Film Recensie: To The Bone

Vanmorgen kwam de inmiddels al veel besproken film To The Bone online op Netflix. Rond 11:00 uur zaten we met de hele redactie achter mijn laptop om deze samen te kijken. In deze blog deel ik graag mijn recensie over de film To The Bone. Het kan zijn dat er in deze recensie de nodige spoilers zitten. Mocht je de film dus nog gaan kijken, houd hier dan rekening mee of lees mijn recensie pas na het kijken van de film. Ik zal mijn eigen ervaring met de eetstoornis anorexia verwerken in deze recensie. Tussen de alinea’s van mijn recensie door zal ik een aantal quotes plaatsen uit de film die ik waardevol vond.

To The Bone vangt aan met een korte waarschuwing voor schokkende beelden en de vermelding dat de film gemaakt is door ervaringsdeskundigen. Of ik deze waarschuwing per se nodig vond, weet ik niet goed. Ik denk dat je weet dat als je naar een film over anorexia gaat kijken dat er beelden van een mager lichaam inzitten en dat als we hier een waarschuwing als noodzaak zien er ook naar vele andere films moet worden gekeken wat betreft heftigheid.

Anorexia en de omgeving
Ellen, de hoofdpersoon in de film, moet aan het begin van de film wegen van haar stiefmoeder. Haar gewicht is ernstig laag en haar lichaam schrikbarend mager. De wanhopige en bozige gevoelens die dit bij de stiefmoeder oproept zijn goed zichtbaar. Hierop doorgaand vind ik het waardevol en goed dat de film duidelijk aandacht besteedt aan de invloed van anorexia op de omgeving. Ellen’s zus verwoordt het mooi door haar belangrijke jeugdmomenten, zoals haar eerste school gala, altijd in verband te zien met de zoveelste opname van Ellen. Ze heeft geen zus door de anorexia en ze begrijpt niet waarom haar zus niet gewoon kan doen: “Eet gewoon!” Het verzoek van de zus of Ellen deze keer alsjeblieft haar best wil doen is heel mooi en waarheidsgetrouw. De gevoelens van schuld die Ellen door dit alles krijgt “Het spijt me” zijn herkenbaar vanuit mijn eigen ervaring met anorexia. Voortdurend voel ik mij schuldig ten opzichte van mijn vriendin, omdat ik haar op een bepaalde manier tot last ben, terwijl ik dat helemaal niet wil zijn. Ik verpest er fijne en gezellige momenten mee en heb door de eetstoornis een negatieve invloed op een vakantie op Curaçao die juist zorgeloos zou moeten zijn.

Therapie
De villa waar Ellen uiteindelijk heengaat voor een opname ziet er mooi en gezellig uit. In Amerika is dit wellicht vrij realistisch (?), maar voor Nederlandse begrippen, waar de gemiddelde kliniek oogt als een kantoorgebouw of ziekenhuis, is dit een stukje minder realistisch. Ikzelf zou echter wel pleiten voor meer van dit soort huiselijke locaties. Ik denk absoluut dat dit op een positieve manier zou kunnen bijdragen aan herstel. Het aantal cliënten, rond de 6, is ook vrij weinig. Ik had vroeger graag kennisgemaakt met zo’n locatie en kleine groep en ik kan me voorstellen dat veel mensen met een eetstoornis hier liever opgenomen zouden worden dan in de gemiddelde Nederlandse eetstoorniskliniek. Opvallend is dat er maar 1 arts werkt en 1 psycholoog. Van echte therapie lijkt bovendien nauwelijks sprake. Waar we hier in Nederland in een eetstoorniskliniek een heel therapieprogramma hebben van cognitieve gedragsherapie en creatieve therapie tot aan psychomotorische therapie, wordt er hier alleen een paar keer in de woonkamer met elkaar gepraat en zien we slechts enkele individuele gesprekken met de knappe arts.

