In Maart 2009 werd ik doorverwezen naar de Rembrandthof in Hilversum. Dit omdat het dichtbij was, en zij werkten met psychiaters die medicijnen konden voorschrijven en een intensievere behandeling aan zouden bieden. Door anoniem
In juni had ik de intake, met een 2de lijns psycholoog waarmee ik uiteindelijk ook de behandeling voort zou zetten. Hij stelde gewoon de vragen om meer inzicht te krijgen (“hoe vaak braak je?”, “hoeveel eetbuien heb je?”, “Automutileer je?”). Ikzelf was helemaal zenuwachtig omdat ik op de weegschaal zou moeten, maar dat was niet het geval.
Vrij snel na de intake kreeg ik een telefoontje met de datum voor het volgende gesprek. Hij gaf uitleg over de behandeling; ik zou in september naar een groep gaan voor eetstoornissen, en ik zou de diëtiste die gespecialiseerd was in eetstoornissen, gaan bezoeken om mijn eetpatroon weer op de rails te krijgen.
Ondertussen had ik gesprekken met de psycholoog, en ik werd niet gewogen. Ja, ik had een gezond gewicht, dus daar zal het wel aan liggen. Later kreeg ik ondergewicht, en moest ik wel altijd op de weegschaal verplicht. En ook bij de diëtiste is wegen verplicht, wat je gewicht ook is.
Toen het september was, had ik nog niets gehoord over de groep. Er werd mij verteld dat ik er nog niet klaar voor was, en ik gewoon gesprekken zou blijven volgen. Wel kreeg ik te horen dat er in oktober een diagnostiekdag plaats zou vinden, met ook mijn moeder erbij. Hier werd grondig gekeken naar de thuissituatie, het eetpatroon, en bijkomende klachten (daar gaat de psychiater op in).
Het wordt bekeken door mensen vanachter een spiegelwand. Aan het eind van deze dag; die altijd duurt van half 10 tot half 3, krijg je een behandelplan te horen en diagnose(s). Alles waar je last van hebt wordt op een groot bord geschreven (dus ook of je automutileert, je gewicht etc), zodat je moeder/ouders het kunnen zien. Ik vond dit persoonlijk heel naar, omdat ik had gevraagd of ze niet aan mijn moeder bepaalde dingen wilden zeggen. En ineens stond het daar levensgroot voor haar.
Mij werd hier verteld dat ik in januari in een groep zou komen. Tot die tijd de eeuwige gesprekken, G-schema’s en het al andere.
Ondertussen ging ik wel naar de diëtiste, waar ik me wel woog (in kleding). Er werd eerst gekeken naar hoe de eetbuien verminderd konden worden. Zij stelt een eetlijst op; en er wordt verwacht dat je je hieraan houdt. Het was januari, en weer zeiden ze dat ik niet naar de groep ging. Hij zat vol.
Omdat ik ondertussen ook last kreeg van depressieve klachten, stelde mijn psycholoog voor medicijnen te gebruiken, en hij zou dus een afspraak voor me maken bij de psychiater. Hier heb ik niets meer van gehoord, tot uiteindelijk in februari een gesprek met hem en mijn moeder volgde. Hij beweerde dat medicijnen me niet konden helpen tegen mijn depressieve gevoelens.
Over het algemeen is het bij de Rembrandthof zo dat vrijwel iedereen zo’n beetje hetzelfde wordt behandeld. Ik heb daar ook altijd meer het gevoel gehad of ik een eetstoornis was, in plaats van “het meisje met een eetstoornis”. Er wordt er snel gedacht dat door het maken van G-schema’s en lijstjes, de eetstoornis wordt verminderd.
De diëtiste is erg goed, en weet waar ze over praat. Door haar leer je veel over voeding en het nodige ervan. Ook wist ze duidelijk veel van eetstoornissen af, waardoor het automatisch makkelijker was te praten.
Verder vind ik persoonlijk dat ze erg gemakkelijk denken over dingen, en dingen toezeggen die er vervolgens niet van komen. Inmiddels is het namelijk weer bijna juni, en omdat ik door mijn vorige psychologe hierheen was verwezen voor intensieve behandeling en medicijnen, is er niks van waar gemaakt.
Wel is het positief dat je vrij snel na de intake geholpen wordt. Na de vergadering wordt je al gebeld, en dan kunnen de gesprekken voort worden gezet. Helaas heeft het voor mij niet veel uitgehaald, die behandeling, maar ik hoop voor anderen dat het wel wat zal opleveren!
Geef een reactie