Ik ben al een flinke tijd van mijn eetstoornis af en toch heb ik soms nog van die momenten waarop ik weer even voel dat ik wil afvallen. Meestal zijn dit momenten in periodes van veel stress en onzekerheid. Ik had het laatst bijvoorbeeld nog: Ik ben bezig met verhuizen, mijn werk is erg stressvol door zieken en ik ben onzeker over mijn financiën. Allemaal dingen die dus onzeker zijn en waar ik niet volledig grip op heb.
Omdat ik, eenmaal genezen van mijn eetstoornis, niet opeens een totaal ander persoon ben geworden, vind ik het nog steeds prettig om zekerheid te hebben en over sommige zaken controle te hebben.
Wanneer er dus meerdere dingen spelen waarover ik geen controle heb, dan vind ik dat lastig. Ik raak in de stress en kan ‘s avonds moeilijk in slaap komen. En dan ineens, zonder dat ik het wil, popt die gedachte van ‘weer even wat afvallen’ in mijn hoofd op. Net als een drankverslaafde die een moeilijke tijd heeft en weer even de gedachte van ‘zal ik 1 drankje nemen?’ in zijn of haar hoofd krijgt.
Het stomme is, ik weet dat het volstrekt verkeerd is en dat het me absoluut niet gaat helpen, maar toch is dat verlangen daar. Toch zegt die irrationele eetstoornisgedachte in mijn hoofd ‘Ja, maar het is maar voor even, het voelt zo fijn.’ Gewoon weer even een paar kilo afvallen totdat ik dat ranke lichaam weer heb en ik het punt van ondergewicht heb bereikt. Mezelf weer zo dun als een veertje voelen, sterk en heel breekbaar tegelijk. Gewoon weer even dat kwetsbare meisje zijn dat niet alles alleen kan, die soms nog even verzorgd wil worden, vooral in zo’n periode van onzekerheid en stress.
Nee, ik weet dat het niet de oplossing is en ik weet dat het me niet verder helpt. Ik loop zelfs het risico, wanneer ik meega in die afvalwens, dat ik dingen kwijtraak, dat dingen mislopen die anders goed zouden gaan. En toch blijft iets in me roepen dat dat ‘heus niet zo is’ en dat ik ‘heus ook met wat kilo’s minder prima kan functioneren’.
Het heeft me jaren en bloed, zweet en heel veel tranen gekost om die stomme eetstoornis te overwinnen, hoe kan ik dan in vredesnaam weer verlangen naar afvallen? Tsja, iets wat jarenlang mijn toevlucht, mijn veiligheid is geweest, verdwijnt niet ineens volledig uit mijn systeem. Logisch eigenlijk. Mijn gevoel kan moeilijk de afgelopen jaren blokken of wissen. Ik heb jaren gevlucht voor gevoelens door af te vallen, logisch dat bij stress en onzekerheid die automatische uitweg weer even in mijn hoofd floept.
Even, 1, 2 dagen denk ik na: zal ik? Zal ik heel stiekem weer wat gaan minderen met eten? Gewoon even voor wat houvast, enkel om deze periode door te komen? (hoe naïef kan een mens zijn…?) Twee dagen let ik iets meer op wat ik eet. Ik wil voorstellen om gezellig gebakken aardappeltjes te eten, maar op het moment dat mijn stem bij ‘ge..’ is, verstom ik en verzin ik iets anders. Ik kies voor een droog broodje in plaats van belegd en ik… ik word er na 1 dag al helemaal moe en gek van. ‘Waar ben ik mee bezig? Mijn god, waarom zou ik mijn leven weer zo klein maken, terwijl ik zoveel heb opgebouwd?’
Thuis vertel ik direct tegen mijn vriend wat erin mijn hoofd omgaat. ‘Ik weet hoe dom het is, maar ik heb de laatste dagen weer zo’n wens om af te vallen’. We praten erover, ik huil erover en weet dat deze stap om er eerlijk voor uit te komen goed was. Goed om ervoor te zorgen dat ik niet ga rommelen met eten. Ik weet dat ik steun kan vragen en dat stress of een onzekere periode nooit een reden is om weer te gaan afvallen. Eigenlijk is niets een goede reden om weer af te gaan vallen. Ik heb immers geleerd om mijn gevoelens te uiten, om te praten over wat er in mij omgaat en weet dat afvallen me nooit en te nimmer gaat brengen naar waar ik wil zijn.
Kortom: ik ga het leven aan met al zijn pieken en dalen en vlucht niet langer in destructief gedrag.
Geef een reactie