Nadat ik de moed bij elkaar had verzamelt om naar m’n huisarts te gaan om te vertellen dat ik niet meer at, verwees zij me door naar Psyq. Eén dag na het bezoekje aan de huisarts werd ik gebeld voor een afspraak voor een telefonische intake. Die telefonische intake kon de volgende dag al. Je wordt dan gebeld door iemand van Psyq die je allerlei vragen stelt.
Het lijkt een beetje op een gewone intake, maar is wat globaler zodat er gekeken kan worden bij welke afdeling van Psyq je het meest op je plek bent. Aan het einde van het telefoongesprek kreeg ik te horen dat ik over een maand mijn ‘echte’ intakegesprek zou hebben.
Diezelfde middag ging ik naar de huisarts om te vertellen hoe de telefonische intake was gegaan en dat ik over een maand terecht kon. Zij was het verre van eens met die maand wachttijd; ik at niets meer dus het was spoed. Ze belde meteen naar Psyq waardoor ik al na het weekend terecht kon!
Vol goede moed ging ik naar de intake. Normaal gesproken zou ik het besterven van de zenuwen, maar het voordeel dat het ondergewicht me nu bood was dat de zenuwen een aanzienlijk stuk de kop in werden gedrukt. Na even te hebben gewacht in de wachtruimte werd ik opgehaald door een sociotherapeut. Ze stelde me op m’n gemak en begon met een inleidend verhaal over wat de afdeling eetstoornissen en obesitas inhield.
Daarna stelde ze allerlei vragen, variërend van m’n eetgewoonten tot m’n jeugd. Ook kreeg ik een formulier voor bloed te prikken en ik werd met kleding gewogen. Bij het zien van m’n gewicht was ze vrij duidelijk dat de kans dat ik daar behandeld kon worden erg klein was; m’n BMI was te laag. Door m’n lage gewicht en minimale eetpatroon had ik de tweede intake de volgende dag al in plaats van over de gebruikelijke twee weken.
De volgende dag zat ik daar dus weer. Dit keer had ik een gesprek met een sociotherapeut die tevens systeemtherapeut was. Wederom werd er een hele vragenlijst afgewerkt. Dit keer werd er wat dieper ingegaan op bepaalde dingen zoals wat je allemaal mee hebt gemaakt in je jeugd. Aan het einde van het gesprek werd er meteen een eetlijst opgesteld.
Na de twee intake gesprekken werd de diagnose Anorexia Nervosa gesteld. Hoewel ik dat diep van binnen wel wist, was het toch een harde klap. Aangezien ik er al behoorlijk slecht aan toe was, was het advies van Psyq een opname. Dat heb ik geweigerd en dus werd er een voorlopige oplossing aangeboden; ik kreeg vijf drie kwartier durende gesprekken met de sociotherapeut bij wie ik de eerste intake had. Het enige doel van die gesprekken was om me zodanig aan te laten komen dat ik daar in behandeling mocht komen.
De week na de intake begon de behandeling al. Bij het tweede gesprek uit de reeks van vijf ging het echter al mis. Ik viel te snel af en werd naar de diëtiste gestuurd. Zij kon niets met me omdat m’n lichaam niet meer gewend was aan eten. Vanuit Psyq werd er een spoedopname in een kliniek of algemeen ziekenhuis aanbevolen. Beide heb ik geweigerd, maar de volgende dag werd het onverhoopt toch nog een spoedopname op de afdeling interne geneeskunde. Het bloed dat ik bij de intake had moeten laten prikken bleek afwijkend te zijn. Gedurende m’n opname in het ziekenhuis heeft er iedere dag iemand van Psyq (de ene dag was het de sociotherapeut en de andere dag was het m’n hoofdbehandelaar) gebeld om te vragen hoe het ging.
Na de ziekenhuisopname ging ik verder met m’n behandeling bij Psyq. Het behandeltraject bestond uit wekelijks een gesprek met een sociotherapeut en om de vijf weken een evaluatiegesprek met m’n hoofdbehandelaar. Die structuur heeft m’n behandeling nu nog steeds. In de perioden dat het erg slecht ging, ging ik er soms twee keer per week heen of ging ik er één keer per week heen en werd ik één keer per week gebeld. In het begin lag de nadruk heel erg op het eten. Gelukkig had ik in het ziekenhuis, onder dreiging van een sonde, al weer een beetje leren eten waardoor ik het eten iets makkelijker op kon pakken.
Voorafgaand aan ieder gesprek gingen we eerst wegen. Ik heb altijd de keuze gehad of ik blind wilde wegen of dat ik wilde kijken. Na het wegen volgde een bespreking van het eetdagboekje dat ik bij moest houden. Naast praten over eten en aankomen was er voor andere dingen niet veel plek. Daar heb ik veel moeite mee gehad; aankomen was tenslotte het meest rampzalige dat me kon gebeuren!
Nu ik inmiddels met veel vallen en opstaan een eetpatroon heb opgebouwd en dit ook vast weet te houden is de nadruk van het eten af. Slechts een klein gedeelte van de gesprekken gaat nog over eten. Inmiddels hoef ik geen eetdagboek meer bij te houden en ook mag ik sinds kort voorafgaand aan het gesprek zelf naar de weegschaal lopen om alleen te wegen. Tijdens het erop volgende gesprek moet ik dan m’n gewicht vertellen.
De gesprekken gaan nu over gevoelens en allerlei andere dagelijkse dingen waar ik door m’n eetstoornis tegen aan loop. Af en toe moet ik nog naar de diëtiste maar dat komt bijna niet meer voor. Wel moet ik om de zoveel tijd bloed laten prikken en voor controle naar de huisarts.
Ook heb ik met enige regelmaat systeemgesprekken met een systeemtherapeut en m’n moeder. Daarnaast krijg ik wekelijks individueel pmt waar in mijn geval de nadruk op lichaamsbeleving ligt. Persoonlijk vind ik dat de meest nuttige therapie omdat mijn lichaamsbeeld m’n grootste probleem is. Wat ik ook erg fijn vind is dat je de mogelijkheid hebt om je behandelaar te mailen als je iets dwars zit. Als ik wat verder ben in de behandeling zal ik ook nog individuele psychotherapie krijgen.
Hoewel ik gekozen heb voor een individueel behandeltraject biedt Psyq ook een deeltijd behandeling. De vestiging waar ik zit biedt een twee- en een vierdaagse deeltijd behandeling aan. Voor de tweedaagse geldt een hoger BMI vereiste dan voor de vierdaagse. Voorafgaand aan de deeltijd behandeling kom je veelal in een prégroep terecht waarin het de bedoeling is dat je, je eetpatroon stabiliseert en gemotiveerd raakt.
Al met al ben ik tevreden met de behandeling die mij geboden wordt. Ik heb het geduld van m’n behandelaren met enige regelmaat behoorlijk op de proef gesteld, maar ik kan alleen maar zeggen dat ze heel erg veel geduld hebben en het goede met je voor hebben. Er is wederzijds vertrouwen ontstaan en ik er het vertrouwen in dat ik met hun hulp van m’n eetstoornis af kan komen.
Geef een reactie