Het is alweer een hele tijd geleden dat ik ben aangemeld bij Herlaarhof in Vught, geloof dat het februari 2008 was. In die tijd ging het niet goed met mij en ben ik via Bureau Jeugdzorg aangemeld bij Herlaarhof. Ik verkeerde toen in een crisissituatie waardoor er toen met spoed een gesprek is geregeld. Door anoniem
Hoe zag de intake eruit?
Omdat ik dus met spoed een gesprek had, liep dit waarschijnlijk iets anders dan normaal. Ik kreeg een gesprek met een arts van daar (volgens mij de huisarts), terwijl mijn contactpersoon van jeugdzorg met een psychiatrisch verpleegkundige aan het praten was. Tijdens dat gesprek van mij werd er vooral een crisis-inschatting gemaakt en werd er gekeken of ik wellicht een opname zou moeten krijgen. Dat was niet het geval, maar er zou wel snel een behandeling gestart worden. De dag erop moest ik al terug komen met mijn ouders voor een gesprek met mijn ouders erbij. Hierbij werden ook nog vragenlijsten ingevuld om zo een beeld te krijgen van mijn klachten.
Hoe lang moest je wachten voordat je hulp kreeg?
Ik heb niet zo lang hoeven wachten tot ik hulp kreeg. Al vrij snel kregen we een telefoontje dat er een behandelaar aan mij gekoppeld was en toen begonnen de systeemgesprekken met die meneer. Hoelang ik precies heb moeten wachten, zou ik echt niet meer weten.
Wat voor hulp kreeg je?
In eerste instantie kreeg ik alleen systeemgesprekken. Dit waren gesprekken met mijn ouders, mijn behandelaar en ikzelf. Ongeveer één keer in de week, of soms zat er meer tijd tussen. Dit werd volledig aan ons overgelaten.
Later ben ik ook begonnen met een identiteitsversterkende meidengroep (niet in Vught, maar in Oss waar ook een onderdeel van Herlaarhof zit). Deze groep was voor meiden van 12 tot 18 jaar die erg onzeker zijn. Ik was verreweg de oudste in de groep en had er niet heel erg veel aan.
We begonnen vaak met een rondje hoe je erbij zat, dan hadden we daarna nog tijd voor een thema. In totaal duurde 1 zo’n bijeenkomst ongeveer 1,5 uur met een pauze erbij. Het was één maal in de twee weken.
Deze groep hielp mij dus niet echt heel goed, omdat ik erg weinig aansluiting had. Daardoor is toen besloten om naar het adolescententeam over te gaan en daar een soortgelijke groep te gaan volgen.
Ongeveer tegelijk met het begin van die groep, heb ik ook 2 weken opgenomen gezeten. Ik zat op een open afdeling genaamd Skippy. Het doel van mijn opname was vooral om tot rust te komen en eventjes uit mijn patroon te komen van destructief gedrag. Tijdens die opname werd ook nog eens besloten om later te gaan beginnen met EMDR-therapie. Daar ben ik in januari 2009 mee begonnen en heb ik een paar maanden gevolgd. Uiteindelijk ben ik in oktober 2009 helemaal met ontslag gegaan bij Herlaarhof.
Welke therapieën volg je? Wat vind je ervan?
Ik volgde dus eerst systeemgesprekken. Daarvan vond ik het heel erg jammer dat er weinig tijd was voor mijn problemen. Ik gaf aan het begin heel duidelijk aan dat ik individuele therapie wilde hebben, omdat mijn ouders hulp niet serieus nemen en ik me niet zou kunnen openstellen. Helaas heb ik toch systeemgesprekken gehad. Ik heb daar vaak gewoon een beetje bijgezeten en geluisterd naar wat die beste man te vertellen had. De frequentie werd ook snel al heel erg laag en uiteindelijk ben ik dus alsnog in opname gekomen, omdat ik nergens mijn ei kwijt kon. Die systeemtherapeut nam mij ook totaal niet serieus, maar alleen mijn ouders.