to the bone review recensie

Oorzaken van een eetstoornis
De oorzaken van een eetstoornis worden mijns inziens redelijk goed verwoord: Er is niet één oorzaak. Ook tijdens een gesprek tussen Ellen en een groepsgenoot wordt het idee dat iedere anorexia patiënt is aangerand ontkracht. Tijdens een familie sessie komt de oorzaak van een eetstoornis ook aan bod: Iedereen probeert 1 oorzaak en met name 1 schuldige te vinden. Iets wat je regelmatig ziet gebeuren tijdens gezinsgesprekken. Een ieder is bang schuld te hebben aan de ziekte en probeert krampachtig de schuld naar de ander te verschuiven. Uiteindelijk gaat het niet om schuld.

Thema’s als angst voor het leven, niet kunnen omgaan met nare gevoelens, de drang naar controle, het gemis van liefde en de zoektocht naar veiligheid komen aan bod. Ik denk dat dit heel waardevol is, zeker voor mensen die deze film kijken die zelf geen eetstoornis hebben. Op deze manier krijgen zij een duidelijker beeld van waar een eetstooris nu werkelijk om draait. Zeker ook als de arts aan het begin van de film tegen Ellen zegt dat ze niet met hem mag praten over eten, maar enkel over andere zaken. Een eetstoornis gaat immers niet over eten of over schoonheid, iets wat te veel mensen helaas nog maar al te vaak denken.

Het meest bizarre beeld van de film vond ik trouwens dat tussen de moeder en Ellen en de melkfles. Het was gek en mooi tegelijk. Ik denk dat je dit vooral symbolisch moet zien en ik hoop dan ook dat de meeste mensen dit op deze manier zullen interpreteren. Wellicht wordt door deze scène wel de oorzaak van en eetstoornis te veel gezocht in een tekort aan moederliefde.

“Stop hoping for someone to save you”

Obsessie met eten
De obsessie met eten die speelt bij anorexia komt ook duidelijk aan bod in de film. Ellen tekent graag eten en fantaseert met een groepsgenoot over wat ze het liefst zou eten. Ze ruiken samen aan eten en kauwen op eten zonder het door te slikken. Het idee dat iemand met anorexia geen trek heeft wordt in de film ook ontkracht. “I’m fucking hungry!” De scène waarin Ellen door een jongen wordt uitgedaagd om een hapje te nemen van een chocolade reep is erg mooi en veelzeggend: de drang naar eten is groot, maar de angst om het te nemen of om door te slaan, de controle te verliezen of om niet meer te kunnen stoppen met eten nog groter.

Het moment waarop ze na weken nauwelijks eten op de weegschaal gaat staan en met een bijna onzichtbare lach op haar gezicht zegt dat dat best ernstig is, is sprekend voor de ziekte. Prachtig in beeld gebracht! Ik herken die nare lach, de lach van de eetstoornis terwijl je verstand gilt dat dit niet oké is. Vreselijk tegenstrijdig en verwarrend. Zeker ook voor de omgeving die je keer op keer verdriet doet als het getal op de weegschaal afneemt. Daartegenover staat dat het nauwelijks tot niets eten weer een vrij eenzijdig beeld geeft van anorexia. Het is immers zeker niet zo dat iedereen met anorexia op slechts een appel per dag leeft. Dit beeld dat de maatschappij veelal van anorexia heeft, wordt hierdoor helaas wel wat bevestigd.

Concurrentie en kopieergedrag
Iets wat verder goed in beeld wordt gebracht is de rivaliteit en het kopieergedrag waarvan binnen eetstoornisklinieken nogal eens sprake is. Ellen gaat direct sit ups doen als ze hoort dat een mede cliënt een stuk heeft hardgelopen en er wordt laxeermiddel aangeboden in ruil voor het zwijgen over bepaald gedrag dat niet is toegestaan. Ook worden er tips uitgewisseld met betrekking tot overgeven en kcal in eten. Allemaal realistische zaken, maar tegelijkertijd wel dingen die je zouden kunnen triggeren als je lijdt aan een eetstoornis. Het kan je immers op ideëen brengen.

