Ervaring GGZ Tilburg (Jan Wier)

Allereerst zal ik mij eens even voorstellen. Ik ben Majorie en ik woon in Den Bosch en ik ben 18 jaartjes jong. Vanaf mijn elfde heeft mijn leven in het teken gestaan van mijn eetstoornis Anorexia Nervosa. Het is een hele zware strijd geweest, een strijd van vallen en opstaan, maar nu, ruim 7 jaar later ben ik dan toch echt genezen verklaard.

Wat ik altijd heel vervelend vond was dat ik bijna nooit iets hoorde over mensen die van een eetstoornis genezen waren. Jarenlang dacht ik dat dat onmogelijk was. Alle meisjes die ik leerde kennen in de kliniek in Zeist (Rintveld, want daar ben ik als eerste in behandeling gegaan) vielen terug en dat werkte zo demotiverend en zelf was ook ik niet echt het goede voorbeeld voor andere meisjes.

Bij mij heeft het jaren geduurd voordat ik uberhaupt in wilde zien dat andere mensen mij niet beter konden maken.

Je moet het zelf doen en natuurlijk krijg je hulp en sta je niet alleen, maar als ik dan weer eens afgevallen was dan zei ik altijd: nee, ik zou echt niet weten hoe het komt, maar eigenlijk wist ik dat dondersgoed en dat besef is vorig jaar gekomen. Ik zat op dat moment in mijn eindexamenjaar, 6 gymnasium. Ik voelde dat het steeds slechter ging en dat ik niet meer kon en ik voelde heel goed dat als ik niet snel iets zou doen, het dan voorbij zou zijn.

Misschien juist omdat ik in mijn examenjaar zat en me zo bewuster werd van mijn toekomst, heb ik me in laten schrijven bij de kliniek in Tilburg (Jan Wier). Ik wilde op dat moment zo graag gelukkig zijn en het was in die tijd dat ik me voor het eerst besefte dat ik van dun zijn niet gelukkiger werd. Ik voelde me zo vreselijk en leeg en ik kon niets meer: was dat het dan? Nee. En zo geschiedde het dat ik ben opgenomen in Tilburg.

Ik zal jullie wel het een en ander vertellen over hoe alles in de kliniek gaat. Voorop staat dat het er heel kleinschalig is en dat dat voor mij heeft betekend dat het er heel ‘fijn’ was. Er is veel persoonlijke aandacht en zorg, maar die moet je dan wel willen gebruiken.

Allereerst de intake:
De intake is natuurlijk altijd ontzettend spannend. Ik kwam voor de intake naar de kliniek zelf. Ik was zelf daarvoor al drie jaar in Rintveld onder behandeling geweest en ik was gewend dat het daar heel erg groot was en enigszins onpersoonlijk, maar toen ik hier binnenkwam, voelde het vertrouwd. De intake bestaat uit een gesprek met een psychologe. Er wordt geprobeerd een beeld te schetsen omtrent jouw eetstoornis: waar liggen de problemen, waarom lukt het thuis niet meer en dan gaan ze je bespreken in het team van behandelaren en aan de hand daarvan wordt een behandeladvies opgesteld.

Je kunt een klinische behandeling of een deeltijdbehandeling volgen. Bij mij werd een klinische behandeling als noodzakelijk geacht. De stap was moeilijk, omdat er geen mogelijkheid voor school is in de kliniek. Het was ontzettend moeilijk om dat los te laten (en velen zullen dat vast ook wel herkennen) en te weten dat ik het 6de jaar nog een keer overnieuw moest doen. Maar ik heb de stap genomen en daar ben ik ontzettend blij mee!

Hoe ziet een week therapie eruit?
Als je in de kliniek komt, begin je de eerste 4 weken in de wenfase. Dat betekent dat je je gewicht stabiel moet houden, dat je de weekenden in de kliniek verblijft en dat je langzaamaan aan het eten gaat wennen. Vervolgens wordt je ook nog eens ingedeeld in fase 0 of 1, afhankelijk van het BMI. Aan de hand daarvan wordt bepaald welke therapieën je wel en niet mag volgen en hoe vaak je naar buiten mag. Na die vierweken gaat je pondslijn in. Dit houdt in dat je elke week een pond (500 gram) aan moet komen. Fase 0 en 1 worden twee keer per week gewogen, na het ontbijt bij de doktersassistente.

Als je eenmaal boven een bepaald BMI zit, mag je naar fase 2 toe. Dit houdt tevens in dat je in het weekend 48 uur naar huis toe mag/moet. Dit vormt een belangrijk gedeelte van de therapie. Het terugkeren naar de aardse wereld(zoals ik het altijd noemde). Uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk die weekenden voor mij waren. Ik moest de band met mijn ouders en broer herstellen. Ik moest ze vertrouwen leren geven dat ik het zelf wel kon. Daarnaast ben ik langzaamaan weer mijn sociale contacten op gaan pakken en de laatste twee maanden van mijn behandeling ben ik gaan werken bij een supermarkt, waar ik nu overigens nog steeds met veel plezier werk!

Welke therapieën volg je?
Er zijn best veel therapieën, zoals:

• Psychomotorische therapie
• Cognitieve gedragstherapie
• Groepstherapie (hoe gaat het in de groep, maar ook het bespreken van problemen waar je tegenaan loopt in het dagelijkse leven).
• Weekendbespreking en nabespreking(wat ga je doen in het weekend, wat zijn je valkuilen etc.)
• Vrij werken (onderzoeken wat je leuk vindt om te doen, zoals breien, tekenen, schilderen etc.)
• Weegbespreking (elke keer na het wegen: hoe verloopt je pondslijn, hou je je eetlijst hetzelfde of moet je eetlijst misschien verhoogd worden).Diëtiste: op dinsdag komt de diëtiste altijd langs. Je kunt dan een persoonlijk gesprek aanvragen, maar voorkeur gaat uit naar dingen te leren bespreken in de groep en soms zijn er ook themabesprekingen.
• Een keer per twee weken wordt er een activiteit georganiseerd. Voor fase twee geldt dat dit zowel binnen als buiten kan plaatsvinden en voor fase 1 mag het eens per maand buiten plaats vinden(bijv. een ijsje eten/cakejes bakken/film kijken).
• Daarnaast ga je eens per twee maanden uit eten/ lunchen in de stad.
• Op maandag is de kookavond. Dat houdt n dat een iemand uit de groep, en dat rouleert, gaat koken met de hulp van twee anderen uit de groep en onder begeleiding van de activiteitenbegeleidster.
• Eens per week een gesprek met je eigen behandelaar (psychologe/psychiater).
• Huiskamerbespreking (hoe gaat alles in de groep, maar ook het bespreken van praktische dingen zoals een douche die kapot is).
• Maaltijdbespreking: hoe zijn de maaltijden die dag gegaan. Wat vond je moeilijk, maar ook: wat vond je lekker en wat wil je graag nog leren op het gebied van eten.
• Dagsluiting: Hoe is de dag gegaan. Heb je je kunnen vermaken, wat heb je geleerd en wat ging nog niet zo goed.

Met hoeveel mensen zit je in een groep?
Er zijn 11 klinische plaatsen en er is plaats voor 7/8 mensen in dagbehandeling. De mensen in dagbehandeling komen om half negen en gaan om half zeven weer naar huis toe.

Hoe gaat het met eten?
Er wordt allereerst gekeken naar hoeveel je at terwijl je thuis was. Aan de hand daarvan wordt bepaald wat je de eerste dag/ 2 dagen moet eten. Je moet er echter voor zorgen dat je niet onder je startgewicht komt. Gebeurt dat wel, dan heb je een halve week de tijd weer aan te komen tot de startgewicht. Lukt dit je niet, dan moet je weg en kom je weer onderaan de wachtlijst te staan. Niet iedereen heeft dezelfde eetlijst. Je moet ervoor zorgen dat je je pondslijn haalt, lukt dit niet dan ga je verhogen i.o.m. groepsgenoten en verpleegkundigen. Het kan gebeuren dat iemand heel veel moet eten om aan te komen en bij sommigen is dat weer anders, maar ook dat is belangrijk omdat het in het echt leven zo ook is. Niet iedereen eet evenveel.

Hoe ervaar je de behandeling zelf?
Zoals ik in het begin al schreef, ben ik inmiddels genezen verklaard. Dat betekent dat ik echt helemaal geen eetstoornis meer heb. Ik ben afgelopen augustus met ontslag gegaan, na een halfjaar opgenomen te zijn geweest in de kliniek. Ik ben goed begeleid bij mijn vervolg. Ik wilde niet in dagbehandeling en ik zou in Den Bosch verder gaan met de behandeling, maar daar was een enorme wachtlijst. Dus ben ik in Tilburg bij mijn behandelaarster gebleven en zij heeft mij ook nog een tijdje traumaverwerking gegeven.

Feit blijft natuurlijk dat als jezelf niet bereid bent alles op alles te zetten dat het dan niet zal werken. Anorexia betekent er voor de volle 100% voor willen gaan. En het is moeilijk, geloof me, maar je moet je gaan beseffen dat je niet gelukkig wordt door dun te zijn. Mensen vinden je niet aardiger omdat je dun bent, of leuker, nee: mensen zijn geïnteresseerd in jou, gewoon om wie je bent en niet om hoe je eruit ziet. En ik denk dat als je je dat beseft en je bereid bent te vechten, dat deze behandeling echt heel goed aan kan slaan.

Heb je een kamer voor jezelf?
Als je klinisch opgenomen bent, dan heb je een eigen kamer met eigen douche. Tussen de therapieën door mag je gewoon naar je kamer. Je hebt ook nog en aantal rustmomenten per dag en ook dan moet je gewoon op je kamer zijn. Dat betekent dat je gewoon wat voor jezelf mag gaan doen. Voor sommigen zal dit heel erg moeilijk zijn, vooral i.v.m. eventueel braken, maar dat is dan weer de eigen verantwoordelijkheid waar ze zo op hameren. Als je voelt dat het niet lukt/niet gaat, kun je altijd naar de verpleging toe.

Hoe gaat het met de maaltijden?
De maaltijden eet je samen met de anderen op de afdeling. ‘S ochtends en ‘s middags brood. En dan tussendoor nog in de ochtend fruit en eventueel een koek. In de middag heb je dan nog een tussendoortje, afgewisseld met zoet en hartig en soms is dat dan in de middag, aar soms ook in de avond. De avondmaaltijd wordt met uitzondering van de maandag, geleverd. En ook dat varieert van aardappels, vlees en groenten tot pasta en rijst.

Zijn er bepaalde regels waar je je aan moet houden?
Ja, je mag allereerst niet braken, laxeren, automutileren en je mag geen eten op je kamer hebben. Doe je dit wel, dan krijg je een signaal. Je kunt voor van alles een signaal krijgen: niet aanwezig zijn bij een therapie, maar ook als je je gewicht niet haalt dan krijg je signalen(2). Bij 6 signalen krijg je een time-out. Je moet dan een week naar huis en begint weer met een nieuw startgewicht. Bij je derde time-out volgt er ontslag.

Wanneer is er bezoekuur? Hoe gaat dat?
Er is elke dag tijd voor bezoek, tussen 19:00-21:00 uur, maar vaak wordt er ook gewoon gezellig in de groep gtst gekeken. In het weekenden mag je ook in de middag nog bezoek ontvangen van 15:00-17:00 uur! En de stad is verder heel erg dichtbij, dus vaak, als je in fase 2 zit, heb je de mogelijkheid om even te gaan shoppen. Een leuke afleiding en daarnaast is het voor mij in ieder geval, belangrijk geweest om met mijn bewegingsdrang om te gaan en te leren voelen wat het met mijn lichaam deed (heb ik honger doordat ik heb bewogen etc.).

Al met al is het een heel verhaal geworden. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben en dat ik jullie een beetje heb kunnen laten zien(/lezen)wat de behandeling precies inhoudt!

Ik hoop echt, en dat meen ik oprecht, dat jullie, voor degenen die met een eetstoornis kampen, allemaal de stap durven te zetten. Iedereen kan het, maar de spreekwoordelijke knop moet om gaan. Hij is er echt, maar soms kost het wat tijd om te zien!

Ga ervoor!