De deeltijd behandeling van het Erasmus/Sophia is een 3-daagse behandeling voor jongeren tussen de 14 en 20 jaar. De behandeling is vooral gericht op het omgaan met gevoelens en het ingaan op de achtergrond van je problemen. Voor mensen die diep in een eetstoornis zitten, is de behandeling dan ook niet geschikt. De deeltijd is een groepsbehandeling, wat inhoudt dat je met de gehele groep de verschillende therapieën volgt en met elkaar verantwoordelijk bent voor het hele proces.
De behandeling vindt plaats op maandag, dinsdag en donderdag, van 4 uur ‘s middags tot 8 uur ‘s avonds. Na school, werk of stage dus. Sommige cliënten kozen er voor om tijdelijk geen opleiding te doen en zich volledig te richten op hun behandeling, maar aangezien ik in mijn eindexamen jaar zat en graag mijn school wilde afmaken, besloot ik gewoon school erbij te blijven doen. In overleg met mijn afdelingscoördinator mocht ik op de dagen dat ik deeltijd had eerder weg van school en het was nooit een probleem als ik mijn huiswerk niet had gemaakt. Ook kreeg ik soms extra herkansingen bij tentamens, zodat het mogelijk was om behandeling en school te combineren. De combinatie was ontzettend zwaar, maar het maakt naar mijns inziens de behandeling wel beter: wat je ‘s avonds bespreekt, kun je overdag op school oefenen.
Op maandag begonnen we altijd met thema-psychotherapie. Hierin bespraken we dingen die te maken hadden met een, door onszelf gekozen, thema. Aan deze therapie deden ook mensen mee die op de open afdeling in de kliniek zaten. Vaak werkten we aan de hand van opdrachten, bijvoorbeeld het invullen van een lijst over oplopende spanning, welke we vervolgens met elkaar bespraken. Ook kregen we voor deze therapie vaak huiswerk mee.
Na de psychotherapie vertrokken de cliënten van de open afdeling weer naar boven en bespraken de deelnemers van de deeltijd hun weekend. Iedereen had elke week doelen voor het weekend en aan de hand daarvan keken we hoe het weekend was verlopen en wat nieuwe doelen zouden kunnen zijn voor de week. Deze doelen bespreking was altijd erg zinvol, omdat je zo voor jezelf kon kijken of je inderdaad stappen zet. Ook biedt het vaak houvast, zowel gedurende de week als in de weekenden.
Als de weekend-na-bespreking was afgelopen, was het tijd voor de avondmaaltijd. Vanuit het Sophia kwamen er bakken met warm eten.
Het eten is eigen verantwoordelijkheid, dus de sociotherapeuten spreken je in principe niet aan op slecht eetgedrag. De groep doet dit vaak wel, om elkaar zo aan te moedigen. Als afsluitende therapie was er de Sociale Vaardigheids Training, oftewel SVT. Hierin speel je bepaalde situaties uit het normale leven na, om zo te kunnen oefenen met reageren. Dit is een heel nuttige therapie, omdat veel jongeren de neiging hebben anderen de schuld te geven van dingen, terwijl we ons niet bewust zijn van ons eigen gedrag. SVT helpt je hier goed mee, vooral ook omdat we vaak elkaar filmden, om het vervolgens terug te kijken en te evalueren.
Dinsdag begon de deeltijddag met PMT. Ook deze therapie was een thema-therapie, wat inhield dat er mensen van open mee deden. Het thema werd veelal verwerkt in de oefeningen. In PMT word je spelenderwijs bekend met je eigen gedrag. Daarnaast kun je er goed oefenen met nieuw gedrag. De oefeningen waren heel divers. Zo hebben we wel eens de opdracht kregen om met de gehele groep over het hooggespannen volleybalnet te komen, zonder het aan te raken. Hierbij mochten we alles wat er in de zaal beschikbaar was gebruiken, maar we moesten vooral veel overleggen.
Voor sommige mensen is het doodeng om hun mening te geven, anderen willen juist graag de controle houden. Door samen te werken met dit soort oefeningen, kun je ontdekken wat voor type je bent en wat voor invloed dit heeft op je dagelijks leven. Vervolgens kun je oefenen met nieuw gedrag.
