Ik weet het even niet meer. Ik ben op, leeg en heb totaal alle energie verloren. Ik heb zo hard gevochten, ik ben moe. Ik heb er geen zin meer in. Het duurt me eigenlijk ook allemaal veel te lang. Toen ik nog in mijn eetstoornis zat, voelde dat veel minder vermoeiend. Toen trok ik het nog. Maar nu ik er tegenin ga, voelt het alsof ik er aan onderdoor ga. Ik trek het niet meer. Ik ben zo ongelofelijk moe.
De strijd met je eetstoornis aangaan is niet zomaar een strijd. Het is een weg die niet zonder kuilen in de weg te bewandelen valt. En juist dat kan je behoorlijk moedeloos maken. Om ondanks al die tegenslagen gemotiveerd te blijven, moet je flink doorzetten. Maar soms voelt het alsof je gewoon even helemaal geen energie meer hebt om door te zetten. Je voelt je slap, zwak en fout. Maar ook dit soort dipjes horen helaas bij het gevecht.
”Ik was zo ongelofelijk moe soms. Ik was in de weekenden dan wel vrij van therapie, maar meer dan slapen en sociaal gewenst gedrag kwam er niet uit. Ik was mezelf niet in die periode. Ik wilde heel graag laten zien dat het beter ging, maar ik was gewoon helemaal op. Juist omdat ik zo onwijs veel weer begon te voelen, en dat heftig voor me was, voelde ik op sommige momenten juist helemaal niets. Ik was leeg en moe. En maandag, als therapie weer begon, wist ik amper waar ik de energie vandaan moest halen, maar toch sleepte ik mezelf er weer heen. Ik gaf aan moe te zijn en gelukkig kreeg ik daarvoor een weekje wat meer rust.”
Misschien heb je al zoveel therapie gehad dat je er gewoon even helemaal klaar mee bent. Dat wegen, die eetlijsten, het aankomen, het niet mogen hebben van eetbuien, de hele tijd over je gevoel moeten praten, groepsgenootjes die zich overal mee bemoeien. Je bent het gewoon even helemaal zat allemaal. Je wilt normaal zijn en je eigen dingen doen in plaats van iedere woensdag op therapie te zitten en bezig te zijn met je eetdagboek.
”Natuurlijk wilde ik beter worden en er voor gaan. Maar ik had op een gegeven moment zoveel geprobeerd. Ik was er zo moe van. Ik dacht dat ik bijna meer last had van mijn behandeling dan van mijn eetstoornis. Ik wist ook dat dat niet zo was, maar het voelde op dat moment zo zwaar allemaal. Ik begon me te storen aan mensen die me wilden helpen en dacht; ”Laat me allemaal gewoon even met rust! Ik doe mijn best, maar die tegenslagen ben ik zo zat!” Die tegenslagen waren achteraf juist de dingen waarvan ik het meest heb geleerd.”
Soms heb je periodes waarin je even niet meer weet wat je nou eigenlijk wilt, je vraagt jezelf af; wil ik wel beter worden? Vaak zijn deze twijfels juist het gevolg van oververmoeidheid, emotionele periodes. Door je eetstoornis ga je denken dat je niet meer kunt, je niet meer wilt en dat je er te zwak voor bent. Je bent kwetsbaar op momenten dat er emotie los komt, je je eetstoornis niet meer kunt gebruiken om die emotie weg te maken en die emotie wel enorm veel energie kost. Juist omdat je er opnieuw mee moet leren omgaan.
”Ik weet nog goed dat ik iets vooruit was gegaan. Mijn gewicht was wat gezonder, ik durfde meer dingen te eten en zag er beter uit. Ik vond het wel weer goed zo. Want nu moest ik over mijn gevoelens gaan praten, dingen oprakelen waar ik totaal geen behoefte aan had. Ik was er even helemaal klaar mee, want het ging toch eigenlijk wel prima? Ondertussen liep ik weg voor mijn gevoel. Ik wilde niet aangaan wat ik moest aangaan om verder te komen. Maar als ik nu stappen achteruit zou zetten, zou stoppen, zou ik ook niet verder komen. En dus koos ik uiteindelijk eieren voor mijn geld en zette door.”
Waar haal je motivatie vandaan als je amper energie hebt om erover na te denken? Waar haal je motivatie vandaan als je even niet weet waar je het nog voor moet doen? En waar haal je motivatie vandaan als je gewoon echt geen zin meer hebt om te vechten? Moet je je dan schamen dat je geen motivatie hebt? Moet je dan boos worden op jezelf?
Ik denk dat je soms gewoon eventjes geen motivatie hebt. Herstellen van een eetstoornis is geen fluitje van een cent. Je hebt er wat meer geld voor nodig. Geen fluitje, maar een complete toeter. En als je even geen energie hebt om daarop te blazen, geeft dat niets. Motivatiedipjes horen bij de weg omhoog, hoe rot het ook is. Je mag soms even moet zijn, even uitblazen en geen zin meer hebben. Laat dat ook toe, maar blijf er niet in hangen. Blaas even stoom af, richt je op iets anders en pak het daarna weer op.
Wat ook kan helpen, is het opschrijven van je motivatiepunten en deze beargumenteren. Doe dit in een periode waarin je juist wel erg gemotiveerd bent. Kun je niet op die punten komen, vraag dan hulp. Lees de punten af en toe eens door. Soms voel je er heel veel bij en raakt het je, en soms misschien ook niet. Maar het blijven jouw motivatiepunten. De gedachten die je door je eetstoornis hebt, zullen heel anders zijn dan die motivatiepunten. En juist daarom zijn die punten zo belangrijk! Ook in tijden dat je even uitgeblust bent.
Accepteer je motivatiedip of je vermoeidheid en neem de verantwoordelijkheid ervoor. Doe waar je je goed bij voelt, maar zorg dat je niet meteen stappen achteruit gaat zetten. Kijk juist naar wat jou helpt om stabiel te blijven. Want als de motivatie weer terug is, zou het zonde zijn dat je een tijdje in z’n achteruit bent gegaan, toch?
Je mag even bijkomen, even ademhalen tussendoor. Anders hou je het ook niet vol. Geef jezelf daarvoor wat ruimte, zonder meteen in z’n achteruit te gaan. Je mag moe zijn. Deel dat ook met je omgeving. Neem het jezelf niet kwalijk, het is niet niks waar je mee bezig bent! Zorg goed voor jezelf.
Geef een reactie