Meer dan een jaar later dan ik eigenlijk was afgestudeerd, kreeg ik mijn diploma. Het was toevallig Black Friday die dag, dus ik had die ochtend al wat leuke kleding en zelfs parfum voor mezelf gekocht. Verder had ik make-up opgedaan en een mooie jurk aangetrokken. Toen ik mijn diploma kreeg was ik eigenlijk niet meer zo blij. Waarom? Bachelor of Science is toch een prestatie? Met een 8.8 gemiddeld! Nou, zo voelde het absoluut niet. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik het excellence programma niet had gedaan, geen honours had gekozen en alle andere dingen die ik door mijn eetstoornis niet had kunnen doen.
Ik zat in therapie, waardoor ik vakken moest laten vallen en dingen moest uitstellen. Elke zomer heb ik keihard gewerkt om alles bij te werken. Tot ik dus vorig jaar maart besloot all-in te gaan en mijn eetstoornis voorgoed gedag te zeggen. Ik stopte met me verschuilen achter mijn werk en studie en koos voor mezelf. Hierdoor heb ik één maand studievertraging opgelopen en ik ben dus nu niet cum laude geslaagd (omdat ik het dus net niet binnen 3 jaar heb gedaan). Tenzij ik nog een ras-maand voor elkaar krijg, dan staat het hopelijk toch nog op mijn diploma.
Maar goed, ik lachte. Mensen waren blij en mijn ouders waren trots. Denk ik… Toch? Ik voelde me vreselijk van binnen. Al die jaren verdriet zaten nog diep in me. De tijden dat ik wekelijks naar de GGZ moest om de diëtiste te spreken of mijn therapeut. De MGDB die ik had gedaan waarin ik meisjes zag die wegrenden van pasta of in het ziekenhuis belandden aan de sonde. De koude dagen en nachten in bed, waarin ik maar hoopte dat het zou eindigen. De verhuizing die mijn terugval veroorzaakte. De feestjes waar ik niet naartoe was gegaan. De gesprekken over hoe eng koekjes waren. Alles kwam naar boven. Ik lachte het maar weg. Tot ik thuis kwam. Toen brak ik.
Ik wil geen medelijden creëren hiermee of zo. Totaal niet. Daar gaat het niet om. Ik wil hiermee vertellen dat het oké is om je soms totaal kut te voelen. Dat het oké is om te huilen en dat het oké is jezelf tegen te komen. Het leven is niet altijd even makkelijk, zeker niet als je een eetstoornis hebt. Maar wat me vooral heeft geholpen en een drijvende gedachte blijft, is: ik wil niet nog meer dingen niet meemaken. I don’t want to regret any more things in my life. Life is too short to not be lived. Take every day as if it’s your last!
Denk aan hetgeen waaraan je jezelf wilt herinneren als je later 50 bent. Herinner je je dan een meisje of jongen die met enorme angst een Oreo eet? Of iemand die gezellig een feestje viert met pizza en Ben & Jerry’s? Wil je iemand herinneren die eindeloze gesprekken had over hoeveel minuten je mag lopen per dag? Of iemand die gezellige danslessen had genomen en naar de sportschool ging om je fysiek beter te voelen? Wil je iemand herinneren die nooit mee kon eten tijdens kerst of nieuwjaar? Geen pannenkoeken als ontbijt met stroop of poedersuiker, maar je oude vertrouwde papje? Nee. Dat wil je niet.
Kerst komt eraan en ja zoals altijd zijn de meeste tradities vol met eten en hapjes. De eerste, tweede, misschien derde kerstdag met zoveel verschillende soorten gerechtjes. Koekjes, taart, chocola en weet ik veel wat. Nieuwjaar met de oliebollen en champagne. Voor veel mensen is dit hét hoogtepunt van het jaar. Maar misschien voor jou niet. Ik vond het vroeger ook altijd vreselijk (al vierden we het niet zo). Maar lees nog eens een keertje wat ik hierboven schreef. Waar wil je aan terugdenken over 40 jaar? Een gezellige kerstavond waarin je hebt gegourmet met familie en vrienden, taart gegeten en film gekeken tot laat in de avond, smullend van warme brownies en chocomelk met slagroom en marshmallows? Of eenzame avond met doorgekookte aardappels en een kruik in bed?
Geef het leven een kans. Geloof me. Elke hap, elke stap, elke struggle is het waard. Het leven is het waard. Jij bent het waard! Gun jezelf dit jaar dit cadeau. Dan zal het leven elke dag een cadeau zijn. Je leeft maar een keer. Make it Count! Tuurlijk, het zal niet makkelijk zijn. Praat hierover. Vertel het vrienden, familie, anderen. Vertel waar je mee zit, en je zult zien. Je bent niet alleen! Maar de keuze ligt wel bij jou alleen. Alleen jij kan hierin een verschil maken. Je therapeute, je ouders, ik, niemand anders kan jou dit cadeau geven. Alleen jij.
Go for it & Merry Christmas.
Liefs, Jenny
Geef een reactie