Ervaring PsyQ

Mijn ervaring met psyQ begon een aantal maanden geleden. Ik had me via internet aangemeld omdat ik plots zonder behandeling zat. Maar waarom psyQ? Omdat ik de wachtlijsten bij een kliniek te lang vond, zolang kon ik niet meer wachten. Ook is het voor mij “goed” bereikbaar.

Nadat ik me had aangemeld kreeg ik binnen 2 dagen al een telefonische intake. Veel weet ik daar niet meer van, het waren korte vragen en duurde niet lang. Aangezien ik me nog herinner dat ik een 2e telefonische intake had en daarna kwam dan de échte intake.

Een intake is bijna overal hetzelfde. Er werden veel vragen gesteld, vooral over het eten. “Hoe ga je met eten om? Hoe voel je je erbij? Braak je, zo ja, hoevaak? Laxeer je? Heb je last van eetbuien?” etcetc. Ook werden er vragen gesteld over de thuissituatie, verleden, vrienden en familie. Eigenlijk een -heel- kort gesprek over mijn leven.

Na 2 weken had ik toen mijn adviesgesprek. In dat gesprek krijg je te horen welke behandeling ze je aanbieden en welke het meeste effect zal hebben. Ook krijg je je diagnose te horen. Ik had weer dezelfde vrouw en mijn moeder was mee. Ze boden mij de 3daagse deeltijd aan. Maar er waren een aantal problemen: Een wachtlijst van een aantal maanden, en ik was eigenlijk te jong. Zo had ik er wel mee ingestemd. Maar hoe zal ik de tijd uit “moeten zitten” totdat ik terecht zal kunnen komen in de deeltijd? Daar hadden zij al een oplossing opgezocht: Ik zal 3 modules gaan volgen: Creatieve therapie, PMT en G-training. Daarnaast zal ik individuele gesprekken hebben met de diëtist en mijn (hoofd)behandelaar. Ook zal ik gezinstherapie krijgen.

Na het adviesgesprek ging alles heel snel. Ik kreeg veel screenings,bij de diëtist, bij de psychiater, bij de arts etc. Na die screenings kon ik dan écht beginnen! 2x in de week groepstherapie, 1x in de week naar de diëtist en 1x in de week een gesprek met mijn ‘psych’/behandelaar.

De eerste keer in de groep kan ik me nog goed herinneren. Ik was zo gespannen en zenuwachtig. Wat zouden zij van mij vinden? Ben ik niet dik? Zullen ze mij wel accepteren? Toen ik binnenkwam stelde iedereen zich netjes voor, en ik werd overvlogen met vragen. Uiteindelijk viel het allemaal hartstikke mee! Ik heb mijn plekje inmiddels wel gevonden en we kunnen veel van elkaar leren. Wel vind ik het erg jammer dat er een soort “strijd” is, de ene wilt wel genezen en de andere niet. Dat vind ik persoonlijk erg moeilijk. Maar uiteindelijk doe ik het voor mezelf!

Omdat het op een gegeven moment niet meer ging, het ik anti-depressiva gekregen. Eerst weer 2 gesprekken met de psychiater, een gesprek er goed over gepraat en een week later kon ik er dan echt mee beginnen. Ik vind wel dat ze er goed op letten en ook niet te snel medicatie geven! Ook heb ik nu regelmatig gesprekken met de psychiater over hoe het gaat en of de medicatie opgebouwd moet worden, en over wanneer ik weer kan gaan afbouwen. De begeleiding daarin vind ik erg goed.

Zoals ik al zei heb ik elke week een gesprek met de diëtist. Eerst word ik altijd gewogen en dan gaan we de week bespreken. Wat ging er goed? Wat ging er minder goed? Heb ik mijn doel behaald? Daarna gaan we doelen stellen. Wat kan ik deze week nog meer doen om in de richting van een ‘normaal’ eetpatroon te komen? Het gaat geheel stapje voor stapje, en hou ik het ”even niet meer bij” dan houd ik hetzelfde doel als de week daarvoor aan.

Iedere week heb ik ook een gesprek met mijn ‘psych’/behandelaar. Daarin bespreek ik vooral wat mij dwars zit. Op het gebied van eten, maar ook op het gebied van gevoelens, gebeurtenissen, thuissituatie etcetc. Vooral gaat het over de eetbuien. Hoe kan ik er het beste tegenin gaan? Hoe moet ik met de spanning omgaan?

Ook heb ik gezinstherapie. In het begin vond ik het heel erg doelloos.. Vooral omdat ik daar dan zit met mijn ouders en zus. Ik schaamde me vooral. Maar naarmate de tijd wist ik wel dat het nodig is. De thuissituatie is ook belangrijk, en daar zijn, in mijn geval, veel dingen waar aan gewerkt moet worden!

Inmiddels heb ik in het verleden ook een aantal dingen meegemaakt, wat ik en psyQ nog wilt uitzoeken. Daarvoor krijg ik nog een persoonlijk onderzoek. Ik vind het fijn dat zij ook dáár rekening meehouden. Ook krijg ik veel ‘huiswerk’ mee. Zo werk ik thuis ook heel erg aan mijn behandeling, en ben ik er eigenlijk altijd wel mee bezig.

Zo ben ik nu al een aantal maanden bij psyQ in behandeling. Ik vind dat ze erg goed kijken naar wat jij aankan. Ze gaan niet “klakkeloos” vertellen wat je moet doen, wat ik in eerdere ervaringen wel had. Ook vind ik dat ze goed te werk gaan. Ik ben er dik tevreden over! En stapje voor stapje, met de hulp van PsyQ, kom ik er wel! Ik hoor ook veel verhalen over: “PsyQ doet niets, ik wil naar een échte kliniek”. In het begin geloofde ik dat ook, maar naarmate de tijd heb ik geleerd dat IK degene ben die het moet doen. Mét de hulp van psyQ, de allerbeste therapeut kan mij niet helpen, als ik niet wil.

En op dit moment zit ik zelfs te denken om de 3 daagse deeltijd niet meer te gaan volgen, met de modules, individuele gesprekken, steun én motivatie kom ik er ook wel!