Eye opener before Christmas

Meer dan een jaar later dan ik eigenlijk was afgestudeerd, kreeg ik mijn diploma. Het was toevallig Black Friday die dag, dus ik had die ochtend al wat leuke kleding en zelfs parfum voor mezelf gekocht. Verder had ik make-up opgedaan en een mooie jurk aangetrokken. Toen ik mijn diploma kreeg was ik eigenlijk niet meer zo blij. Waarom? Bachelor of Science is toch een prestatie? Met een 8.8 gemiddeld! Nou, zo voelde het absoluut niet. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik het excellence programma niet had gedaan, geen honours had gekozen en alle andere dingen die ik door mijn eetstoornis niet had kunnen doen.

Ik zat in therapie, waardoor ik vakken moest laten vallen en dingen moest uitstellen. Elke zomer heb ik keihard gewerkt om alles bij te werken. Tot ik dus vorig jaar maart besloot all-in te gaan en mijn eetstoornis voorgoed gedag te zeggen. Ik stopte met me verschuilen achter mijn werk en studie en koos voor mezelf. Hierdoor heb ik één maand studievertraging opgelopen en ik ben dus nu niet cum laude geslaagd (omdat ik het dus net niet binnen 3 jaar heb gedaan). Tenzij ik nog een ras-maand voor elkaar krijg, dan staat het hopelijk toch nog op mijn diploma.

Maar goed, ik lachte. Mensen waren blij en mijn ouders waren trots. Denk ik… Toch? Ik voelde me vreselijk van binnen. Al die jaren verdriet zaten nog diep in me. De tijden dat ik wekelijks naar de GGZ moest om de diëtiste te spreken of mijn therapeut. De MGDB die ik had gedaan waarin ik meisjes zag die wegrenden van pasta of in het ziekenhuis belandden aan de sonde. De koude dagen en nachten in bed, waarin ik maar hoopte dat het zou eindigen. De verhuizing die mijn terugval veroorzaakte. De feestjes waar ik niet naartoe was gegaan. De gesprekken over hoe eng koekjes waren. Alles kwam naar boven. Ik lachte het maar weg. Tot ik thuis kwam. Toen brak ik.

Ik wil geen medelijden creëren hiermee of zo. Totaal niet. Daar gaat het niet om. Ik wil hiermee vertellen dat het oké is om je soms totaal kut te voelen. Dat het oké is om te huilen en dat het oké is jezelf tegen te komen. Het leven is niet altijd even makkelijk, zeker niet als je een eetstoornis hebt. Maar wat me vooral heeft geholpen en een drijvende gedachte blijft, is: ik wil niet nog meer dingen niet meemaken. I don’t want to regret any more things in my life. Life is too short to not be lived. Take every day as if it’s your last!

Denk aan hetgeen waaraan je jezelf wilt herinneren als je later 50 bent. Herinner je je dan een meisje of jongen die met enorme angst een Oreo eet? Of iemand die gezellig een feestje viert met pizza en Ben & Jerry’s? Wil je iemand herinneren die eindeloze gesprekken had over hoeveel minuten je mag lopen per dag? Of iemand die gezellige danslessen had genomen en naar de sportschool ging om je fysiek beter te voelen? Wil je iemand herinneren die nooit mee kon eten tijdens kerst of nieuwjaar? Geen pannenkoeken als ontbijt met stroop of poedersuiker, maar je oude vertrouwde papje? Nee. Dat wil je niet.

Kerst komt eraan en ja zoals altijd zijn de meeste tradities vol met eten en hapjes. De eerste, tweede, misschien derde kerstdag met zoveel verschillende soorten gerechtjes. Koekjes, taart, chocola en weet ik veel wat. Nieuwjaar met de oliebollen en champagne. Voor veel mensen is dit hét hoogtepunt van het jaar. Maar misschien voor jou niet. Ik vond het vroeger ook altijd vreselijk (al vierden we het niet zo). Maar lees nog eens een keertje wat ik hierboven schreef. Waar wil je aan terugdenken over 40 jaar? Een gezellige kerstavond waarin je hebt gegourmet met familie en vrienden, taart gegeten en film gekeken tot laat in de avond, smullend van warme brownies en chocomelk met slagroom en marshmallows? Of eenzame avond met doorgekookte aardappels en een kruik in bed?

Geef het leven een kans. Geloof me. Elke hap, elke stap, elke struggle is het waard. Het leven is het waard. Jij bent het waard! Gun jezelf dit jaar dit cadeau. Dan zal het leven elke dag een cadeau zijn. Je leeft maar een keer. Make it Count! Tuurlijk, het zal niet makkelijk zijn. Praat hierover. Vertel het vrienden, familie, anderen. Vertel waar je mee zit, en je zult zien. Je bent niet alleen! Maar de keuze ligt wel bij jou alleen. Alleen jij kan hierin een verschil maken. Je therapeute, je ouders, ik, niemand anders kan jou dit cadeau geven. Alleen jij.

