ik nooit meer. als je hier heen moet : VLUCHT!! nu het nog kan!! je leven is nog niet over!
    arme meisjes die platgespoten en gedrogeert en eenzaam zijn ik wens jullie zoveel succes !! XXXXXXXXXXXX ik ga god bedanken dat ik er weg ben

  26. Ik heb heel lang geleden op de Ruyterstee gezeten, van 1989-1990. Ik zat daar toen in verband met gedragsproblemen en niet zozeer vanwege een eetstoornis.

    Wat ik hier hoor over concurrentie, dat was er toen niet. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en waren ons daarvan goed bewust. We hadden wel belangrijkere dingen aan ons hoofd dan te concurreren met elkaar. Dus elkaar helpen en keihard knokken om na de Ruyterstee weer een leven te kunnen leiden thuis, daar deden we het voor.

    Al met heb ik daar 1 jaar en 1 dag gezeten en ben blij dat ik het heb gedaan. Nu nog steeds heb ik daar profijt van.

  27. Hallo beste mensen. Ik heb 2,5 jaar op de ruiterstee gezeten.
    Ik schopte overal tegen aan en zat regelmatig in de isoleercel. Ik heb het over 1985 tm eind 1987…Wordt dit jaar 43…AAAAAAAHH. Voel me niet oud. Ik ben blij dat ik geen eetstoornis heb ontwikkeld. Wel ben ik zeer , maar dan ook zeer ernstig mishandeld door mijn moeder en heb incest meegemaakt. Ik was alleen maar boos.
    Maar dat doe er nu niet toe. Ik lees alleen maar negatieve verhalen van jullie over de ruiterstee.
    Laten we heel eerlijk zijn dames en eventueel heren:
    De meeste klagers zijn anorexia patient. En dat vind ik heel naar, maar onthoud wel heel goed dat het aan je eigen gedrag ligt dat het je het zo vreselijk ervaart en dit ligt niet aan de ruiterstee! Het si de bedoeling om je stabiel en of helemaal beter te maken. Als jij tegen werkt, dan ligt het wel aan jezelf en niet aan de ruiterstee.

    En natuurlijk is er altijd wel iemand van de leiding waar je niet mee overweg kunt, maar dat staat helemaal los van jouw probleem.
    Ik wens jullie het allerbeste en maak ook lol. Deden wij ook in die tijd 🙂

    Groetjes,

    Yvonne R.

  28. hoe kan je je eigenlijk aanmelden voor de ruyterstee
    mijn moeder kan het niet vinden ook niet op internet

    groetjes Hanna

  29. een arts/psycholoog/psychiater moet je aanmelden, dit kan je zelf niet doen!

  30. Ik heb een paar jaar terug in Ruyterstee gezeten, niet vanwege een eetstoornis maar het diagnosticeren van gedragsproblematiek.
    Ze hebben mij verkeerd gediagnosticeerd en het ware probleem over het hoofd gezien. Ik kan goed toneelspelen en kwam er vanaf met de diagnose pdd-nos.

    Een eetstoornis heeft over het algemeen een achterliggend probleem (voor zover ik weet) en is dan niet op te lossen door het kind te dwingen bepaalde hoeveelheden te eten lijkt me.
    Hoe willen mensen zonder inzicht in gedrag dan in hemelsnaam een kind echt goed helpen met de eetstoornis? Als ze mij al zo verkeerd inschatten.

    Bij de afdeling gedragsproblematiek was het eten verschrikkelijk.
    Ontbijt en middag eten enkel goedkope graan/tarwe producten van lidl(of was het aldi) waar ik darmproblemen van kreeg en de dag begon met een suikerkick die over ging in vermoeidheid en hoofdpijn.
    Als avondmaal groenten, aardappelen en een klein vleesje, als je geluk had jus er bij en een peuterformaat toetje na.
    Soms soep vooraf (voegt weinig toe; water met een smaakje en kleine hapjes eten er in imo)
    ‘s avonds EEN koekje of snoepje bij de thee/koffie/limonade
    Resultaat; ik kwam er uit met flink ondergewicht en ingevallen wangen, zelfs mijn ouders vonden dat ik er niet uit zag. Ook extreem vermoeid, viel op school in slaap.

    Heel erg dankbaar geweest voor een tof meisje wat met een mes de slootjes van de kasten kon openen en het eten met mij wou delen (ja echt sloten op de plek waar eten bewaard werd!) en met mij zakjes mayo uit de personeelskantine jatte om maar iets binnen te krijgen.

  31. wie heeft er rond 1990 op de ruyterstee gewoond? en kent thomas leidelmeijer of lelieveld? hij speelde piano in huisje 7 oost

  32. Als ik daar heen zou haan, moet ik dan ook bloedprikken??

  33. Hey Micha,

    Ik kan Thomas ook niet vinden.
    Ik weet ook niet of hij nou Lelieveld of Leidelmeijer heet.
    Het enige wat ik weet is dat hij uit Lelystad kwam toen hij in 1990 opgenomen werd.
    Het laatste wat ik gehoord heb van Thomas is dat het slecht met hem ging en hij op een gesloten afdeling zat.

    Cindy (7-oost)

    Het eten in de Ruyterstee was ten tijde van 1989-1991 een ramp.
    Alles werd in de gele kar rondgereden en in de gaarkeuken klaargestoomd/doodgekookt.
    De vegetarische kroketten smaakten en roken letterlijk naar hondendrol en ik ben in de tijd dat ik daar zat flink aangekomen, mede door het gevoel van altijd alles moeten vragen.
    Ondanks dat heb ik in die tijd wel een goed contact opgedaan en miste ik de Ruyterstee uiteindelijk behoorlijk omdat het daar duidelijk was qua regels.

  34. Ik heb ook op de ruyterstee gezeten van 2003 tot 2006.
    Was soms een leuke maar soms ook vreselijke tijd!
    Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, waarvan ik nog steeds vrienden over heb 🙂
    Ik heb op f-west, f-oost, e-west en unit d gezeten…
    Hebben er nog meer meiden rond die tijd daar gezeten?

    Xxx

  35. Ik heb ook een paar jaar op de Ruyterstee gewoond. Ongeveer de periode van 1978. Ik woonde eerst met alleen jongens in huisje 3 oost. Later mocht ik verhuizen naar huisje 4 West, waar alleen meisjes zaten. Daarbij voelde ik me meer thuis. In huisje 4 oost werkte een begeleider genaamd Jos. Als hij nachtdienst had paste hij op de huisjes 4 oost en 4 West. Deze Jos haalde mij, ik was toen 13, bij zich in bed voor sex. Dit is een paar keer gebeurt. Toen ik dit meldde aan mijn eigen groepsleiders moest ik van hen zelf aan Jos zeggen dat ik dit niet wilde. Toen het daarna weer gebeurde is Jos ontslagen. Daarover heb ik me wel schuldig gevoeld.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *