Samen met je familie in therapie. Dat klinkt vast heel eng, maar het schijnt volgens onderzoek wel heel goed te werken. Onderstaand een (Engelse) video waarin een moeder en dochter vertellen over deze vorm van therapie.
Anorexia FBT from Sohan Judge on Vimeo.
Lijkt het je wat?
Klinkt goed! Het is zeker lastig, maar ik denk dat het zeker werkt. Ik heb binnenkort ook een gesprek samen met mijn moeder en mijn therapeute en ik hoop dat dat gaat helpen. Ik heb eerder een gesprek gehad samen met mijn ouders en mijn therapeute en dat heeft zeker gezorgd voor meer wederzijds begrip.
MFT viel wel mee
Idd, mft helpt omdat je met meerdere famillies bent en elkaar motiveert!
Ik heb een boek hierover: Brave Girl Eating van Herriet Brown. Het lijkt me een prima therapie, maar niet voor mij.
Ik heb er eigenlijk niet zoveel aan gehad. Mijn ouders zaten er dan en gingen alleen maar praten over alles wat hun zo erg en vervelend vonden aan de situatie van mij en hoe erg ik wel niet kon zijn tegenover hun. Terwijl ik nooit wat gezegd had tegenover mijn therapeut over wat ik vervelend vond over hun. Ze hebben die gesprekken ook nooit gebruikt om te vragen wat mijn eetstoornis nou inhield of wat het was. Want hun hadden moeite om te begrijpen wat het inhield,. Maar vervolgens vroegen ze daar bijna niet naar. Uiteindelijk zijn we dan wel gelukkig gaan praten over hoe we anders konden communiceren met elkaar. Maar ik heb er dus niet veel aan gehad.
Ik heb MGDB bij Accare gevolgd, dat is ongeveer hetzelfde als MFT. Ik vond het toen in 1 woord VERSCHRIKKELIJK. Ik was totaal NIET gemotiveerd om van m’ n eetstoornis te genezen, laat staan om te eten en aan te komen. En die gedachte deelde ik met de rest van de groep van de meiden. Gevolg: ouders die hun kinderen letterlijk DWONGEN om te eten, en paniekaanval op paniekaanval. Ik was echt blij dat het afgelopen was, en kon alleen maar zien dat het een verschrikkelijke therapie was, die alleen maar voor meer ruzie zorgde, en waar wij (de meiden) geen drol van geleerd hadden. Nu, 3 jaar later, merk ik echter wel dat mijn ouders er wel echt veel van geleerd hebben en beter weten hoe ze op bepaalde momenten moeten reageren. En daardoor heb ik er indirect toch ook wat aan gehad. Ik denk dus dat het op zich een heel nuttige therapie is, maar je moet er wel voor open staan, want als je er niet achter staat, zal je er niks uithalen ook. Maarja, dat is eigenlijk met alle therapieën…
Ik heb ook deelgenomen aan de mft en ondanks dat ik het verschrikkelijk vond in het begin, merk ik achteraf dat ik er heel veel van heb geleerd. Mijn ouder(s) is veel meer gaan begrijpen en heeft goede handvaten gekregen waardoor ze een terugval etc. kan opmerken en daarmee een beetje kan verkomen. Ook kan ik nu veel beter met haar communiceren en dat heeft de mft me ook opgebracht.
Eigenlijk kun je het wel zo stellen. De mft is niet leuk voor je eetstoornis, die wordt helemaal gek, maar als je er later op terug kijkt, ben je stiekem zélf blij dat je toen toch die stap hebt genomen, omdat het je toch wel wat goede dingen heeft opgeleverd.
Geef een reactie