De eindexamens zijn begonnen! Een hele spannende, belangrijke en stressvolle periode. Niet alleen om de examens, maar ook alles wat erbij komt kijken. Examenstress, keuzes voor de toekomst, examenfeestjes, examen reis, wachten op de uitslag.. Na jaren van roosters, dezelfde vakken en veel structuur breekt er ineens een tijd aan waarin alles veranderd. Complete chaos ineens! En hoewel deze chaos ook heel leuk en bijzonder kan zijn, is dit best lastig te combineren met een eetstoornis. Een eetstoornis die al zo veel van je vraagt en juist behoefte heeft aan die structuur en vastigheid.
Hoewel deze periode voor mij alweer een tijd geleden is, weet ik alles nog heel goed. Het intensieve leer rooster dat ik voor mijzelf had gemaakt. De ontspanningsmomenten die ik had gepland voor de oefeningen die ik moest doen van mijzelf. De lekkere tussendoortjes waarmee mijn moeder mij wilde verwennen en die ik weer ergens moest zien te compenseren. Mijn dag was van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat gepland en ik kon voor mijn gevoel echt de hele wereld aan. Het afgelopen half jaar was ik heel wat afgevallen en als ik zo doorging kon ik vlak voor de examen reis nog wel wat kwijt.
Nog steeds vind ik dat ik toen het fijnste vakkenpakket van de wereld had. Ik had een klein pakket en de vakken die ik had, vond ik erg leuk en lagen mij ook nog best goed. Daardoor werd deze periode iets fijner voor mij. Vaak heb ik gedacht; ik zou deze periode nog wel eens over willen doen, maar dan zonder eetstoornis. Dan kon ik er pas echt van genieten.
De examens gingen redelijk en de meeste tijd besteedde ik naar het staren naar mijn tussendoortje. Om onrust te voorkomen moesten we die al klaar leggen op de hoek van de tafel en ik heb wel tien keer opnieuw geteld of er al genoeg uren voorbij waren om het te mogen eten. Ondertussen probeerde ik zoveel mogelijk te bewegen. Nadat ik dat jaar de gênante vraag had gekregen waarom ik steeds omhoog ging op mijn stoel (bilspier-oefeningen), was ik heel goed geworden in het onopvallend bewegen. Ik voelde mij schuldig als ik lang stil had gezeten, zonde vond ik dat.
Na de examens brak een tijd aan van zomerse vrije dagen, feestjes en de gevreesde examen reis. De reis ik moest meemaken, want dit leek mij iets belangrijks om ooit gedaan te hebben in mijn studentenleven. De reis waarvoor ik ooit eigenlijk begon met afvallen, anders was meegaan voor mij geen optie. Een week lang met school aan het strand liggen, dat mocht alleen als ik zo dun mogelijk was. Elke dag had in het teken gestaan van deze vakantie. Na al mijn harde werken had ik nu opgelucht moeten zijn, maar in plaats daarvan was ik gestrest en voelde ik mij nog net zo dik als een jaar geleden. Doordat alle structuur weg was, begon hier voor mij de onuitputbare drang naar eten. Waar ik een jaar lang geen last had gehad van honger, door de tunnelvisie die ik had, leek ik nu nooit meer genoeg te hebben.
Op de examen reis zelf viel dit niet op, iedereen at lekker waar ie zin in had en ik kon daar makkelijk in meegaan. Eenmaal thuis begonnen voor het eerst de eetbuien. Ik was vrij en liep vaak alleen met mijn honger te ijsberen door het huis. Geen dag was hetzelfde, soms deed ik niets en lag ik in de zon, soms ging ik naar een feestje en logeerde ik bij iemand anders, tussendoor nog de uitslag en mijn diploma-uitreiking. Ik wist mij even geen raad met al die vrijheid en ik kreeg totaal geen ritme in mijn eetpatroon. Ondertussen kwam het studentenleven ook steeds dichterbij en toen de intro-week eenmaal aangebroken was, was ik op het punt gekomen dat ik ‘s nachts mars repen in mijn tent verstopte, terwijl de andere eerstejaars aan het feesten waren.
Ik zou alles nog eens over willen doen. Zonder eetstoornis. Om echt te kunnen genieten van die tijd vol veranderingen en nieuwe avonturen. Niet dat ik niet genoten heb, maar ik had hier veel meer uit kunnen halen als ik niet steeds werd afgeleid door die eetstoornis. Niet steeds werd afgeleid door alle gedachtes die ik over mijn lichaam had en het gevecht dat ik elke dag stiekem aan het voeren was.
Uiteindelijk heb ik gepraat, heb ik de juiste hulp gehad en de steun vanuit mijn omgeving. Maar tijdens mijn examen had ik deze eetstoornis alleen. Tijdens deze heftige en spannende periode had ik deze eetstoornis alleen en in het geheim. Er is natuurlijk niemand die dat op dat moment voor mij had opgelost, maar ik had er niet alleen voor hoeven staan. Alleen al het feit dat iemand weet als er iets met mij aan de hand is, die ik niets meer hoef uit te leggen, geeft mij nu zoveel steun en rust. Rust die ik mijzelf toen niet gunde.
Er zijn ongetwijfeld zo veel meisjes en jongens die op dit moment hetzelfde gevecht aan het voeren zijn. Terwijl er al zoveel dingen aan de hand zijn. Al die ballen die je in de lucht moet houden, al die spannende en leuke dingen waar je aan wilt beginnen, en dat allemaal terwijl je die eetstoornis ook tevreden moet houden. Tegen jou wil ik zeggen; je hoeft er niet alleen voor te staan. Hoe cliché en afgezaagd het ook klinkt, hoe vaak je het ook al gehoord en gelezen hebt. Het kan echt helpen om iemand naast je te hebben die weet waar jij het op dit moment moeilijk mee hebt. Die jou kan helpen bij het zetten van kleine stapjes, het aangaan van kleine uitdagingen die in deze periode kunnen voelen als onmogelijke opgaven. Die jou kan helpen om tussen al die spanning door, toch te genieten van deze periode en jou er af en toe aan te herinneren dat je trots mag zijn.
Fotografie: i-love-simple-beyond
Geef een reactie