De meidengroep heb ik als wisselend ervaren. Ik ging er graag naartoe, omdat er wel naar me geluisterd werd daar en ik wel mijn verhaal kwijt kon. Helaas was het net niet helemaal mijn leeftijd en liep ik gewoon tegen hele andere dingen aan als mijn groepsgenootjes. De groep bij de adolescenten was daardoor een heel stuk beter en heeft me ook wel een heel klein stukje verder geholpen. Ik leerde daar namelijk dat ik tijd voor mezelf moest vragen als ik ergens mee zat.
De opname heeft me wel heel erg geholpen. Vooral om daar tussen de mensen te zitten die me begrepen, dat er eventjes niks van me werd verwacht en gewoon helemaal rust kon houden. Ik had weinig therapie tijdens die opname, maar wel dagelijks gesprekken met een socio. Het heeft me zeker wel geholpen om eventjes tot rust te komen. Helaas kwam ik daarna weer in dezelfde situatie terecht en werd ik niet meer serieus genomen. Alles wat ik dus tijdens de opname had bereikt, viel meteen weer weg.
EMDR was wel een goede therapie. Dit is echt het enige waarvan ik vind dat het me iets heeft geholpen op Herlaarhof. Ik had een hele fijne therapeute, die goed naar mij luisterde. Mijn ouders werden ook altijd in de wachtruimte achter gelaten. Met haar heb ik heel veel kunnen delen en kunnen verwerken.
Met hoeveel mensen zit je in een groep?
Op de opname-afdelingen zit je met maximaal 9 personen geloof ik. Het was in het begin heel erg wennen om ineens in een groep te moeten leven. Gelukkig had ik wel mijn eigen kamer (vaak zijn er een paar gedeelde kamers en een paar kamers voor individuen) waardoor ik me ook terug kon trekken op de momenten waarop de groep me eventjes teveel werd. Het fijne aan het leven op een groep is dat er eigenlijk altijd wel iets te doen was. Vaak waren het spelletjes als Rummicub en Halli Galli die we regelmatig speelden.
De andere groepen die ik gevolgd heb, hadden beide een maximum van 8 mensen geloof ik. De meidengroep zat niet vol en we waren maar met 5. De andere groep was het wisselend omdat er eigenlijk iedere week wel mensen konden instromen en uitstromen. Dat idee van een “open” groep was wel heel erg wennen, omdat je soms maar weinig de tijd krijgt om elkaar te leren vertrouwen en je dus eigenlijk nooit echt een hele hechte groep kunt worden.
Hoe gaat het met eten?
Omdat ik er niet voor mijn eetstoornis was, zou ik dit niet kunnen vertellen. In de tijd van mijn opname ging het ook niet goed met eten, maar werd hier heel erg vrij in gelaten. Ze lette daar bij mij toen helemaal niet op en kon gewoon mijn gang gaan. Zolang ik bij alle maaltijden maar erbij zat aan tafel vonden ze het al goed.
Hoe ervaar je de behandeling zelf?
Ik ben niet echt te spreken over Herlaarhof. Na mijn 1,5 jaar behandeling was ik er ook helemaal klaar mee, terwijl mijn problemen nog helemaal niet minder waren geworden. In de tijd van mijn behandeling heb ik moeten vechten naar erkenning voor mijn problemen en werd ik nooit echt serieus genomen.
Mijn vraag voor extra hulp werd standaard genegeerd en er werd voornamelijk naar de visie van mijn ouders gekeken. Toen ik me in 2009 weer opnieuw aanmeldde bij de adolescenten werd er nog steeds niet naar mijn echte hulpvraag geluisterd, waardoor bij mij het deurtje helemaal gesloten is. Ook zijn er tijdens de behandeling gewoon duidelijk veel fouten gemaakt, waar ik nog steeds erg boos om kan worden.
Zijn er bepaalde regels waar je je aan moet houden?
De enige regels waar ik me aan moest houden hadden te maken met op tijd komen voor afspraken en als ik niet kon komen, dat ik ze op tijd moest afbellen. Ik kan me niet echt andere regels herinneren.
In de tijd van de opname had ik wel veel regels. Ik mocht niet van de afdeling af, moest buiten de afdeling onder begeleiding zijn. Verder moest ik het melden wanneer ik aan automutilatie had gedaan. Meer regels waren er niet voor me.
Geef een reactie