Go for it & Merry Christmas.

Liefs, Jenny


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

12 reacties op “Eye opener before Christmas”

  1. Bewonderenswaardig!
    Wat heb jij hard gewerkt om hier te staan, Jenny.
    De kracht wat je in jou hebt, gaat je verder brengen. Er wacht een mooie toekomst op je.
    Liefs

  2. Dankjewel voor deze blog!

  3. Heel mooi geschreven!

  4. Dankjewel voor deze mooie woorden! Zo krachtig.
    Ik reageer eigenlijk nooit op blogs, maar deze kwam echt op het juiste moment. De woorden raken me en het heeft mijn motivatie een nog grotere boost gegeven!
    Dapper dat je je verhaal zo hebt durven delen, voor vele heel helpend!

  5. Had dit echt ff nodig…
    Ik heb onwijs veel zin in de feestdagen, gezelligheid, familie en de cadeautjes maar ik zie zo erg tegen al dat eten op.
    Vorig jaar had ik er ook veel moeite mee maar ik ga proberen er echt van ge genieten.

  6. Belangrijke boodschap om te delen, dank je wel!
    Ik vind het fantastisch dat je de keuze heb gemaakt om wel tijdens je studie in behandeling te gaan. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar denk dat het de allerbeste keuze is die je hebt kunnen maken en hoop dat je dat achteraf ook kan zien!

    Ik heb mijn bachelor en master of science cum laude afgerond (ook tot mijn spijt zonder honours programma omdat dat door mijn eetstoornis niet lukte), maar was rond mijn afstuderen letterlijk op sterven na dood. Pas na mijn afstuderen ging ik in behandeling, dat heeft me jaren van mijn leven gekost en ervoor gezorgd dat ik nooit in mijn geliefde vakgebied aan het werk ben gekomen (en mensen die met hakken over de sloot hun diploma hebben gehaald hebben inmiddels een succesvolle carrière…). Al mijn harde werk voelde alsof het helemaal voor niets was en vaak voelt dat nog steeds zo.

    In plaats van te groeien heb ik mijzelf kapot gemaakt en ik zal me altijd blijven afvragen hoe het zou zijn geweest als ik wel eerder in behandeling was gegaan (ik had mijn eetstoornis toen al 15 jaar). Ik heb nu dus twee waardeloos geworden papiertjes waar ‘cum laude’ op staat en nog steeds een eetstoornis. Dat is je eigenwaarde, je gezondheid en je leven écht niet waard.

    Ik wens je alle goeds en mooie dagen!

  7. Mooi geschreven, Jenny! 🙂

    Ik heb zelf mijn studie met genoegen afgerond. Op een half punt na net niet cum laude. Toch heb ik daar nooit mee gezeten. Ik was al lang blij dat ik mijn studie (ondanks de eetstoornis, onzekerheid, etc.) gehaald had. En zeg nu zelf: met genoegen is toch ook gewoon goed genoeg?

    Vind ik wel, in elk geval. En mooi dat je zegt dat je het best kunt denken aan hoe je over 50 jaar op het nu wilt terugkijken. Dat wil ik met plezier doen en niet met spijt. Gelukkig ben ik inmiddels van mijn eetstoornis verlost waardoor ik al heel veel meer plezier mag ervaren.

    En dat gun ik iedereen.

    Bedankt voor je blog! (L)

  8. Wauw Jenny, wat een mooi stuk! ♥

  9. Beste Jenny,

    Mag ik je wat meegeven: als je afgestudeerd bent, en dadelijk gaat werken, dan doet wel/ geen cum laude en wel/geen honours programme er niet meer toe. Ik ken massa’s studenten die cum laude zijn afgestudeerd, allerlei dingen naast hun studie hebben gedaan om maar in de picture te komen staan, maar niet zijn geworden wat ze hadden willen worden, niet de baan hebben gekregen die ze hadden gewenst en daardoor nu diep ongelukkig zijn. En dat komt omdat ze over ambitieus waren, zichzelf gek hebben gemaakt, dusdanig dat het de werkgever zelfs tegen ging staan. Ambitie is prima, ontevredenheid over je eigen prestaties terwijl die ver bovengemiddeld zijn is niet wat een werkgever en collega’s willen. Liever hebben ze iemand die goed in zijn/haar vel zit, iemand die stabiel is, iemand die excelleren niet continu voorop zet. Die laatsten zijn namelijk de mensen die een grote kans hebben op een burn-out, de mensen die uitvallen als het excelleren even niet lukt omdat dan hun volledige eigenwaarde (die enkel gebaseerd was op prestaties) in elkaar stort…Ik hoop dat je in de toekomst tevreden leert zijn met dat wat je nu al bereikt hebt en dat je eigenwaarde ook vanuit andere dingen mag gaan komen (namelijk hoe je bent als mens) in plaats van enkel je prestaties, dat gun ik je althans.

  10. Jouw gastblogs zijn ook zo heel goed vind ik 😀

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *