De eetstoornis die ik had, nam veel ruimte in beslag. Dat doen eetstoornissen over het algemeen wel. Je moet immers de hele dag door keuzes rondom eten maken en heel de dag loop je met jouw eigen lichaam rond. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ook de mensen om mij heen hadden het vaak met mij over de eetstoornis. In therapie, maar ook thuis. Mensen wilden me helpen om beter te worden. “Hoe voel je je? Heb je al gegeten? Zou je dat nou wel doen?” Dat is allemaal heel lief en ook nodig, maar het was ook goed om eens over iets anders dan eetstoornisgerelateerde zaken te praten. Dat was immers óók wat ik was. Een eetstoornis is niet een identiteit. Over andere dingen praten kan bijdragen aan het gevoel dat je geen eetstoornis bént, maar een eetstoornis hébt.
Maar wat als jouw leven op dit moment uit niets anders dan de eetstoornis lijkt te bestaan? Wat als je leven gevuld is met therapieën en het alles van je vraagt om gemaakte doelen te behalen? Wat als het een continu gevecht is waarin je niet even kan verslappen? Wat als je niet weet wie je bent zonder eetstoornis? Wat als je niet weet waar je in hemelsnaam nog meer over zou moeten praten? Hoe koppel je jezelf los van de eetstoornis als identiteit?
Doordat ik een eetstoornis had, stond de rest van mijn leven op een lager pitje. Studie of werk ging niet echt. En ging het wel, dan leek de eetstoornis zelfs dáár de hoofdrol te spelen. De tekeningen die ik op de kunstacademie maakte, leidden uiteindelijk altijd terug naar de eetstoornis. En op werk stond ik met een propvolle maag vol eetbuivoedsel andere mensen hun voedsel te serveren. Mijn hoofd zat propvol met eetstoornis. Waar moest ik beginnen?
Begin klein
Het begin is een goed punt om te beginnen. Denk niet meteen te groot. Prima als het gesprek over het weer gaat bijvoorbeeld. Het weer is er immers altijd en heeft iedereen wel iets over te zeggen. Het weer is iets dat je altijd gemeen hebt met elkaar. Daarom praten mensen er denk ik ook zo graag over. Niet iedereen is even goed in small talk, maar je hoeft ook niet meteen een perfecte gesprekspartner te zijn, wat dat ook moge betekenen. Gewoon wat over koeltjes en kalfjes praten. Soms is het wat ongemakkelijk, maar de kans is groot dat jij jezelf ongemakkelijker vindt dan de ander jou. Als je de rollen omdraait, vind ik het juist altijd heel leuk als een ander interesse toont of gewoon iets aardigs probeert te zeggen. Daar heb ik eigenlijk nooit een slecht oordeel over. Nogmaals, begin bij het begin. Oefening baart kunst!
Hoe is het met de ander?
Als je niet wilt dat het de hele tijd over jou gaat – omdat de eetstoornis het eerste is wat dan in je opkomt – kan je ook vragen hoe het met de ander is en wat diegene bezighoudt. Uiteindelijk is jouw omgeving ook een deel van jouw leven, dus een deel van wie jij bent. Een ander kan jou ook weer inspireren om iets te doen of je aandacht ergens naar te verleggen. Iets dat wij ook in onze photo blogs proberen mee te geven. Hoe ziet een week zonder eetstoornis er nou eigenlijk uit? Wat vind je dan leuk aan wat een ander doet en vertelt en is dat iets dat je zelf zou willen proberen?
Wat heb je beleefd?
Wellicht zit je hoofd vaak vol met eetstoornis, maar handel je daar ook elke seconde naar? Hoe zit het met de momenten daar tussenin? De momenten dat je afleiding zocht? De momenten dat je toch aan het werk of studeren was? Of de momenten dat je de afwas deed, je bed opmaakte, een videospelletje speelde of een serie keek? Dat zijn ook allemaal dingen die je doet. Laatst zat ik nog helemaal te vertellen hoe ik een Sim had gemaakt die eigenschappen had gekregen naar aanleiding van een persoonlijkheidstestje. Over hoe die Sim dus mij was en van alles beleefde. (Zover ik weet kunnen Sims geen eetstoornissen krijgen trouwens.) Soms lijken deze dingen klein en onbenullig, maar wanneer je daar aandacht aan geeft, geef je automatisch minder aandacht aan de eetstoornis. Wie weet waar dat toe kan leiden?
Waar ben je dankbaar voor?
Wanneer ik denk aan het verleggen van mijn aandacht, moet ik altijd denken aan dankbaarheidstraining. Schrijf aan het eind van elke dag drie dingen op waar je die dag dankbaar voor was. Het maakt niet uit hoe groot of klein, alles telt. Dit regelmatig doen, maakt dat je anders naar de wereld om je heen gaat kijken. Je gaat steeds meer en steeds automatischer op zoek naar dat waar je dankbaar voor bent. Dat zijn fijne gedachten die je ook in een gesprek naar voren kan laten komen. Waar droom je van?
Negatieve emoties
Nu zijn positieve emoties voor veel mensen makkelijker te accepteren dan ogenschijnlijk negatieve emoties; ofwel emoties die niet fijn voelen zoals verdriet, angst en woede. Het zijn emoties die je misschien wel wegduwt met je eetstoornis. Toch horen deze emoties er ook helemaal bij. Zet eens niet je eetstoornis in, maar uit juist deze emoties. Dat kan best spannend zijn, want wat als iemand het verkeerd opvat? Lees eens de blog ‘Ik ben bang voor ruzie‘ van Daphne. Of de blog ‘10 voordelen van kwetsbaar zijn‘, die ook mooi aansluit op het uiten van wat je voelt.
Ongemakkelijke stiltes?
Vroeger vond ik stiltes tussen mensen altijd heel ongemakkelijk. Ik wilde alles graag opvullen met een gesprek. Anders wist ik me niet zo goed een houding te geven. Daar ben ik steeds vaker anders over gaan denken. Je hoeft helemaal niet altijd te praten. Je kan ook gewoon even zijn. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar zo hoef je dat niet te benaderen. Je bent er nu eenmaal en ervaren dat dat genoeg is, is iets heel waardevols. Laat eens een stilte vallen terwijl je de zon op je gezicht voelt of door de kamer kijkt. Hoe is het om samen te zijn?
Waar praat jij graag over?
Geef een reactie