“Liefkoos de zwakte in je”

Geromantiseerd
Op de vraag of de film flink geromantiseerd is moet ik helaas JA zeggen. Ik mis een beetje de werkelijke lelijkheid van de eetstoornis. Ellen is een knappe vrouw en blijft er ondanks ernstig ondergewicht op een bepaalde manier knap uitzien. Een gezond mens zou de magere rug en het wat ingevallen gezicht van Ellen ongezond en naar vinden. Vreemd genoeg is dit helaas niet altijd het geval bij iemand die lijdt aan een eetstoornis. Deze magerte kan dan eerder gezien worden als inspiratie om zelf ook nog meer af te vallen, zeker omdat de ernst ervan en de fysieke gevolgen niet altijd even duidelijk in beeld worden gebracht: De pijn in je knieëen, de uitputting in je lijf die je voelt bij iedere pas die je zet, het niet kunnen slapen, de tranen, de gekmakende tweestrijd, de paniek, angst en de lelijkheid die je persoonlijkheid kan krijgen door het verlies van gevoelens.

Het stuk waar de dokter met zijn cliënten gaat dansen in de regen is ernstig geromantiseerd. Het lijkt wel een Joop van de Ende Musical productie. Ook het einde van de film lijkt wel een Alice in Wonderland productie. Ik heb hier niet zoveel mee.

to the bone recensie review

Controle en veiligheid
Wat ik erg mooi vond aan de film is dat de thema’s controle en veiligheid zoeken duidelijk naar voren komen. Ellen die door middel van de anorexia (schijn)veiligheid voor zichzelf creëert en het leven niet aandurft. Ellen die haar zus gerust probeert te stellen met de woorden “Ik heb alles onder controle. Er gaat niets ernstigs gebeuren”. Die woorden zijn zo herkenbaar. Ik weet nog exact het moment waarop ik mijn vriendin met diezelfde woorden probeerde gerust te stellen en ik dacht toen ook oprecht dat ik de controle had. Ik was deze echter allang verloren. Je ziet op een bepaald moment wel dat Ellen duidelijk vol onmacht aangeeft dat ze niet kan stoppen, dat ze de controle volledig kwijt is.

“I’ve got it under control”

De arts die duidelijk maakt dat je niet kunt wachten met genezen tot de situatie goed is, omdat het leven nooit perfect of goed zal zijn. Er zal altijd een reden zijn om het niet aan te gaan om het genezen nog een dag uit te stellen.

Een kans gemist
Het einde van de film vind ik persoonlijk het meest teleurstellend en geromantiseerd. Ellen krijgt een soort bijna dood ervaring, ziet haar mogelijke rooskleurige toekomst – alsof je zonder eetstoornis plotseling een geweldig leven hebt – én ziet zichzelf dood op de grond liggen als ze voor de eetstoornis blijft kiezen. Dat doet haar besluiten om terug te gaan naar de kliniek en te vechten tegen de eetstoornis. Het lijkt hierdoor alsof alles nu goedkomt en ze binnenkort wel zal genezen, terwijl het werkelijke gevecht in weze nu pas zou starten…

Dat ze nu kiest voor genezing, betekent niet dat ze morgen nog steeds kiest voor genezing of volgende week of maand niet alsnog weer een terugval krijgt. Het betekent dat ze met heel veel keer vallen en opstaan, met waarschijnlijk een shitload aan fysieke klachten, met heel veel kleine pasjes vooruit en vermoeiende, teleurgestelde stappen terug, langzaam zich uit die eetstoornis kan gaan vechten door te werken aan alle onderliggende problemen. Dát waar de werkelijke struggle start, zie je nu niet in de film en dat is, vind ik persoonlijk, vrij zonde.

“What you crave is numbing the thing you don’t wanna feel”

Don’t go To The Bone
Al met al vond ik To The Bone een mooie film. Het is écht een film en geen documentaire. Met dat in het achterhoofd is het logisch dat beelden zijn geromantiseerd en dat niet de volledige lelijkheid van de eetstoornis anorexia in beeld komt. Tegelijkertijd denk ik dat deze lelijkheid wel in beeld gebracht had kunnen worden, ook al is het een film. Humor is zeker aanwezig in de film en is ook goed passend bij de doelgroep. Zelfspot, grapjes over eten of het aantal calorieën in snot komen met regelmaat voorbij. Het verlicht letterlijk en… figuurlijk.

Is het verstandig om deze film te kijken als je lijdt aan een eetstoornis? Ikzelf zou het denk ik afraden. Gewoonweg omdat de kans vrij groot is dat je je er negatief door laat beïnvloeden. Niet omdat je dat zelf wilt, maar omdat je eetstoornis alle kansen aan zal grijpen om je op een negatieve manier te vergelijken met wat je in de film ziet en bewust of onbewust tips en gedrag zal gebruiken en willen overnemen.

Onthoud goed dat pijn en verdriet tot op het bot niet betekent dat je af moet vallen tot op het bot. Een eetstoornis is ernstig, jouw problemen zijn ernstig of er nou wel of niet voldoende vlees op die botten zit.

Don’t go To The Bone… voordat je jezelf serieus neemt.


Vrijdagavond (vanavond) is er om 19:00 uur een themachat over de film. Je kunt hier verder praten over de film, wat deze of de trailer met jou doet en over het wel/niet kijken ervan. Op ons forum kan je ook doorpraten over To The Bone.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

36 reacties op “Film Recensie: To The Bone”

  1. Het is een echte film inderdaad zulke therapie zou in het echt niet werken.
    En door een jongen kun je niet in een keer weer zij hebben in het leven.
    Ik vond het einde wel mooi dat ze dit keer met motivatie de kliniek in ging nadat ze bijna dood ging. Dat herken ik heel érg alleen jammer dat je dat dan niet helemaal ziet. Dat was een beetje bagger.

  2. Oh en renfrew heeft wel iets weg van een villa maar is aardig groot hoor veel meer dan 6. Dat is ook in Amerika alleen heeft die kliniek voor sommigen een goede naam en anderen weer niet

  3. Ik vond dat er weinig ‘inhoud’ in de film zat, had er meer van verwacht. Dat het realistischer zou zijn. Maar zoals al gezegd word: het is een film en geen documantaire!

  4. Ikzelf ben al wat jaartjes in herstel. Dus ik wilde de film wel kijken. Ik vond de eetstoornis vrij oppervlakkig belicht. Juist het vechten tegen de eetstoornis wat verreweg de moeilijkste weg is, kwam niet in de film naar voren of m.i. nauwelijks. Zou ik deze film aanraden om te kijken als je net in herstel zit? Absoluut niet. Het voegt niets leerzaams toe en werkt denk ik alleen maar als trigger. Ook bij mij knaagt zelfs na jaren nog dat stemmetje alleen ben ik nu vele malen sterker.

  5. Net de film gekeken veel gehuild en heftig

  6. nu ik dit heb gelezen ben ik gesterkt in mijn voornemen om het niet te kijken.

  7. Wat ik me afvraag….bij een film is alles toneel toch? Zou Ellen dan in werkelijkheid ook flink(?) ondergewicht hebben?

    1. Heb gelezen dat ze voor de film flink afgevallen is onder begeleiding van een diëtiste.dit was Well iets waar ze erg tegen op zag omdat ze genezen was.

  8. In de krant stond dat ze zelf anorexia heeft gehad vroeger

  9. Ze is voor de rol afgevallen, maar ze hebben vooral make-up en bot protheses en een beetje CGI gebruikt zodat haar botten groter leken en meer uit leken te steken. Ze was dus niet daadwerkelijk zo mager.

  10. Ik heb geen netflix en dus alleen de trailer gezien, hoe het hoofdpersonage eruit ziet trigeert me niet (want ik zie objectief wel dat ik er veel ‘erger’ uitzie) maar waar ik het bijna van krijg is die therapeut en zijn onrealistischheid , hallo, het is dus ECHT NIET zo dat je in werkelijkheid leuke, begane, begripvolle therapeuten krijgt die zo hard met je inzitten, verre van !! EN nu gaan mensen het misschien nog raarder vinden dat ik ondanks mijn toestand geen opname wil want zon plek lijkt dan toch best mee te vallen en die therapeuten toch ook ? Nou echt NIET !! sorry dit moest ik even kwijt.

    1. Ze bestaan wel, je moet de juiste treffen.. misschien wel 10 therapeuten proberen maar uiteindelijk vind je diegene waar je een klik mee hebt.

  11. Ik heb de film deze middag gekeken en eigenlijk vond ik het wel een goede film. Ik ben al een tijdje ‘genezen’ dus ik spreek ook vanuit dat perspectief. Ik kan me inbeelden dat vooral de magerte van Ellen erg triggerend kan zijn als je nog middenin je eetstoornis zit. En inderdaad de film is geromantiseerd. Tegelijk vind ik niet dat het op het einde lijkt of alles nu in orde is nu ze kiest om aan haar genezing te werken. Het is een open einde. De kijker beslist zelf hoe hij het invult.
    Wat ik ook goed vind is hoe de therapeut met de patiënten omgaat. Hij behandelt ze niet als zielige vogeltjes, maar als mensen die zelf keuzes dienen te maken. Iets wat in realiteit vind ik vaak wordt gemist.

  12. Ik vond het jammer dat er een romantische subplot in verwerkt zat.

  13. Inderdaad tylani. Maar ik las dus dat ze knap blijft ook nadat ze afgevallen is maar ik zie toch wel degelijk verschil

  14. Ik kan de film wel waarderen..
    Het belicht meerdere kanten van een eetstoornis en heeft minder de stereotypering dan de meeste andere films, terwijl het wel de obsessie en gevolgen laat zien. Misschien waardeer ik het ook omdat ik er minder van had verwacht! Een eetstoornis is een enorm intense ‘struggle’ van vaak jaren 24/7 strijd. Van een 1,5 uur durende film had ik dan ook niet de verwachting dat het helse proces met de zwaarte en diepte helemaal volledig in beeld gebracht kon worden.

  15. ik vind het een mooie film. niet heel realistisch, maar wel het kijken waard.

  16. Een film die het meest in de buurt komt van realistisch. Natuurlijk niet alles even goed in beeld gebracht wellicht maar voor ieder is het anders en het blijft maar 1,5 uur maar Jezus wat heb ik gejankt bij het besef dat het nooit genoeg is. Dat kwam bij haar ook naar voren, je streeft naar iets en dan ben je daar en moet het weer minder…

  17. Het doel van een film is zo veel mogelijk mensen te bereiken. Positief vond ik dat het niet alleen ging om het eten maar ook wat er achter zat. Ook mij heeft het weer aan het denken gezet en een ding weet ik zeker ik wil niet meer terug naar hoe het was…

  18. Een mooie film vond ik het. Herkende meer dan ik dacht. Van de humor tot aan bepaalde dingen van groepsgenoten van vroeger tot de gesprekken over calorieën in snot. En nee niet alles word exact weergegeven zoals het is, maar geen eetstoornis is exact hetzelfde en je kan ook nauwelijks alles in een film aan bod laten komen wat er bij komt kijken. Enig puntje van kritiek: ik las vooraf dat ze met deze film juist de echtheid en strijd wilden laten zien. Dat miste ik dan weer wel. Het lijkt juist of ze op het einde de strijd pas echt zal aangaan. Verder wel een goeie film en gaf wel goed weer hoe het in ieder geval bij mij werkte.

