Omdat mij opviel dat er geen recente ervaringsverhalen van Rintveld zijn, en dat er überhaupt nog geen verhaal over de deeltijdbehandeling is, besloot ik mijn ervaring met de kliniek unit 2 en deeltijd van lijn 2 op papier te zetten. De eerste weken in de kliniek kan ik me nog goed herinneren. Ik vond het ronduit verschrikkelijk. Alle vrijheden en alle verantwoordelijkheden werden van me afgenomen.
De eerste (meestal) één a twee weken zit je in de somatische fase, wat heel kort door de bocht gezegd neerkomt op stilzitten en eten. Wat uitgebreider omschreven is dit de fase waarin je stilgezet wordt om je lichaam rust te gunnen en naar hun zeggen: Het ziektebesef te stimuleren.
Je wordt in deze fase elke dagen gewogen en elke ochtend worden je bloeddruk, hartslag en temperatuur gecontroleerd. Wat wel heel fijn is, is dat je deze tijd elke dag een 10-minuten gesprekje krijgt met iemand van de verpleging. Zodat je alle nieuwe indrukken, frustraties en angsten kan uit- en bespreken. (Daarnaast krijg je een mentor toegewezen, hiermee heb je elke week een gesprek van een half uur tot een uur en bij haar kan je in principe altijd terecht.)
Gelukkig mocht ik na anderhalve week naar de startfase, waarin ik wél mocht deelnemen aan een aantal therapieën, wèl naar buiten mocht en niet geheel onbelangrijk: Mijn weekenden op mocht bouwen. Wel zit je dan, net als in de somatische fase, aan tafel 1. Hier heb je elke dag keuze uit twee soorten zoet beleg, mag je nog niet je eigen producten kopen om te variëren en smeer je boter uit kleine portie-kuipjes.
Als het je lukt om je aan de afspraken te houden en als je elke week genoeg aankomt mag je naar de werkfase. Tijdens deze fase krijg je een hoop vrijheden terug. Je gaat elke week op groepsavond buiten, mag variëren in broodbeleg en mag zelfs eigen voedingsmiddelen kopen om mee te variëren. In de werkfase mag je ook meedoen aan alle therapieën. In deze tijd heb ik het meest geleerd. Er wordt dan behoorlijk wat van je verwacht qua inzichten en leerdoelen, waardoor je steeds meer stil komt te staan bij waar je met je eetstoornis eigenlijk mee bezig ben – en waar het voor staat. Voornamelijk PMT en G-training vond ik erg nuttig en confronterend.
Ten slotte, als er een ontslagdatum bekend is, kom je terecht in de laatste fase, waarin je toewerkt naar je ontslag. Tijdens deze fase mag vijf extra nachten thuis slapen en mag je tussendoor ook dagen naar huis. De nadruk ligt er hier dan ook op om thuis te oefenen en om een terugvalpreventieplan op te stellen.
Zo langzaam als de eerste weken gingen, zo snel vlogen de laatste weken voorbij. Voor ik het wist had ik mijn ontslaggesprek en stond ik met mijn koffers buiten, om alles wat ik geleerd had in de kliniek thuis door te zetten. Gelukkig was er voor mij al gelijk een plekje vrijgekomen bij deeltijd, zodat ik dit meteen op elkaar aansloot.
Ik moet zeggen: Die overgang is gigantisch. Van alles maar eten en doen omdat het moet, elk moment een gesprekje kunnen aanvragen en steun vragen, naar eigen keuzes/ verantwoordelijkheden, weer op eigen benen staan en zelf initiatief nemen om te praten. Eigenlijk vind ik deze overgang te groot. Je wordt als het ware in het diepe gegooid. Ik vond het vooral de eerste week dan ook heel moeilijk om mijn voedingsadvies te blijven volgen en niet terug te vallen in oude gewoontes. Daarom vind ik eigenlijk dat er tijdens deze eerste ‘spannende’ week wat meer begeleiding zou mogen zijn.
Deeltijd bij Rintveld is twee dagen per week (en ik kom er nog een extra dag voor PMT). Ook dit is met een groep van ongeveer acht personen, begeleid door twee verpleegkundigen. Er is een hoofdbehandelaar waarmee je elke twee weken een gesprek moet aanvragen, en waarvan je elke week een korte evaluatie krijgt. Bij de deeltijd geldt net als in de kliniek een pondseis – wat betekent dat je zolang je niet op je streefgewicht zit, elke week minstens vijf ons aan moet komen. Qua therapie komt het redelijk overheen met de kliniek, alleen is het hier in twee dagen gepropt.
Er wordt van je verwacht dat je alles in de groep meldt en deelt en dat je actief meedoet. Daarnaast is er elke week een lunchvariatie en een tussendoorvariatie. Deze worden uit een doos getrokken waar elk groepslid zelf uitdagingen in kan doen. Zo moesten we bijvoorbeeld op mijn eerste dag naar de snackbar om een patatje mét te eten. Maar kan het net zo goed zijn dat iedereen bij de lunch een boterham met Nutella moet eten.
Elke zes tot acht weken heb je een terugkoppelingsgesprek met de hoofdbehandelaar waarin wordt besproken hoe het met jou, het eten en je gewicht gaat en wat de plannen zijn voor de daarop volgende periode. De deeltijd is gericht op genezing, wat maakt dat de regels vrij streng zijn en dat je, als je je daar niet aan houdt, moet stoppen. Dit maakt dat er wel een redelijke groepsdruk is en dat je in feite ook gedwongen wordt om je volledig in te blijven zetten. Het is moeilijk, en wordt veel van je verwacht, maar ik ben wel van mening dat als je écht wilt – en open en eerlijk bent – het zeker kan helpen. Zolang je maar voor ogen blijft houden waar je het voor doet.
Foto’s: Bos Altrecht Zeist
Wil jij ook jouw ervaring met een hulpinstantie delen?
Mail deze dan naar redactie@proud2bme.nl. Of beoordeel jouw hulpinstantie direct online.
Geef een reactie