Een heel ander voorbeeld is de lintjesoefening, waarbij je lintjes zo neerlegt als dat jij denkt dat de omtrek van je lichaam is. Vervolgens meet je bij elkaar op hoe de afmetingen daadwerkelijk zijn. Zo kun je zien of je lichaamsbeleving reëel is of niet.
Na de PMT was er tijd voor ontspanning en eens per maand een gesprek met je persoonlijk begeleider. In deze gesprekjes kun je zaken rondom je behandeling bespreken en ook dingen kwijt die je (nog ) niet in therapie durft te vertellen. Dan weer met elkaar eten en als tweede therapie van de dag was een vreemde, namelijk een combinatie van het veel andere dingen. In blokken werkten we aan G-schema’s, psycho-educatie en een stukje cognitieve gedragstherapie. Dit blok was vooral erg gericht op het praktisch veranderen van gedachten, het leren van dingen die je direct toe zou kunnen passen in het dagelijks leven. Erg nuttig dus!
Donderdag was voor mij altijd de zwaarste dag. De dag begon met creatieve therapie, net als de psychotherapie op maandag en de pmt een thema-groep, samen met cliënten van open. Om de week was creatieve therapie individueel of in groepsverband. Zo kon je aan je eigen dingen werken, maar kon je ook veel leren van de feedback van groepsgenoten. De opdrachten waren erg divers: zo moesten we een keer elkaar allemaal in 2 minuten natekenen. Een voor een moesten we dan voor de groep gaan staan. De overige leden tekenden je vervolgens zoals ze je zagen. Dit was enorm confronterend, maar zeker ook een eye-opener. Een andere opdracht was het met elkaar vullen van een vel van 2 bij 2, waarbij we per persoon maar 1 materiaal mochten gebruiken. Dat vereist nogal wat samenwerking!
Na de creatieve therapie was er weekend voorbespreking. Hierin werden per cliënt doelen opgesteld voor het weekend en uiteraard werd er ook terug geblikt op de week: zijn je doelen bereikt?
Doordat de eerste 2 therapieën vaak uitliepen, was het eten op donderdag altijd wat gehaast. Zeker ook omdat iedereen de groepspsychotherapie als belangrijk beschouwde. Hierin werd er diep ingegaan op bepaalde zaken. Er werd altijd geopend met een rondje ‘onderwerpen’ en ‘doelen.’ Een voorbeeld hiervan is: ik wil het graag hebben over de drang om mijzelf te beschadigen en mijn doel voor vanavond is het innemen van voldoende tijd. Ik nodig maximaal 1 ander persoon uit. Vaak was deze therapie erg zwaar en vooral erg confronterend, maar het werd door vrijwel iedereen gezien als de belangrijkste therapie van de week.
Buiten het reguliere programma hebben alle cliënten gezintherapie. Hierbij bespreek je met je ouders en de gezinstherapeut dingen die belangrijk zijn om het thuis goed te laten verlopen. Per gezin is het verschillend hoe vaak deze gesprekken zijn. Om de ouders toch goed op de hoogte te houden van de behandeling, werd er elke maand een ouderavond gehouden.
Al met al heb ik erg veel gehad aan de deeltijd. Ik heb er geleerd om wat meer te delen met anderen en ook dat je zelf verantwoordelijk bent voor het feit of je vooruit gaat of niet. Hoewel de combinatie school en behandeling erg zwaar was, ben ik blij dat ik het zo heb aangepakt. Tenslotte is het de bedoeling dat je leert functioneren in het ‘echte’ leven en dat kan alleen als je hierin ook oefent met nieuw gedrag.
Vlak voor de eindexamens werd de combinatie echt te zwaar en in overleg heb ik toen de behandeling afgerond, na 7 maanden (gemiddeld duurt de behandeling 6 maanden). Het allerbelangrijkste is in deze behandeling is, net als in alle andere behandelingen, dat je zelf écht wilt. Dat je eerlijk durft te zijn en open staat voor feedback. Dat is dan ook meteen het aller moeilijkst!
– Wil jij ook jouw verhaal doen over het EMC, mail naar info@proud2Bme.nl of reageer onder dit verhaal –
Geef een reactie