Een nieuw gezicht op Proud2Bme en dus stel ik mezelf graag even voor. Ik ben Anne en heb onlangs mijn studie communicatie afgerond. Naast dat ik les geef op een basisschool, werk ik nu sinds kort bij Proud2Bme. Ik ben actief op het forum en je zult regelmatig blogs van mij terugvinden op de website. Daarnaast kun je iedere woensdagavond met mij chatten.
“Zou ik dan toch een eetstoornis hebben?” Het was de vraag die ik mezelf jaren geleden stelde toen ik voor het eerst op de website van Proud2Bme terechtkwam. Een verhaal van een ander leek wel een kopie van mijn verhaal. In de jaren van herstel die vervolgens volgden, bleef ik de website bezoeken. De ervaringsverhalen van anderen maakten de voor mij zo eenzame strijd herkenbaar en bespreekbaar. De hulp, openheid en het begrip die ik heb mogen ontvangen op Proud2Bme, hoop ik nu op mijn beurt aan anderen te kunnen bieden.
De eetstoornis begon bij mij met een abonnement op de sportschool. Die zomer zouden we met de familie naar Thailand gaan. Ik wilde snel nog een paar kilo afvallen voor deze reis. Ik had het ‘(te) perfecte plaatje’ al in mijn hoofd. Een tropisch wit strand, helderblauwe zee, palmbomen, zelfverzekerd in bikini rondlopen. En om het plaatje nog perfecter te maken, zou ik een verse kokosnoot in mijn hand hebben. Een paar maanden later stond ik inderdaad op een tropisch strand in Thailand. Ik voelde mij alleen allesbehalve zelfverzekerd. Over mijn bikini droeg ik drie truien om mezelf maar enigszins warm te kunnen houden. En terwijl ik met de kokosnoot in mijn hand stond, dacht ik alleen maar: hoeveel calorieën zullen hier wel niet inzitten?
Zo snel als de eetstoornis mijn leven was binnengekomen, zo snel hoopte ik er ook weer vanaf te komen. Hoewel ik wist dat een eetstoornis niet om eten draait, verklaarde ik mezelf wel volledig genezen bij het eten van de eerste boterham met chocoladepasta, bij ontslag uit de eetstoorniskliniek of bij het weer eten van een toetje. Dat waren uiteraard mooie overwinningen, maar de gedachten over wel of niet eten bleven mijn leven beheersen. Begrijpelijk – achteraf gezien – want ik had niet gewerkt aan de onzekerheden en angsten waarvoor ik de eetstoornis destijds had ontwikkeld.
Het mag duidelijk zijn dat een eetstoornis een enorme impact heeft op je dagelijks leven. Niet enkel op lichamelijk vlak, maar ook op emotioneel, psychisch en sociaal gebied. Een van de dingen die de eetstoornis mij destijds heeft ‘ontnomen’, was mijn spontaniteit. De behoefte aan controle en (schijn)veiligheid deed elke vorm van spontaniteit uit mijn leven verdwijnen. Ik ben dan ook maar wat blij dat ik vandaag de dag weer zo kan genieten van het onverwachtse. Spontaan een ijsje halen met de boot na het avondeten. Spontaan met vriendinnen even afspreken om bij te kletsen. Of spontaan de trein pakken voor een weekendje Parijs. Het geeft zoveel kleur aan het leven.
Wat kan ik nog meer over mezelf vertellen? Ik heb geen duidelijke hobby’s, maar ik heb inmiddels ook geleerd dat dit helemaal niet hoeft. De dag rustig beginnen met een koffietje in de ochtendzon. Een rondje op mijn racefiets over de heide. Nieuwe recepten uitproberen in de keuken. Een duik nemen in het water of mijn evenwicht proberen te houden op het supboard (oei, gaat niet altijd goed). Een goede documentaire of serie kijken met familie. Piano leren spelen of tot in de late uren schrijven. Het zijn de kleine dingen samen die mijn leven zo enorm fijn maken.
De kleine momenten van geluk creëren. Ik hoop dat ik jullie erbij mag helpen. Een aantal van jullie heb ik al mogen ontmoeten tijdens het Proudfeest. Ik hoop de rest van jullie ook te mogen ontmoeten in de chats of op het forum. Tot snel!
Liefs, Anne
Geef een reactie