Ik weet het nog goed, ik had mijn eerste intakegesprek bij Rintveld. Ik was ontzettend gespannen voor wat er komen ging, maar alles viel reuze mee. Na een gesprek met mijn ouders kwamen we eruit dat een opname het beste was, ik stemde er mee in.
En die week daarna kon ik al worden opgenomen op unit 1, de jongerenafdeling. Ik was verbaast over hoe snel ik terecht kon, maar het was wel fijn.
De dag dat ik werd opgenomen, ik kreeg de afdeling te zien en de school waar ik in de verdere fases naar school zou gaan. Toen mijn kamer, er waren eenpersoonskamers en twee tweepersoons. Ik had een tweepersoonskamer toegewezen gekregen. Mijn kamergenootje had bewegingsdrang en dan was het beter om met z’n tweeen op een kamer te liggen. Toen was het tijd voor afscheid van mijn ouders, heel zwaar vond ik dat. Later ging ik naar de groep, ze waren bezig met het tussendoortje. Ik moest meteen mee doen, heel moeilijk vond ik het maar ik kreeg heel veel steun van de groep, dat was heel fijn.
De weken gingen voorbij, ik at mijn eetlijst en dat ging goed. Achteraf gezien heb ik de tijd in de kliniek in een soort roes geleefd. Als ik maar at, dan was ik zo snel mogelijk weer thuis. Ik hield mezelf voor de gek door maar te eten, ik kreeg in de kliniek niet het gevoel dat ik mezelf kon zijn.
Ook moest ik praten met de verpleging als me iets dwarszat. Dit vond ik heel moeilijk, je gaat toch niet aan een vreemde je problemen vertellen? Ik praatte dan ook liever met mijn groepsgenootjes. Want die maakte hetzelfde door als ik. Daar vond ik meer steun.
Waar ik het niet mee eens was in de kliniek, was de extreme focus op gewicht. Ten eerste vond ik persoonlijk mijn streefgewicht vrij hoog. Waardoor ik heel emotioneel was. Daarnaast vond ik dat er meer aandacht mag zijn voor achterliggende problemen. Ze handelen met een straf-beloningssysteem, haalde je je norm van gewicht niet. Dan moest je in het reserveprogramma en dan mocht je veel dingen niet. Ik ben hier nooit in terecht gekomen maar het zorgde wel voor veel spanning, want wat als ik niet genoeg was aangekomen? Dan mocht ik niet naar school en niet naar huis! Die gedachte maakte me gek.
Door een aantal problemen heb ik mijn behandeling in Rintveld na 2 maanden gestopt, het ging niet meer. Ik had het faseprogramma niet afgemaakt en ik ging naar huis. Maar ik moet zeggen dat ik veel geleerd heb van Rintveld, zonder de opname was ik er nu slecht aan toe geweest. Ook doen ze hele goede dingen, als je met ontslag gaat dan maak je een preventieplan, daar schrijf je je valkuilen op zodat je weet als ik bepaald gedrag ga vertonen, dan gaat het de verkeerde kant op en kan er ingegrepen worden. Ook deed de verpleging zijn best om je te begrijpen en ze waren er altijd voor je. De therapieen waren goed. De groep was leuk, heel motiverend.
Ik heb zeker geen spijt van de opname, als ik kijk waar ik nu ben. Ik geniet weer van het leven en Rintveld heeft me daar goed bij geholpen.
Geef een reactie