– DE GESPECIALISEERDE EETSTOORNIS AFDELING IS IVM BEZUINIGINGEN SINDS JAN 2015 GESLOTEN – Begin vorige zomer begonnen mijn anorectische klachten weer heel erg terug te komen. Ik had vanaf mijn veertiende periodes waarin ik anorectisch was, maar wist mezelf daar meestal wel zo goed mogelijk uit te trekken. Tot vorige zomer dus. Het ging steeds slechter maar ik wilde dat allesbehalve in zien, ik wilde namelijk studeren en had hier “geen tijd voor”, dacht ik zelf. door anoniem
Ik startte een nieuwe studie en vond ‘m helemaal geweldig. Helaas ging het in september al zo slecht dat ik samen met mijn ouders hulp gezocht heb bij R, een eetstoornispsychologe in Utrecht.
Ik had erg ondergewicht en kreeg naast mijn anorectische gedrag van niet eten en heel veel sporten, last van “eetbuitjes”. Wat mij later wel gebleken is dat dit geen eetbuien waren, aangezien ik per keer slechts twee boterhammen at. Maar juist omdat ik van die eetbuitjes af wilde, wilde ik naar een psychologe.
Mijn anorexia wilde ik wel houden, maar dan graag zonder eetbuitjes. Uiteindelijk is het de beste keuze die ik gemaakt heb, dankzij mijn ouders en vriendinnen, die ontzettend veel druk op me gezet hebben. “Gelukkig” ben ik wat dat betreft erg afhankelijk van anderen, ik vind het vreselijk om anderen teleur te stellen, dus ging ik. Ik heb bijna drie maanden therapie gevolgd, tot duidelijk werd dat het met mijn gewicht wel iets beter ging, maar mijn eetstoornis mijn leven steeds meer ging beheersen en het erger en erger werd. Toen is gekozen voor opname in een kliniek in het Antonius Ziekenhuis op Utrecht Overvecht. Daar zit ik nu vanaf begin januari.
Omdat R. goede contacten heeft met de kliniek en er vaart/druk achter zette, kon ik meteen terecht. Mijn screening werd binnen één week gedaan en het was meteen duidelijk dat ik door kon naar de vijfdaagse. Mijn intake was vlot erna en op dat moment had ik er allesbehalve zin in, ik zag het echt niet zitten. Ik keek op tegen alles en iedereen en vond vooral N (klinisch psychologe) angstaanjagend, op het eerste gezicht. Het eerste gesprek was een soort “vragenuur” waarin van alles werd gevraagd. Hoeveel ik woog, of ik pillen (laxantia, afslank etc.) gebruikte, hoeveel ik sportte, of ik braakte, wat ik at, wat voor hulp ik gehad had, of ik zelf enig idee had waardoor mijn eetstoornis zich ontwikkelt had.
Na het gesprek moest ik op de computer een lijst met vragen invullen en daarna mocht ik weer naar huis. Ik kon gelijk beginnen, maar heb bewust gekozen voor 3 weken “pauze”. Het ging zo snel allemaal, ik wilde even “wennen” aan het idee. “Gelukkig” was de kerstvakantie zo’n hel dat ik extra gemotiveerd aan de behandeling begon.
Drie dagen voor je begint word je nog opgebeld door de sociotherapeut die je uitlegt hoe je eerste dag eruit ziet en die je laatste vragen beantwoord.
Op de eerste dag werd ik ontvangen door een groepsgenootje die me alles vertelde over de groep, de regels en de klinische afspraken en de therapieën die we hadden. Op diezelfde dag had ik ook een gesprek met N. over mijn behandeldoelen. Gewichtsdoelen, braak-afbouw, laxantia-afbouw enzovoort.
Vanaf dag één sliep ik ook in de kliniek. We volgden therapie op de twaalfde verdieping, maar sliepen op de PAAZ afdeling, op afdeling 10. Daar hadden we een eigen slaapzaal waar zes bedden stonden. In mijn tijd sliepen we daar met zijn vieren, dat is best veel. Vooral omdat je eigenlijk geen privacy hebt. Je hebt alleen gordijntjes die je wat “privacy” geven, verder niet.
Je deelt ook samen een huiskamer, waar een eettafel staat en een televisie en stoelen en een kast met boeken etc. Al met al heb ik dat als een heel fijne tijd ervaren.
Aan de ene kant was het ontzettend frustrerend om de hele tijd in de buurt te zijn van je groepsgenoten, want privacy heb je niet, maar aan de andere kant is dat ook echt de beste manier om van je eetgestoorde gedrag af te komen.
Ik kon altijd hulp vragen als het niet lekker ging, als ik drang had om over te geven of me rot voelde. En als je iets leuks te vertellen had, was er ook altijd wel iemand. Je krijgt dan ook gauw een sterke band als groep. Ik denk dus dat ondanks de weinige privacy, dit een heel fijne/goede methode geweest is voor mij. Ik heb twaalf weken klinisch gezeten en dat is wel het maximum maar ik heb ze allemaal nodig gehad en er alleen maar heel veel profijt van gehad.
Door de week volgen we verschillende therapieën. De meeste therapieën volg je met de hele groep (maximaal 9, zowel anorexia als boulimia), sommige therapieen ook met minder omdat, wanneer je verder in de behandeling bent, je andere therapieën (zoals Mind Fulness) kan gaan volgen.
Op maandag starten we met de weekend nabespreking en neemt iemand een moeilijk tussendoortje mee. Dat is elke week iemand anders en het houd in dat iemand iets mee moet nemen wat hij/zij heel moeilijk vind maar wel heel lekker. Daarna hebben we zelfcontrole, waarin je werkt aan je noodplan en je eetgestoorde gedrag leert signaleren, ingrijpen en bespreken. Hier heb ik heel veel aan omdat het heel duidelijk laat zien wat ervoor zorgt dat je “raar” gaat doen en zo kun je dus ook zelf in grijpen (of met hulp van anderen) zodat je niet gauw weer weg zakt in je eetstoornis.
Op dinsdag en donderdag hebben we PMT, dit is voor de meesten een heel fijne therapie omdat je in contact leert staan met je gevoel. Hierbij kom je er echt achter wat er onderliggend is aan je eetstoornis en geeft je veel inzichten. Elke sessie (twee keer per week dus) behandelen we één groepsgenoot die iets in brengt. Soms doen we ook oefeningen met de hele groep. Op dinsdag hebben we ook cognitieve therapie, een therapie die je helpt kijken naar je (veelal) eetgestoorde gedachten.
Je gaat samen met de klinisch psychologe kijken wat er voor gevoel op komt bij zulke gedachten, wat het gevolg is en je gaat kijken wat het “nut” van die gedachten is en ook kijk je hoe je deze om kunt zetten in iets anders.
Op woensdag hebben we Psychotherapie, een therapie waarbij we meestal een thema behandelen wat voor veel in de groep moeilijk ligt. Het is een soort discussie-groep maar toch ook met veel psychologische inzichten en benaderingen vanuit de psychiater die dit geeft. Op vrijdag hebben we de weeg nabespreking (we wegen op donderdag) en vertel je over wat je voelde bij dit gewicht, hoe je je lichaam ervaart etc.
Daarna hebben we running-therapie, we gaan dan met de hele groep een stuk hardlopen onder begeleiding van een sociotherapeut. Elke dag sluiten we af met een plan-groep. In deze therapie bespreek je je week-doelen en bespreek je de opstakels waar je tegen op gelopen bent of dingen waar je mee zit en waarbij je steun/advies van de groep of socio nodig hebt. Je hebt ook elke week een individueel gesprek met de klinisch psychologe, sociotherapeut of stagiaire. Elke maand word je geavalueerd en heb je een gesprek met de socio, klinisch psychologe en bijvoorbeeld je ouders.
Aan het begin van je behandeling word ook een doel gesteld wat betreft eten. We hebben verschillende lijsten en uiteindelijk (als je daar klaar voor bent) volgen we allemaal dezelfde stabilisatielijst. De meesten werken naast de stabilisatielijst ook nog met een “moeilijke productenlijst”, dit is een lijst waar extra moeilijke dingen op staan. Elke week spreek je af wat je hiervan gaat “oefenen”, zodat je steeds een stapje verder komt tot een normaal eetpatroon.
Ikzelf ben erg te spreken over de behandeling. Het team van begeleiders is heel erg goed. Standvastig, maar ook erg meelevend en begripvol. Een goede combinatie vind ik zelf. In de behandeling is het wel van belang dat je zélf gemotiveerd bent. Zij zullen jou niet dwingen te eten, hoewel er natuurlijk wel strikte afspraken gemaakt worden en er wel sancties op zitten als je deze niet na komt. Maar het is wel je eigen verantwoordelijkheid en de groep mag je hier ook op aan spreken als ze zien dat je iets niet goed doet of op dingen beknibbelt.
In het begin dacht ik dat het heel moeilijk zou worden met eten omdat niet bij elk eet moment een begeleider aanwezig is, maar de groep let heel erg op elkaar. Soms is dat irritant, maar tegelijkertijd heel goed want uiteindelijk help je elkaar er doorheen en spreek je elkaar op gedrag aan wat je eetstoornis in stand houd.
Er zijn verschillende regels in de kliniek, waaronder dat er niet gebraakt mag worden, dat je niet van tevoren allemaal eten mag verzamelen (bijvoorbeeld dat je bij de lunch alvast allemaal producten/beleg pakt wat je wil hebben) en je moet voor bepaalde tijden “thuis” zijn als je klinisch zit. Natuurlijk zijn er nog meer regels, maar dit zijn wel de belangrijkste denk ik. Ikzelf vind het fijn als er regels zijn en ben het er ook mee eens, hoe lastig het soms ook is, het helpt je alleen maar om verder te komen.
Al met al ervaar ik de behandeling vanaf het begin als erg goed en sturend, ik zou ‘m dan ook zeer zeker aanraden aan anderen.
Geef een reactie