  19. Net de film gekeken. Ik snap de controverse eigenlijk niet, behakve dan dat de hoofdrolspeelster voor de film zoveel is afgevallen. Lijkt me heel moeilijk als je zelf anorexia hebt gehad. Vooral om dan weer aan te komen.
    Ik heb jaren geworsteld met boulimia. Ik vond de film heel ontroerend, misschien niet enorm diepgaand, maar wel de moeite waard en wat mooie momenten.
    Experts zeggen dan dat het een verheerliking zou zijn van de ziekte. Dat zie ik er echt niet in terug.
    Een mooie film, met wat herkenbare elementen en vooral enorm geromantiseerd.

  20. Ook ik vond het einde ‘jammer’. Ik denk dat er mensen zonder eetstoornis zijn die denken dat ze er nu voor gaat en dat dat allemaal nagenoeg vlekkeloos verloopt. Terwijl, zoals Scarlet schrijft, het maar de vraag is hoe ze er een dag, een week, een maand later tegenaan kijkt. Hoeveel mensen met een eetstoornis nemen zich wel niet voor om meer te gaan eten, om 5 minuten later zich weer te laten beïnvloeden door de eetstoornis en het toch maar niet te doen? Het was mooi geweest als dit ook belicht was in de film.
    Voor de rest vond ik het best een aardige film, ook veel dingen worden wél goed laten zien!

  21. Het is inderdaad een erg mooie film, maar helemaal realistisch is het niet.. Denk ook wel dat het erg triggerend kan werken voor meisjes maar ook kan het juist motiverend werken.

  22. Ben het helemaal eens met de recensie. Alle helemaal betreft het einde, dan begint de strijdt inderdaad echt. Gemiste kans om te laten zien dat herstel niet in een stijgende lijn verloopt, in bijna alle gevallen. Het hele proces van willen herstellen en dan toch terug vallen hadden ze naar mijn mening moeten laten zien. En inderdaad de “lelijkheid” van een eetstoornis, alle nare en niet mooie’ dingen die erbij horen. Het uren voor je bord met eten zitten, de echte eenzaamheid etc.

  23. Ik begon te huilen bij het moment van het voeden van de moeder met de fles. En dat de moeder zij dat ze het zou aanvaarden als ze dood wilde. Het gaf voor mij precies het gevoel weer van klein willen zijn. En geen verantwoordelijkheden hebben, maar iemand hebben die voor je zorgt.

    1. Een knuffel voor jou, Lost girl. Je bent niet alleen xx

  24. VRAAG ik heb emetofobie komt er ook een beeld in of meerdere beelden met overgeven?

  25. Ik kan me niet herinneren dat er wordt overgeven. Er wordt wel een verstopplaats gevonden van een groepsgenootje, maar dit werd niet in beeld gebracht.

  26. Overgeven wordt niet in beeld gebracht.

  27. Ik vond het begin best goed. Hun therapie niet heel realitisch maar het is ook een film. Alleen de romantische subplot vond ik best jammer en het einde wat Scarlet al beschreef.

  28. @lerose- was je in Renfrew?

  29. Lmao, ben ik de enige die nog steeds hier zit met de vraag waarom ze in godsnaam die bottle feed scene aan het einde hadden gedaan? T sloeg nergens op. Echt raar vond ik het.

    De rest van de film vond ik wel mooi. Alleen onrealistisch, maar hey, It’s a movie. I absolutely loved it and I’m glad they made it.

  30. Ik vind het einde juist heel mooi en helemaal niet een gemiste kans.

  31. Ik vond de film heel mooi, maar het einde vond ik inderdaad wel zonde!
    Ik woon in Frankrijk, en in mijn kliniek is er maar een psycholoog en een psychiater, en we hebben maar een uur therapie per week en een geprek met de psychiater. Dus ik vond het helemaal niet raar dat ze zo “weinig” therapie hadden, ik vond het zelfs veel vergeleken met wat ik had!

  32. Even ingaand op het aantal mensen in de kliniek, dat is onder jongeren ook gewoon in Nederland op sommige plaatsen. De paar waar ik van weet iig.

  33. Is er dan een andere film over deze eetstoornis die jullie eerder zouden aanraden? Om mij als ‘leek’ meer over het onderwerp te leren.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *