Al vanaf mij 12de jaar ben ik bezig met mijn lichaam, vond mezelf altijd te dik was dood ongelukkig met mezelf. Toen ik naar de middelbaren school ging werd dit steeds erger en begon ik flink te lijnen, ik verbande suiker uit mijn leven en begon iedere dag de trappen in huis op en af te rennen.
Weer een jaar later begon ik regelmatig te braken en veel te sporten. Vanaf toen werd het een rommeltje van calorieen tellen, niet eten, wel eten, braken, laxeren, overmatig bewegen en eetbuien. Dit hield ik lang vol totdat heel mijn leven alleen nog maar daar om draaide en ik begon te merken dat ik zo niet meer verder kon. Ik begon ondertussen een behoorlijk ondergewicht te krijgen
Vorig jaar ben ik aangemeld bij ggz Veghel. Daar werd mij verteld dat ik in behandeling zou gaan voor anorexia. Drie maanden kwam ik op de wachtlijst te staan. Dit werden er maar twee. Toen kon ik beginnen met de pré-therapie. Dit was 1 keer in de week anderhalf uur lang. Ik vond dit erg fijn want voor het eerst hoorde ik verhalen van anderen die ook dezelfde gedachtens hadden!
Iedere week kreeg je een opdracht. Door die opdrachten ga je een beetje inzien wat je hebt! Deze pré-therapie heeft bij mij 2 maanden geduurd. Toen kon ik beginnen met de 4-daagse behandeling. Ik was heel erg blij dat ik kon beginnen want kon de dagen moeilijk doorkomen! De 4-daagse gaat in periodes van 3 maanden. Je begint met 3 maanden daarna krijg je een evaluatie en dan wordt gekeken hoe het gaat en of je klaar bent of dat je er nog 3 maanden bij krijgt. Je kan 4 periodes krijgen dus in totaal 12 maanden in de 4-daagse behandeling zitten.
Mijn eerste drie maanden draaiden voornamelijk om het eten en het aankomen. Je spreekt een gewicht af wat je moet gaan halen dit is minimaal een bmi van 19. Ook wordt er een datum afgesproken wanneer je gaat stoppen met braken en laxeren. Iedere maandag word je gewogen. Je moet iedere week min een halve kilo aankomen. Dit vond ik erg lastig. Je wilt heel graag beter worden maar niet aankomen! Dit kan dus niet. Om beter te worden moet je aankomen!
Ook het eten was lastig. Ik vond het spannend met een hele groep te eten en was bang dat ze me gingen verplichten wat ik moest eten. Dit is niet zo. Je hebt zelf ook wat te zeggen en alles gaat in overleg! Als je geen halve kilo bent aangekomen dan kom je in de reserve. Dit houdt in dat je een gesprek krijgt met een therapeut en degene die in de reserve zitten en dan ga je kijken hoe dit komt en wat je er aan kan doen om hier uit te komen. Ik vond dit heel erg de eerste keer, maar iedereen komt hier in en uiteindelijk leer je hier erg veel van. Je mag hier drie keer achter elkaar inkomen de 4de week moet je stoppen met behandeling.
Wat ik ook erg fijn vind is dat je in de ochtend komt en laat op de middag weer naar huis gaat. Je hoeft dus niet te blijven slapen! Ook leer je zo om het thuis ook voor elkaar te krijgen om te eten! Wat niet goed gaat kan je die dag daarna dan meteen bespreken! Hier leer je heel veel van! Het is niet makkelijk maar hier moet je echt doorheen en dit moet je echt zelf doen!
De therapieen die je krijgt gaan gaan natuurlijk veel over eten. over gevoelens lichaamsbeleving grenzen aangeven enz. Je moet iedere dag een eetdagboek bijhouden waarin je schrijft wat hoe laat en waar en
met wie je hebt gegeten of je hebt gebraakt en gelaxeerd en wat je er bij dacht en voelde. Dit wordt door de groep en therapeuten nagekeken. Ik vond dit heel fijn. Van de adviezen leer je echt veel! En ik vond het heel fijn om de dagboeken te zien van anderen die al veel verder waren! Zo lukte het mij ook om “verboden dingen” te eten!
Eén keer in de week ga je samen een warme maaltijd maken en eten. Degene die koken mogen kiezen wat er gegeten wordt. Ik vond dit echt heel spannend maar vond het ook heel fijn! Ook hier schep je zelf op en daar leerde ik veel van. Ik heb door deze maaltijden weer alles leren eten.
Ook tussendoortjes die je spannend vindt ga je 1 keer in de week samen eten. Hier heb ik ook weer veel dingen leren eten. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk uitdagingen aan te gaan want daardoor wordt het minder eng. Bij de therapie pmt heb ik heel veel geleerd over grenzen aangeven en mijn lichaam accepteren. Creatieve therapie vond ik heel fijn, daar heb ik heel veel geleerd over mijn gevoelens en ook lichaamsbeleving. Ook training sociale vaardigheden vond ik heel erg fijn heb hier echt geleerd om nee te zeggen en voor mezelf op te komen! Theatersport vond ik zelf altijd wat minder fijn. Ik heb er wel van geleerd dat ik voor een groep durf te staan maar vond het verder verschrikkelijk saai om die therapie te volgen.
In het weekend mag je ook naar huis. Dus op zaterdag en zondag had ik geen therapie. Ook hiervan heb ik veel geleerd, want in het weekend moest ik zelf hulp vragen om me heen! Voor het weekend had je weekend bespreking en na het weekend een bespreking over het weekend.
In het begin heb ik vaak gedacht “Ik stop! Dit heeft geen zin. Ik kom er nooit meer van af”. Maar ik heb doorgezet en ben doorgegaan! Daar ben ik heel erg blij mee! Het is niet makkelijk! En het gaat niet vanzelf weg. Niemand kan dat voor je doen, dat kan alleen jijzelf!
Nu ben ik bijna klaar met de reso(cialisatie). Hier ga je naar toe na de 4-daagse behandeling. Dit zijn twee dagen in de week waarvan je therapieen kan gaan afbouwen als je daar klaar voor bent. De reso gaat voornamelijk over het terug gaan in het ‘normale’ leven, weer aan het werk gaan, met school
beginnen, sociale contacten enz.
Nog een paar weken en dan ben ik er helemaal klaar voor om te stoppen met de reso! Ik ben zo blij dat ik anderhalf jaar geleden deze stap heb gemaakt en ben begonnen in Veghel! Ik geniet meer dan ooit van mijn leven. Kan weer genieten van eten. En ben zelfverzekerder dan ooit! Zonder ggz veghel had ik dit nooit bereikt!
Geef een reactie